Powoli powÂątpiewam, czy jest sens we wrzucaniu Wam opowiadaĂą SprĂłbujmy jeszcze raz...


    Arcymag Reinhard von Kleber byÂł czÂłekiem statecznym, rozwaÂżnym i mÂądrym. Wielu twierdziÂło, iÂż jest najmĂŞdrszy ze wszystkich PiromantĂłw. Wszak nosiÂł dÂługÂą, siĂŞgajÂącÂą niemal pasa, siwÂą brodĂŞ, chodzÂąc podpieraÂł siĂŞ kosturem, miaÂł zawsze zamyÂślone, jakby nieobecne spojrzenie, w ktĂłrym gorzaÂł magiczny pÂłomieĂą, no i umiaÂł czytaĂŚ. A wyczyn to nie lada. Ci, ktĂłrzy uwaÂżali Reinharda za najbardziej uczonego mĂŞÂża, jakiego spotkali, mieli racjĂŞ; byÂł on zdecydowanie najÂświatlejszÂą osobÂą, z jakÂą los raczyÂł ich zetkn¹Ì, co nie oznacza, Âże nie byÂło bieglejszych w Sztuce od von Klebera. Tak, czy inaczej, w okolicy darzono maga olbrzymim szacunkiem, ale i podchodzono doĂą z du¿¹ dozÂą rezerwy wynikajÂącej z ogĂłlnej nieufnoÂści wzglĂŞdem rzeczy zbyt skomplikowanych dla prostych umys³ów, a przecieÂż magia i czarowanie nie sÂą przymiotem kaÂżdego czÂłowieka. Starzec nie mieszkaÂł tedy miedzy ludÂźmi, lecz na uboczu, nad niewielkÂą rzekÂą, nieopodal traktu ³¹czÂącego dwie wioski, z ktĂłrych jedna wiodÂła prym w garncarstwie, drugÂą zaÂś zamieszkiwali niezrĂłwnani kowale. Czasem ludzie z Zawodzia i Przedwodzia, bo takie miana naprzemiennie nosiÂły przyczajone w leÂśnych ostĂŞpach sadyby, przychodzili do czarodzieja z ró¿nymi problemami, ktĂłre on rozwiÂązywaÂł w sposĂłb sprawiedliwy i zadoœÌuczyniajÂący wszystkim zainteresowanym stronom. Sam z rzadka opuszczaÂł swojÂą pochylonÂą przez wiatr, krytÂą starÂą strzechÂą chatkĂŞ.
    W czasie jednej ze swych nielicznych wypraw zatrzymaÂł siĂŞ, jak zwykle, w szynku w Przedwodziu, czy Zawodziu... ZaleÂży, z ktĂłrej strony spojrzeĂŚ. SiedziaÂł przy osobnym stoliku, pykajÂąc fajkĂŞ i czekaÂł, aÂż dziewka przyniesie mu strawĂŞ. ObserwowaÂł wszystko spod przymruÂżonego oka. ChÂłopi, gdy juÂż oswoili siĂŞ z jego obecnoÂściÂą, powrĂłcili do swych nielicznych rozrywek. Karczma, jak to zwykle bywa w wolny dzieĂą, byÂła tÂłoczna i gwarna, toteÂż na gulasz przyszÂło mu czekaĂŚ doœÌ dÂługo. WyprostowaÂł chude nogi, powykrĂŞcane w stawach staroÂściÂą i oparÂł siĂŞ wygodnie, przymykajÂąc powieki. SiedziaÂłby tak bez ruchu, bez tchu, zdawaÂłoby siĂŞ, gdyby nie czerwony powiew magii, ktĂłra zataĂączyÂła w pomieszczeniu roziskrzonÂą barwÂą. MĂŞdrzec otwarÂł oczy i bacznie rozejrzaÂł siĂŞ wokó³. PÂłomienie podskakujÂące na Âświecach okupujÂących okrÂągÂły kandelabr rozjaÂśniaÂły migotliwym blaskiem. OgieĂą zamigotaÂł na moment magicznym lÂśnieniem i poÂżarÂł wosk, pozostawiajÂąc po sobie tylko niewielkie, ÂżaÂłoÂśnie przygasÂłe ogarki. Mrok zalegÂł cieniem, gdy ostatni knot zgasÂł. Pomruki zdziwienia, niezadowolenia a w koĂącu i przestrachu zaszumiaÂły wzbierajÂącÂą falÂą pomiĂŞdzy ludÂźmi.
    Reinhard von Kleber zgromadziÂł pod palcami iskierki, gotĂłw przeobraziĂŚ je w gorejÂący pÂłomieĂą. PrzebijajÂąc wzrokiem coraz bardziej rozpraszanÂą kolejnymi Âświecami ciemnoœÌ szukaÂł innego maga. Dawno nie spotkaÂł nikogo wÂładajÂącego Âżarem.
[p]Karczmarz, rozœwietliwszy pomieszczenie, ze wœciek³oœci¹ ruszy³ w stronê pos³uguj¹cej dziewki. Spracowane d³onie zacisn¹³ w piêœci, skronie pulsowa³y mu od burz¹cej siê krwi. Dziewczê, przera¿one, skuli³o siê w k¹cie i os³oni³o jasnow³os¹ g³owê poobijanymi ramionami. Razy spada³y jeden za drugim, opas³y mê¿czyzna przesta³ j¹ ok³adaÌ dopiero, gdy siê zmêczy³.
- Ty diabelski pomiocie, wiedŸmo jedna! - wrzasn¹³ i splun¹³ na pod³ogê. Ci¿ba, s³ysz¹c te s³owa, zerwa³a siê z ³aw, gotowa wywlec dziewczynê za w³osy i na miejscu spaliÌ j¹ na stosie albo utopiÌ w rzece. Nikt jednak nie mia³ odwagi podejœÌ do skrwawionej, pochlipuj¹cej cicho w rogu dzierlatki. A nu¿ jaki urok rzuci? Lepiej by³o siê samotnie nie wychylaÌ.
    Reinhard mrugn¹³ z niedowierzaniem i wstaÂł. OstroÂżnie, podpierajÂąc siĂŞ powykrĂŞcanym kosturem, ruszyÂł ze swego miejsca i stan¹³ na Âśrodku sali, pomiĂŞdzy pospĂłlstwem a domniemanym guÂślarzem. UniĂłsÂł upstrzone przebarwieniami rĂŞce i przemĂłwiÂł suchym jak pergamin gÂłosem:
- UspokĂłjcie siĂŞ. JeÂśli to dziewczĂŞ faktycznie miaÂło coÂś wspĂłlnego z zaistniaÂłym... - poszukaÂł odpowiedniego sÂłowa -  wybrykiem, wĂłwczas, zapewniam was, iÂż dziecku nie naleÂży czyniĂŚ krzywdy. Ja obejmĂŞ nad niÂą opiekĂŞ i odpowiednio pokierujĂŞ jej talentem, jeÂśli rzeczywiÂście w niej drzemie. - CiĂŞÂżkÂą ciszĂŞ zak³ócaÂło jedynie monotonne brzĂŞczenie much, leniwie snujÂących siĂŞ po pomieszczeniu. SÂłuÂżka uniosÂła na starca zapÂłakane oczy i wybuchnĂŞÂła jeszcze rzewniejszym szlochem, przypadajÂąc mu do stĂłp.
- Panie, dziêkujê... dziêkujê... - nie by³a w stanie wykrztusiÌ nic wiêcej przez zaciœniête strachem gard³o. Von Kleber uœmiechn¹³ siê blado.
- WstaĂą dziecko, na nas juÂż pora.

    Elsa zupeÂłnie inaczej wyobraÂżaÂła sobie bycie uczennicÂą maga. W jej marzeniach na pewno nie byÂło mowy o szorowaniu starej, lepiÂącej siĂŞ podÂłogi, prania, gotowania, kiszenia ogĂłrkĂłw, ktĂłre mistrz wyjÂątkowo uwielbiaÂł, ani cerowania starych skarpet. Tymczasem Âżycie dziewczyny niewiele siĂŞ zmieniÂło, poza tym, Âże nikt jej nie tÂłukÂł ani nie musiaÂła martwiĂŚ siĂŞ o dach nad gÂłowÂą. Co samo w sobie byÂło juÂż zmianÂą na lepsze, toteÂż guÂślarka, nie narzekajÂąc, wypeÂłniaÂła skrzĂŞtnie wszystkie powierzone zadania, po cichu liczÂąc, Âże nauczy siĂŞ wreszcie czarowaĂŚ.

    Siedem lat spĂŞdzonych w dzikich ostĂŞpach mrocznej puszczy, porastajÂącej niemal caÂły kraj, wydawaÂły siĂŞ byĂŚ wiecznoÂściÂą. ÂŻmudna praca, jakÂą byÂło czarostwo, przynosiÂła mizerne efekty, ale upĂłr i samozaparcie popychaÂły wÂątÂłe rezultaty caÂły czas, nieustannie, na przĂłd.
    Reinhard, gdy tylko usÂłyszaÂł od swojej podopiecznej o nawiedzajÂących jÂą snach, w ktĂłrych gorzaÂł czerwony ogieĂą, o dziwnych przypadkach, gdy Âświece gasÂły, bÂądÂź buchaÂły dziwnym Âżarem w obecnoÂści dziewczyny, nie miaÂł najmniejszych wÂątpliwoÂści, Âże udaÂło mu siĂŞ odnaleŸÌ per³ê w bÂłocie. Sam, jako mÂłody chÂłopak, przechodziÂł przez podobny koszmar oglÂądania magii bez moÂżliwoÂści poskromienia jej. Elsa okazaÂła siĂŞ byĂŚ pojĂŞtnÂą uczennicÂą. Pokornie i z du¿¹ cierpliwoÂściÂą wykonywaÂła jego polecenia, choĂŚ niejednokrotnie z czarowaniem nie miaÂły one nic wspĂłlnego. No, ale przecieÂż ktoÂś musiaÂł wykonywaĂŚ wszystkie domowe obowiÂązki.
     ZmieniÂła siĂŞ. PÂłomieĂą, ktĂłry w niej mieszkaÂł, zacz¹³ byĂŚ widoczny w brÂązowych oczach dziewczĂŞcia, rozjaÂśniÂł twarz, zamigotaÂł rdzÂą w jasnych dotÂąd wÂłosach. NadaÂł jej charakteru, pewnoÂści siebie i piĂŞkna pÂłonÂącego lasu. HuczaÂł, rozsypujÂąc iskry, grzmiaÂł w gÂłosie, coraz bardziej wÂładczym i stanowczym. W ogĂłle nie przypominaÂła przestraszonej, trzynastoletniej dziewczynki, ktĂłrÂą mag zabraÂł z karczmy. StawaÂła siĂŞ oblubienicÂą poÂżogi, otulona karminowym pÂłaszczem magii.
     MÂłoda magini darzyÂła swego mistrza olbrzymim zaufaniem, szacunkiem i oddaniem. ZawdziĂŞczaÂła mu tak wiele, Âże nie wiedziaÂła, czy kiedykolwiek uda jej siĂŞ spÂłaciĂŚ ten dÂług. KochaÂła go miÂłoÂściÂą, jakÂą maÂłe dziecko miÂłuje swojego ojca. ByÂł stary i zniedo³ê¿niaÂły, ale tylko na zewnÂątrz. UmysÂł nadal miaÂł bystry jak nurt gĂłrskiego strumienia i ostry niczym balwierska brzytwa. PrzenikliwoœÌ i dalekowzrocznoœÌ osÂądĂłw wydawanych przez czarodzieja sama w sobie wydawaÂła siĂŞ byĂŚ magiÂą, tym bardziej, Âże najczĂŞÂściej okazywaÂły siĂŞ byĂŚ sÂłuszne i trafne. Dziewczyna nieco zazdroÂściÂła mu lekkoÂści, z jakÂą rozkazywaÂł pÂłomieniom, ÂłatwoÂści w panowaniu nad nimi. ChciaÂła mĂłc kiedykolwiek cieszyĂŚ siĂŞ takÂą estymÂą, jaka otaczaÂła von Klebera. ByÂł jej niezaprzeczalnym autorytetem i mentorem. ToteÂż dzielnie znosiÂła zrzĂŞdliwe mamrotania i utyskiwania starego czÂłowieka.
    IdÂąc koÂło niego Âżwirowym traktem zastanawiaÂła siĂŞ, jak bardzo, tak naprawdĂŞ, byÂł wiekowy. KiedyÂś, na pytanie ile wÂłaÂściwie wiosen przeÂżyÂł, odpowiedziaÂł enigmatycznie, Âże czas nie jest waÂżny, lecz sposĂłb jego wykorzystania. Z innych jego lekcji wiedziaÂła rĂłwnieÂż, Âże magia potrafi wydÂłuÂżyĂŚ Âżycie czarodzieja do wielu setek lat.
     Reinhard wsÂłuchiwaÂł siĂŞ w ptasie trele, postukujÂąc kosturem przy kaÂżdym powolnym kroku. CiekawiÂło go, jak jego uczennica poradzi sobie w Âświecie juÂż bez niego. CzuÂł, Âże koniec jest bliski, wewnĂŞtrzna intuicja szeptaÂła mu do ucha koÂłysankĂŞ Âśmierci. ÂŻaÂłowaÂł, Âże nie zd¹¿yÂł nauczyĂŚ jej wszystkiego, czego potrzebowaÂła. MyÂślaÂł nad tym bardzo dÂługo. W nocy, zanim ruszyli do wioski, postanowiÂł napisaĂŚ jej list polecajÂący do Akademii. ZebraÂł teÂż caÂłkiem pokaÂźny stosik zÂłotych monet, kilka niezbĂŞdnych ksiÂąg i zapakowaÂł to wszystko do sosnowej skrzyneczki, ktĂłrÂą przewiÂązaÂł czerwonÂą wst¹¿kÂą. Gdy wrĂłcÂą da prezent Elsie i wyÂśle jÂą do Akademii, by tam mogÂła kontynuowaĂŚ swoje studia. To byÂło sÂłuszne i rozwaÂżne posuniĂŞcie. Sam przed sobÂą oszukiwaÂł siĂŞ, Âże nie bĂŞdzie tĂŞskniÂł za dziewczynÂą. PrzywiÂązaÂł siĂŞ do niej, traktowaÂł jak cĂłrkĂŞ, byÂła mu bliÂższa, niÂż ktokolwiek inny na ziemi.
     Z pobliskich zaroÂśli, zieleniÂących siĂŞ wczesnÂą wiosnÂą, wyszÂło na trakt kilku mĂŞÂżczyzn. WziÂąwszy siĂŞ pod boki, najwiĂŞkszy spoÂśrĂłd nich, przemĂłwiÂł:
- A dokÂąd to, staruszku, z dzierlatkÂą siĂŞ udajecie? I co ukrywacie w tym toboÂłku, hĂŞ? - wyszczerzyÂł siĂŞ paskudnie. ÂŁypn¹³ jedynym okiem na ElsĂŞ i oblizaÂł siĂŞ lubieÂżnie. Dziewczyna zmierzyÂła go lekcewa¿¹cym spojrzeniem od stĂłp do g³ów z najwyÂższÂą pogardÂą; „dawno na tym dukcie nie spotkano Âżadnego zbira, a i ten niebawem przejdzie do przeszÂłoÂści” - pomyÂślaÂła. ZerknĂŞÂła na Mistrza, zaczynajÂącego mamrotaĂŚ pod nosem znanÂą jej inkantacjĂŞ. WiedziaÂła, co za chwilĂŞ siĂŞ stanie; caÂła trĂłjka stanie w pÂłomieniach, ktĂłre strawiÂą doszczĂŞtnie ich ciaÂła, nie pozostawiajÂąc nic, poza popioÂłem. Sama nie potrafiÂła jeszcze uÂżywaĂŚ tak skomplikowanych zaklĂŞĂŚ i bardzo ÂżaÂłowaÂła, Âże nie moÂże zetrzeĂŚ napastnikĂłw osobiÂście. Tak, czy inaczej, los rozbĂłjnikĂłw byÂł przesÂądzony.
- Gadajcie, dziadu, pĂłki po dobroci pytam – wyszarpn¹³ wyszczerbiony miecz zza pasa i pogroziÂł nim Reinhardowi. Mag uniĂłsÂł dr¿¹cÂą dÂłoĂą w jego stronĂŞ, wskazujÂąc kompaniĂŞ zakrzywionym, zakoĂączonym twardym szponem paluchem. PostrzĂŞpiona szata, skÂładajÂąca siĂŞ niemal z samych Âłat o wielorakich odcieniach szaroÂści, zaÂłopotaÂła szarpana magicznym wiatrem.
- O w kurwê... - szepn¹³ zbój i ruszy³ wraz ze swymi kamratami na czarodzieja. Zabrzêcza³a stal, ptasi zaœpiew umilk³, zdjêty groz¹, okrzyk napastników rozdar³ leœn¹ ciszê. Elsa uskoczy³a w bok, niemal w ostatniej chwili uchylaj¹c siê przed pordzewia³ym ostrzem, które œwisnê³o ko³o jej ucha. I utkwi³o w ³ysej czaszce starego maga. Von Kleber upad³ na ziemiê ze zdziwieniem w oczach i zastyg³ych s³owach rozproszonego czaru na ustach. Droga zalœni³a krwaw¹ purpur¹. Nie zd¹¿y³... Dziewczyna wrzasnê³a przera¿ona, przypominaj¹c na powrót ma³¹, zalêknion¹ s³u¿kê z karczmy. Owia³ j¹ kwaœny odór niemytego cia³a. Ktoœ po³o¿y³ jej d³où na ramieniu i zacisn¹³ mocno.
- To teraz inaczej nam zaÂśpiewasz, ptaszyno – tchn¹³ w jej ucho banita rozcinajÂąc ostrym noÂżem koszulĂŞ na piersiach czarodziejki.