Hahaha, a widzisz, chodzi³o o kiœcieù zamiast korbacza Ale pisa³em to opowiadanko ³ohoho z 6 lat temu . Jak je czyta³em musia³em zrobiÌ parê poprawek stylistycznych, a opis bitwy jest prawie ca³kiem zmieniony, dawniej mia³ byÌ tak brutalny, ¿e a¿ wyszed³ œmieszny . BTW cep bojowy brzmi mi tak œmiesznie, ¿e nawet celowo pope³nia³bym b³¹d, byle to lepiej brzmia³o
1- zgadzam sie
2- ale policjanci na koniach to nie jazda ktĂłra ma taranowaĂŚ

By³o ko³o 5 rano. Ch³ód wrzeœniowego poranka obudzi³ ju¿ wiêkszoœÌ ludzi. Obóz powoli podnosi³ siê z nocnego otêpienia. Podobno by³o nawet mroŸno. ByÌ mo¿e... Ja spa³em w ciep³ym ³o¿u i nie narzeka³em. Ludzie s¹ ju¿ zmêczeni. Pó³tora miesi¹ca przemieszczaj¹ obóz z miejsca na miejsce, morale w³aœciwie dawno upad³o. Kierujê band¹ wystraszonych pacho³ków, która w ka¿dej konfrontacji z wrogiem natychmiast pierzcha... Ale oni nie rozumiej¹ na czym stoi ten œwiat. Bez porz¹dku nie ma istnienia. Chaos wdziera siê do nas przez ka¿d¹ granicê, ale nie mo¿emy pozwoliÌ, by nas ogarn¹³. Musimy byÌ dumni, ¿e to my jesteœmy Ci dobrzy, uczciwi i praworz¹dni. To czyni nas silniejszymi...

Po ogarniêciu obozu doszed³em do wniosku, ¿e d³ugo nie wytrzymamy. Walka partyzancka przy u¿yciu 200 ludzi to mo¿e i realne, ale nie, gdy nikt nie chce nawet ³ba wychyliÌ poza palisadê. ¯o³nierze boj¹ siê wyjœÌ na patrol nawet czwórkami, by nie wpaœÌ w rêce Leœnych Szatanów.
Sam najchêtniej bym to robi³, ale niestety nie nale¿y to do moich obowi¹zków. Obyœmy zd¹¿yli coœ zdzia³aÌ dzisiaj w imiê cesarza...

WrĂłciÂłem do namiotu po przeglÂądzie wojsk. KazaÂłem polaĂŚ trochĂŞ wina i wyprawiĂŚ ludzi na polowanie. Mam nadziejĂŞ, Âże trochĂŞ rozrywki postawi ich na nogi.
Zbli¿a siê zima. W tym roku zapowiada siê naprawdê ostra. Granice przestan¹ byÌ patrolowane w czasie œniegu. Garnizony jak zwykle zostan¹ uszczuplone o regularne dezercje. Mimo to, ja wierzê w swoj¹ sprawê. Po porannym posi³ku usiad³em w skórach niedŸwiedzich na wpó³ le¿¹c i zacz¹³em rozmyœlaÌ. Do g³owy przysz³o mi ostatnie spotkanie z Alcarionem na granicy pó³ miesi¹ca temu. Nie chcia³ ju¿ d³u¿ej s³uchaÌ o porz¹dku i opuœci³ mnie ze swoim pu³kiem. Tak stary przyjaciel, a tak wielki zawód. Od tamtego czasu moi ludzie totalnie stracili do mnie szacunek. Alcarion przeszed³ na stronê wroga - wed³ug niego po tamtej stronie le¿¹ jego idea³y. Ale nie, nie ma w naszym kraju miejsca na chaos. Londrakar to monarchia silna i skonsolidowana, nie barbarzyùskie "królestwo" Evronu, gdzie w³adca ma kilka ¿on, nie ma nawet zal¹¿ków biurokracji, a wiêkszoœÌ ludu ¿yje w b³ogiej wolnoœci. To w naszej domenie ka¿dy zna swój cel ¿ycia. To my zbudujemy przysz³oœÌ na krwi evroùskich g³upców! Skoùczy siê czas rozpusty! Londrakarczycy zaprowadz¹ !... zanim siê zorientowa³em, moje rozmyœlania s³ychaÌ by³o na zewn¹trz, tak, ¿e stra¿nicy zajrzeli do namiotu sprawdziÌ co siê dzieje...

Nie wiem, dlaczego mnie zdradzi³. Poznaliœmy siê ju¿ tak dawno... Zaci¹gnêliœmy siê do tego samego pu³ku i prze¿yliœmy w nim wspólnie 3 lata s³u¿by. Potem rozes³ano nas do ró¿nych garnizonów. Od samego pocz¹tku wojny ju¿ po dwóch miesi¹cach widzieliœmy siê z powrotem i mieliœmy za zadanie dwoma pu³kami piechoty zabezpieczyÌ W¹wóz Koœci przed Evroùsk¹ nawa³nic¹. A tu niespodzianka... Alcarion zdradzi³ swoj¹ ojczyznê. Zdradzi³ mnie. Ale dlaczego? Co mu strzeli³o do g³owy? Nie jest w jego stylu takie zachowanie. Jestem rozdarty. Muszê wymierzyÌ karê zdrajcy, a pozwoli³em mu na oczach tylu goœci i moich ludzi odejœÌ ze swoimi. ByÌ mo¿e racja, ¿e wtedy nasza misja sta³aby siê bezsensowna, ale... do diab³a z tym.
Nie, nie ma czasu na gÂłupie rozmyÂślania.

WyszedÂłem z namiotu. Z kierunku wejÂścia do obozu sÂłychaĂŚ byÂło grzmoty, niczym nadchodzÂąca burza. OczywiÂście nam, wprawionym w rzemioÂśle ludziom nie trzeba byÂło dÂługo sÂłychaĂŚ, by rozpoznaĂŚ w tym zÂłowrogim dudnieniu jazdĂŞ... CiĂŞÂżkÂą, jazdĂŞ...
-Do broni!! - ktoœ krzykn¹³ i wszyscy jak stali w bezdechu ws³uchuj¹c siê w têtent nadchodz¹cej formacji natychmiast rzucili siê do swych namiotów, po miecze, tarcze, buzdygany i ca³¹ inn¹ œmiercionoœn¹ mena¿eriê na wyposa¿eniu Londrakarskiego 23. Pu³ku Ciê¿kiej Piechoty. Serce podchodzi³o mi do gard³a, gdy s³ysza³em œpiew setek koùskich kopyt. Rytm, który wyznacza³ tempo moich myœli, wra¿enie, jakie zape³nia³o mój mózg... ¯o³nierze jeszcze nie wiedzieli co to by³o, ale ju¿ byli zrozpaczeni. Grzmoty by³y tym bardziej silniejsze, gdy¿ obóz rozbiliœmy w ma³ym w¹wozie. Ustawili siê w szeregi. £ucznicy trzymali napiête ³uki, lecz ciêciwy drga³y im jak chor¹gwie przy du¿ym wietrze. S³yszymy, ¿e s¹ ju¿ za laskiem, nieca³e pó³ kilometra od obozu. Mg³a jednak dzia³a jak przekaŸnik, nie pozwala nawet na najdrobniejsz¹ w¹tpliwoœÌ, czy to dzieje siê naprawdê... Zbli¿aj¹ siê - miêdzy drzewami, b³yskaj¹ cienie rzucane przez jeŸdzców...
-BiÌ po kopytach! - zakomenderowa³ dowodz¹cy chor¹gwi¹. By³em przera¿ony. I sta³o siê! Zza kêpy drzew wyjecha³y pierwsze sylwetki na r¿¹cych rumakach!
-Salwa!!! - wœciekle krzykn¹³ ochryp³ym g³osem dowódca i ciêciwy œwisnê³y str¹caj¹c ca³y pierwszy szereg jazdy. Byli ju¿ o krok. Kilku ludzi cisnê³o broù i rzuci³o siê do ucieczki. Reszta zwar³a szyk dobrze wiedz¹c, ¿e teraz jedyny ratunek to stawaÌ mê¿nie, tamci wbrew pozorom s¹ ju¿ na pewno straceni. Sta³em pochylony w trzecim szeregu na lewej flance, gdy dowódca po trzykrotnym rozkazie salwy, zakomenderowa³:
-StrzelaĂŚ bez rozkazu!
by zaraz potem krzykn¹Ì:
-Miecze!!!
Zamiast chrzĂŞstu broni sÂłychaĂŚ byÂło tylko okrzyk EvroĂączykĂłw cwaÂłujÂących we frontalnej szarÂży. WidaĂŚ dowĂłdca nie straciÂł tu chyba jako jedyny zimnej krwi i machinalnie powtarzaÂł utarte kwestie nie zastanawiajÂąc siĂŞ nad nimi dÂłuÂższej chwili. Tylko pierwszy szereg staÂł wyprostowany z pawĂŞÂżami. Drugi trzymaÂł piki. DÂługie, dÂługie londrakarskie piki. Trzeci szereg stanowili goÂście i Âłucznicy. Ja i paru innych dostojnych panĂłw byÂłem wyjÂątkiem - pozwolono nam wzi¹Ì ulubionÂą broĂą, czyli w moim wypadku korbacz. DowĂłdca wrzasn¹³ na caÂłe gardÂło "Cesarz WaszÂą tarczÂą, wiara WaszÂą broniÂą!". W tym i ja. Wtem konie uderzyÂły swÂą masÂą w pawĂŞÂże. GrzmotniĂŞcie kilkustekilowego rozpĂŞdzonego rumaka nawet w wbitÂą pawĂŞÂż skoĂączyÂło siĂŞ dla tych ludzi bardzo tragicznie. WiĂŞkszoœÌ naszych ugiĂŞÂła siĂŞ, lecz na szczĂŞÂście wielu jeÂźdzcĂłw strÂącili w³ócznicy. Londrakarska CiĂŞÂżka Piechota to przyzwoicie szkoleni i specjalnie wybierani mĂŞÂżczyÂźni. Same potĂŞÂżne chÂłopy, ktĂłrzy potrafiÂą wiele wiĂŞcej zdziaÂłaĂŚ miĂŞÂśniami niÂż przeciĂŞtny mieszczanin. Konie wywracaÂły siĂŞ przewalajÂąc kilku naszych naraz. Wiele jednak skoĂączyÂło podró¿ ze zÂłamanym drzewcem w karku. Jazda EvroĂąska straciÂła impet, a w kontakcie nie miaÂła szans. Pikinierzy szybkimi pchniĂŞciami zdejmowali jeÂźdzcĂłw. Przede mnÂą ÂżoÂłnierz wbiÂł EvroĂączykowi w³ócziĂŞ w prawe ramiĂŞ, a potem przekrĂŞciÂł by haki przytrzymaÂły przebitÂą na wylot skĂłrĂŞ, po czym silnie pociÂągn¹³ zrzucajÂąc biedaka na ziemiĂŞ. Nie zd¹¿yÂł dolecieĂŚ do ziemi, zanim w³ócznik nie miaÂł w rĂŞce wyciÂągniĂŞtego z pochwy miecza, wspierajÂąc kolegĂłw. PrzeraÂżenie chyba dodaÂło nam siÂły.  Nad gÂłowÂą Âświsn¹³ mi miecz, gdy odwrĂłciÂłem siĂŞ w heÂłm uderzyÂł mnie morgensztern, ogÂłuszajÂąc i przewracajÂąc na ziemiĂŞ. UpadÂłem twarzÂą w rozmiĂŞkÂła czerwonÂą ziemiĂŞ. CaÂła twarz wytaplaÂła siĂŞ w krwi i bÂłocie. NapiÂłem siĂŞ jej przypadkiem. WziĂŞÂło mnie obrzydzenie, lecz w szale splun¹³em tylko i powstaÂłem otumaniony podcinajÂąc EvroĂączyka walczÂącego obok i miaÂżd¿¹c mu gÂłowĂŞ krawĂŞdziÂą tarczy. PodniosÂłem wzrok wyÂżej, a tam rycerz Kosemyr dostaÂł wÂłaÂśnie tym samym buzdyganem w twarz. Cios odwrĂłciÂł jego zmiaÂżdÂżone lico w mojÂą stronĂŞ i jego bezwÂładne zwloki spadÂły mi tuÂż przed oczy. PodniosÂłem siĂŞ i zamachn¹³em korbaczem na Âślepo. PoczuÂłem targniĂŞcie, ktĂłre powaliÂło dwĂłch przeciwnikĂłw. SchyliÂłem siĂŞ, by unikn¹Ì ciosu jeÂźdzca, ktĂłrego juÂż za chwilĂŞ ÂściÂągnĂŞli nasi strzelcy.
-ChroniÌ Pana! - zdaje siê krzykn¹³ ktoœ wokó³, nie jestem pewien, wci¹¿ by³em og³uszony, ale ludzie zebrali siê wokó³ mnie. Evroùczyków niewielu zosta³o na koniach, pikinierzy walczyli ju¿ mieczami. Chyba wygrywamy. Obejrza³em teraz spokojnie pole walki i tylko pojedyncze czarno-czerwone mundury miga³y miêdzy naszymi z³oto-czarnymi. W koùcu odtr¹biono odwrót, który os³onili konni ³ucznicy zmuszaj¹c nas do schowania siê za tarczami...

ObĂłz ucichÂł. PodÂłoÂże gniÂło. CaÂłe zasÂłane byÂło podartymi Âłachmanami, konajÂącymi lub trupami, zakrwawionÂą stalÂą. LepiÂło siĂŞ do nĂłg i chlupotaÂło przy kaÂżdym kroku. Bordowe kaÂłuÂże zamieniÂły ten teren w bagno. JĂŞki rannych doprowadzaÂły nas do szaleĂąstwa. ZabraliÂśmy tych, ktĂłrych daÂło siĂŞ uratowaĂŚ, resztĂŞ zostawiliÂśmy sĂŞpom na poÂżarcie. ObĂłz spakowaliÂśmy w ciÂągu paru chwil. Niestety zostaÂło nas juÂż tylko kilkudziesiĂŞciu. MusieliÂśmy siĂŞ wycofaĂŚ... Gdyby Alcarion nie zdradziÂł nie doszÂłoby do tej rzezi... OsobiÂście obedrĂŞ go ze skĂłry!!!
Lecz teraz musimy wrĂłciĂŚ do garnizonu cali i poprosiĂŚ o posiÂłki. Do Amredoru mamy tydzieĂą drogi, jeÂśli BĂłg da, dojdziemy, a jak nie...

Po ostatniej bitwie musieliœmy siê wycofywaÌ wg³¹b naszego terytorium pozostawiaj¹c granicê niestrze¿on¹. Trudno, nie by³o innego wyjœcia.
Nie byÂło sensu wykrwawiaĂŚ siĂŞ na granicy, a kto wie, czy nie liczy siĂŞ kaÂżdy czÂłowiek...

S³oùce wsta³o ju¿ dawno, jednak godziny nie mo¿na zgadn¹Ì, bo niebo ca³e zachmurzone. Deszcz pada³ ci¹gle, z ró¿n¹ intensywnoœci¹, ale ci¹gle. Karawana mojego oddzia³u zmêczona marszem i potyczk¹ stanowi³a ³atwy cel nawet dla grupy dobrze zorganizowanych zbójów. Na szczêœcie Evroùczycy w swym ostatnim najeŸdzie nie puœcili z dymem naszego namiotu z ¿arciem. Stan osobowy mimo, ¿e uszczuplony, to z drugiej strony nie tragiczny, bior¹c pod uwagê potyczkê z trzykrotnie liczniejszym wrogiem w dodatku jazd¹ i to nie zwyk³¹ jazd¹, a jeŸdzcami Cenoher.
Z bólem muszê stwierdziÌ, ¿e s¹ lepsi w walce konnej od naszych ludzi z Shimr. Cud, ¿e prze¿yliœmy pogrom. Z drugiej strony, dziwne, ¿e puœcili nas. ByÌ mo¿e obawiali siê, ¿e jesteœmy przedni¹ stra¿¹ cesarskiej armii?
Pies im mordy liza³! Na razie muszê dojœÌ do celu w jednym kawa³ku.

3go dnia marszu dosz³o do spotkania z chor¹gwi¹ kap³ana Parlausa. Kap³an ten by³ przyjacielem ka¿dego Londrakarczyka. Nie traktowa³ wojny jako sposobu rozwi¹zywania konfliktu, ale powinnoœÌ wobec cesarza zawsze wykonywa³ skrupulatnie. Mo¿na z nim by³o porozmawiaÌ na wszelkie tematy teologiczne, szkoda, ¿e ja akurat nie mia³em o czym. Mimo to lubi³em go jako prawego cz³owieka. Niestety jego wad¹ by³a s³aba wola i ogólna strachliwoœÌ. W obliczu œmierci podda³by siê bez chwili zastanowienia... Mimo to zasili³ nasz oddzia³ 15 fanatycznymi rycerzami i... korowodem mêczenników, ascetów, kobiet, dzieci i innego ¿ywego inwentarza. Teraz nic ju¿ nie mog³o nas zaskoczyÌ...

Ale przysz³oœÌ to materia³ na kolejny wpis.