Graty za podium.
PomysÂł inspirowany filmem Gra z panem Douglasem ?
Nawet jeÂśli tak, fajnie przeniesiony w Âświat fantasy.

owszem, brawa, nie zauwaÂżyÂłam Chochlik siĂŞ wkradÂł

Witam!
Mam zaszczyt przedstawiÌ Wam tekst, który zaj¹³ II miejsce w konkursie literackim pt. "Elfie wakacje". Tekst nie przechodzi³ ponownych korekt, tote¿ na pewno wy³apiecie w nim jakieœ byki, ale tak czy inaczej, ¿yczê mi³ej lektury.

Niezapomniane wraÂżenia

Elros Inglorion siedzia³ przy swoim biurku, rozœwietlanym jedynie niewielkim p³omykiem, pe³gaj¹cym na knocie ogarka œwiecy. Równym, piêknym pismem wprowadza³ w kolejne rubryki rzêdy cyfr. Pióro furkota³o tu¿ przed jego nosem, z ust wychyn¹³ przygryziony koniuszek jêzyka, jakby mia³ pomóc elfowi w obliczeniach. Elros odgarn¹³ kosmyk jasnych w³osów z czo³a i ponownie zamoczy³ stalówkê w stoj¹cym nieopodal ka³amarzu. I wtedy zdarzy³a siê prawdziwa tragedia; oto kr¹g³e zero zagubi³o swój doskona³y kszta³t, zamieniaj¹c siê w upiornego kleksa. Ksiêgowy spojrza³ z przera¿eniem na atramentow¹ maszkarê i chwyci³ szybko ligninê, staraj¹c siê przekazaÌ jej ca³¹ czerù niesfornego tuszu. Jego nadgorliwe usi³owania wywabienia plamy okaza³y siê daremne; kleks jak powsta³, tak uparcie trzyma³ siê ch³onnego pergaminu oprawionej w skórê grubej ksiêgi.
- Na zÂłote piĂłra Celahira! – zakl¹³ pod nosem i odÂłoÂżyÂł bezuÂżytecznÂą szmatkĂŞ na pedantycznie wrĂŞcz czysty blat. Plama kÂłuÂła go w oczy, psuÂła nastrĂłj i nieomal wywoÂływaÂła bĂłl zĂŞbĂłw. Elros zamkn¹³ z trzaskiem ksiĂŞgĂŞ rachunkowÂą. PrzetarÂł ze znuÂżeniem powieki i mrugn¹³ szybko parĂŞ razy. Zdecydowanie musi od tego odpocz¹Ì. Poranna awantura byÂła tylko jednÂą z wielu kropel goryczy, jednak to wÂłaÂśnie ona przepeÂłniÂła nabrzmia³¹ Âżalem czarĂŞ. Tym razem zgrzeszyÂł... nie, zdecydowanie nie miaÂł ochoty wspominaĂŚ wyrzutĂłw czynionych mu o papier poÂłoÂżony pod zÂłym kÂątem przed przeÂłoÂżonym. PotrzÂąsn¹³ gÂłowÂą, jakby to miaÂło pomĂłc w odrzuceniu od siebie nachalnych myÂśli. Westchn¹³ g³êboko i, wziÂąwszy wolnÂą kartkĂŞ, napisaÂł:
Wasza Ekscelencjo Maestro Tloluvinie Amitielu, Pierwszy spoœród Mistrzów Magii Elfiego Królestwa, Stra¿niku Vanimedlee. Wzi¹wszy pod uwagê, ¿e s³u¿ê Wam umys³em i umiejêtnoœciami od przesz³o dwudziestu wiosen bez jakichkolwiek d³u¿szych przerw w swoich powinnoœciach uzna³em, i¿ niezbêdny jest mi wypoczynek od cyfr i ci¹¿¹cej na moich barkach odpowiedzialnoœci, oczywiœcie wszystko po to, by jeszcze lepiej móc przyczyniÌ siê do wzrostu wspania³oœci Przeœwietnego Kolegium Magii. Termin mojego urlopu pozostawiam Wam, jednak by³bym wielce zobowi¹zany, gdyby jego czas przypad³ w najbli¿szym dziesiêcioleciu.
Z wyrazami najg³êbszego szacunku

Elros Inglorion.

Przesun¹³ wzrokiem po zdobnych, pochy³ych literach i z³o¿y³ dokument na pó³, idealnie równo i schludnie. Mia³ nadziejê, ¿e nie bêdzie to kolejny powód do niezadowolenia arcymaga.

Dzieù wsta³ piêkny i s³oneczny, tote¿ Elros obudzi³ siê w wyœmienitym nastroju. Przeci¹gn¹³ siê, poœcieli³ ³ó¿ko i wykona³ kilka sk³onów na poprawê kr¹¿enia, a wszystko to przy akompaniamencie ptasich treli. W³aœnie koùczy³ zapinaÌ guziki przy œnie¿nobia³ej, g³adkiej koszuli, gdy ktoœ nieœmia³o zapuka³ do drzwi.
- ProszĂŞ wejœÌ – powiedziaÂł radosnym tonem. Odrzwia jego apartamentu, umiejscowionego w poÂłudniowym skrzydle Kolegium Magii uchyliÂły siĂŞ i prĂłg przestÂąpiÂła Ireth, Âśliczna, rudowÂłosa sÂłuÂżka, niosÂąca na tacy dzbanuszek parujÂącego kakao, ÂświeÂże, chrupiÂące buÂłeczki, miseczkĂŞ dÂżemu truskawkowego i mnĂłstwo innych pysznoÂści. PostawiÂła je na okrÂągÂłym stoliku i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do ksiĂŞgowego.
- Smacznego, panie Inglorion. – DygnĂŞÂła z gracjÂą i zniknĂŞÂła tak szybko, jak siĂŞ pojawiÂła, nim Elros zd¹¿yÂł jej podziĂŞkowaĂŚ.

Sielanka œniadania, która rozleniwi³a elfa i sprzyja³a b³¹dzeniu wœród ob³oków i myœleniu o niebieskich migda³ach, zosta³a przerwana ponownym stukaniem w futrynê, lecz tym razem goœÌ nie czeka³ na zaproszenie, a jedynie informowa³ o zamiarze dostania siê do œrodka. Klamka ust¹pi³a pod ciê¿arem d³oni Gelmira, jednego z adeptów magicznej sztuki. Elros zamar³ z kanapk¹ w po³owie drogi do otwartych ust i zmarszczy³ brwi. M³ody elf, kryj¹cy swoj¹ szczup³¹ sylwetkê pod przepastnymi szatami nowicjusza, by³ blady i wygl¹da³ jak chodz¹ca z³a nowina.
- Panie Inglorion – zacz¹³ niepewnie. – Maestro chce pana widzieĂŚ. Teraz. – SpojrzaÂł przepraszajÂąco na ksiĂŞgowego i poczekaÂł, aÂż tamten przeÂłknie, po czym poprowadziÂł go plÂątaninÂą krĂŞtych korytarzy Kolegium wprost do przestronnej komnaty Tloluvina. Starzec siedziaÂł, jak zawsze, w g³êbokim, obitym pluszem fotelu o podÂłokietnikach zwieĂączonych ciemnym drewnem, rzeÂźbionym na ksztaÂłt lwich Âłap. PatrzyÂł za przestronne, zajmujÂące ca³¹ ÂścianĂŞ okno, wychodzÂące na wschĂłd, delektujÂąc siĂŞ ciepÂłym ÂświatÂłem sÂłoĂąca, niespiesznie zalewajÂącym kwitnÂący, wiÂśniowy sad, pod¹¿ajÂąc wzrokiem za uwijajÂącymi siĂŞ pracowicie wÂśrĂłd ró¿owych kwiatĂłw pszczoÂłami. ZdawaÂł siĂŞ nie zauwaÂżyĂŚ przybycia Ingloriona, powoli poruszaÂł ustami, jakby coÂś liczyÂł, a moÂże bezgÂłoÂśnie wypowiadaÂł skomplikowanÂą inkantacjĂŞ. Elros nie chciaÂł mu przeszkadzaĂŚ, niezaleÂżnie od tego, czym akurat zajĂŞty byÂł sĂŞdziwy umysÂł arcymaga. W koĂącu, po doœÌ dÂługim oczekiwaniu Amitiel przeniĂłsÂł spojrzenie z sadu na mÂłode elfy, pokornie czekajÂące nieopodal dwuskrzydÂłych, uchylonych drzwi. UÂśmiechn¹³ siĂŞ blado, co Elros przyj¹³ z wielkÂą ulgÂą, bowiem Tloluvinowi rzadko zdarzaÂło siĂŞ wyraÂżaĂŚ zadowolenie. Wodniste oczy sĂŞdziwego elfa spoczĂŞÂły na nim, okalajÂąca je siatka zmarszczek wygÂładziÂła siĂŞ.
- DziĂŞkujĂŞ, Gelmirze, moÂżesz odejœÌ. – Student skÂłoniÂł siĂŞ i wycofaÂł z pomieszczenia, cicho zamykajÂąc za sobÂą drzwi.
- Elrosie Inglorionie, dzisiaj rano otrzymaÂłem twoje pismo. MyÂślaÂłem nad kaÂżdym zapisanym przez ciebie sÂłowem i nie sposĂłb nie przyznaĂŚ ci racji. Dlatego teÂż zezwalam, choĂŚby i od dzisiaj. KaÂżdy potrzebuje odpoczynku, nawet one. – ZatoczyÂł suchÂą rĂŞkÂą okrÂąg, wskazujÂąc na ogrĂłd i bzyczÂące w ga³êziach poskrĂŞcanych wiÂśni pszczoÂły. Elros nie wierzyÂł wÂłasnym spiczastym uszom, dyskretnie uszczypn¹³ siĂŞ, upewniajÂąc, Âże nie Âśni.
- DziĂŞkujĂŞ, Maestro, za zrozumienie. Z caÂłego serca rad jestem, iÂż zezwolenie wydaÂłeÂś tak prĂŞdko. Jest to dla mnie bardzo waÂżne.
- JedŸ na wakacje, m³odzieùcze, zregeneruj si³y i wróÌ ze zdwojon¹ energi¹. Masz ju¿ jakieœ konkretne plany?
- W zasadzie jeszcze nie, szczerze mĂłwiÂąc nie przypuszczaÂłem, Âże termin mojego wolnego od obowiÂązkĂłw czasu przypadnie tak prĂŞdko.
- PozwĂłl zatem, Âże polecĂŞ ci coÂś. Sam byÂłem na tej fantastycznej wycieczce. To sprawdzone miejsce, na pewno ci siĂŞ spodoba. – PodaÂł Elrosowi po¿ó³k³¹ broszurkĂŞ. – Ulotka nie jest moÂże pierwszej nowoÂści, ale z tego, co mi wiadomo biuro organizujÂące tĂŞ podró¿ nadal prowadzÂą nizioÂłkowi bracia, Sancho i Bungo Frumblefoot of Bywoter. Nigdzie nie podajÂą takich pstrÂągĂłw, jak w tamtym hotelu. – KsiĂŞgowy przejrzaÂł ulotkĂŞ i zmarszczyÂł brwi.
- Obawiam siĂŞ, Âże jednak chyba nie bĂŞdĂŞ mĂłgÂł skorzystaĂŚ z tej oferty... Zdecydowanie przekracza moje finansowe moÂżliwoÂści.
- Elrosie, z radoÂściÂą pokryjĂŞ koszta zwiÂązane z twoimi wakacjami, w peÂłni na nie zasÂłuÂżyÂłeÂś. PozwĂłl, Âże w ten sposĂłb wynagrodzĂŞ ci wszystkie... – ZastanowiÂł siĂŞ, szukajÂąc odpowiedniego sÂłowa. – niedogodnoÂści, wynikajÂące z naszej wspó³pracy. – Inglorion zamrugaÂł parĂŞ razy, nie dowierzajÂąc, Âże usÂłyszaÂł coÂś w rodzaju przeprosin z ust starego maga. Zdecydowanie, pewnie niebawem obudzi siĂŞ we wÂłasnym ³ó¿ku, zaÂśmieje sobie w twarz odbitÂą w lustrze, a potem otrzyma reprymendĂŞ za prĂłbĂŞ zaszkodzenia pÂłynnej dziaÂłalnoÂści Kolegium.
- Elrosie? – ZdaÂł sobie sprawĂŞ, Âże przegapiÂł coÂś, co do niego mĂłwiono.
- Przepraszam, Maestro, ciĂŞÂżar niespodziewanej wiadomoÂści przygniĂłtÂł mnie do ziemi, by po chwili unieœÌ pod niebo na skrzydÂłach nieokieÂłznanej radoÂści. – Mag przyj¹³ to wytÂłumaczenie z uÂśmiechem.
- IdÂź siĂŞ spakowaĂŚ, ruszasz jutro z samego rana. I masz siĂŞ dobrze bawiĂŚ.

Stoj¹c na korytarzu, tu¿ za drzwiami gabinetu Maestro Amitiela Tloluvina Elros wygl¹da³ jak ktoœ, kto prze¿y³ ciê¿ki szok pourazowy albo straci³ pamiêÌ. B³¹dzi³ niewidz¹cymi oczyma po doskonale znanym sobie wnêtrzu, muskaj¹c tylko spojrzeniem liczne portrety i kinkiety, rozœwietlaj¹ce b³êkitnym poblaskiem hall. Sprawia³ wra¿enie, jakby ka¿da czêœÌ jego cia³a mia³a zamiar wykonaÌ coœ zgo³a odmiennego od pozosta³ych, bez najmniejszej konsultacji z mózgiem. W koùcu, wzi¹wszy dwa g³êbokie wdechy, ruszy³ raŸno do swoich pokoi, by przygotowaÌ siê na wyprawê. Znalaz³szy siê w apartamencie zda³ sobie sprawê, ¿e nie ma pojêcia, có¿ mog³oby mu siê przydaÌ na wycieczce reklamowanej jako pozostawiaj¹ca niezapomniane wra¿enia. Wyci¹gn¹³ spod ³ó¿ka skórzan¹ walizkê i z pietyzmem pocz¹³ uk³adaÌ w niej ubrania, rzeczy osobiste, jakieœ szparga³y, maj¹ce rozproszyÌ nudê podró¿y ku docelowemu miejscu pobytu. Oœrodek wypoczynkowy zlokalizowany by³ na wybrze¿u niewielkiej wyspy, opisanej, jako dziewicza, jeœli oczywiœcie nie liczyÌ kilkuhektarowego terenu nale¿¹cego do prowadzonego przez elfy hotelu wraz ze wszystkimi przyleg³ymi doù parkami rozrywki. W broszurze napisano, ¿e oferuj¹ zwiedzanie dziczy, oczywiœcie z wykwalifikowanym przewodnikiem, znaj¹cym wszystkie zakamarki owej wyspy. Im dalej w las peanów na czeœÌ atrakcji, tym mniej dziewictwa by³o w nieokie³znanym miejscu. Ale nie o to chodzi³o. Mia³ jechaÌ daleko od Kolegium, liczb, rachunków i wiecznych utyskiwaù Maestra. I to by³o najpiêkniejsze.

Obudzi³ siê, zanim nieœmia³e promienie wstaj¹cego s³oùca rozjaœni³y ciemny horyzont. Podekscytowanie nie pozwoli³o mu d³u¿ej b³¹dziÌ po krainie sennych marzeù, i tak po brzegi wype³nionej wizjami nieomal magicznego pobytu w g³uszy. Le¿a³ doœÌ d³ugo z szeroko otwartymi oczami, ciesz¹c siê jak ma³e dziecko, nie mog¹ce doczekaÌ siê prezentów urodzinowych. Równo z brzaskiem by³ ju¿ na dziedziùcu, gdzie oczekiwa³ na niego niewielki powóz, zaprzê¿ony w dwa kasztanowe wa³achy. WoŸnica pomóg³ mu wtaszczyÌ baga¿ do œrodka, przytrzyma³ drzwiczki i gdy tylko upewni³ siê, ¿e pasa¿er siedzi wygodnie, trzasn¹³ z bicza nad koùskimi grzbietami. Ruszyli traktem w stronê pomaraùczowego œwitu, minêli powoli budz¹ce siê miasto, wjechali w sosnowy las, a¿ w koùcu dotarli do portu. Smuk³e ³odzie i majestatyczne statki cumowa³y przy redzie, opuszcza³y g³ówki, sunê³y przez spienione fale. Gwar i rwetes, towarzysz¹ce za³adunkom i roz³adunkom zag³uszony zosta³ rykiem. Elros, wysiadaj¹c z powozu a¿ otworzy³ ze zdziwieniem usta, gdy nieopodal wyl¹dowa³a przedziwna machina. Zeppelin, o kolorowym balonie w³aœnie usiad³ z chrzêstem na wyznaczonym mu miejscu. S³uga od razu dostarczy³ naù inglorionowy baga¿.
- Udanych wakacji – ÂżyczyÂł ksiĂŞgowemu, energicznie potrzÂąsajÂąc jego dÂłoniÂą. Elros nigdy w Âżyciu nie lataÂł. PodszedÂł nieufnie do Zeppelina i wspi¹³ siĂŞ po drabince do koszyka pod wielkim, ogrzewanym Âżarem ognia balonem. Pilot, krĂŞpy krasnolud, ktĂłrego oczy schowane byÂły za grubaÂśnymi goglami, uÂśmiechn¹³ siĂŞ do niego i podkrĂŞciÂł rude wÂąsiska, ³¹czÂące siĂŞ z pozaplatanÂą w fantazyjne warkocze dÂługÂą, siĂŞgajÂącÂą opasÂłego brzuszyska brodÂą.
- Witaj, elfie, na pokÂładzie Q0001/2586RW. – Elros skÂłoniÂł mu siĂŞ bez sÂłowa i przeniĂłsÂł spojrzenie na pozostaÂłych pasaÂżerĂłw. Spowita atÂłasowÂą chmurÂą ró¿owej sukni mÂłoda dama od razu przykuÂła jego uwagĂŞ natrĂŞtnym szczebiotem, skierowanym do starszego dÂżentelmena, z grzecznoÂści przytakujÂącemu jej bezsensownej paplaninie. PochwyciÂł ze zbola³¹ minÂą wzrok elfa, jakby szukaÂł u niego pomocy. Elros jednak nie zamierzaÂł wybawiaĂŚ go z opresji i przysiadÂł siĂŞ do pochmurnego mĂŞÂżczyzny, ktĂłrego ciemna karnacja i ostre rysy twarzy wskazywaÂły na dalekie, poÂłudniowe pochodzenie. ÆmiÂł spokojnie dÂługÂą fajkĂŞ, co i rusz wypuszczajÂąc z kÂącika ust k³êby aromatycznego dymu. Elfowi odpowiadaÂło jego milczenie, sam zamierzaÂł odpocz¹Ì i rozkoszowaĂŚ siĂŞ nowymi doznaniami pÂłynÂącymi z doÂświadczania pierwszego w Âżyciu lotu Zeppelinem. ÂŚmigÂło na rufie zafurkotaÂło, silnik rykn¹³, pilot podkrĂŞciÂł pÂłomieĂą i unieÂśli siĂŞ w gĂłrĂŞ, ÂżeglujÂąc coraz wyÂżej.
- Wie pan, czytaÂłam, Âże ÂżyjÂą tam dzikie plemiona goblinĂłw, to fascynujÂące, nie uwaÂża pan? Podobno bĂŞdziemy mogli je zobaczyĂŚ z caÂłkiem bliska, napisali, Âże otrzymamy niepowtarzalnÂą moÂżliwoœÌ przyjrzenia siĂŞ ich codziennej, miernej skÂądinÂąd, tak uwaÂżam, egzystencji. Wie pan, one wierzÂą, Âże spojrzenie w twarz moÂże odebraĂŚ duszĂŞ, dlatego noszÂą przez caÂły czas wielkie, drewniane maski, majÂące tylko niewielkie otwory na oczy? PonoĂŚ malujÂą je w przeró¿ne wzory, a iloœÌ kolorĂłw i zawiÂłoœÌ barwnej plÂątaniny wskazuje na status takiego goblina w ich prymitywnej spoÂłecznoÂści. To doprawdy niecodzienne, prawda? – Kobieta nie poczekaÂła nawet, aÂż sÂłuchacz jej monologu zd¹¿y cokolwiek odpowiedzieĂŚ i zalaÂła wszystkich kolejnÂą falÂą snobistycznego sÂłowotoku.
- MĂłwiono mi rĂłwnieÂż, Âże ÂżyjÂą tam przeró¿ne egzotyczne zwierzĂŞta, w tym jadowite wĂŞÂże. WidziaÂłam rycinĂŞ, na ktĂłrej przedstawiono niejakiego milo foxburra, nale¿¹cego do rodziny loamsdown. MajÂą bardzo kolorowe Âłuski, a ten ponoĂŚ jest najbardziej jadowity ze wszystkich. – KlasnĂŞÂła w rĂŞce, jakby byÂło siĂŞ z czego cieszyĂŚ. Elf nawet nie patrzyÂł w jej stronĂŞ, by przypadkiem nie okazaĂŚ siĂŞ kolejnÂą ofiarÂą wykÂładu o niebezpieczeĂąstwach, jakie mogÂą spotkaĂŚ na miejscu. Przymkn¹³ oczy i jednym uchem wpuszczaÂł, drugim wypuszczaÂł rewelacje o wielkiej wywernie, ÂśpiÂącej gdzieÂś w leÂśnej gĂŞstwinie i o maÂłych rybkach o paszczach peÂłnych ostrych zĂŞbisk, zamieszkujÂących nieomal kaÂżdÂą sadzawkĂŞ. Nie wiedziaÂł nawet kiedy zapadÂł w sen, w ktĂłrym uciekaÂł przed hordÂą zamaskowanych goblinĂłw, lecÂących za nim na wielkiej, bÂłoniastoskrzydÂłej wiwernie. ObudziÂł siĂŞ, gdy juÂż miaÂł zostaĂŚ poÂżarty przez przeraÂżajÂące rybki i odkryÂł, Âże pilot miĂŞkko sadza machinĂŞ na polanie.
- ProszĂŞ paĂąstwa, oto Burghwald Swensonn ponownie bezpiecznie przywiĂłzÂł pasaÂżerĂłw do wakacyjnego raju. DziĂŞkujemy za skorzystanie z linii lotniczych Swensonn & Swensonn i Âżyczymy udanego urlopu! – Do Zeppelina podeszÂło kilku rosÂłych mĂŞÂżczyzn o jednakowych, czerwonych strojach, w Âśmiesznych, cylindrycznych nakryciach gÂłowy zwieĂączonych czarnym daszkiem. Na ich czele dreptaÂła smukÂła, drobna elfka w jasnej sukience, ÂściskajÂąca pod pachÂą bordowÂą teczuszkĂŞ. PoczekaÂła, aÂż obsÂługa pomoÂże goÂściom opuÂściĂŚ maszynĂŞ i przywitaÂła ich.
- Witam paĂąstwa na Rajskiej Wyspie. Nazywam siĂŞ Nessa Ciryatan i jestem gospodarzem hotelu, ktĂłry zechcieli paĂąstwo zaszczyciĂŚ swojÂą obecnoÂściÂą. Bardzo proszĂŞ o podanie godnoÂści, dziĂŞki czemu szybko i sprawnie bĂŞdziemy mogli wskazaĂŚ paĂąstwu odpowiednie pokoje. – OtwarÂła teczkĂŞ i wyjĂŞÂła ostry o³ówek. Elros rozejrzaÂł siĂŞ wokó³; polana otoczona byÂła piĂŞknym parkiem o rĂłwno przystrzyÂżonej trawie, malowniczych rabatkach kwiatĂłw, nad ktĂłrymi trzepotaÂły wielkie motyle. W oddali widziaÂł duÂży budynek, jaÂśniejÂący bielÂą Âścian w poÂłudniowym sÂłoĂącu. Nieopodal, na brukowanym trakcie jeden z koni zaprzĂŞÂżonych do powozu skrobaÂł kopytem kamienie.
- KsiĂŞÂżniczka Ruthoff, Sabina Ludwika Ernesta Kamila de l’Aguoille – przedstawiÂła siĂŞ jedyna dama spoÂśrĂłd goÂści.
- Hrabia Gotfryd von Hallenbridge – ozwaÂł siĂŞ wymĂŞczony opowieÂściami lady l’Aguoille dÂżentelmen, przecierajÂąc jedwabnÂą chusteczkÂą monokl.
- Sir Negrete Carrasquillo.
- Elros Inglorion. – Elfka przeszukaÂła listĂŞ goÂści, ze zmartwieniem zmarszczyÂła brwi, jeszcze raz sprawdziÂła dokument, po czym spojrzaÂła przepraszajÂąco na nich.
- Najmocniej przepraszam, paùstwo wykupili wycieczkê nizio³kowego biura podró¿y Sancho i Bungo Frumblefoot of Bywoter?
- Owszem, czy jest z tym jakiÂś problem? – spytaÂł hrabia von Hallenbridge, na powrĂłt zakrywajÂąc oko szkÂłem.
- Bardzo mi przykro, ale dzisiaj rano przyleciaÂł go³¹b z informacjÂą, Âże biuro... zbankrutowaÂło. Panowie Sancho i Bungo wybrali caÂły depozyt z krasnoludzkich bankĂłw. Niestety, nie otrzymaliÂśmy zapÂłaty za paĂąstwa pobyt. – RozÂłoÂżyÂła bezradnie rĂŞce.
- Co?! – wrzasn¹³ krasnolud, do tej pory milczÂąco przysÂłuchujÂący siĂŞ caÂłej rozmowie.
- Przykro mi, panie Swensonn. Obawiam siĂŞ, Âże pan rĂłwnieÂż nie otrzyma wynagrodzenia za przelot.
- PrzeklĂŞte, maÂłe, wÂłochatostope pokraki! JuÂż ja siĂŞ z nimi policzĂŞ! – odgraÂżaÂł siĂŞ rudobrody. W koĂącu, rozsierdzony, zaÂłoÂżyÂł gogle , wsiadÂł do Zeppelina i uniĂłsÂł siĂŞ w powietrze z ogÂłuszajÂącym rykiem pracujÂącego ze zdwojonÂą si³¹ silnika. Po chwili sylwetka podniebnej machiny zostaÂła tylko ma³¹ kropkÂą nad morzem.
- Nasze bagaÂże! – krzyknĂŞÂła ksiĂŞÂżniczka. – ZostaÂły na pokÂładzie! – zwrĂłciÂła siĂŞ juÂż do Nessy. – I jak my teraz zapÂłacimy za powrĂłt?!
- Rozumiem, Âże nie majÂą paĂąstwo przy sobie pieniĂŞdzy?
- Obawiam siĂŞ, Âże wszystko zostaÂło w walizkach. – Sir Carasquillo wydawaÂł siĂŞ jednak byĂŚ wyjÂątkowo spokojny.
- Niestety, w takim razie jestem zmuszona prosiĂŚ paĂąstwa o opuszczenie terenu hotelu.
- Cooo?! – Twarz ksiĂŞÂżniczki przybraÂła kolor jej wÂściekle ró¿owej sukni i Âłagodnie przeszÂła w bordo. – To jest skandal! Pani nie wie, kim ja jestem! Co wy sobie wyobraÂżacie! ÂŻÂądam, byÂście zaprowadzili mnie do mojego pokoju!
- Przykro mi, ale to nie jest moÂżliwe. – KonsternacjĂŞ, jaka zapadÂła, moÂżna by byÂło kroiĂŚ noÂżem. Elrosowi aÂż zakrĂŞciÂło siĂŞ w gÂłowie. OpuÂściĂŚ hotel? ZostaĂŚ sam na sam z tymi przeklĂŞtymi bestiami czyhajÂącymi w dÂżungli? Bezwiednie pod¹¿yÂł, jak owca za stadem, wraz ze swymi towarzyszami, prowadzonymi przez ochronĂŞ, ku wielkiej, Âżelaznej bramie, ktĂłra zatrzasnĂŞÂła sie za nimi, wÂśrĂłd wrzaskĂłw piekielnej ksiĂŞÂżniczki.

- I co my teraz zrobimy? – Lady l’Aguoille usiadÂła na pniu zwalonego drzewa i rozpÂłakaÂła siĂŞ. – Jak oni w ogĂłle Âśmieli nas potraktowaĂŚ w ten sposĂłb! Jak tylko wrĂłcĂŞ mĂłj ojciec kupi tĂŞ wyspĂŞ, hotel kaÂże zrĂłwnaĂŚ z ziemiÂą a ich wszystkich wychÂłostaĂŚ! – zaszlochaÂła. Hrabia Hallenbridge ze stoickim spokojem podaÂł jej chusteczkĂŞ, ktĂłrÂą przyjĂŞÂła z wdziĂŞcznoÂściÂą.
- Z tego, co mi wiadomo nieopodal przebiega morski szlak handlowy. JeÂżeli dostaniemy siĂŞ na drugÂą stronĂŞ wyspy, wĂłwczas byĂŚ moÂże uda nam siĂŞ jakoÂś zaalarmowaĂŚ jak¹œ zaÂłogĂŞ, Âże potrzebujemy pomocy – odezwaÂł siĂŞ melodyjnym gÂłosem sir Carrasquillo.
- SkÂąd o tym wiecie? – podejrzliwie zapytaÂł hrabia.
- PÂływaÂłem za mÂłodu tu i tam, parĂŞ razy byÂłem w tych rejonach.
- Jest pan marynarzem?
- Nie. Po prostu kiedyÂś byÂłem bardzo niespokojnym duchem, chcÂącym sprĂłbowaĂŚ wszystkiego, czego zabraniaÂł mÂądry i stateczny ojciec, ÂświeĂŚ Amrocie nad jego duszÂą.
- Zna pan tĂŞ wyspĂŞ? – KsiĂŞÂżniczka spojrzaÂła na niego z nadziejÂą w zaÂłzawionych oczach.
- Niestety, panienko, nie tak, jakbym sobie tego w tym momencie ¿yczy³. Znam jedynie liniê brzegow¹. Z³a wiadomoœÌ brzmi tak, i¿ jedyne dwie pla¿e, jakie siê tu znajduj¹, to ta nale¿¹ca do hotelu i ta po drugiej stronie wyspy. Reszta to poszarpane ska³y, przez które na pewno nie przejdziemy.
- Zatem sugeruje pan koniecznoœÌ przebycia dziczy wzd³u¿, nie naoko³o?
- DokÂładnie, panie hrabio. – Elros przysÂłuchiwaÂł siĂŞ ich rozmowie i nie wierzyÂł wÂłasnym zmysÂłom. UznaÂł, Âże oczy pÂłatajÂą mu upiornego figla a uszy nagle przestaÂły odbieraĂŚ dÂźwiĂŞki, jak powinny. Powoli zaczynaÂł ÂżaÂłowaĂŚ, Âże w ogĂłle opuÂściÂł chÂłodne mury Kolegium. MoÂże narzekania starego maga wcale nie byÂły takie zÂłe? Na pewno lepsze, niÂż groÂźba poÂżarcia przez tubylcĂłw, utoniĂŞcia w bagnie czy ÂśmierĂŚ z braku wody, wszak sÂłonej piĂŚ siĂŞ nie da a sÂłodkie zbiorniki peÂłne sÂą krwioÂżerczych, pÂłetwiastych bestyjek.
- JeÂżeli chcemy tam dotrzeĂŚ, to proponujĂŞ ruszyĂŚ od razu... – nieÂśmiaÂło zasugerowaÂł elf. Spojrzenia wszystkich skupiÂły siĂŞ na nim. Nie lubiÂł byĂŚ w centrum uwagi, wiĂŞc skurczyÂł siĂŞ w sobie, jakby chciaÂł schowaĂŚ siĂŞ za wÂłasnym, coraz bardziej wydÂłuÂżonym cieniem.
- MyÂślĂŞ, Âże imĂŚ elf ma racjĂŞ. – ByÂły obieÂżyÂświat przeciÂągn¹³ siĂŞ i zwrĂłciÂł twarz ku pohukujÂącej i poszczekujÂącej gĂŞstwinie poplÂątanych drzew.

Elros nigdy nie myœla³, ¿e las mo¿e byÌ tak ¿ywy. Co chwila coœ uskakiwa³o spod ich stóp, pe³za³o w trawie, chowa³o siê w ga³êziach. Czu³ na sobie mnóstwo podejrzliwych spojrzeù. Przedzierali siê przez d¿unglê z mozo³em, coraz bardziej zirytowani narzekaniami m³odej damy, która utyskiwa³a co chwila, a to na poszarpany r¹bek sukienki, odciski na stopach, obutych w cieknie trzewiki, pajêczyny lepi¹ce siê do w³osów i felerne biuro podró¿y. Wêdrówka by³a prawdziw¹ udrêk¹; niewidzialny szlak ca³y czas wiód³ ich pod górê, utrudniaj¹c marsz jeszcze bardziej. Wtem hrabia nadepn¹³ na jakiœ patyk, który nagle o¿y³ pod ciê¿arem jego stopy i boleœnie wpi³ dwa d³ugie k³y w ³ydkê arystokraty, pozostawiaj¹c na niej dwie perl¹ce siê czerwieni¹ dziurki. Jego wysokoœÌ wrzasn¹³ przeraŸliwie, p³osz¹c przyczajone w koronach drzew ptactwo i pad³ na ziemiê krzycz¹c, ¿e uk¹si³ go milo foxburr. Sir Carrasquillo odwróci³ siê i w ci¹gu chwili by³ ju¿ przy wyj¹cym opêtaùczo mê¿czyŸnie. Odci¹³ wyci¹gniêtym zza pasa sztyletem nogawkê i ze znawstwem zbada³ ranê.
- Przytrzymajcie go, trzeba pozbyĂŚ siĂŞ jadu, inaczej umrze – rozkazaÂł tonem nie znoszÂącym sprzeciwu. Wystraszony Elros wykonaÂł jego polecenie, lady l’Agouille prĂŞdko poszÂła w jego Âślady. PoÂłudniowiec przyÂłoÂżyÂł wargi do ranki, po chwili splun¹³ w bok, przewiÂązaÂł dziurki czystym materiaÂłem i uÂśmiechn¹³ siĂŞ do hrabiego.
- Wszystko powinno byĂŚ dobrze, niech siĂŞ pan nie przejmuje.
- Ja umrĂŞ! Na Gelmira GromowÂładnego, umrĂŞ! – zawyÂł.
- Nic panu nie bĂŞdzie.
- Mam mroczki przed oczami, duszĂŞ siĂŞ, duszĂŞ siĂŞ!
- Panienko, proszĂŞ juÂż puÂściĂŚ hrabiego.
- Ja juÂż nigdzie nie pĂłjdĂŞ, ja umieram!
- ProszĂŞ wstaĂŚ, musimy ruszaĂŚ!
- W ogĂłle nie masz szacunku dla umierajÂącego czÂłowieka, mÂłodzieĂącze! – Hrabia obrzuciÂł sir Carrasquill’a morderczym spojrzeniem, po czym powrĂłciÂł do ÂżaÂłosnego zawodzenia. Carrasquillo westchn¹³ zrezygnowany i, widzÂąc Âże nic nie wskĂłra, naprĂŞdce splĂłtÂł z ga³¹zek i lian niewielkie nosze, na ktĂłrych uÂłoÂżono zrozpaczonego mĂŞÂżczyznĂŞ. Dalsza droga byÂła jeszcze Âżmudniejsza, Elros, ciÂągnÂący wraz z sir Carrasquillo rannego czuÂł, jak na dÂłoniach powstajÂą mu bolesne pĂŞcherze.
- Cii, sÂłyszeliÂście? – szepenĂŞÂła wystraszona lady l’Agouille. RzeczywiÂście, gdy tylko sÂłoĂące skryÂło siĂŞ za horyzontem las, do tej pory gwarny, rozbrzmiaÂł jeszcze wiĂŞkszym haÂłasem. A poÂśrĂłd harmidru wyÂłowili dÂźwiĂŞk odlegÂłych bĂŞbenkĂłw.
- Co to jest?
- Gobliny! – DÂźwiĂŞk zacz¹³ ich otaczaĂŚ z kaÂżdej strony, nie wiedzieli, gdzie naleÂżaÂłoby uciekaĂŚ. Nawet hrabia, dotychczas konajÂący, jakby cudownie ozdrowiaÂł, bo zerwaÂł siĂŞ na rĂłwne nogi.

Wtem, spomiêdzy krzewów zaczê³y wychylaÌ siê niewielkie istoty, siêgaj¹ce podró¿nikom nie wy¿ej, jak do kolan. Zza drewnianych, barwnych masek, kszta³tem przypominaj¹cych trójk¹ty wierzcho³kiem zwrócone ku do³owi wystawa³y tylko d³ugie, odstaj¹ce na boki i powygryzane w wielu miejscach uszy. Kreatury pobrzêkiwa³y przy ka¿dym podskoku drewnianymi paciorkami, zdobi¹cymi trawiaste spódniczki. Ka¿dy z goblinów dzier¿y³ w³óczniê, zakoùczon¹ kamiennym grotem. Pokrzykiwa³y coœ w niezrozumia³ym jêzyku, brzmi¹cym, jakby ktoœ krztusi³ siê zbyt du¿ym kawa³kiem jab³ka, lecz w potoku karykaturalnych wyra¿eù mo¿na by³o wy³owiÌ pojedyùcze s³owa, pochodz¹ce niew¹tpliwie ze Wspólnej Mowy. Nie napawa³y optymizmem; charkot przetykany by³ bowiem wzmiankami o rych³ej kolacji, ofierze, krwi i klatkach. Na nieszczêœników, otoczonych ze wszech stron kilku rzêdowym wianuszkiem goblinów sp³yn¹³ blady strach. Sir Carasquillo wyci¹gn¹³ z pochwy rapier o fantazyjnej rêkojeœci, machn¹³ nim finezyjnie przed sob¹, odganiaj¹c nieco niespodziewaj¹ce siê oporu gobliny. Przyj¹³ piêkn¹ postawê szermiersk¹, oczekuj¹c na ruch przeciwników. Stworzenia naradza³y siê przez chwilê, po czym z wrzaw¹ i furi¹ runê³y na podró¿ników, zalewaj¹c ich swoj¹ mas¹ i po chwili przygwa¿d¿aj¹c do pod³o¿a. Elros poczu³ straszny ból w barku, gdy kilka szkarad usi³owa³o zawi¹zaÌ mu rêce na plecach, z trudem walczy³ o ka¿dy oddech, unosz¹c g³owê tu¿ nad mchem. Reszta jego kompanów wcale nie radzi³a sobie lepiej i nim ostatnie promienie ca³kowicie utonê³y w odleg³ym morzu dziesi¹tki ma³ych ³apek unios³y ich nad g³owami, nios¹c gdzieœ wg³¹b d¿ungli z radosnym œpiewem, zniekszta³conym przez zakrywaj¹ce im twarze maski. WiêŸniowie z przera¿eniem w oczach i wo³aniem o pomoc na ustach sunêli pospiesznie naprzód, ch³ostani nisko wisz¹cymi ga³¹zkami. Odg³os bêbnów by³ coraz mocniejszy i niebawem znaleŸli siê na rozleg³ej polanie, upstrzonej wielobarwnymi wigwamami. Po œrodku p³onê³o wielkie ognisko, którego granice wyznacza³y równo pouk³adane kamienie i, o zgrozo, czaszki. Bezceremonialnie rzucono zdobycz na ziemiê wœród weso³ych okrzyków pozosta³ych cz³onków plemienia. Wtem, z najwiêkszego namiotu, na szczycie którego pyszni³ siê upiorny totem, zwieùczony koŸlim ³bem, wyszed³ goblin skryty za przepiêkn¹ mask¹ ozdobion¹ wielobarwnym pióropuszem. Podszed³ niespiesznie do ³owców, podpieraj¹c siê sêkatym kosturem, wskaza³ na przera¿onych jeùców i potrz¹sn¹³ z uznaniem g³ow¹.
- Ludziaki i elfiaki byĂŚ smaczne – powiedziaÂł w koĂącu do braĂącĂłw. – MieĂŚ miĂŞkkie miĂŞso i szybko siĂŞ gotowaĂŚ. – Byli pewni, Âże uÂśmiechn¹³ siĂŞ paskudnie, choĂŚ nie mogli dostrzec jego twarzy. ChciaÂł, Âżeby ich zrozumieli i to byÂło tym potworniejsze.
- Jeden ranny – poinformowaÂł najwiĂŞkszy z wojownikĂłw, ten, ktĂłry w koĂącu rozbroiÂł sir Carasquillo.
- Wy go nadgryŸÌ?
- Nie, Wielka SzamaĂąska Wodza. On juÂż byĂŚ nadgryziony. Przez unga bunga ÂślizgopÂłaza.
- Puchn¹Ì?
- My nie mieĂŚ czasu sprawdzaĂŚ, ale on trosicko podÂśmierdywaĂŚ. – ZbliÂżyÂł siĂŞ do przeraÂżonego hrabiego i zerwaÂł opatrunek z jego Âłydki. Wielka SzamaĂąska Wodza podszedÂł, obejrzaÂł ze znawstwem ranĂŞ, szturchn¹³ jÂą parĂŞ razy kijem, ktĂłrym siĂŞ podpieraÂł, splun¹³ na bok i szybciutko okrĂŞciÂł siĂŞ trzykrotnie wokó³ wÂłasnej osi przez lewe ramiĂŞ. CaÂła reszta jego wspó³plemieĂącĂłw zrobiÂła to samo. Hrabia spojrzaÂł na swojÂą nogĂŞ; byÂła nabrzmiaÂła, naokoÂło pojawiÂło siĂŞ mnĂłstwo czerwonych i swĂŞdzÂących bÂąbli.
- ZÂłe miĂŞso, unga bunga ÂślizgopÂłaz zepsuĂŚ wszystko – wysyczaÂł wĂłdz. – WrzuciĂŚ wsyĂŚkich do szambiarki.

Szambiarka okaza³a siê byÌ niewielk¹ klatk¹, tu¿ poza obozowiskiem, zrobion¹ z giêtkich bambusów powi¹zanych ze sob¹. Poobijani, g³odni i zmêczeni wiêŸniowie t³oczyli siê jeden obok drugiego, nie maj¹c nawet si³, aby wzywaÌ ratunku, który i tak znik¹d by nie nadszed³. Siedzieli skrêpowani, zwiesiwszy g³owy, pogr¹¿eni ka¿dy we w³asnych, ponurych myœlach. Wakacje mia³y byÌ wypoczynkiem, oderwaniem od codziennoœci, rozrywk¹, duma³ zrezygnowany elf. Nie tak je sobie wyobra¿a³. Zaczyna³ powoli têskniÌ za utyskiwaniem Maestra i kolumnami cyfr. W³aœciwie to lubi³ liczby; nie by³y niebezpieczne, nie szczerzy³y k³ów i nie próbowa³y go po¿reÌ.
- Pssst. – Sir Carasquillo wychyliÂł siĂŞ nieco i szepn¹³: - UdaÂło mi siĂŞ przeci¹Ì wiĂŞzy, te gÂłupie stworzenia nie zabraÂły mi noÂża ukrytego w cholewie. Zaraz rozwi¹¿ê nas wszystkich, ale nie moÂżemy im daĂŚ po sobie poznaĂŚ, Âże jesteÂśmy wolni. Poczekamy, aÂż zasnÂą i wtedy uciekniemy. – CaÂła reszta milczÂąco skinĂŞÂła gÂłowami, patrzÂąc z naboÂżnÂą wdziĂŞcznoÂściÂą w orzechowe oczy wybawcy. Czekali.

Gdy ksiê¿yc sta³ wysoko na niebie, srebrn¹ tarcz¹ opromieniaj¹c dzik¹ kniejê, kilka ciemnych kszta³tów przemknê³o ukradkiem w zaroœla. Zanim wielkie ognisko zgas³o, podró¿nicy byli ju¿ daleko od gobliniej osady.
- Musimy gdzieÂś odpocz¹Ì, proszĂŞ – bÂłagaÂła lady l’Aguoille. Sir Carasquillo, ktĂłry staÂł siĂŞ przewodnikiem grupy, przytakn¹³, gestem kazaÂł im pozostaĂŚ w ukryciu, a sam wyruszyÂł na poszukiwanie bezpiecznego schronienia. Siedzieli w milczeniu, nasÂłuchujÂąc nocnych odgÂłosĂłw. GdzieÂś nad nimi przeleciaÂła sowa, jakiÂś ÂśpiÂący ptak niespokojnie poruszyÂł siĂŞ w ga³êziach. ÂŻaby, zamieszkujÂące pobliski, zapewne po brzegi wypeÂłniony piraniami staw, rechotaÂły gÂłoÂśno, przekrzykujÂąc siĂŞ z cykajÂącymi Âświerszczami. PoÂłudniowiec w koĂącu powrĂłciÂł i poprowadziÂł ich ku niewielkim wzgĂłrzom.
- ZnalazÂłem jaskiniĂŞ, nada siĂŞ na obĂłz.

Grota by³a przestronna, wilgotna i cuchnê³a stêchlizn¹, lecz uradowa³a wszystkich, jakby w³aœnie otworzono przed nimi wrota królewskiego pa³acu. Hrabia postanowi³ obj¹Ì pierwsz¹ wartê i usiad³ u jej wylotu. Po chwili dobieg³o jego uszu miarowe pochrapywanie towarzyszy. Opar³ siê plecami o zimn¹ ska³ê i zapatrzy³ w czerù nocy.

ObudziÂł go przeraÂźliwy wrzask. ZerwaÂł siĂŞ na rĂłwne nogi i rozejrzaÂł zdezorientowany wokó³; dzieĂą wstaÂł juÂż dawno, sÂłoĂące praÂżyÂło niemiÂłosiernie, krĂłlujÂąc wysoko na nieboskÂłonie. Z jaskini w poÂśpiechu wybiegÂła lady l’Aguoille, trzymajÂąc wysoko uniesionÂą sukniĂŞ, za niÂą mkn¹³ elf, ktĂłry prĂŞdko wyprzedziÂł kobietĂŞ. Zaraz potem wypadÂł sir Carasquillo. Hrabia, niewiele myÂślÂąc i nie zadajÂąc gÂłupich pytaĂą rzuciÂł siĂŞ za nimi w panicznej ucieczce. PotĂŞÂżny ryk, dochodzÂący z g³êbi groty wstrzÂąsn¹³ ziemiÂą pod ich stopami i zbliÂżaÂł siĂŞ nieubÂłaganie. Po chwili z ciemnoÂści wyleciaÂła wielka, czarna wiwerna, machajÂąc nietoperzymi skrzydÂłami. Zag³êbili siĂŞ w las, lecz bestia nadal ich ÂścigaÂła, pomimo ogromnych rozmiarĂłw doskonale manewrowaÂła pomiĂŞdzy sĂŞdziwymi drzewami. Na ich nieszczĂŞÂście bĂłr skÂładaÂł siĂŞ ze starych, wysokich sekwoi, ktĂłrych pnie rosÂły z dala od siebie. Biegli jak szaleni, przeskakujÂąc powalone konary, gnajÂąc na zÂłamanie karku. Suknia ksiĂŞÂżniczki zaplÂątaÂła siĂŞ w ga³êzie, gdy niewiasta prĂłbowaÂła pokonaĂŚ przeszkodĂŞ i nieszczĂŞsne dziewczĂŞ runĂŞÂło jak dÂługie. Elros, sÂłyszÂąc za sobÂą rumor odwrĂłciÂł siĂŞ i zakl¹³. ZawrĂłciÂł, by pomĂłc lady l’Agouille, rozerwaÂł wi꿹cy jÂą materiaÂł, pomĂłgÂł podnieœÌ siĂŞ z ziemi. Gdy juÂż mieli ruszyĂŚ dalej z boku wychynĂŞÂła wielka paszcza jaszczura, kÂłapiÂąc tuÂż przed nimi potĂŞÂżnymi szczĂŞkami. Ponownie padli na ziemiĂŞ, cofajÂąc siĂŞ pospiesznie. Wtem, jakby znikÂąd, sir Carasquille, pozbawiony przez gobliny piĂŞknego rapiera, natarÂł na potwora, dzier¿¹c wielki, ciĂŞÂżki kij. ZdzieliÂł wywernĂŞ w Âłeb, skupiajÂąc na sobie uwagĂŞ gada. Maszkara wylÂądowaÂła, stanĂŞÂła na zadnich Âłapach i zamachnĂŞÂła siĂŞ na poÂłudniowca uzbrojonÂą w pazury, po³¹czonÂą skrzydÂłem z tuÂłowiem, ÂłapÂą. Ten zrĂŞcznie uskoczyÂł i ponownie wymierzyÂł celny cios, ktĂłry siĂŞgn¹³ Âłuskowatej skĂłry.
- Zabierz jÂą stÂąd, elfie! – wrzasn¹³ do Elrosa. Ten skin¹³ gÂłowÂą i wyprowadziÂł z puÂłapki przeraÂżonÂą nie mniej od niego ksiĂŞÂżniczkĂŞ. KsiĂŞgowy, gdy jeszcze odwrĂłciÂł siĂŞ, dostrzegÂł tylko, jak wĂŞÂżowy ogon potwora uderza dzielnego mĂŞÂżczyznĂŞ w plecy, zwalajÂąc go z nĂłg. Tryumfalny krzyk, ktĂłry dobyÂł siĂŞ z przepastnego gardÂła bestii dodaÂł Inglorionowi siÂł do dalszego biegu.

Las skoùczy³ siê nagle, jakby bóg, tworz¹cy tê wyspê, uci¹³ go mieczem. Wypadli na piaszczyst¹ pla¿ê, zakoùczon¹ spokojnym, lazurowym morzem. Zatrzymali siê w pó³ kroku, niepewni, czy wyjœcie na otwarty teren jest takim dobrym pomys³em; wszak œcigaj¹ca ich skrzydlata wiwerna mia³aby podany obiad na tacy. Dopiero teraz, dysz¹c ciê¿ko, uœwiadomili sobie, ¿e od d³u¿szego czasu nie s³yszeli odg³osów pogoni.
- Gdzie jest sir Carasquille? – wychrypiaÂł hrabia, ktĂłry nie miaÂł pojĂŞcia o stoczonej w borze nierĂłwnej walce. Elf spojrzaÂł mu smutno w oczy i tylko pokrĂŞciÂł gÂłowÂą w odpowiedzi. Lady l’Agouille usiadÂła bezradnie na skraju kniei i rozpÂłakaÂła siĂŞ jak maÂła dziewczynka.
- Czy on... sir Carasquille...
- Przykro mi panienko, obawiam siĂŞ, Âże nie dane mu bĂŞdzie nam towarzyszyĂŚ. On... on tam zostaÂł. Na zawsze. – Elf nie potrafiÂł spojrzeĂŚ jej w oczy.

- Tam, widzicie? – Elros wskazaÂł dÂłoniÂą na bÂłyszczÂący ksztaÂłt u wybrzeÂża. PrzyÂłoÂżyÂł dÂłoĂą do czoÂła i zmruÂżyÂł oczy. – Statek! WidzĂŞ statek! – krzykn¹³ uradowany. Nowa siÂła wstÂąpiÂła w obolaÂłych rozbitkĂłw, ktĂłrzy biegiem rzucili siĂŞ ku okrĂŞtowi, wrzeszczÂąc i wymachujÂąc rĂŞkami.

Gdy tylko usiedli w ma³ej szalupie poczuli siê bezpiecznie. Byli uratowani! Wytatuowani marynarze wios³owali równo, raz za razem zanurzaj¹c i wyci¹gaj¹c pióra squarów z wody, rozchlapuj¹c morsk¹ pianê. Na pok³adzie przywita³ ich kapitan, wysoki jegomoœÌ o twardej, nieogolonej twarzy.
- MieliÂście duÂżo szczĂŞÂścia, Âże akurat przybiliÂśmy do brzegu, na trĂłjzÂąb Dinendala. Wachtowy pokaÂże wam kajuty, odÂświeÂżcie siĂŞ, odpocznijcie. Zobaczymy siĂŞ wieczorem.
- Sir, mam jeszcze pewnÂą, jak dla mnie nie cierpiÂącÂą zwÂłoki sprawĂŞ. – Hrabia odciÂągn¹³ kapitana na bok. – Otó¿, gdy przedzieraliÂśmy siĂŞ przez dÂżunglĂŞ zostaÂłem ukÂąszony w ÂłydkĂŞ przez wĂŞÂża, obecna tu dama czytaÂła, Âże jedynym gatunkiem wystĂŞpujÂącym na tej wyspie jest Âśmiertelnie niebezpieczny milo foxburr.
- Co? ToÂż te gadziny wymarÂły przeszÂło sto lat temu! PokaÂż pan tĂŞ nogĂŞ. – Hrabia podwin¹³ nogawkĂŞ.
- Widzi pan, kapitanie te bÂąble wokó³? – Nie wiedzieĂŚ czemu szyper wybuchn¹³ gromkim Âśmiechem.
- Szanowny panie, zapewniam, Âże nie ma Âżadnego zagroÂżenia! Gdyby bydlĂŞ byÂło jadowite, wĂłwczas majaczyÂłbyÂś pan w gorÂączce od kilku godzin. To wokó³ – wskazaÂł na pĂŞcherze – to zwykÂłe ugryzienia komarĂłw, zarĂŞczam, Âże w najmniejszym razie nie sÂą niebezpieczne.

Czysta woda, suty posiÂłek i sen byÂły tym, czego potrzebowali. Otrzymali ÂświeÂże odzienie i obietnicĂŞ powrotu do domu. ÂŚwiat znĂłw nabraÂł radosnych barw.

Zbudzono ich po zachodzie s³oùca. Pok³ad wygl¹da³ zgo³a inaczej, ni¿ wtedy, gdy weszli na jego deski pierwszym razem; wszêdzie na rejach œwieci³y kolorowe lampiony, na rufie gra³ kwartet smyczkowy, po deku spacerowa³o mrowie elegancko ubranych d¿entelmenów i strojnych dam. Gdy tylko pojawili siê wœród innych goœci, rozleg³y siê gromkie brama. Oszo³omieni rozgl¹dali siê dooko³a, nie mog¹c poj¹Ì, co tu siê w³aœciwie wyprawia. I wtedy dostrzegli smuk³¹, drobn¹ sylwetkê Nessy Ciryatan. Elfka podesz³a do nich z uœmiechem na ustach, za ni¹ sun¹³ dystyngowany lokaj, nios¹cy na tacy trzy kieliszki wype³niane szampanem.
- Witam paĂąstwa na pokÂładzie Odzyskanej Nadziei! GratulujĂŞ zdania testu obozowicza i ÂżyczĂŞ miÂłej zabawy. – UÂścisnĂŞÂła dÂłoĂą kaÂżdemu z nich, nic nie robiÂąc sobie ze zdziwienia, malujÂącego siĂŞ na twarzach zdezorientowanych ludzi i elfa. ÂŻadne nie mogÂło wykrztusiĂŚ ani sÂłowa, gdy juÂż mieli zakrzyczeĂŚ gospodyniĂŞ pretensjami, ponownie rozlegÂły siĂŞ brawa, odÂśpiewano im sto lat, a potem rozlegÂły siĂŞ powszechne owacje. WciÂągniĂŞci w wir innych goÂści nawet nie zauwaÂżyli, kiedy elfka zniknĂŞÂła w tÂłumie.
- I jak wam siĂŞ podobaÂło w wiosce goblinĂłw? – Starszy mĂŞÂżczyzna o ogorzaÂłej twarzy uÂśmiechaÂł siĂŞ do nich szczerze, wzbudzajÂąc sympatiĂŞ od pierwszej chwili.
- Gdzie moje maniery, jestem Vladimir Drikstojew.
- To jakiÂś Âżart? – Elros byÂł caÂłkowicie zbity z tropu.
- Ha, przyjacielu, teÂż o to zapytaÂłem, gdy znalazÂłem siĂŞ wreszcie na tej przeklĂŞtej Âłajbie!
- Ale powiedziano nam, Âże biuro podró¿y, w ktĂłrym mieliÂśmy wykupionÂą wycieczkĂŞ upadÂło – ksiĂŞÂżniczka ciÂągnĂŞÂła podjĂŞty przez elfa wÂątek.
- Jak wszystkim, moja pani!
- Sir Carasquille... Ale jego zabiÂła wiwerna!
- Ha, stary Negrete ma siĂŞ dobrze, zapewniam was! To bodaj najlepszy treser bestii, jakiego nosiÂła na swoim garbatym grzbiecie mateczka ziemia!
- WiĂŞc to wszystko byÂło... udawane?
- DokÂładnie! NiedÂługo zobaczycie teÂż WielkÂą SzamaĂąskÂą WodzĂŞ.
- Ale gobliny jedzÂą ludzi!
- Nic podobnego. Stara wodza najbardziej lubi jajka i kozie mleko, ciĂŞÂżko staruszce je siĂŞ rzeczy, ktĂłre wymagajÂą gryzienia.
Elrosowi aÂż zakrĂŞciÂło siĂŞ w gÂłowie... WynajĂŞta gobliĂąska wioska... Tresowana wiwerna. Obiecany doÂświadczony przewodnik ukryty pod postaciÂą jednego z pasaÂżerĂłw. Ulotka nie kÂłamaÂła: w jego pamiĂŞci na zawsze pozostanÂą niezapomniane wraÂżenia!