Jesteœ pierwsz¹ osob¹, która znala³a w tekœcie tê nielogicznoœÌ... Ja sama o tym nie pomyœla³am. A szaraùcza... no có¿... twór œw. Jana, ¿ywcem wyci¹gniêty z Apokalipsy

CieszĂŞ siĂŞ, Âże siĂŞ podobaÂło, i zapraszam do mrocznoelfickich klimatĂłw we "Wszystko ma swojÂą cenĂŞ"

Opowiem wam o tym, jak skoùczy³ siê œwiat. Nie, nie by³o komet, Marsjan ani wybuchu S³oùca. By³a zwyk³a, uczciwa apokalipsa, dok³adnie taka, jak¹ opisa³ w swojej ksiêdze œwiêty Jan. Anio³y odtr¹bi³y pocz¹tek i zacz¹³ siê horror. Z nieba spad³ krwawy deszcz, a zaraz po nim grad p³omieni.

By³ piêkny, kwietniowy poranek, gdy zatrzyma³em siê w kawiarni, by napiÌ siê kawy w jakimœ kolorowym miejscu przed pocz¹tkiem szpitalnego dy¿uru. Pij¹c ma³¹ czarn¹ przegl¹da³em od niechcenia gazetê. Omin¹³em pierwsze strony, krzycz¹ce o kolejnych aferach, kradzie¿ach, morderstwach i wojnach gdzieœ bardzo daleko, w które, ca³kowicie filantropijnie, w obronie uciœnionych, nie ropy, broù Bo¿e, wmiesza³ siê nasz rz¹d. Przekartkowa³em ca³y dziennik, nie znajduj¹c w nim nic interesuj¹cego, wiêc zrezygnowa³em z lektury.
Wsiad³em do auta i ruszy³em, uœmiechaj¹c siê do siebie. Min¹³em spokojnie St. George's Street i skrêci³em w Golden Park. Tam zatrzyma³em siê na koùcu pokaŸnego ogonka. Korek ci¹gn¹³ siê a¿ do nastêpnej przecznicy.
ZastanawiaÂłem siĂŞ, czy wypisali juÂż paniÂą Northon. MiÂła kobiecina, jednak strasznie schorowana. I, mimo licznej rodziny, samotna. CzĂŞsto z niÂą rozmawiaÂłem, naprawdĂŞ uwaÂżaÂłem, Âże praca lekarza nie ogranicza siĂŞ jedynie do przepisania tabletek; w kaÂżdym pacjencie widziaÂłem przede wszystkim czÂłowieka, przychodzÂącego do mnie po pomoc. I za kaÂżdym razem cieszyÂłem siĂŞ, Âże wybrali wÂłaÂśnie mnie, ufajÂąc umiejĂŞtnoÂściom i wiedzy.
StaÂłem juÂż dobre kilkanaÂście minut, jednak nic nie mogÂło zmÂąciĂŚ mojego Âświetnego nastroju. Nawet dziwaczny obdartus ze skoÂłtunionÂą brodÂą, zatkniĂŞtÂą za pasek poszarpanych spodni, ktĂłry podchodziÂł po kolei do kaÂżdego samochodu i grzmiÂącym gÂłosem obwieszczaÂł, Âże koniec jest bliski! WygraÂżaÂł przy tym powykrĂŞcanym artretyzmem paluchem, jakby chciaÂł skarciĂŚ niesforne dzieci. JeÂżd¿¹c tÂą trasÂą spotykaÂłem w ciÂągu tygodnia przynajmniej kilku jemu podobnych. GÂłosili najczĂŞÂściej przybycie obcych, ktĂłrym naleÂży przygotowaĂŚ goÂścinĂŞ, przebudzenie AtlantydĂłw czy jak ten jegomoœÌ – koniec Âświata w tej czy innej formie. NauczyÂłem siĂŞ juÂż ignorowaĂŚ tych nieszkodliwych dziwakĂłw, odmawiajÂąc za nich w duszy modlitwĂŞ o uzdrowienie poszarpanego umysÂłu.
Niebo zasnu³y ciemne chmury, po których przetoczy³ siê grzmot. Huk nie umilk³ po chwili, jak to ma w zwyczaju prawdziwy piorun, lecz trwa³, wyj¹c coraz g³oœniej. Ludzie padali na ziemiê, zas³aniaj¹c uszy, okna na wystawach popêka³y, obsypuj¹c przechodniów deszczem drobnego szk³a. Opar³em g³owê o kierownicê i wiedzia³em, ¿e krzyczê, ale nie s³ysza³em swojego g³osu, ³¹cz¹cego siê z wrzaskiem wszystkich wokó³. Tylko stary dziwak nie panikowa³; pad³ na kolana, wznosz¹c rêce ku niebu i dziêkowa³ Bogu, ¿e dane mu by³o zobaczyÌ Jego ponowne przyjœcie. Na twarz mê¿czyzny spad³y pierwsze krople krwistego deszczu, a on dalej klêcza³, zwracaj¹c szalone oczy ku Stwórcy. Tr¹ba umilk³a. Podnios³em niepewnie g³owê; nadal dzwoni³o mi w uszach, z przera¿enia nie mog³em zaczerpn¹Ì oddechu. Skrzy¿owa³em spojrzenia z ob³¹kanym starcem.
– ZaczĂŞÂło siĂŞ, bracie. Ciesz siĂŞ, ze nie musisz obawiaĂŚ siĂŞ gniewu Pana, ktĂłry przychodzi w obÂłoku. - SzeptaÂł, jednak dla mnie jego sÂłowa dÂźwiĂŞczaÂły jak bĂŞbny. ChciaÂłem coÂś powiedzieĂŚ, ale gÂłos uwiÂązÂł mi w gardle. Bezradnie patrzyÂłem na ulice zlane krwiÂą i posypane szkÂłem. "Jak truskawki z cukrem" – pomyÂślaÂłem, nie majÂąc pojĂŞcia, skÂąd w gÂłowie wziĂŞÂło siĂŞ tak absurdalne porĂłwnanie.
Ciemne niebo kot³owa³o siê nisko nad podnosz¹cymi siê z wolna ludŸmi. Wstawali na nogi jak zombie; niezgrabnie, jakby pierwszy raz u¿ywali stóp. Rozgl¹dali siê zdezorientowani, nie wierzyli w³asnym oczom. Œciemni³o siê jeszcze bardziej i chmury wyplu³y z siebie grad p³on¹cych kamieni. Zapanowa³ totalny chaos; ka¿dy szuka³ schronienia, kierowcy próbowali pospiesznie opuœciÌ ulicê, w panice nie zwa¿aj¹c na pieszych. Jakaœ kobieta, uciekaj¹c w pop³ochu, wpad³a wprost pod ko³a ciê¿kiego Audi. Kierowca w ostatniej chwili próbowa³ j¹ wymin¹Ì, lecz auto zareagowa³o zbyt wolno. Przycisnê³o j¹ do innego samochodu, gruchocz¹c koœci i mia¿d¿¹c p³uca. Patrzy³a szklistym wzrokiem w twarz poblad³ego mê¿czyzny, po chwili jej g³owa opad³a na maskê. Ogieù zala³ ca³¹ ulicê, po¿eraj¹c chciwie parasole kawiarù i pubów, przenosz¹c siê coraz wy¿ej i wy¿ej, a¿ w koùcu zacz¹³ lizaÌ stropy budynków. B³êkitno czerwona dyskoteka b³yska³a zewsz¹d, lecz nikt nie móg³ przebiÌ siê przez k³êbowisko aut i ludzkich cia³. Ci, którzy byli na otwartej przestrzeni, sp³onêli ¿ywcem, miotaj¹c siê na asfalcie jak wyrzucone na brzeg ryby. Patrzy³em na to wszystko jakby z boku, jakby nie dotyczy³a mnie ta ca³a sytuacja, a samochód, w którym siedzia³em wcale nie p³on¹³. Dopiero po chwili zda³em sobie sprawê z zagro¿enia i szaleùczo próbowa³em opuœciÌ swoje wiêzienie. Wtedy w g³owie us³ysza³em g³os: "Nie lêkaj siê. Jesteœ Moim synem umi³owanym, ciebie wybra³em. Nie zginiesz, lecz bêdziesz ¿y³, by g³osiÌ Moj¹ chwa³ê." Jak za dotkniêciem czarodziejskiej ró¿d¿ki przesta³em siê szamotaÌ i usiad³em spokojnie, przepe³niony ufnoœci¹. Dym wdziera³ siê przemoc¹ do p³uc, zmuszaj¹c do kaszlu, lecz nie ruszy³em siê z auta.

Obudzi³em siê w szpitalu, pod³¹czony do niezliczonej iloœci rureczek i kabelków. Ale ¿ywy. Le¿a³em w bezruchu. Na korytarzu us³ysza³em cich¹ rozmowê, chyba dwóch pielêgniarek.
– To prawdziwy cud... Z tego karambolu nie wyszedÂł caÂło nikt, poza nim i jeszcze jednym staruszkiem.
– Ale jak to moÂżliwe?
– Nie mam pojĂŞcia.
"WyprowadziÂłem ciĂŞ z niebezpieczeĂąstwa tak, jak wyprowadziÂłem MĂłj lud z Egiptu"
– Wiem, Panie – szepn¹³em, nie majÂąc najmniejszych wÂątpliwoÂści, Âże rozmawiam z Bogiem, ktĂłrego wyznawaÂłem, odkÂąd tylko nauczyÂłem siĂŞ mĂłwiĂŚ.
Z OIOMu caÂłkiem szybko przewieziono mnie do zwyczajnej sali, w ktĂłrej mogÂłem – czy tego chciaÂłem, czy nie – dzieliĂŚ siĂŞ swoimi przemyÂśleniami ze wspó³towarzyszami chorobowej niedoli. OczywiÂście tematem numer jeden, i tu, i w telewizji, byÂł krwawy i ognisty deszcz.
– A pan jak myÂśli, co to byÂło? - George zagadn¹³ mnie ktĂłregoÂś dnia przy obiedzie.
– Ja? Nie wiem co mam o tym myÂśleĂŚ – skÂłamaÂłem i gdzieÂś w g³êbi duszy poczuÂłem, Âże uczyniÂłem Âźle. - Jak dla mnie wyglÂąda to na poczÂątek apokalipsy – zaÂśmiaÂłem siĂŞ, by rozÂładowaĂŚ napiĂŞcie, ale jednoczeÂśnie pozostaĂŚ w zgodzie z wÂłasnym sumieniem.
– Co teÂż pan bredzi! Jaka apokalipsa! Pewno ruskie znowu coÂś kombinujÂą, jak za czasĂłw zimnej wojny, mĂłwiĂŞ wam! - OdezwaÂł siĂŞ stary wiarus, Jim.
– Hah! A moÂże to obcy zafundowali nam dzieĂą niepodlegÂłoÂści, co? - Mike rozbroiÂł wszystkich swoimi sÂłowami. GruchnĂŞliÂśmy wesoÂłym Âśmiechem.
Przez caÂły pobyt w szpitalu przeprowadziliÂśmy dziesiÂątki rozmĂłw na ten temat. Jim obstawiaÂł swojÂą teoriĂŞ spiskowÂą, Mike, jak siĂŞ okazaÂło, naprawdĂŞ wierzyÂł w ufoludki.
AÂż wreszcie nadszedÂł dzieĂą, w ktĂłrym lekarz mi oÂświadczyÂł:
– Panie Raven, ÂśmiaÂło moÂżemy pana wypisaĂŚ do domu.
UcieszyÂłem siĂŞ jak dziecko, chociaÂż nie byÂłem przekonany, czy mam do czego wracaĂŚ.
Zgodnie z moim czarnym scenariuszem, kamienica, w ktĂłrej mieszkaÂłem, doszczĂŞtnie spÂłonĂŞÂła. O odszkodowaniu z towarzystwa ubezpieczeniowego rĂłwnieÂż mogÂłem zapomnieĂŚ, no bo kto przy zdrowych zmysÂłach ubezpiecza mieszkanie na wypadek poÂżaru w wyniku deszczu pÂłonÂących kamieni?
Wyci¹gn¹³em z banku trochê oszczêdnoœci i postanowi³em zatrzymaÌ siê w hotelu. Niestety, na podobny koncept wpad³o ca³kiem sporo osób. Pomimo tego, ¿e rz¹d zorganizowa³ jakieœ punkty pomocy i noclegownie dla najbardziej potrzebuj¹cych, nadal wiele osób nie mia³o gdzie siê zatrzymaÌ.
Gdy tak b³¹ka³em siê po ulicy, podszed³ do mnie wysoki mê¿czyzna.
– Witaj, bracie – pozdrowiÂł mnie w niecodzienny sposĂłb. – JeÂżeli szukasz schronienia, pĂłjdÂź za mnÂą. - WskazaÂł kierunek dÂłoniÂą, na ktĂłrej przegubie zalÂśniÂła b³êkitna ryba – dokÂładnie taka, jakÂą przyjĂŞli za swĂłj symbol chrzeÂścijanie. "IdÂź za nim" – usÂłyszaÂłem. PodziĂŞkowaÂłem nieznajomemu skinieniem gÂłowy i ruszyÂłem obok niego do niewielkiego koÂśció³ka, poÂłoÂżonego na skrzyÂżowaniu maÂło uczĂŞszczanych drĂłg.
Œwi¹tynia przywita³a nas ch³odem grubych, kamiennych murów. Mrok wewn¹trz rozprasza³y tylko nik³e ogniki œwiec, ustawionych pod figur¹ Matki Boskiej. Przeszliœmy naw¹ boczn¹ na zakrystiê, gdzie siedzia³ siwiuteùki jak go³¹b ksi¹dz. Podniós³ oczy znad modlitewnika, zdj¹³ okulary i wsta³, by nas powitaÌ.
– Kogo mi prowadzisz, Davidzie? - spytaÂł sÂłabym gÂłosem.
– Brata, ojcze Ronaldzie. B³¹kaÂł siĂŞ, zapewne szukajÂąc schronienia. - Staruszek uÂśmiechn¹³ siĂŞ Âłagodnie i przeniĂłsÂł wzrok na mnie. WyciÂągn¹³ przyjaÂźnie dÂłoĂą, ktĂłrÂą uÂścisn¹³em. Nie puÂściÂł mojej rĂŞki; stanowczym ruchem podwin¹³ mankiet i przyjrzaÂł siĂŞ skĂłrze. Ku mojemu zdumieniu na nadgarstku zalÂśniÂła b³êkitna ryba, taka sama, jakÂą zauwaÂżyÂłem wczeÂśniej u Davida.
– Dobrze, Âże do nas trafiÂłeÂś, chÂłopcze - powiedziaÂł, puszczajÂąc mnie. Nie mogÂłem oderwaĂŚ wzroku od fosforyzujÂącego znamienia.
– Co to jest? - spytaÂłem po chwili.
– Znak. BĂłg wybraÂł CiĂŞ na swojego ÂżoÂłnierza w nadchodzÂącej bitwie o zbawienie.
– WiĂŞc...
– Apokalipsa siĂŞ rozpoczĂŞÂła. A my dostÂąpiliÂśmy zaszczytu, by sÂłuÂżyĂŚ pod anielskimi sztandarami.

David zaprowadziÂł mnie na plebaniĂŞ, gdzie spotkaÂłem wielu ludzi naznaczonych rybÂą. ByÂłem zbyt oszoÂłomiony, by racjonalnie myÂśleĂŚ. PamiĂŞtam, Âże witaÂłem siĂŞ z nimi serdecznie; szybko udzieliÂł mi siĂŞ ich pogodny nastrĂłj, peÂłen nadziei i ufnoÂści.

CaÂły swĂłj czas dzieliÂłem pomiĂŞdzy wspĂłlnotÂą a szpitalem, ktĂłry po ostatnich wydarzeniach pĂŞkaÂł w szwach; na szczĂŞÂście sam budynek zostaÂł ominiĂŞty przez katastrofĂŞ. Z bĂłlem serca patrzyÂłem na tych wszystkich ludzi, ktĂłrzy stracili bliskich, jednak wci¹¿ o nich wypytywali w nadziei, Âże byĂŚ moÂże udaÂło im siĂŞ ujœÌ z Âżyciem. Nasz personel rĂłwnieÂż byÂł mocno zdziesiÂątkowany – wielu moich kolegĂłw zginĂŞÂło albo zostaÂło trwale okaleczonych.

Pewnego wieczora, gdy siedzia³em na sto³ówce, zobaczy³em w telewizji program, w którym wypowiada³ siê polski profesor, Roman Lityùski:
– Z niewiadomych przyczyn spÂłonĂŞÂły wszystkie trawy na ziemi. W tym zboÂża. Raporty sÂą zatrwaÂżajÂące; czeka nas g³ód, poniewaÂż nie ma z czego robiĂŚ mÂąki, nie ma czym karmiĂŚ zwierzÂąt. CaÂły czas prĂłbujemy obsiewaĂŚ pola tym, co pozostaÂło w spichlerzach, jednak to wszystko kropla w morzu potrzeb. Tak naprawdĂŞ minie kilkadziesiÂąt lat, zanim uda nam siĂŞ powrĂłciĂŚ do wzglĂŞdnej rĂłwnowagi, ale w tym czasie moÂże dojœÌ do strasznych rzeczy. Obawiam siĂŞ, Âże juÂż teraz, pomimo Âże pozostaÂło jeszcze trochĂŞ zapasĂłw, ceny ÂżywnoÂści pĂłjdÂą drastycznie w gĂłrĂŞ. Podejrzewam, Âże w zwiÂązku z brakami w zaopatrzeniu, dostawy do krajĂłw trzeciego Âświata zostanÂą ograniczone, bÂądÂź wstrzymane caÂłkowicie.
Wy³¹czy³em telewizor i pomyœla³em ze wspó³czuciem o tych wszystkich, którzy cierpi¹ g³ód. Jako wychowanek domu dziecka, niechciany przez w³asnych rodziców, doskonale zna³em warkot pustego brzucha. Pomyœla³em o tych wszystkich, którzy zgin¹ z g³odu. Próbowa³em wmówiÌ sobie, ¿e na œwiecie zawsze by³ g³ód, ale uœwiadomi³em sobie, ¿e nigdy na tak¹ skalê.

Przez kilka miesiĂŞcy byÂł spokĂłj, chociaÂż rzÂądy podejrzliwie patrzyÂły sobie na rĂŞce. Gdyby to przedziwne zjawisko miaÂło miejsce tylko w jednym kraju, wĂłwczas pewnie zaczĂŞto by doszukiwaĂŚ siĂŞ spisku. A tak, kaÂżdemu siĂŞ oberwaÂło. Oszacowano, Âże zniszczona zostaÂła jedna trzecia planety. Na kaÂżdym kontynencie, poza AntarktydÂą, odnotowano krwawo ognisty deszcz. WidaĂŚ BĂłg z jakichÂś przyczyn lubi pingwiny...
Byli tacy, ktĂłrzy – jak poznany w szpitalu Mike - obstawiali inwazjĂŞ obcych i tych byÂło chyba najwiĂŞcej. Bo deszcz meteorytĂłw na caÂłej powierzchni Ziemi wykluczono. Wielu ludzi, mimo swojego wczeÂśniejszego, wulgarnie ateistycznego nastawienia, powrĂłciÂło do wyznawanych wczeÂśniej religii. KoÂścioÂły na nowo wypeÂłniÂły siĂŞ wiernymi. Nawet islamiÂści spasowali z atakami terrorystycznymi. PrzywĂłdcy religijni byli peÂłni obaw; to na ich barkach spoczĂŞÂło uspokojenie przeraÂżonej dziatwy. Z tym, Âże sami odczuwali taki sam strach i na nic nie zdaÂła siĂŞ ich wiara. ByÂła za sÂłaba. Tylko garstka ludzi patrzyÂła w przyszÂłoœÌ z podniesionym czoÂłem. Ci, ktĂłrzy wierzyli prawdziwie, z dzieciĂŞcÂą ufnoÂściÂą. Otrzymali znak i obietnicĂŞ, Âże nie stanie im siĂŞ Âżadna krzywda.

Min¹³ jakiœ rok od Pierwszej Tr¹by. Ludzie powolutku, mozolnie, zaczêli odbudowywaÌ swój œwiat, jednak wielu rzeczy nie da³o siê uratowaÌ. Sp³onê³a ca³a Amazonia, pó³ tajgi syberyjskiej i mnóstwo innych, piêknych lasów. Szybko przekonaliœmy siê, ¿e wrzaski ekologów wzglêdem zielonych p³uc œwiata tym razem by³y zasadne. Powietrze by³o a¿ szare. Na ca³ym œwiecie wprowadzono kosmiczne podatki od posiadania samochodu. Zmiany wywo³a³y straszne burze przyzwyczajonych do wygody obywateli. Kilka rz¹dów zosta³o obalonych, ale ci, którzy zajêli miejsce poprzedników szybko zostali odwiedzeni od oddania spo³eczeùstwu aut. Wiele firm przemys³u ciê¿kiego zbankrutowa³o po wejœciu w ¿ycie nowych regulacji, dotycz¹cych ograniczeù emisji dwutlenku wêgla do atmosfery i kar za niestosowanie siê do zaleceù.

Gdy zabrzmiaÂła druga trÂąba, ludzie juÂż wiedzieli, Âże zdarzy siĂŞ coÂś strasznego i szybko szukali schronienia. Widzieli bÂłyski na niebie, lecz tym razem pociski ominĂŞÂły miasta. Za to zatoki wyrzuciÂły na brzeg tysiÂące martwych ryb. Woda zaczerwieniÂła siĂŞ od krwi. Nie potrafiĂŞ sobie wyobraziĂŚ Âżalu tych wszystkich, ktĂłrzy wÂłaÂśnie w wodzie upatrywali swojego wybawcy. Morze karmiÂło ich, gdy ziemia przestaÂła. A teraz i to im odebrano.
Trzecia tr¹ba nie zwleka³a i zagrzmia³a niespe³na miesi¹c póŸniej. Kolejne p³omienie spad³y na rzeki i Ÿród³a, czyni¹c ich wodê gorzk¹ i truj¹c¹. Roœliny, które pozosta³y po zesz³orocznej katastrofie, zaczê³y wiêdn¹Ì, wielu ludzi, spragnionych i b³agaj¹cych o choÌby kropelkê, pomimo ostrze¿eù, skusi³o siê na pio³unowy napój. Na efekty nie trzeba by³o d³ugo czekaÌ. Bolesna i d³uga agonia czeka³a wszystkich, którzy, z³aknieni, poddali siê pokusie. W krótkim czasie wymar³o wielu mieszkaùców Afryki, po³udniowej Azji i Australii. Ludzi by³o tak niewielu, ¿e nie mia³ kto chowaÌ zmar³ych, tote¿ zaraza, jaka siê rozprzestrzeni³a, zabra³a ze sob¹ kolejne miliony istnieù. A to by³ dopiero pocz¹tek...

Gdy us³yszano Czwart¹ Tr¹bê, ziemiê przykrywa³ œnieg. Zbli¿a³y siê œwiêta Bo¿ego Narodzenia. Ludzie z przera¿eniem zwracali oczy ku niebu, lecz tym razem nic na nim nie zajaœnia³o; przeciwnie, ksiê¿yc straci³ swój blask a gwiazdy gas³y jedna po drugiej. Poranne s³oùce równie¿ nie dawa³o zbyt wiele œwiat³a. Tam, gdzie zawsze panowa³ gor¹c, nagle pojawi³ siê mróz. Bia³y puch bardzo szybko przykry³ ca³¹ planetê, zamieniaj¹c j¹ w zmarzlinê. Mówiono, ¿e najgorszy by³ luty; wtedy na równiku najwy¿sza temperatura nie przekracza³a zera stopni Celsjusza.
Maj przywita³ œwiat ch³odem, jakiego nie powstydzi³by siê styczeù. Nawet nie chcê myœleÌ, ilu ludzi wtedy zamarz³o. Ilu umar³o zwyczajnie z g³odu. S³ysza³em, ¿e w niektórych miejscach by³o ju¿ tak Ÿle, ¿e zaczêto zjadaÌ starych, chorych i ma³e dzieci. Prze¿ywali tylko najsilniejsi, którzy potrafili siê obroniÌ i ci, którzy byli na tyle podli, by polowaÌ na innych. I wtedy nad ka¿dym domem, nad ka¿d¹ wsi¹ i miastem przelecia³ czarny orze³, krzycz¹c: "Biada, biada, biada mieszkaùcom ziemi wskutek pozosta³ych tr¹b trzech anio³ów, którzy maj¹ zatr¹biÌ!"
Lêk pad³ na wszystkich jak cieù potwora spod dzieciêcego ³ó¿ka. Ju¿ dawno zniknêli ci, którzy w¹tpili w istnienie Boga. Nagle wszyscy wznosili ku Niemu b³agalne d³onie, modl¹c siê o wybawienie. Ale na to by³o ju¿ za póŸno. Teraz nadszed³ dzieù s¹du.
PiÂąta TrÂąba przyniosÂła ze sobÂą szaraĂączĂŞ. ObudziÂło mnie bzyczenie i stukanie w szybĂŞ. Blade sÂłoĂące ledwo przebijaÂło siĂŞ przez chmury. SzczĂŞÂście, Âże nie zabrano nam go w caÂłoÂści!
Za oknem fruwaÂły setki dziwnych owadĂłw, wielkoÂściÂą dorĂłwnujÂących krukom. Jeden z nich za mocno uderzyÂł o szybĂŞ i padÂł martwy. PodniosÂłem go z parapetu. NapawaÂł mnie odrazÂą i obrzydzeniem. PrzypominaÂł szaraĂączĂŞ, tylko duÂżo wiĂŞkszÂą. MiaÂł koĂąski Âłeb o ludzkiej – o zgrozo – twarzy. Na kark spÂływaÂły mu zÂłote, miĂŞkkie wÂłosy. CaÂłe ciaÂło pokrywaÂła stalowa Âłuska, z lĂŞdÂźwi wyrastaÂł skorpioni ogon. Krew odpÂłynĂŞÂła mi z twarzy. Nigdy nie widziaÂłem takiego bydlĂŞcia.
Zszed³em do sto³ówki, w której wszyscy siedzieli, zgromadzeni przed porannymi wiadomoœciami na 56 kanale. Spikerka dr¿¹cym g³osem relacjonowa³a przebieg plagi. Na ca³y œwiat rozpe³z³a siê jadowita szaraùcza. Bardzo wielu ludzi zosta³o uk¹szonych. Nieomal natychmiast dostawali wysokiej gor¹czki, ca³e cia³o pali³ niewyobra¿alny ból. Z jednej strony ¿al by³o mi tych bezbo¿ników, z drugiej wiedzia³em, ¿e byÌ mo¿e dziêki temu doœwiadczeniu siê nawróc¹.
W kieszeni zabrzmiaÂł mi pager, wiĂŞc pognaÂłem jak najszybciej do szpitala. Tam zobaczyÂłem ogrom plagi. Poczekalnia byÂła peÂłna; jĂŞk bĂłlu przywiĂłdÂł mi na myÂśl obrazy Boscha – brakowaÂło tylko, by ludzie zaczĂŞli siĂŞ wiĂŚ w splotach jak wĂŞÂże. ZdawaÂłem sobie sprawĂŞ, Âże nic nie jest w stanie umniejszyĂŚ ich cierpienia. Ci, ktĂłrych jakimÂś cudem ominĂŞÂły jadowite ukÂąszenia, czepiali siĂŞ mojego rĂŞkawa, bÂłagajÂąc, by najpierw obejrzeĂŚ ich najbliÂższych. GdzieÂś w oddali przebiÂła siĂŞ k³ótnia kilku osĂłb o to, kto byÂł pierwszy w upiornej kolejce. PanowaÂł tu totalny chaos, niewiele brakowaÂło do otwartej bijatyki tych, ktĂłrzy stali na nogach. Nie miaÂłem pojĂŞcia, co mogĂŞ zrobiĂŚ.
To by³ miesi¹c wyjêty z ¿yciorysu. Bracia i siostry ze zgromadzenia dzielnie pomagali mi przy pogryzionych, chocia¿ trochê staraj¹c siê z³agodziÌ ból. Wiedzieliœmy, ¿e jad nie jest œmiertelny i mieliœmy œwiadomoœÌ, ¿e jego dzia³anie jest d³ugotrwa³e. Mimo, ¿e zmienialiœmy siê na warcie przy chorych, ka¿dy by³ wycieùczony. Najgorsza by³a bezsilnoœÌ.
PiêÌ miesiêcy póŸniej ca³y œwiat zdumia³ siê, ¿e epidemia minê³a jak rêk¹ odj¹³. Ja tylko uœmiechn¹³em siê pod nosem; przecie¿ Pan przez Swego s³ugê, Jana, wyraŸnie powiedzia³, ¿e tak bêdzie.
W styczniu, niedÂługo po usÂłyszeniu przez Âświat kolejnej TrÂąby, trafiÂł do nas ÂżoÂłnierz, ktĂłry sÂłuÂżyÂł nad Eufratem. Nie chciaÂł powiedzieĂŚ, jak udaÂło mu siĂŞ dotrzeĂŚ za ocean, a my nie naciskaliÂśmy.
Pewnego dnia John przysiadÂł siĂŞ do mnie, gdy akurat piÂłem kawĂŞ.
– MogĂŞ?
– Pewnie. CieszĂŞ siĂŞ, Âże wreszcie bĂŞdziemy mogli porozmawiaĂŚ. - UÂśmiechn¹³em siĂŞ. MiaÂł matowe oczy osoby, ktĂłra widziaÂła i przeÂżyÂła straszne rzeczy.
– MuszĂŞ z kimÂś pogadaĂŚ, bo chyba zwariujĂŞ.
– Mam nadziejĂŞ, Âże jakoÂś bĂŞdĂŞ mĂłgÂł ci pomĂłc. Jestem Raven.
– John. Ale to pewnie juÂż wiesz. - ZamilkÂł i wpatrzyÂł siĂŞ w stó³, jakby liczyÂł sĂŞki na blacie. - ByÂłem tam, gdy pojawili siĂŞ prawdziwi BoÂży bojownicy, wywoÂłani ostatniÂą trÂąbÂą. Wyszli z wody. Rzeka siĂŞ wzburzyÂła i wypluÂła z siebie tĂŞ cholernÂą kawaleriĂŞ. W Âżyciu nie widziaÂłem czegoÂś takiego. To bez wÂątpienia byÂły anioÂły; miaÂły wielkie, biaÂłe skrzydÂła, wysokie heÂłmy i czerwone pÂłaszcze, spÂływajÂące na zÂłote zbroje. Ich pancerz byÂł dziwny; wyglÂądaÂł, jakby w stali zaklĂŞte byÂły pÂłomienie. A moÂże to tylko bÂłyskaÂło sÂłoĂące?
Wpadli pomiĂŞdzy ludzi, tnÂąc na lewo i prawo. Nasi szybko poÂłapali za giwery i zaczĂŞli pruĂŚ do przeciwnikĂłw. Kilku padÂło od razu, spadajÂąc z siodeÂł. Konie, jeÂżeli o tamtych bydlĂŞtach mogĂŞ powiedzieĂŚ, Âże byÂły koĂąmi, wÂściekÂły siĂŞ, gdy zabili ich panĂłw. Nie rÂżaÂły – wydawaÂły z siebie okropny ryk. PotrzÂąsaÂły lwimi grzywami, przy kaÂżdym parskniĂŞciu z chrap wydobywaÂł siĂŞ gryzÂący, cuchnÂący siarkÂą dym. ZupeÂłnie, jakby nie byÂły anielskimi wierzchowcami a bestiami rodem z piekÂła. Nic z tego nie rozumiaÂłem, caÂła ta rzeÂź niewiele miaÂła wspĂłlnego ze znanym mi wizerunkiem Boga i anio³ów. StaÂłem jak kretyn, z jednej strony chcÂąc pomĂłc tym ludziom, z drugiej nie oÂśmielajÂąc siĂŞ podnieœÌ rĂŞki na wysÂłannikĂłw Pana. Nic, RYKWA, nic nie mogÂłem zrobiĂŚ, rozumiesz to? - UkryÂł twarz w dÂłoniach. Na jego przegubie ÂświeciÂła ryba.
– Wszystko zostaÂło zapowiedziane – powiedziaÂłem po chwili.
– ojojojĂŞ przepowiednie! Tam zginĂŞli dobrzy, niewinni ludzie! Czym mogli siĂŞ naraziĂŚ Bogu?! ZamordowaÂł ich, Raven, zamordowaÂł z zimnÂą krwiÂą! W imiĂŞ czego? Na pewno nie odkupienia!
– Nie bluÂźnij. JesteÂś jednym z ÂżoÂłnierzy Pana, nie wolno ci wÂątpiĂŚ. - SpojrzaÂł mi w oczy ze stalowÂą determinacjÂą. WstaÂł bez sÂłowa i wyszedÂł. WidaĂŚ nie znalazÂł u mnie tego, czego szukaÂł.

Na Âświat spadÂła globalna wojna. AnioÂły szÂły ze wschodu, mordujÂąc na swojej drodze wszystkich, ktĂłrzy nie mieli znamienia. To byÂł czas zwÂątpienia nawet dla nas. W telewizji widziaÂłem karne wojska, czoÂłgi i samoloty bojowe. Wszystkie kraje zjednoczyÂły siĂŞ w walce ze wspĂłlnym wrogiem. PrzeraziÂłem siĂŞ, gdy anioÂły zaczynaÂły przegrywaĂŚ; coÂś poszÂło nie tak.
– PrzyszedÂł czas trudny dla nas wszystkich. Czas, w ktĂłrym musimy siĂŞ zjednoczyĂŚ. Bez tego zginiemy. ÂŻaden naukowiec juÂż mnie nie przekona, Âże Boga nie ma. ÂŻaden ksiÂądz nie wmĂłwi mi, Âże BĂłg jest miÂłosierny. - MÂłody, przystojny mĂŞÂżczyzna grzmiaÂł z ekranu telewizora. ZaczesaÂł dÂłoniÂą czarne wÂłosy, siĂŞgajÂące ramion. WpatrzyÂł siĂŞ wprost w kamerĂŞ. Trzeba przyznaĂŚ, Âże miaÂł hipnotyzujÂący wzrok, jak w¹¿. - WyÂślemy przeciw Niemu wszystko, co bĂŞdziemy mogli, aÂż wreszcie zmusimy Go do uznania naszej suwerennoÂści! - PublicznoœÌ wstaÂła, bijÂąc brawo. Nie mogÂłem tego sÂłuchaĂŚ. WiedziaÂłem, Âże mam przed sobÂą zapowiedzianego FaÂłszywego Proroka, czuÂłem to ca³¹ duszÂą. FaÂłsz sÂączyÂł siĂŞ z odbiornika jak trucizna z k³ów Âżmii. Ale jednak patrzyÂłem dalej.
– Dzisiejszy dzieĂą jest dniem wielkim – perorowaÂł. Wielki, zÂłoty sztandar, na ktĂłrym wyhaftowany byÂł czerwony, siedmiogÂłowy smok – symbol zjednoczonych w walce siedmiu kontynentĂłw – powiewaÂł za jego plecami na wietrze
– Podpisana karta porozumienia militarnego i gospodarczego jest prawdziwÂą rewolucjÂą polityki ogĂłlnoÂświatowej. Po raz pierwszy od poczÂątku istnienia wszystkie kraje przystÂąpiÂły do porozumienia, deklarujÂąc oddanie sprawie, jakÂą jest powstrzymanie Boga przed eksterminacjÂą ludzi. I nic nam nie przeszkodzi, choĂŚby miaÂł wysÂłaĂŚ przeciw nam wszystkie zastĂŞpy anielskie! - To byÂły odwaÂżne sÂłowa, choĂŚ gÂłupie.
Lucjan Ferris, PrzewodniczÂący Rady ÂŚwiatowej opuÂściÂł podium wÂśrĂłd wrzawy wiwatĂłw i szumu oklaskĂłw. Zaraz potem wyemitowano transmisjĂŞ z frontu, gdzie bombowce ostrzeliwaÂły – doœÌ skutecznie, trzeba przyznaĂŚ – anielskÂą konnicĂŞ. Wielu spoÂśrĂłd niebiaĂąskich ÂżoÂłnierzy polegÂło, lecz nic nie mogÂło zÂłamaĂŚ ich morale. Rzucali siĂŞ na czoÂłgi, a gdy nie mogli przebiĂŚ ich mieczami, wierzchowce ziaÂły ogniem i siarkÂą, rozpuszczajÂąc metal i zamieniajÂąc machiny, wraz z siedzÂącymi wewnÂątrz ludÂźmi, w bulgoczÂącÂą maÂź. Nagle ÂświatÂło zgasÂło. WyjrzaÂłem przez okno; na caÂłej ulicy nie byÂło prÂądu. W oddali, bardzo, bardzo daleko, zobaczyÂłem atomowego grzyba.
"BoÂże, miej mnie w swojej opiece" – pomyÂślaÂłem.


1010 lat po przejĂŞciu panowania nad Âświatem przez BestiĂŞ.

Z klubu wyszedÂłem dobrze po pó³nocy. TuÂż obok, uczepiona mojego ramienia, szÂła jakaÂś naĂŚpana dziewczyna. Nie pamiĂŞtaÂłem nawet jej imienia. I tak nie miaÂło wiĂŞkszego znaczenia. Chyba byÂła Âładna, nie wiem, byÂłem tak pijany, Âże nawet szczerbata kobyÂła wydawaÂłaby mi siĂŞ miss Âświata. ToczyliÂśmy siĂŞ powoli, od krawĂŞÂżnika do krawĂŞÂżnika, wprost do mojego domu. Droga nie byÂła daleka, ale zajĂŞÂła nam sporo czasu. Chwiejnym krokiem pokonaliÂśmy skrzypiÂące schody. OparÂłem dziewczynĂŞ o ÂścianĂŞ, Âżeby nie spieprzyÂła siĂŞ z powrotem na parter i zacz¹³em szukaĂŚ kluczy w kieszeni skĂłrzanej kurtki. W koĂącu znalazÂłem. Zamek stawiaÂł wiĂŞkszy opĂłr, niÂż laseczka, ktĂłrÂą ze sobÂą przyprowadziÂłem; jeszcze w progu zaczĂŞÂła dobieraĂŚ mi siĂŞ do rozporka. OstudziÂłem jej zapaÂł uderzeniem otwartej dÂłoni w policzek. NiechcÂący rozci¹³em dziewczynie wargĂŞ, przewrĂłciÂła siĂŞ, ale chyba lubiÂła ten sport, bo zachichotaÂła i oblizaÂła lubieÂżnie usta, patrzÂąc mi zadziornie w oczy. UÂśmiechn¹³em siĂŞ, szczerzÂąc zĂŞby, schyliÂłem siĂŞ do niej, zÂłapaÂłem za wÂłosy i mocno pocaÂłowaÂłem. UczepiÂła siĂŞ mojej szyi. Wzi¹³em jÂą na rĂŞce, niby z czuÂłoÂściÂą, a potem rzuciÂłem bezceremonialnie na ³ó¿ko. ZaÂśmiaÂła siĂŞ gÂłoÂśno i pogroziÂła mi zabawnie palcem. "Oj, kotku, zaraz ja pogro¿ê ci swoim" – pomyÂślaÂłem i rozerwaÂłem ró¿owÂą bluzeczkĂŞ, uwalniajÂąc drobne, jĂŞdrne piersi. PrzygryzÂła paznokieĂŚ i zaczĂŞÂła wodziĂŚ dÂłoniÂą po sutkach, aÂż te staÂły siĂŞ przyjemnie twarde. Szybko zrzuciÂłem kurtkĂŞ i bluzĂŞ. Utkn¹³em przy klamrze od paska. RYKWA! Trzeba byÂło pozwoliĂŚ jej uporaĂŚ siĂŞ z tym cholerstwem. A ona nadal draÂżniÂła mnie, pieszczÂąc siĂŞ coraz Âśmielej. PrzejechaÂła rĂŞkÂą w dó³, pod spĂłdniczkĂŞ. Po chwili zsunĂŞÂła czarne, koronkowe majtki, jednak plisowana szmatka nadal zasÂłaniaÂła zgrabny tyÂłek. PrzyklĂŞknĂŞÂła i drobnymi paluszkami pomogÂła mi oswobodziĂŚ siĂŞ z jeansĂłw.
Ranek przywitaÂł nie bĂłlem gÂłowy. SiĂŞgn¹³em po komĂłrkĂŞ, ale natrafiÂłem na pustkĂŞ. Z ociÂąganiem otwarÂłem oczy i rozejrzaÂłem siĂŞ po mieszkaniu. Laptop, play station, wszystko, co niewielkie a wartoÂściowe – zniknĂŞÂły.
– Co za gÂłupia muszelka! - krzykn¹³em, zrywajÂąc siĂŞ z ³ó¿ka. Sam byÂłem sobie winien, przecieÂż doskonale wiedziaÂłem, Âże nikomu nie naleÂży ufaĂŚ, zwÂłaszcza nowo poznanym osobom. Ale wczoraj byÂłem zbyt pijany, by myÂśleĂŚ racjonalnie. ZÂłamaÂłem swojÂą najwaÂżniejszÂą zasadĂŞ: nie wpuszczaj nikogo do domu. I teraz bĂŞdĂŞ musiaÂł za to zapÂłaciĂŚ. SzczĂŞÂście, Âże zostawiÂła mi chociaÂż skĂłrĂŞ. UbraÂłem siĂŞ szybko i siĂŞgn¹³em do kieszeni, w poszukiwaniu telefonu. JuÂż wiecie? Znikn¹³. Kac przeszedÂł w stan uÂśpienia, wyparty nowÂą dawkÂą adrenaliny. ChciaÂłem zapaliĂŚ papierosa, ale wszystkie fajki teÂż ulotniÂły siĂŞ jak kamfora.
– RYKWA! - wrzasn¹³em, wywracajÂąc stolik. SpojrzaÂłem we wÂściekle zielone oczy PrzewodniczÂącego Rady ÂŚwiatowej, ktĂłrego portret powiesiÂłem sobie dawno temu na Âścianie. NaprawdĂŞ lubiÂłem tego goÂścia; spryciarze, tacy jak ja, Âżyli caÂłkiem przyzwoicie, nieudacznicy mieli to, na co zasÂłuÂżyli - nic. MoÂżna byÂło siĂŞ Âświetnie zabawiĂŚ. AÂż nie chce mi siĂŞ wierzyĂŚ, Âże kiedyÂś ludzie musieli ukrywaĂŚ siĂŞ z prochami czy innymi przyjemnoÂściami. Praktycznie co noc miaÂłem innÂą dziewczynĂŞ albo kilka. Ale do tej pory Âżadnej nie przyprowadziÂłem do siebie. Hotel, szybki numerek i do domu. Ewentualnie miÂły wieczĂłr u niej, przyjemne Âśniadanko, buzi buzi, tak, kotku, jesteÂś cudowna, na pewno zadzwoniĂŞ, a potem dÂługa.
Co jak co, ale byÂłem wyjÂątkowo przywiÂązany do swoich rzeczy. PozostaÂło mi mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże ta tĂŞpa szmata gdzieÂś opchnĂŞÂła towar. PoszedÂłem wiĂŞc do Roberta, skurwiaÂłego pasera, ktĂłry handlowaÂł wszystkim. W podziemiu mĂłwiÂło siĂŞ, Âże sprzedaÂł wÂłasnÂą matkĂŞ na organy ktĂłrejÂś z Korporacji. O dziwo, nie byÂł zrzeszony z ÂżadnÂą mafiÂą a jednak utrzymywaÂł siĂŞ w branÂży, maÂło tego, handlowaÂł przynajmniej z trzema rodzinami, krĂŞcÂącymi swoje lody w Republice. I to najwiĂŞkszymi. DawaÂło mu to bezpieczeĂąstwo i bezpoÂśredni dostĂŞp do kilku Korporacji, w ktĂłrych spore wpÂływy – zarĂłwno finansowe, jak i pozycyjne – mieli jego sojusznicy. Dobrze byÂło mieĂŚ takiego przyjaciela.
Robert nie byÂł jakimÂś szczylem, siedzÂącym w zapuszczonej kanciapie. On byÂł biznesmenem. Od przyjmowania towarĂłw miaÂł swoich ludzi.
ZajrzaÂłem do kilku klubĂłw, w ktĂłrych lubiÂł przesiadywaĂŚ, aÂż w koĂącu trafiÂłem na niego w kasynie. WÂłaÂśnie obstawiaÂł czarnÂą trzynastkĂŞ w ruletce. Gdy podszedÂłem, kulka zatrzymaÂła siĂŞ na czerwonej Ăłsemce.
– WidzĂŞ, Âże jak zawsze dobrze ci idzie. - PodaÂłem mu rĂŞkĂŞ.
– WeÂź spierdalaj, Michael. - OdpaliÂł cygaro. - Pojebana gra. Czego chcesz?
– Robert, tak od razu, bez gry wstĂŞpnej? - zarechotaÂłem i ruszyÂłem w kierunku baru.
– Dwie setki Single Barrela, tylko nie waÂż mi siĂŞ tam sypaĂŚ lodu – warkn¹³em na barmana. Wzi¹³em drinki i przysiadÂłem siĂŞ do stolika Roberta. SiedziaÂł w towarzystwie dwĂłch uroczych kobiet, czule gÂłaszczÂących jego ÂłysinĂŞ i tÂłusty, ÂświĂąski kark. W ogĂłle przypominaÂł tucznego knura, ale nie znaÂłem nikogo na tyle odwaÂżnego albo pojebanego, Âżeby mu to powiedziaÂł w twarz. Poprawka: Robert siedziaÂł w towarzystwie trzech kobiet, ale jedna miaÂła miejscĂłwkĂŞ pod stoÂłem, pomiĂŞdzy jego nogami. ZauwaÂżyÂłem jÂą dopiero, gdy trafiÂłem butem w jej plecy.
– Czy ona moÂże przestaĂŚ, gdy chcĂŞ z tobÂą pogadaĂŚ o waÂżnych rzeczach?
– SÂłyszaÂłyÂście? - wrzasn¹³ na dziewczyny. - WypierdalaĂŚ! - Kurewki pospiesznie oddaliÂły siĂŞ. OdprowadziÂłem je wzrokiem, bo naprawdĂŞ byÂło na co popatrzeĂŚ.
– MĂłw, o co chodzi? - PrzepÂłukaÂł usta piekÂącym pÂłynem i uÂśmiechn¹³ siĂŞ do mnie.
– KtoÂś mnie ojebaÂł.
– ÂŻaden z moich.
– Wiem. PoznaÂłem wczoraj jak¹œ laskĂŞ, no wiesz, poszliÂśmy do mnie... - Robert zacz¹³ siĂŞ panicznie ÂśmiaĂŚ, poklepujÂąc kolano, AÂż siĂŞ posmarkaÂł.
– Ty kretynie! Ciesz siĂŞ, Âże nie zarÂżnĂŞÂła. Co ci dmuchnĂŞÂła?
– PlejkĂŞ, lapka, zegarek, trochĂŞ szmalu i wisiorek po babci. To ostatnie mogĂŞ olaĂŚ. SÂłuchaj, jakby coÂś pchnĂŞÂła ktĂłremuÂś z twoich chÂłopcĂłw, to daj znaĂŚ... - powiedziaÂłem i pacn¹³em siĂŞ rĂŞkÂą w czoÂło. - RYKWA, telefonu teÂż nie mam.
– JakieÂś znaki szczegĂłlne? Wiesz, raczej nie przyjdzie i nie powie: „rypnĂŞÂłam te fanty takiemu jednemu frajerowi, Michaelowi, ile mi za to dacie?”
– NiÂższa ode mnie, jakieÂś metr szeœÌdziesiÂąt wzrostu, maÂłe cycki, Âładna buÂźka, ciemne wÂłosy...
– No to opisaÂłeÂś jednÂą czwartÂą dziewczyn...
– MiaÂła czarny tatuaÂż na przegubie, jak¹œ rybĂŞ, czy innego kolargola. - UÂśmiechn¹³ siĂŞ.
– Czekaj, czekaj, wujek Robert zaraz siĂŞ wszystkiego dowie. - WstaÂł, poprawiÂł spodnie, zapi¹³ pasek, odznaczajÂący siĂŞ na jego brzuszysku jak rĂłwnik na globusie i wyszedÂł. ZostaÂłem sam z rudÂą whiskey.

Jenny wÂłaÂśnie wyszÂła z ciemnej uliczki, wepchnĂŞÂła wypchanÂą pieniĂŞdzmi rĂŞkĂŞ do kieszeni pÂłaszcza, pochyliÂła gÂłowĂŞ i ruszyÂła szybkim krokiem do domu. Lepiej nikomu nie patrzeĂŚ w oczy, lepiej nie prowokowaĂŚ...
Wesz³a do niewielkiego mieszkanka i zamknê³a dok³adnie drzwi. Nigdy nie wiadomo, kto mo¿e pa³êtaÌ siê po klatce schodowej. Jej brat spojrza³ na ni¹ ze zdjêcia karc¹co i z dezaprobat¹.
– Wiem, Jacob, Âże nie powinnam. Ale takie sÂą czasy, braciszku. OdkÂąd ciebie nie ma, wszystko jest trudniejsze. Niestety, nie mam tyle siÂły co ty, aby przeÂżyĂŚ, trzeba siĂŞ dostosowaĂŚ. - UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przepraszajÂąco i wziĂŞÂła ramkĂŞ w rĂŞce, gÂłaszczÂąc palcem policzek Jacoba. OdstawiÂła pamiÂątkĂŞ i jej wzrok padÂł na sczerniaÂłe znamiĂŞ na rĂŞce. KiedyÂś dodawaÂł otuchy, teraz, gdy upadÂła wraz ze staczajÂącym siĂŞ Âświatem, zgasÂł, odbierajÂąc szanse na raj.

– Ha, chÂłopcze, wisisz mi zajebistÂą przysÂługĂŞ! Mam twĂłj telefon. ByÂła dzisiaj rano u jednego z moich ludzi. KazaÂłem chÂłopakom jÂą namierzyĂŚ. - Klepn¹³ mnie w ramiĂŞ, prawie wgniatajÂąc w sofĂŞ.
– Stary, jesteÂś nieoceniony.
Jakieœ trzy godziny póŸniej Robert odebra³ telefon i zamieni³ z kimœ kilka krótkich, zdawkowych zdaù.
- Mamy jÂą. – UÂśmiechn¹³ siĂŞ paskudnie.
WyszliÂśmy z klubu i wsiedliÂśmy do mobila Roberta. Autko gÂładko uniosÂło siĂŞ nad ziemiĂŞ i pomknĂŞÂło pod wpisany adres. Po kilku chwilach juÂż cieszyÂłem siĂŞ swoim telefonem, zabranym z jednej z dziupli mojego wybawcy. A zaraz potem zatrzymaliÂśmy siĂŞ przed obdrapanÂą kamienicÂą.
– Pierwsze piĂŞtro, numer 19 – powiedziaÂł Robert. WysiadÂłem z auta i z mordem w oczach wszedÂłem do budynku. Mkn¹³em po schodach jak szalony. Drzwi numer 19 szybko stanĂŞÂły otworem, po solidnym kopniaku. MaÂła kurewka, ktĂłrÂą spotkaÂłem wczoraj, wrzasnĂŞÂła i rzuciÂła siĂŞ do komody, pewnie jak kaÂżdy Âżywy obywatel, wÂłaÂśnie tam trzymaÂła broĂą. ZÂłapaÂłem jÂą za wÂłosy i cisn¹³em o ÂścianĂŞ.
– Ty tĂŞpa pizdo! - Kopn¹³em jÂą w brzuch. - MyÂślaÂłaÂś, Âże moÂżesz mnie wychujaĂŚ? - DarÂłem siĂŞ, caÂły czas okÂładajÂąc dziewczynĂŞ, na przemian butami i piĂŞÂściami. - MyÂślaÂłaÂś, gÂłupia kurwo, Âże ciĂŞ nie znajdĂŞ? - W koĂącu zmĂŞczyÂłem siĂŞ i na chwilĂŞ odpuÂściÂłem. Z naprzeciwka przez otwarte drzwi przyglÂądaÂła nam siĂŞ jakaÂś babcia.
– Czego siĂŞ gapisz? - wydarÂłem siĂŞ na niÂą. - Wypierdalaj! - Staruszka posÂłusznie wrĂłciÂła do swojego mieszkania i przekrĂŞciÂła klucz w zamku. RozejrzaÂłem siĂŞ po pokoju; natrafiÂłem na zdjĂŞcie czÂłowieka, ktĂłrego kiedyÂś znaÂłem.

To by³o dziesiêÌ lat temu, by³em wtedy dwudziestoletnim gówniarzem, który myœla³, ¿e jest sprytny. Czas pokaza³, ¿e siê nie myli³em, ale mniejsza o wiêkszoœÌ. Pozna³em Jacoba na jakiejœ wspólnej imprezie. By³ kurewskim dziwakiem; nie bra³, nie pali³, od alkoholu i panienek stroni³. PóŸniej dopiero dowiedzia³em siê, ¿e by³ w sekcie tych pojebów, którzy wierzyli, ¿e niebawem ich Bóg ma wróciÌ na ziemiê i spuœciÌ kolega z³o jakiejœ Bestii i jej s³ugusom. Ja jakoœ nigdy nie spotka³em ¿adnego bydlêcia; oczywiœcie wiedzia³em, ¿e kiedyœ na ziemi ¿y³y zwierzêta, widzia³em nawet kilka na obrazkach. Bez problemu potrafi³em rozpoznaÌ psa, kota czy konia. Podobno ludzie kiedyœ jedli ich miêso, ale nie rozumiem, w czym mia³o byÌ lepsze od naszych syntetycznych, doskonale zbilansowanych puszek, tworzonych przez jedn¹ z Korporacji.
No wiĂŞc "rybacy" – jak ich nazywano – wyczekiwali na jakiÂś anielski orszak z wielkim motherfuckerem na czele. O dziwo, doczekali siĂŞ. ZaciÂągn¹³em siĂŞ do Armii PrzewodniczÂącego Rady ÂŚwiatowej. Korporacje dostarczyÂły nam broĂą, podobno specjalnie szykowanÂą na tĂŞ okazjĂŞ. Czyli te skurwysyny na gĂłrze doskonale wiedziaÂły, co siĂŞ ÂświĂŞci. Jacob, jak siĂŞ okazaÂło, razem z resztÂą "rybakĂłw" stan¹³ po stronie „anio³ów”.
To byÂła gruba impreza, flaki lataÂły na lewo i prawo, bo te pojeby nie uÂżywaÂły cywilizowanej broni plazmowej, tylko mieczy. Ale za to umierali, jak BĂłg przykazaÂł.
NajwiĂŞkszym plusem caÂłej tej zadymy byÂły darmowe dragi. Do koĂąca nie jestem przekonany, czy to faktycznie byÂły anioÂły, czy mityczni ChiĂączycy, ktĂłrymi kiedyÂś nas straszono, wypeÂłzli ze swoich bunkrĂłw, ukrytych gdzieÂś na oderwanym kawaÂłku Azji. Z resztÂą, nie waÂżne z czym walczyliÂśmy, odlot byÂł niezÂły. Nie wiem, co za gĂłwno nam dali, ale byÂło zajebiste.
W pewnym momencie zobaczyÂłem jakiegoÂś gigantycznego skurwiela z siedmioma parami pierzastych skrzydeÂł, ktĂłry rezaÂł lepiej, niÂż najwiĂŞkszy skurczybyk z tej nowej gry. Jednym ciĂŞciem posyÂłaÂł kilkunastu naszych do piachu. LÂądowaÂł pomiĂŞdzy ludÂźmi, kosiÂł mieczem, a resztĂŞ zamiataÂł skrzydÂłami, wszystko w piĂŞknym, pÂłynnym piruecie. WzbiÂł siĂŞ w niebo i wtedy spomiĂŞdzy chmur pierdolnĂŞÂła w niego rakieta z wymalowanym na boku czerwonym, kilkugÂłowym smokiem, symbolem Zjednoczonej Republiki.
„AnioÂł” eksplodowaÂł, ochlapujÂąc nas deszczem krwi, miĂŞsa i wnĂŞtrznoÂści. Pozlepiane posokÂą piĂłra powoli opadaÂły na ziemiĂŞ, jakby ktoÂś wybebeszyÂł wielkÂą poduszkĂŞ. Armia wroga zatrzymaÂła siĂŞ zaskoczona, zbierajÂąc szczĂŞki z butĂłw.
Krzyknêliœmy radoœnie i natarliœmy na kurcz¹ce siê niebiaùskie wojsko. Plazmowe pistolety wyrzuca³y z siebie fosforyzuj¹ce pociski, wypalaj¹c wielkie dziury w cia³ach trafionych. Wtedy stan¹³em naprzeciw Jacoba. Nie zawaha³em siê; nacisn¹³em na spust i po chwili mog³em przez otwór w jego klatce piersiowej zobaczyÌ "rybaka" stoj¹cego za nim.
Wielka, boska odsiecz, na któr¹ czekali ci popapraùcy skoùczy³a siê po niespe³na miesi¹cu walk. Fakt, nikt z nas dok³adnie nie pamiêta³ z czym walczyliœmy. Ka¿dy widzia³ wszystko nieco inaczej, gdy rozmawialiœmy póŸniej przy piwku nasze relacje siê ró¿ni³y. Ale wszyscy byliœmy pewni jednego: pod sztandarem smoka byliœmy niepokonani, nie wa¿ne, czy ³omot bêd¹ chcieli spuœciÌ nam Chiùczycy, Marsjanie czy faktycznie Bóg i jego przydupasy.

Nadal trzyma³em zdjêcie Jacoba w rêku i przygl¹da³em siê spokojnym oczom. Zawsze wkurwia³y mnie te jego ³agodnoœÌ i naiwnoœÌ. Naprawdê wierzy³, ¿e ludziom nale¿y pomagaÌ. ¯ycie chyba go nie nauczy³o, ¿e masz tylko to, co jesteœ w stanie wyszarpaÌ i obroniÌ.
Wzi¹³em zamach i roztrzaska³em ramkê o œcianê. Dziewczyna zaczê³a odzyskiwaÌ przytomnoœÌ. Z³apa³em j¹ za bluzê i poci¹gn¹³em za sob¹ po schodach w dó³, jak Krzyœ Kubusia Puchatka. Próbowa³a siê broniÌ, ale by³a zbyt s³aba. Wpakowa³em j¹ na tylne siedzenie, zwi¹zuj¹c rêce na plecach, sam siad³em obok Roberta.
– MyÂślĂŞ, Âże wiem jak ci siĂŞ odwdziĂŞczyĂŚ – powiedziaÂłem , zapalajÂąc papierosa. Robert uniĂłsÂł brwi. - Sprzedaj jÂą ktĂłremuÂś ze swoich kolegĂłw z Korporacji. ÂŚwieÂże serduszko czy nereczka na pewno szybko znajdÂą nowego, dzianego wÂłaÂściciela.
– Moja sÂława mnie wyprzedza – mrukn¹³ pod nosem, szczerzÂąc siĂŞ paskudnie. OdwrĂłciÂł siĂŞ do dziewczyny i puÂściÂł jej oczko. - Ale mam lepszy pomysÂł, skoro ty jej nie chcesz. - ZaciÂągn¹³ siĂŞ dymem, rozkoszujÂąc siĂŞ przeraÂżeniem dziewczyny, ktĂłrÂą obserwowaÂł w lusterku – W burdelu lepiej na siebie zarobi.
– MĂłj BoÂże – szepnĂŞÂła przeraÂżona. Na jej nadgarstku prze krĂłciutkÂą chwilĂŞ zalÂśniÂła b³êkitna ryba, lecz zgasÂła tak szybko, jak siĂŞ pojawiÂła. OdwrĂłciÂłem siĂŞ do niej i odpowiedziaÂłem:
– Dziecino, BĂłg umarÂł. ZajebaliÂśmy go!