ZAKON KRWAWYCH ANIOŁÓW

______________________________

PATRIARCHA SANGUINIUS

Sanguinius był jednym z dwudziestu cudownych dzieci zwanych Primarchami. Mające w sobie geny Imperatora, podobnie jak bracia, przemierzył naprawdę ogromną przestrzeń, by w końcu dotrzeć na Baal Secundus - drugi księżyc planety Baal. Owa planeta znajdowała się gdzieś w Segmencie Ultima.

Można śmiało powiedzieć, że Baal Secundus to było piekło. Ten kto by go tak nazwał, nie skłamałby. To miejsce było spustoszone przez radioaktywność, której wysoki poziom sprawiał, że człowiek nie mógł poruszać się po powierzchni Baal Secundus bez kombinezonu ochronnego. Miejscowa ludność została zepchnięta do poziomu dość prymitywnych plemion żyjących w szczepach. Innymi mieszkańcami planety byli także mutanci - skażenie zmieniło tych poczciwców w dość nieprzyjemne kreatury.

Małego Patriarchę odnalazł klan Baalitów sam siebie nazywający "Krwią". Jego członkowie, którzy jak każdy na tym księżycu, obawiali się mutantów, na początku zamierzali zabić małego Sanguiniusa. Jeden z nich jednak rozpoznał w nim anioła, którego postać opisywano w legendach. Zdumieni, przyjęli go do szczepu nadając imię Sanguinius - Anioł Krwi.
Tak jak pozostali Patriarchowie Sanguinius rósł w imponującym tempie. Już po trzech tygodniach zdolny był do pokonania Ognistego Skorpiona tylko przy pomocy swoich rąk, a kreatura dwukrotnie przewyższała rozmiarami człowieka i posiadała żądło zdolne usmażyć człowieka żywcem.
Po roku od wylądowania na planecie Patriarcha był większy niż jakikolwiek człowiek z Baal Secundus. Jego ciało było perfekcyjne, pomimo ciągłego wystawiania go na ogromne dawki promieniowania. Skrzydła zaś urosły do takich rozmiarów, że zdolne były unieść go w powietrze - wtedy ukazał się prymitywnemu ludowi, jako anioł z legend.
Nowy etap w życiu Sanguiniusa zaczął się, gdy wieść o Krwawym Aniele rozniosła się wśród wszystkich szczepów. Pod jego przewodnictwem i ochroną, klan "Krwi" znakomicie prosperował. Patriarcha chronił plemię przed atakami kanibali i mutantów. Zwabione wieściami o jego sile inne szczepy zaczęły się jednoczyć pod jego sztandarem, a raczej skrzydłami, stając się w końcu na tyle silne, aby oczyścić planetę z zamieszkujących ją degeneratów. Rozpętała się wielka wojna mająca na celu eksterminację wszystkich mutantów. Chociaż faktem niezaprzeczalnym jest, że "czystych" ludzi było znacznie mniej niż ludzi "upadłych", Sanguinius dzięki swojemu geniuszowi poprowadził ich do zwycięstwa. Stało się. Na Baal Secundus nie było ani jednego żywego mutanta. Pierwszy sukces młodego Primarchy. Drugim było miejsce na czele Konklawe Krwi.

ODNALEZIENIE ANIOŁA I POCZĄTEK JEGO LEGIONU

Nie minęło wiele czasu o tamtej chwili kiedy Sanguinius wygrał wielką wojnę. Imperator w końcu odnalazł Baala w swoich poszukiwaniach zaginionych synów, udał się na jego powierzchnię, aby potwierdzić, czy obecność jaką wyczuł, rzeczywiście należy do jednego z Patriarchów. Otoczony swą świtą, władca wkroczył do naturalnego amfiteatru powstałego wskutek erupcji wulkanicznych u podstaw góry Mount Seraph i stanął pomiędzy żołnierzami klanu Krwi. Właśnie trwały obrady Konklawe Krwi, na którym przywódca klanu w obecności dziesiątek tysięcy rodowitych Baalijczyków miał wygłosić uroczystą mowę - Sanguinius wygłosił orędzie, które zapadło głęboko w serce każdego słuchacza, dając członkom zjednoczonych szczepów nadzieję na szczęśliwą przyszłość. Słysząc jego słowa, Imperator zyskał ostatecznie pewność, że "krwawy" przywódca jest jego utraconym synem.
W imperialnych dokumentach zapisano też, że Patriarcha natychmiast rozpoznał władcę i padł przed nim na kolana, przysięgając mu posłuszeństwo. Imperator pomógł synowi wstać i wskazał na Baalitów, na morze ludzkich twarzy, zaskoczonych, ale i dumnych - twarzy ludzi silnych i prawych. Tak pod gorącym słońcem Baala narodziły się Krwawe Anioły.
Warto odnotować że był on jednym z nielicznych Patriarchów z którym Imperator nie musiał walczyć, aby uzyskać jego przysięgę wierności. Władca ludzkości zabrał ze sobą Sanguiniusa i najlepszych jego żołnierzy, powierzając mu dowództwo IX Legionu Kosmicznych Marines - Krwawych Aniołów.

LAMENT IMPERIUM
HEREZJA HORUSA "SIGNUS PRIME"

Gdy marszałek wojny Horus zbuntował się przeciwko Imperatorowi zadbał o to, aby walczyć z jak najmniejszą liczbą lojalistycznych legionów równocześnie. Dzięki jego knowaniom Mroczne Anioły, Ultramarines i Krwawe Anioły zostały porozsyłane w odległe krańce Imperium.

Sanguinius i jego żołnierze dostali zadanie stłumienia powstania na planecie Signus Prime. Gdy dotarli na miejsce okazało się, że planeta została opanowana przez demony - IX Legion Adeptus Astartes musiał zmierzyć się z nowym wyzwaniem. Podczas walki Sanguinius został prawie zabity przez demona Khorna Krwiopijcę, Lorda Ka'Bandha. Nogi Patriarchy zostały połamane, lecz zamiast zabić bezbronnego Patriarchę demon powiedział: „Twoje nogi wyleczą się, ale ta rana zawsze będzie bolesna”. Po czym ruszył na żołnierzy legionu zabijając ich setkami na oczach bezsilnego Patriarchy - psychiczny szok w reakcji na śmierć tak wielu żołnierzy zabitych na raz pozbawił Sanguiniusa przytomności.

Kiedy Patriarcha był nieprzytomny, jego anioły wpadły w furię, bez litości wyrzynając kultystów Chaosu i demoniczne legiony. Po raz pierwszy Krwawe Anioły ogarnął czarny gniew. Legiony Khorna, normalnie prawie niezwyciężone padały pod ciosami rozwścieczonych wojowników, a sam Ka'Bandha zniknął bez śladu.

Gdy Sanguinius wreszcie się obudził, ocalali legioniści byli zrozpaczeni - berzerkerski szał jakiego doświadczyli zostawił w ich duszach mroczny cień.
Krótko po wydarzeniach na Signus Prime, legion został wezwany na Ziemię, aby wspomóc obronę Pałacu Imperatora.

LAMENT IMPERIUM
HEREZJA HORUSA "TERRA"

Krwawe Anioły zdążyły dotrzeć na Ziemię tuż przed przybyciem. Imperialne pięści pod dowództwem Rogala Dorna, jako świetni inżynierzy, dostali zadanie ufortyfikowania Pałacu Imperatorskiego w obliczu zagrożenia ze strony zbliżającego się Horusa. Pałac został przygotowany do obrony - broniły go cztery legiony, Imperialne Pięści, Białe Szramy, straż Imperatora - Adeptus Custodes oraz Krwawe Anioły. Sanguinius otrzymał zadanie obrony zewnętrznych murów. Walki rozpoczęły się przy Wiecznej Bramie. Batalia godna opiewania w najlepszych pieśniach, powoli dobiegała końca dzięki Sanguiniusowi. Trzy razy rebelianci zdołali je przekroczyć i za każdym razem byli odpierani przez Patriarchę i jego legionistów. Jednak mur został zniszczony szturmem Tytanów Chaosu, a Patriarcha zorganizował odwrót do wewnętrznego Pałacu. W Wiecznej Bramie, przywódca Aniołów powstrzymywał hordy Chaosu dość długo, aby wszyscy lojaliści zdołali się wycofać za wewnętrzną bramę. Jako ostatni wchodzący Sanguinius ruszył z powrotem do Pałacu, ale zanim drzwi mogły się zamknąć, na zaskoczonego Patriarchę runął jego kat z Signus Prime, Ka'Bandha - Arcydemon i Lord wszystkich Krwiopijców. Patriarcha i demon walczyli w powietrzu, lecz w końcu demon powalił go na ziemię. Jednakże Sanguinius jeszcze się nie poddał, ponownie wzbił się do lotu i lecąc niczym pocisk dopadł demona, po czym strzaskał mu kręgosłup na swoim kolanie. Ka’Bandha został pokonany, a jego bezwładne truchło rzucił w stronę nacierających hord Chaosu. Ostatnia Brama została zamknięta.

Pięćdziesiątego piątego dnia walk, siły Chaosu wzięły masywnym szturmem mury Wewnętrznego Pałacu. Horus, który pozostał na orbicie, bacznie obserwując toczące się walki. Wkrótce dotarła do Marszałka Wojny wieść o tym, że przybywają kolejne trzy legiony lojalne wobec Imperium - Ultramarines, Mroczne Anioły oraz Kosmiczne Wilki. Arcyzdrajca dobrze wiedział, że jeśli walka przeciągnie się do czasu gdy te trzy zakony dotrą na Terrę, będzie zgubiony, a cały wysiłek włożony w oblężenie Pałacu będzie zmarnowany - opuścił tarcze swojego okrętu flagowego, aby zwabić Imperatora do wejścia na jego pokład.
Sanguinius i Rogal Dorn - przywódca Imperialnych Pieści oraz sam Imperator w otoczeniu swej osobistej straży Adeptus Custodes teleportowali się na statek Horusa. Jednak nie wszystko poszło tak jak chcieli lojaliści. Czarnoksiężnicy Chaosu, chroniący statek, rozproszyli atakujących po wszystkich pokładach okrętu flagowego. Z trzech przywódców Sanguinius był pierwszym, który dostał się na mostek barki, stając do beznadziejnej walki z samym Horusem.
Wiadomo, że ojciec Krwawych Aniołów miewał niekiedy przebłyski jasnowidzenia, odkrywające przed nim przyszłość. Jest prawie pewne że wiedział o swojej śmierci - nie wiadomo co spowodowało, że Patriarchą ruszył na spotkanie z tragicznym przeznaczeniem.

Gdy Horus i Sanguinius spotkali się na mostku, zdrajca zaproponował dowódcy Aniołów, aby przeszedł na jego stronę. Ten odmówił, więc oszalały marszałek zapowiedział mu, że jego śmierć będzie najbardziej bolesna i przerażająca ze wszystkich tych którzy sprzeciwili się Chaosowi. Ranny i słaby po bitwach, Sanguinius nie stanowił godnego przeciwnika dla będącego u szczytu swej mrocznej potęgi Horusa.

Tutaj historycy Imperium spierają się jeśli chodzi o sprawę zbroi arcyzdrajcy. Niektóre Anioły wierzą, że podczas walki, Patriarcha zdołał otworzyć małą dziurę w zbroi arcyzdrajcy, dzięki której Imperator był w stanie pokonać zbuntowanego syna. Jeszcze inni twierdzą, że Primarcha Krwawych Aniołów zmęczył brata. Tak czy inaczej, Sangiunius zginął - czyn Horusa i jego reperkusje do tej pory dręczą Krwawe Anioły, ścigane cały czas przez psychiczny szok jakiego doznał ich genetyczny ojciec.

Ostatecznie, Ezekyle Abaddon poprowadził odwrót sił Horusa i uciekł do Oka Terroru. Dramatyczne oblężenie Pałacu Imperatora zakończyło się zwycięstwem Imperium. Zostało jednak okupione śmiercią wielu wojowników. W tym pierworodnego, Sanguiniusa.

ZAKONNA REKRUTACJA

Imperator zabrał najlepszych wojowników ze sobą, by stworzyć nowy Legion Adeptus Astartes. Tym wszczepiono DNA swojego Patriarchy, by jako Kosmiczni Marines mogli z dumą mówić, iż pochodzą od samego Sangiuniusa.
Ci którzy zostali na Baalu, otrzymali zadania niezwykle ważne. Mieli przygotowywać młodych wojowników na odbywające się raz na pięćdziesiąt lat turnieje, mające na celu selekcję wśród nich.

Jak wygląda taki turniej? To mordercza przeprawa na własną rękę do punktu zbornego, gdzie rekruci zostają poddani ostatecznej selekcji. Z punktu obserwatora wydaje się proste dotrzeć do tego miejsca, ale dla nich to mordercza (oraz dla większości zgubna) wyprawa, wiodąca ich przez setki mil czerwonych pustyń i gór. Nie dziwota, że znaczna ilość rekrutów nie przeżywa tego etapu.
Kiedy docierają do punktu zbornego, wyczerpani, ale nie okazujący zmęczenia, stają do walk na śmierć i życie - tym sposobem wybierani są tylko najlepsi z najlepszych. Następnie na pokładach Thunderhawków są przewożeni na powierzchnię Baala, prosto do monastyru Krwawych Aniołów, gdzie prowadzeni są do ogromnej kaplicy, czekając w ciszy trzy dni i trzy noce na kapłanów Sanguiniusa. Tam rozpoczyna się przedostatnia selekcja. Ci, którzy zasną, zostają wyniesieni z kaplicy i Imperator jeden wie, jaki los ich spotyka - po tym czasie wkraczają kapłani i podają im krew samego Sanguiniusa w niewielkich ilościach. Wprawieni w stan śmierci klinicznej, są przenoszeni do Apothecarionu gdzie odbywają się procesy wszczepiania organów progenoidalnych - wielu umiera podczas operacji. Ci, którzy przeżyją, są umieszczani w sarkofagach z systemami podtrzymywania życia i zamykani na jeden rok - spoczywają w Auli Sarkofagów, miejscu półmartwych. Ten etap, to ostatnia selekcja. Adepci którzy przeżyją, nie wyglądają jak mieszkańcy Baala, którymi niegdyś byli. Ich ciała są silnie umięśnione i piękne. Związani mottem: "Bądź krwawy i zdecydowany", wstępują w szeregi braci z Krwawych Aniołów.

PRZEKLEŃSTWO KRWAWYCH ANIOŁÓW

Bracia z IX Legionu, cały czas cierpią z powodu Czarnego Gniewu jakiego doświadczyli podczas wydarzeń na Signus Prime. Ich przekleństwo zostało spowodowane także śmiercią Sanguiniusa. Każdy bez wyjątku Krwawy Anioł, jest dotknięty przekleństwem. Każdy popadnie w szaleństwo, z którego otchłani nie może już powrócić.

Zapanować nad Czarnym Gniewem udało się jedynie dwóm osobom.
Brat Calistarius stał się ofiarą Czerwonego Pragnienia, podczas Drugiej Wojny o Armageddon. Przydzielony do Kompanii Śmierci, wziął udział w ataku na budynek Eklezjarchii. Był jednym z wielu, którzy znajdowali się w środku gdy budowla runęła. Uwięziony przez siedem dni i siedem nocy, balansował na granicy śmierci i szaleństwa. Wtedy stało się coś dziwnego - zamiast zostać pochłoniętym przez Czerwone Pragnienie, zdołał je pokonać. Przez siedem dni i siedem nocy kopał sobie drogę przez gruzy, by wydostać się na zewnątrz. Siódmej nocy się odrodził się jako dowódca bibliotekarzy, Mephiston, Lord Śmierci. Drugą osobą, której się to udało był sierżant Rafen z Trzeciej Kompanii.

Bracia, którzy poczują w sobie pierwsze oznaki Czarnego Gniewu i Czerwonego Pragnienia, muszą się natychmiast udać do Apothecarionu, gdzie są skuwani łańcuchami i zmuszani do opowiadania tego co towarzyszy ich furii. Zawsze można usłyszeć jedno. Przeżycia Sanguiniusa w jego ostatnich chwilach, ubarwione szaleństwem opowiadających.
By nie skazać braci na powolną śmierć w męczarni, Krwawe Anioły stworzyły specjalną jednostkę właśnie dla nich. Jest nią Kompania Śmierci. Dowodzą nią Kapelani jako jedyni, którzy mogą jeszcze porozumieć się z oszalałymi braćmi. Ta jednostka jest przeznaczona praktycznie do zadań samobójczych, by bracia opętani furią, mogli godnie zginąć w walce zabijając wrogów Imperium.

Mimo, że furia Krwawych Aniołów jest ich przekleństwem, to jest także przyczyną ich niesamowitych sukcesów. Najlepszym tego przykładem jest atak na Tempestore, gdzie nieliczne oddziały synów Sanguiniusa zajęły przyczółek broniony przez liczne zastępy wroga, kiedy sztab imperialny przewidywał porażkę.
Podczas Trzeciej Wojny o Armageddon ich gniew sprawił, że wiele bitew zostało wygranych, ale niestety spowodował dosyć sporą nieufność ze strony niektórych formacji imperialnych. Proste - wielu bało się furii Krwawych Aniołów.

MILITARNA ORGANIZACJA ZAKONU

Mimo, że Krwawe Anioły zaakceptowały po Herezji horusa schemat narzucony przez Codex Astartes, to mają swoje stare tradycje, których wolą się trzymać niźli stosować zasady Ultramarines.
Zakon specjalizuje się w walce wręcz, a marzeniem każdego z braci jest znaleźć się w zwarciu z wrogiem. Uważają, że tylko w ten sposób są w stanie zapomnieć o koszmarze ich przekleństwa.

Krwawe Anioły stworzyły modyfikację do transportera Rhino. Owa modyfikacja wiąże się z napędem - często wstawiane są silniki o większej mocy, takie by nie sprawiały większych problemów po przegrzaniu. Stworzyli także można powiedzieć, nowy model Predatora o nazwie Baal. Czołg przezbrojono na podwójne działka szturmowe na wieżyczce i ciężkie miotacze ognia na sponsonach - również zamontowano  w nim silniki o większej mocy. Z kolejnych modyfikacji, Krwawe Anioły specjalnie dla braci ogarniętych Czarnym Gniewem (którzy służą zakonowi po wyjątkowo ciężkich obrażeniach) stworzyli nową wersję Drednota, zwaną potocznie Furioso. Ma ona dwa robotyczne ramiona z wbudowaną bronią.

ZAKON ŻELAZNYCH DŁONI

______________________________

ŻELAZNY ZAKON

Żelazne Dłonie należą do wyjątkowo żarliwych czcicieli Imperatora. Przez niezliczone setki lat zakon ten cierpiał i krwawił, ale nigdy nie zachwiał się w swej wierze. Żelazne Dłonie żywią głęboką pogardę dla ludzi słabego serca i wytracają ich bez skrupułów. Ich Patriarcha, Ferrus Manus, postrzegany był za półboga, wielkiego wojownika, który pewnego dnia powróci między żywych, aby wyprowadzić ludzkość spomiędzy otaczających ją ciemności.

FERRUS MANUS

W pierwszych latach istnienia Imperium, czasach wielkich czynów i okrytych już zapomnieniem wojen, Ferrus Manus rozświetlił wieczne ciemności panujące na planecie Medusa. Przestworza zasnute pyłami wzbitymi przez nieznany kataklizm, rozbłysły gigantyczną smugą ognia. Prymitywne klany ludzi zamieszkujących Medusę nigdy wcześniej nie widziały takiego przerażającego zjawiska i pierzchały w popłochu bojąc się nawet patrzeć w jego stronę. Ognista gwiazda uderzyła w największy masyw górski Medusy - Karaashi, Lodową Wieżycę. Zderzenie pogrzebało kapsułę Ferrusa głęboko w potrzaskanym lodzie, pośród kłębów syczącej pary. Ziemia zatrzęsła się pod wpływem uderzenia pojazdu, doszło do kilku erupcji wulkanicznych. W ten sposób Medusa przywitała nadejście małego Patriarchy.

Kilka lat później, bóg-wojownik Ferrus opuścił niezamieszkane góry na dalekiej północy. Legendy zachowane wśród koczowniczych klanów mówią o fantastycznych wyczynach młodego Ferrusa. Nikt nie był zdolny pokonać go w walce na pięści, chociaż usilnie poszukiwał godnego przeciwnika. Przezwyciężał każdą przeszkodę, wychodził zwycięsko z każdej opresji. Kiedyś wyzwał nawet rzekomo na pojedynek burzowego giganta. Monstrualna istota podniosła w rękach wzgórze i przestawiła je o milę, ale jej drwiący śmiech umilkł na widok Ferrusa taszczącego na grzbiecie wzgórze, w kierunku pobliskiej wyspy. Nikt już nie spotkał w tej okolicy aroganckiego giganta.

Patriarcha podróżował po całej Medusie, stając się postacią doskonale znaną wszystkim plemionom. Zwiedził obszary omijane przez zwykłych ludzi. Wspinał się na najwyższe szczyty gór, nurkował w najgłębszych oceanach - zawsze wystawiając na ekstremalny wysiłek swe ciało i umysł. Budził podziw i strach pośród szanujących fizyczną tężyznę koczowników i postrzegany był przez nich jako swój ziomek. Nigdy nie próbował zakończyć bratobójczych waśni pomiędzy klanami, uważając je za formę naturalnej selekcji wojowników. Zawsze też pozostawał neutralny, nie wnikając w zatargi i nie faworyzując żadnego z plemion.

Najbardziej znaną legendą o czynach Ferrusa jest historia epickiego pojedynku z Asirnothem, Wielkim Srebrnym Smokiem - zapisano ją w Kantyczce Podróżnych, księdze opowiadanej dzieciom przez starszych każdego klanu. Ferrus przez wiele dni ścigał bestię po bezdrożach legendarnej Krainy Cieni, mitycznego lądu pełnego metalowych i kamiennych obelisków niezwykłych rozmiarów, stanowiących wspomnienie zamierzchłych czasów przeszłości. Koczownicy wierzą, że duchy ich przodków wędrują pośród tych reliktów minionej epoki po opuszczeniu świata żywych. Kantyczka opowiada o metalowej żywej skórze smoka, całkowicie odpornej na uszkodzenia. Pomimo swych wysiłków Ferrus nie zdołał przebić smoczej skóry, tłukąc po niej bezskutecznie pięściami. Walcząc z bestią przez kilka dni i nocy zarówno na lądzie jak i w wodzie, Ferrus uśmiercił ją ostatecznie poprzez zanurzenie w strumieniu ciekłej lawy. Cierpiał przy tym straszne katusze, ale wytrwał bez słowa skargi. Kiedy w końcu wyjął ręce z lawy, po smoku nie pozostał żaden ślad, ale dłonie Patriarchy pokryte były warstwą żywego metalu tworzącego skórę bestii. Powłoka ta była niezwykle elastyczna i przewodziła impulsy nerwowe, a jednocześnie okazała się twardsza od ceramitu. Inne mity również wspominają Ferrusa i jego metalowe dłonie, ale tylko Kantyczka wyjaśnia okoliczności ich przekształcenia.

Patriarcha powrócił do klanów pełen nowych idei i pomysłów, które przekazywał wszystkim chętnym słuchaczom. Stworzył nowe, zadziwiające bronie i narzędzia z metalu, formując je za pomocą swych żywych rękawic. Nauczył koczowników rzeczy, o których wcześniej nie mieli pojęcia. Nastały czasy dobrobytu dla ludów Medusy - cywilizacja rozwijała się bardzo szybko, a plemiona rosły w siłę i bogactwo.

Kiedy przestworza ponownie zapłonęły oślepiającym blaskiem, klany wpadły w popłoch. Nikt nie miał pojęcia o konsekwencjach tego zjawiska. Koczownicy byli zadowoleni ze swego życia i postrzegali spektakularne wydarzenie jako zły zwiastun. Ferrus nie wypowiadał się w kwestii omenu, tylko opuścił klany i udał się na północ, w kierunku miejsca upadku ognistej kuli. Dni mijały, a Patriarcha nie wracał. Zwołano wielką radę, pierwszą tego rodzaju w historii Medusy, obradując bezskutecznie nad dalszymi działaniami. Dni oczekiwania, przeszły w tygodnie i ludzie popadali w coraz większe przygnębienie. Przygnębienie zmieniło się w grozę, kiedy ziemia zaczęła dygotać pod ich stopami. Opuścili namioty zgromadzenia obserwując gigantyczne błyskawice przecinające przestworza nad sawannami. Rozszalała burza nie przypominała naturalnego zjawiska, a wszyscy zgodnie przeczuwali nadciągający koniec świata.

Następnego poranka w wejściu do namiotu rady, stanął Ferrus. U jego boku stąpała postać budząca w koczownikach respekt równie wielki jak sam Patriarcha. Powietrze wokół obu mężczyzn zdawało się trzeszczeć od nadmiaru elektrycznej energii. Nieznane są szczegóły pierwszego spotkania obu wojowników. Mity opiewające te spotkanie pełne są heroicznych pojedynków. Ferrus rzekomo od pierwszego spojrzenia rozpoznał w przybyszu godnego siebie przeciwnika. Dwie półboskie istoty starły się pośród kataklizmu zniszczenia, ale żadna nie osiągnęła przewagi nad drugą. Konfrontacja ta zdewastowała okoliczną krainę, rozdzierając zarówno skały jak i niebo. Wszystkie przekazy są zgodne w jednym punkcie - kiedy adwersarze opuścili razem góry północy, łączyła ich głęboka więź szacunku i wzajemnego respektu.

Ferrus niechętnie opuszczał Medusę, rozdarty pomiędzy powinnością wobec Imperium, a lojalnością klanów. Wiedział jednak, że koczownicy poradzą sobie bez jego pomocy. Bardzo potrzebował jej natomiast Imperator. Później dowiedział się o swym Legionie - armii żołnierzy zakonnych stworzonych na jego podobieństwo, o których istnieniu nie miał pojęcia.

Legion Żelaznych Dłoni walczył na wielu frontach Wielkiej Krucjaty, niszcząc bezwzględnie wszystkich opozycjonistów Imperium - tylko zwolennicy upadku ludzkości mogli stawiać opór wobec Imperatora. Uzupełniając straty, Legion werbował nowych aspirantów spośród plemion Medusy, gromadząc żołnierzy o wyjątkowym potencjale fizycznym i duchowym. Ferrus wierzył gorąco w wizję zjednoczenia całej ludzkości - ludzkości stającej na krawędzi przepaści. Pozbawiona więzi jedności, skazana była na powolne wyniszczenie.

Patriarcha postrzegał w swoim otoczeniu wielu słabych ludzi i uważał ich za plagę swego gatunku, którą należałoby wyplenić ogniem w celu wyeliminowania potencjalnego zagrożenia. Na Medusie osłabione dzieci porzucało się na pastwę żywiołów, aby nie stanowiły obciążenia dla społeczności, podobny los spotykał starców i niedołężnych. Ludzie akceptujący władzę Imperium byli asymilowani - sprzeciw topiono we krwi. Bezwzględność Żelaznych Dłoni owocowała pośpiesznymi kapitulacjami tych światów, które rezygnowały z oporu na samą wieść o przybyciu armady Marines słynących z braku litości wobec niepokornych.

HEREZJA HORUSA

Uważa się, że Horus, pierwszy spośród Patriarchów, cieszył się ogromną estymą u Ferrusa. Wieści o zdradzie marszałka wojny wywołały wściekłość Żelaznych Dłoni, nie mogących pogodzić się z tak otwartą demonstracją słabości u żołnierzy, mieniących się ich braćmi. Walcząc w forpoczcie Wielkiej Krucjaty legion trafił na odległe krańce Imperium, ale Ferrus nie zrażał się ogromnym dystansem. Armada Marines zawróciła w stronę Istvaanu V, gdzie zbuntowany marszałek gromadził swe siły. Ferrus rozpaczał nad losem ludzkości, której najlepsi synowie porzucili swą świętą misję dla realizacji własnych pysznych ambicji. Jego złość budziły też rzekome wady innych zakonnych towarzyszy broni poza własnym Legionem - narzucił Kosmicznym Marines jeszcze cięższy reżim treningowy, ćwicząc w trakcie tranzytu wraz z nimi.

Ferrus przejął pod komendę najszybsze okręty armady i z oddziałami najlepszych zakonników poleciał przodem na Istvaan V. Jego obawy sprawdziły się - główna część armady przybyła zbyt późno, aby wziąć udział w pacyfikacji rebeliantów i wtedy właśnie poznano okoliczności tragicznego szturmu na pozycje zdrajców. Patriarcha Żelaznych Dłoni dołączył do pozostałych sześciu legionów i poprowadził osobiście uderzenie na czele dwóch innych lojalistycznych armii zakonnych. Kosmiczni Marines ponieśli ciężkie straty już w fazie desantu planetarnego, ale wtedy cztery inne legiony mające atakować w drugiej fali, uderzyły na niechronioną flankę lojalistów w akcie bezprecedensowej zdrady i doprowadziły do masakry imperialnych Marines.

Ostatnie chwile Patriarchy nie są znane. Wiadomo, że w chwili odkrycia kart przez zdradzieckie legiony, uświadomił sobie nieuniknioną zagładę lojalistów i uderzył na heretyków ze zdwojoną furią, desperacko próbując przebić się do Horusa. Nieliczne Żelazne Dłonie nie miały szans na zwycięstwo w tej rzezi, ale zginęły próbując tego dokonać. Legion ten, nigdy nie wybaczył Salamandrom i Kruczej Straży odwrotu ze strefy śmierci. Dłonie wierzą, że wspólne uderzenie mogło dosięgnąć marszałka wojny i wraz z jego śmiercią zapoczątkować upadek rewolty. Ciała Ferrusa nie znaleziono i niektórzy analitycy sugerują, iż przeżył on masakrę. Jedna z popularnych tez mówi o przeniesieniu krytycznie rannego Patriarchy na Marsa, gdzie jego ciało spoczywa do dziś - jest ona jednak kategorycznie dementowana przez Żelazne Dłonie.

Legion ubolewał długo nad upadkiem mocarstwa. Rozpacz i gniew zakonników jeszcze podsyciły wieści o losie Boga-Imperatora, poległego w pojedynku z Horusem.

"Bezkresna rozpacz zdjęła nasze serca, bo ludzka rasa utraciła nie tylko Tego, Który Rozświetlił Ciemności, Ferrusa Manusa, Światło Medusy, ale też ku naszemu przerażeniu - Najświętszego Imperatora, którego świat śmiertelników utracił bezpowrotnie".
- fragment Żelaznego Scriptorium

Straciwszy wszystkich doświadczonych żołnierzy na Istvaanie V, wykrwawiony legion powrócił na Medusę targany nieopisywalnym gniewem. Wściekłość Kosmicznych Marines została skierowana w stronę tych, którzy zawiedli w swej świętej misji, a z biegiem czasu przerodziła się nawet w niechęć do pozostałych lojalistycznych legionów, rzekomo zbyt słabo zaangażowanych w obronę Imperatora. Żelazne Dłonie są pewne, że będąc bliżej Terry mogłyby odmienić bieg historii. Wielokrotnie przeklęły marszałka wojny Horusa, znającego dobrze niezachwianą wiarę Legionu i rozmyślnie manipulującego przydziałami frontowymi, w celu wysłania Marines do odległej strefy walk.

Podsycając w sobie ciągły gniew, Żelazne Dłonie używały emocji do wzmacniania swej siły woli. Dążenie do doskonałości cielesnej i emocjonalnej stało się myślą przewodnią zreformowanego legionu, korzystającego z wszelkich narzędzi w dążeniu do eliminacji każdej odkrytej słabości, tak u siebie jak i innych. Żelazne Dłonie działają po dziś dzień bez skrupułów, ponieważ są głęboko przeświadczeni, że w ten sposób oddają ludzkości przysługę. Tylko silne i zjednoczone Imperium ma szanse na przetrwanie, dlatego do dnia powrotu Ferrusa Manusa, Żelazne Dłonie będą poszukiwać wszelkich słabych punktów w ludzkiej strukturze mocarstwa. Istnieją pogłoski, jakoby legion wymieniał swych poległych braci na całkowicie zmechanizowane konstrukty w pancerzach siłowych, ale insynuacje te nie znalazły jak dotąd potwierdzenia.

RODZIMA PLANETA

Medusa to posępny świat wiecznego półmroku, położony niebezpiecznie blisko Oka Terroru. Słońce niemal nigdy nie przebija się przez grubą powłokę wulkanicznych popiołów wypełniających mroczne przestworza nad skutymi wieczną zmarzliną górami, kraterami aktywnych wulkanów i gorącymi gejzerami. Powierzchnia ulega ciągłym zmianom wskutek ruchów płyt tektonicznych, przekształcając góry w morza i odwrotnie.

Mieszkańcy Medusy są twardymi ludźmi prosperującymi pomimo nieprzyjaznego otoczenia. Toczą nieustanne walki z naturą i ze sobą nawzajem, ponieważ klany zazdrośnie strzegą dostępu do rzadkich surowców. Nieprzewidywalna natura Medusy wiąże się z koniecznością wznoszenia krótkotrwałych budowli i koczowniczego trybu życia. W przeszłości plemiona wędrowały w długich karawanach i tradycję tę zachowano po dziś dzień, chociaż obecnie nie korzysta się ze zwierząt pociągowych, tylko wielkich gąsienicowych ciągników.

Karaashi, Lodowa Wieżyca, trwa po dziś dzień, chociaż mówi się, że to tylko połowa dawnej góry. Wielka dziura w pobliżu jej szczytu, nieustannie sypiąca popiołem i iskrami, stanowi naoczne świadectwo lądowania Ferrusa na Medusie. Klany oczekują cierpliwie dnia, w którym góra w końcu się uspokoi, co oznaczać będzie powtórne nadejście Ferrusa.

DOKTRYNY MILITARNE ZAKONU

Otwarta wrogość Żelaznych Dłoni wobec wszelkich przejawów ludzkiej słabości znalazła odbicie w ich doktrynach militarnych. Emocje te skupiają się również na niedoskonałościach fizycznych, nawet w przypadku własnych ciał. Wszelkie słabości są wykorzeniane w każdy dostępny sposób. Dogmat organicznej niedoskonałości wiąże się nierozerwalnie z sympatiami kierowanymi pod adresem Adeptus Mechanicus. Słabe ciało łatwo zniszczyć lub zdegenerować, a tego Żelazne Dłonie panicznie się lękają. W konsekwencji uważają cybernetyczne modyfikacje organizmów za sposób zminimalizowania ryzyka organicznych zaburzeń.

Żelazni Ojcowie starannie podsycają te obawy w charyzmatycznych oratoriach, przenosząc emocje zakonników na bitewne pola, gdzie skupiają się one na nieprzyjacielu. Kosmiczni Marines tego zakonu walczą z osławioną zaciekłością i determinacją, pewni swej prawości w obliczu słabej rasy, z której się wywodzą. Zimna furia zakonników jest przerażająca w swej skuteczności. Działają niczym automaty, niestrudzeni i uparci, atakując wroga z chłodną nienawiścią.

Zakonnicy posiadają niewielką liczbę zbroi terminatorskich i Drednotów, dlatego czczą je niczym święte relikwie i starannie o nie dbają. Rzadko rzucają do walki pełne drużyny Terminatorów, woląc przydzielać je na czas bitwy dowódcom poszczególnych jednostek. Sierżanci często noszą terminatorskie pancerze rzekomo trwale sprzężone z ich układami nerwowymi - często też rolę dowódców pełnią Drednoty. Inspirujący widok tych machin w strukturach dowódczych wywiera na zakonnikach znacznie większe wrażenie niż w przypadku ich standardowego wystawienia.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA ŻELAZNEGO ZAKONU

Struktura organizacyjna legionu uległa zmianom po powrocie na Medusę. Formacja została podzielona na trzy odrębne zakony. Czerwone Szpony, Mosiężne Pazury opuściły swych braci zakładając własne światy macierzyste, trzeci zakon zachował oryginalną nazwę Legionu i pozostał na Medusie, domu ich Patriarchy. Struktura wewnętrzna Żelaznych Dłoni odbiega nieco od standardu narzucanego przez Codex Astartes, stanowiąc odbicie klanowej społeczności planety. Kontakty z zakonami sukcesorskimi należą do rzadkości, natomiast z pozostałymi praktycznie przestały istnieć.

Zakon Żelaznych Dłoni składa się z dziesięciu kompanii klanowych, przypominających klasyczne kompanie bojowe innych zakonów. W przeciwieństwie do tradycyjnych formacji, Żelazne Dłonie nie posiadają kompletnej kompanii złożonej wyłącznie ze zwiadowców. Kompanie klanowe działają jako samodzielne jednostki i nie należą do rzadkości - przypadki krótkotrwałych konfliktów pomiędzy nimi, akceptowanych przez władze zakonu znane są jako sposób, na utrzymywanie Marines w odpowiedniej kondycji.

Każda kompania klanowa posiada własną strukturę hierarchii i samodzielnie przeprowadza rekrutacje nowych aspirantów. Rekruci wybierani są spośród klanów Medusy i wcielani do odpowiedniej dla szczepu kompanii. Poszczególne kompanie są mobilnymi formacjami, podtrzymującymi nomadyczne tradycje dawnych koczowników i wędrującymi nieustannie poprzez galaktykę w poszukiwaniu słabych i skorumpowanych.

Po powrocie na Medusę kompania przeprowadza rygorystyczna procedurę werbunkowa stawiającą aspirantom niezwykle wysokie wymagania. Żelazne Dłonie nie posiadają swojego monastyru, gdyż ruchy tektoniczne Medusy uniemożliwiają wznoszenie trwałych budowli. W zamian każda kompania posiada ruchomy odpowiednik monastyru - wielkiego gąsienicowego behemota przemierzającego pustkowia Medusy. Te w pełni zautomatyzowane cuda techniki, zbudowane przez Adeptus Mechanicus, utrzymuje w gotowości armia serwitorów oczekujących wytrwale na każda wizytę kompanii.

Konsekwencją głębokiej czci dla cybernetyki są pewnym specyficznym zwyczajem zakonnym. Po werbunku aspiranci są w ramach chirurgicznej operacji pozbawiani lewej dłoni, którą zastępuje mechaniczny odpowiednik - symbol więzi pomiędzy nowym Kosmicznym Marine, a Ferrusem oraz dowód niechęci do cielesnego aspektu własnego ciała. Operacja ta rozpoczyna powolny proces cybernetyzacji rekrutów, prowadzący do stanu całkowitego wyeliminowania elementów organicznych ciała. Marzeniem każdego członka zakonu Żelaznych Dłoni jest sprzężenie neuralne z Drednotem - perfekcyjnym połączeniem człowieka i maszyny.

Szczególnie poważany członek kompanii jest obierany na jej dowódcę i reprezentanta klanu wewnątrz zakonu. Tych dziesięciu oficerów zakonnych tworzy Wielką Radę Żelaznych Dłoni. Nie istnieje pozycja mistrza zakonu, zastępuje ją właśnie Rada. Żelazne Dłonie postrzegają taką strukturę hierarchiczną jako zabezpieczenie przed autorytarnymi rządami wybitnego indywidualisty, mogącymi doprowadzić do kryzysu wewnątrz zakonu. Często zdarza się, ze Wielką Radę tworzą Drednoty - doświadczeni wojownicy uwolnieni już dawno z ograniczeń niedoskonałego ciała.

Innym odstępstwem od zasad Codex Astartes jest brak funkcji kapelana w zakonie. Zakonników tych zastąpili Żelaźni Ojcowie, stanowiący połączenie zbrojmistrza z kapelanem. Oficerowie piastującą taką rangę odpowiadają za dbałość o wiarę w Imperatora oraz przestrzeganie dogmatów religijnych zaskakująco zbliżonych do kultu Boskiej Maszyny.

ZAKONNA WIARA

Nienawiść Żelaznych Dłoni do ludzkich słabości zdaje się z biegiem czasu rosnąć. Zakon ten okazuje demonstracyjną niewiarę w siłę i wartość innych formacji Adeptus Astartes, z determinacją przyjmując do wiadomości fakt, iż sam będzie musiał stać na straży osłabionego Imperium. Tropiąc niedoskonałości bliźnich, Żelazne Dłonie oczekują dnia powrotu Ferrusa, mającego nastąpić w chwili ostatecznego zjednoczenia całej ludzkości.

Zakonne kroniki mówią, że w chwili upadku Imperatora podprzestrzenią wstrząsnęła tak silna fala uderzeniowa, że zdołała ona dotrzeć do duszy Ferrusa. Patriarcha objawił się swemu legionowi, a wizja ta pełna była rozpaczy i desperacji. Patriarcha mówił o swych lękach, czasach mroku mających ogarnąć ludzkość w odległej przyszłości i obietnicy powrotu. Żelazne Dłonie wierzą, że ich Patriarcha przebywa teraz w mistycznym raju, gdzie toczy w nieskończoność heroiczne boje. Mówi się też, że opuścił on świat śmiertelników, aby przygotować się na chwilę ostatecznej konfrontacji z ciemnością.

Życie Patriarchy w opinii zakonników dobitnie dowiodło słabości organicznego ciała. Niezwykłe metalowe dłonie Ferrusa od traktowane są jako forma otwartego przesłania dla jego dzieci. Zakonnicy dbają zatem o eliminację swych niedoskonałości poprzez mechanizację organizmów, wyznając nowy rodzaj nirwany - połączenie ludzkiego umysłu z cybernetycznym ciałem. Tylko tak w ich mniemaniu może powstać uniwersalny wojownik. Wierzenia te odegrały w historii zakonu istotną rolę, gdyż nigdy jeszcze nie zdarzyło się, aby jakikolwiek Kosmiczny Marine z Żelaznych Dłoni zawiódł w misji ze względu na czynniki fizjologiczne.

Zakon Żelaznych Dłoni utrzymują bardzo bliskie kontakty z Adeptus Mechanicus i wyznaje wiele dogmatów religijnych, powiązanych ściśle z kultem Boskiej Maszyny. Ich cześć wobec mechaniki, fizycznego odpowiednika ludzkiej wiedzy, wybiega dalece poza przekonania członków innych formacji Adeptus Astartes. Najbardziej utalentowani Żelaźni Ojcowie wysyłani są na Marsa, tajemniczego świata macierzystego Adeptus Mechanicus, gdzie studiują pod kierunkiem techkapłanów. Żelazne Dłonie korzystają często z broni i pancerzy spotykanych wyłącznie pośród wyznawców Boskiej Maszyny. Korzyści czerpane z tego sojuszu przez Adeptus Mechanicus pozostają nieznane.

NIECHĘĆ

Fanatyczna nienawiść Żelaznych Dłoni wobec słabości, jest bez wątpienia powiązana ze starannie skrywanym strachem przed zawodnością ludzkiego ciała. Strach ten wydaje się wzrastać wraz z wiekiem Marine, skłaniając go do coraz poważniejszej mechanizacji własnego ciała. Geneza tych lęków nie została dokładnie wyjaśniona, zakłada się jednak możliwość istnienia jakiejś wady genetycznej w matrycy zakonu. Skaza ta jest najprawdopodobniej kontrolowana i eliminowana poprzez cybernetyzację organizmów Marines.

Należy nadmienić, że Żelazne Dłonie są niezwykle wrogo nastawione do otoczenia zewnętrznego i tolerują regularne kontrole Inkwizycji z nieukrywaną niechęcią. Inkwizycja jednak wydaje się nie przejmować specjalnie stanem psychofizycznym zakonu, co być może oznacza brak powodów do obaw dla innych obywateli Imperium. Zakon zawzięcie ścigający przejawy wszelkiej niedoskonałości wśród ludzkiej rasy, jest bez wątpienia postrzegany za narzędzie efektywnego zastraszania, niepokornej części społeczeństwa.

BOHATER Z ŻELAZA

Paullian Blantar stał się źródłem inspiracji dla swego zakonu, podczas służby w kompanii klanowej Kaargul. Jego uzdolnienia techniczne odkryto wkrótce po inicjacji zakonnej i rychło dołączył do grona Żelaznych Ojców. Inne klany wysyłały swych aspirantów, aby pobierali nauki u Blantara, korzystając z jego ogromnej wiedzy. Stał się niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie cybernetyki, autorem wielu podręczników wykorzystywanych w zakonie do dnia dzisiejszego. To właśnie Blantar poprowadził dramatyczne kontruderzenie na Mrocznych Eldarów na industrialnym świecie Kaladrone, ratując ciężko rannego dowódcę kompanii Bannusa. Dowódca został straszliwie okaleczony przez zdegenerowanych obcych i tylko zaawansowana operacja przeprowadzona przez Paulliana pozwoliła mu przeżyć. W postaci Drednota, Bannus dowodził kompanią przez dalsze setki lat, wspierając jednocześnie swą wiedzą i doświadczeniem Wielką Radę Żelaznych Dłoni.

Odraza do własnego ciała żywiona przez Blantara, stała się legendą wśród Żelaznych Dłoni. Nieustannie wszczepiał sobie nowe mechaniczne organy, poszukując z chłodną systematycznością lepszych metod wzmocnienia swego organizmu. Pod koniec jego długiego życia niewiele ludzkich elementów pozostało w oficerze prócz jego genialnego umysłu. Rytualne samookaleczenia zadawane skórze w nielicznych miejscach, gdzie pokrywała jeszcze organiczną tkankę stały się jego synonimem podobnie jak nadludzkie umiejętności w posługiwaniu się skalpelem. Żelaźni Ojcowie zakonu po dziś dzień okaleczają się ceremonialnie w geście czci wobec błyskotliwego mentora.

ZAKON SALAMANDER

______________________________

SALAMANDRY

Zrodzeni z ognia, bracia z Zakonu Salamander mają czarną niczym smoła skórę i płonące czerwienią oczy - iście demoniczny wygląd, będący wynikiem kombinacji ich niezwykłą genetyki i wysokiego poziomu promieniowania na planecie macierzystej Nocturne. I choć tylko ich oblicze jest tak przerażające, to dzięki niemu zostało stłumionych wiele rebelii i to bez oddania choćby jednego strzału.

Każda z siedmiu liniowych kompanii Salamander rekrutuje się z jednej z siedmiu osad Nocturne. Prowadzi to oczywiście do pewnej rywalizacji pomiędzy kompaniami, ale służy także do pogłębiania determinacji i więzi braterstwa w ramach drużyn.

Umiejętności rzemieślnicze są na Nocturne bardzo cenione i od każdej Salamandry oczekuje się, by sama utrzymywała swój pancerz i uzbrojenie. Szerszy dostęp do lepszego wyposażenia niż w przypadku innych Zakonów rekompensuje niezbyt dużą siłę bojową Salamander oraz wolny proces rekrutacji.

ODNALEZIENIE VULKANA

Kiedy bogowie Chaosu uprowadzili niemowlęta stworzone w ramach projektu "Patriarcha", jedno z nich dotarło poprzez Osnowe na wulkaniczną planetę Nocturne. Patriarcha został znaleziony pewnego poranka przez kowala imieniem N'Bel na progu jego kuźni.
Mieszkańcy Nocturne byli nękani od dawna przez eldarskich piratów, napadających na małe osady i porywających w niewolę ludzkich kolonistów. Starzy mędrcy podtrzymywali nadzieję w sercach towarzyszy niedoli opowiadając przepowiednię o bohaterze, który przybędzie z niebios, by ich wybawić. N'Bel natychmiast poczuł aurę boskości otaczającą niemowlę, leżące na kamiennej podłodze warsztatu. Nazwał je Vulkan ku czci mitycznego pierwszego króla salamander i zaadoptował jako syna.

Vulkan dorastał w nieprawdopodobnym tempie. W wieku trzech lat był większy i silniejszy od zamieszkujących osadę mężczyzn, a jego inteligentny umysł dorównywał ostrością nocturiańskim mieczom. Bardzo szybko opanował wszystkie tajniki sztuki kowalskiej i metalurgii przekazane mu przez przybranego ojca. Rychło okazało się, że w dziedzinie tej przerósł swego mistrza - to właśnie Vulkan udoskonalił metody obróbki metalu, które przyniosły później sławę nocturiańskim broniom białym.

Kiedy Patriarcha miał cztery lata, jego osadę najechali Eldarzy. Poprowadził mieszkańców na spotkanie z wrogiem, wyciągając ich z górskich kryjówek - sam jeden uśmiercił tego dnia blisko setkę obcych, walcząc trzymanymi w każdej ręce kowalskimi młotami. Nieliczni Eldarzy uciekli z pola walki, a wieść o zwycięstwie szybko obiegła pozostałe miasta. Wkrótce potem przywódcy siedmiu największych osad, przybyli do Vulkana z darami i podziękowaniami. Złożyli wtedy przysięgę, iż już nigdy nie będą kryć się przed wrogiem, tylko z nim walczyć w sposób, który pokazał im Patriarcha. Na cześć zwycięzcy wyprawiono wielki festiwal połączony z szeregiem turniejów.

TAJEMNICZY PRZYBYSZ

Na ceremonii otwierającej festiwal pojawił się nieznany przybysz, który rzucił wyzwanie Vulkanowi. Przegrany miał zwycięzcy złożyć hołd i przysięgę lojalności. Zawody trwały osiem dni. Składały się zaś z wielu dyscyplin. W przypadku konkursu w trzymaniu kowadła nad głową, po kilkunastu godzinach sędziowie sami ogłosili remis, by móc przejść do następnego etapu rywalizacji. Finałowym zadaniem zawodników okazało się polowanie na salamandrę. Zwyciężyć miał ten, kto upoluje większy egzemplarz. Zawodnikom dano jeden dzień i jedną noc na wykucie broni, potem ruszyli w góry.

Vulkan pierwszy dopadł ognistą salamandrę i strzaskał młotem łeb gada. Gdy wracał do osady, opuściło go szczęście. Podczas nagłej erupcji wulkanicznej spadł z półki skalnej i zawisł na niej trzymając się krawędzi jedną ręką, w drugiej zaś ściskając ogon upolowanej salamandry. Po kilku godzinach pojawił się przybysz, ciągnący za sobą jeszcze większą zdobycz. Widząc niebezpieczeństwo zagrażające Vulkanowi, cisnął swoją salamandrę w dzielący go od Patriarchy strumień lawy i przebiegł po cielsku gada niczym po moście.

Widząc powracających zawodników sędziowie ogłosili zwycięstwo Vulkana, on bowiem przyniósł swoją salamandrę. Patriarcha uciszył zebranych widzów i klęknął składając hołd swemu wybawicielowi. Wtedy obcy odkrył swą prawdziwą twarz jako Imperator. Od tego dnia Nocturne stał się domem Legionu Salamander, nazwanego tak na cześć wielkich gadów, które zjednoczyły Patriarchę z jego stwórcą.

NOCTURNE, DOM SALAMANDER

Zakon Salamander pochodzi z binarnego systemu słonecznego położonego na zachodnim krańcu Segmentum Ultima. Dwa światy, Nocturne i jego wielki księżyc Prometheus, okrążają się wzajemnie po nieregularnej orbicie wywołując ciągłe ruchy tektoniczne pod cienką powłoką skalną Nocturne. Planeta jest nękana licznymi erupcjami wulkanów i trzęsieniami ziemi. Każdego nocturiańskiego roku (który jest równoważny piętnastu latom terrańskim) obydwa ciała niebieskie zbliżają się do siebie na tak ekstremalnie bliski dystans, że Nocturne zostaje niemal rozerwane działaniem pól grawitacyjnych. Okres ten, zwany Czasem Prób, charakteryzuje się dzikimi morskimi orkanami, niebem zasnutym wyziewami wulkanów i nieustannym drżeniem ziemi. Miasta i osady obracają się w gruzy, po czym nadchodzi mroźna zima zabijająca te stworzenia, które zaadoptowały się do normalnego, gorącego klimatu planety.

Niektórzy mogą twierdzić, że mieszkańcy Nocturne są szaleni decydując się żyć w takich warunkach, ale setki pokoleń kolonistów zdążyły się przywiązać do swego świata - Czas Prób przynosi również pozytywne efekty. Ruchy tektoniczne odsłaniają pokłady cennych metali i kamieni szlachetnych. Kiedy lawa stygnie, staje się doskonałym terenem do prac odkrywkowych - gaz ziemny wykorzystuje się do napędzania turbin, diamenty i inne kryształy skupuje Adeptus Mechanicus z przeznaczeniem do produkcji laserów i systemów transferu energii. W ten sposób Nocturne prosperuje, handlując z innymi światami i wymieniając bogactwa naturalne na żywność, zwierzęta hodowlane, materiały budowlane oraz te nieliczne bronie, których Salamandry nie potrafią same zbudować.

MONASTYR

Warowny monastyr zakonu wznosi się na księżycu, Prometheusie. Jest to jedyna kolonia na księżycu, a oprócz klasztoru składa się na nią jeszcze kosmoport połączony z orbitalnymi dokami, gdzie stacjonują lekkie krążowniki i barki zakonu. Członkowie zakonu spędzają czas wolny pośród mieszkańców Nocturne. Salamandry utrzymują bardzo bliskie kontakty ze swoimi rodzinami, co odróżnia je od innych zakonów, preferujących purytański i zamknięty styl życia. Astartes są często cenionymi przywódcami osad, źródłem inspiracji i wiedzy oraz wzorem dla młodych mężczyzn chcących wstąpić w szeregi legendarnych wojowników Imperatora.

REKRUTACJA

Rekrutacja rozpoczyna się bardzo wcześnie wśród Salamander, gdyż status aspirantów otrzymują sześcio-siedmioletni chłopcy (według standardu terrańskiego). Kilka pierwszych lat spędzają w kuźniach, ucząc się zawodu kowala tak jak robił to sam Vulkan. Spośród tych rekrutów apotekariusze i kapelani zakonu wybierają najbardziej obiecujących młodzików i zabierają ich na Prometheusa, gdzie rozpoczyna się etap bioinżynierii i modyfikacji genetycznej. Aspiranci muszą zaliczyć te same testy i próby, które były udziałem Vulkana i Imperatora - koniec etapu inicjacji wiąże się z koniecznością upolowania wielkiej salamandry.

Salamandry generalnie stosują powszechnie uznane taktyczne i strategiczne dogmaty Kosmicznych Marines, z pewnymi drobnymi różnicami mającymi kompensować ich fizyczne i psychiczne odmienności. Zdecydowanie preferują walkę na bliskim dystansie, a miotacze ognia i karabiny termiczne, są ich najpopularniejszą bronią wsparcia.

Wywodząc się spośród społeczeństwa otaczającego prestiżem i szacunkiem rzemieślników oraz ceniącego artystów, Salamandry mają dostęp do wielu nowoczesnych technologii. Odzwierciedleniem tego faktu jest duża liczba posiadanych zbroi terminatorskich, modyfikowanych pancerzy siłowych i ulepszonych broni (zakupywanych również u przedstawicieli Adeptus Mechanicus przybywających po bogactwa mineralne, Nocturne).

SCHEMAT ORGANIZACYJNY

Podstawy schematu organizacyjnego zakonu, zostały zdefiniowane w dniu przysięgi Vulkana wobec Imperatora. Każda kompania, jest formowana z mieszkańców jednego z siedmiu największych miast Nocturne i dowodzi nią kapitan, wywodzący się z tego miasta. Reguły te obowiązują po dziś dzień, chociaż od czasu zniknięcia Vulkana kilka tysięcy lat po fundacji legionu, dowódca Pierwszej Kompanii pełni jednocześnie rolę mistrza zakonu. Pozycja ta traktowana jest jako regencja przez Salamandry, wierzące iż pewnego dnia ich Patriarcha powróci, by poprowadzić swe dzieci na wojnę z siłami ciemności.

Każda kompania jest nieco większa od standardowej kompanii zdefiniowanej w "Codex Astartes", ale poszczególne drużyny liczebnością i proporcjonalnością uzbrojenia przestrzegają reguł kodeksu. Warunki naturalne Nocturne nie sprzyjają szkoleniu jednostek szybkiego ataku czy pilotów maszyn o napędzie antygrawitacyjnym, dlatego zakon relatywnie rzadko korzysta z tych specjalistycznych formacji. Kompania zwiadowcza jest najmniejsza spośród wszystkich znanych zakonów, ponieważ niski poziom populacji planety oraz drobiazgowy  proces selekcji aspirantów dopuszcza do statusu zwiadowców niewielu rekrutów.

Pierwsza kompania traktowana jest jako kadra oficerska i stanowi straż przyboczną mistrza zakonu. Marines tej kompanii zwani są Ognistymi Smokami (Firedrakes), ku czci gatunku największych gadów zamieszkujących Nocturne. By dostąpić zaszczytu wejścia do pierwszej kompanii, każdy potencjalny Smok musi być uznany godnym tego wyróżnienia przez swego kapitana, po czym zobowiązany jest do własnoręcznego upolowania ognistego smoka. Świątynia Smoków w monastyrze na Prometheusie, jest wyłożona skórami salamander zabitych przez członków pierwszej kompanii.

Pierwsza kompania składa się z 12 drużyn weteranów i ma dostęp do Land Raiderów oraz pancerzy terminatorskich. Kompanie druga, trzecia i czwarta są kompaniami liniowymi - liczą 7 drużyn taktycznych, 3 broni ciężkiej i 2 szturmowe. Mają też dostęp do motocykli, Rhino, Drednotów i Land Speederów. Kompanie piąta i szósta są formacjami rezerwowymi - liczą po 8 drużyn taktycznych i 4 broni ciężkiej każda, mają dostęp do transporterów opancerzonych i Drednotów. Kompania zwiadowcza - siódma - liczy sześćdziesięciu aspirantów mogących korzystać z motocykli.

WIERZENIA ZAKONNE

Wierzenia i rytuały Salamander zawierają się w kulcie Prometheańskim, kładącym wielki nacisk na takie cnoty jak odpowiedzialność, lojalność i samo poświęcenie. Wiele charakterystycznych przekonań mentalnych wywodzi się z okresu, gdy każdy aspirant przechodzi etap nauki kowalstwa - ceni się wtedy bardzo cierpliwość i determinację adeptów. Młot kowalski i ogień są najczęściej spotykanymi motywami graficznymi kultu. Rytualne okaleczanie braci poprzez wypalanie skóry jest powszechnie akceptowane przez Salamandry, podobnie jak próby męstwa polegające na chodzeniu boso po rozżarzonych węglach czy noszenie rozgrzanych sztab metalu.

NIEPODZIELNY ZAKON

Do tej pory badania okresowe nie wykazały żadnych nieprawidłowości w organach progenoidalnych Salamander. Być może refleks nocturiańskich Kosmiczncy Marines nie jest tak szybki jak w przypadku członków innych zakonów, ale i tak przewyższa reakcje zwykłych ludzi (zwłaszcza wsparty działaniem pancerza siłowego).
Salamandry nigdy nie były licznym zakonem i stanowią najmniejszy Legion Pierwszej Fundacji. Być może to właśnie jest przyczyną braku zakonów sukcesorskich Drugiej Fundacji, gdy inne Legiony były dzielone na mniejsze formacje. Kwestią dyskusji pozostaje hipoteza o istnieniu zakonów sukcesorskich z dalszych fundacji, chociaż naukowcy i historycy wskazują na liczne podobieństwa w budowie fizycznej, psychice, dogmatach zakonnych i symbolice militarnej takich zakonów jak Burzowi Giganci czy Czarne Smoki - jednakże nie ma faktów, które by potwierdzały, jakoby Salamandry posiadały sukcesorów.

VULKAN HE'STAN
OPIEKUN KUŹNI ZAKONU SALAMANDER

Jak głosi legenda, Patriarcha Salamander Vulkan pozostawił po sobie dziewięć artefaktów. Wyznając teorię, że na nagrodę trzeba sobie zasłużyć, pochował relikwie w różnych zakątkach wszechświata. Dzięki temu miał pewność, że cenne przedmioty nie wpadną w ręce wroga, ale też dał swym potomkom szansę na dowiedzenie męstwa. Od czasu zniknięcia Patriarchy, Salamandry wyznaczają jednego spośród braci zakonnych na stanowisko Opiekuna Kuźni. Jego zadaniem jest odnalezienie schedy po założycielu Zakonu. U schyłku 41. tysiąclecia urząd ten piastuje Kapitan He'stan.

He'stan miał za sobą niemal stuletnią służbę, gdy został wybrany nowym Opiekunem Kuźni. Wiązało się to ze ściągnięciem go ze stanowiska dowódcy 4. Kompanii Salamander. Jednocześnie, jak nakazywały tradycje Zakonu, nowo wybrany Opiekun Kuźni musiał przyjąć imię swego Patriarchy.

Ścieżka He'stana, wyznaczana przez wskazówki umieszczone w Woluminie Ognia, wiedzie przez całą galaktykę. W swych poszukiwaniach He'stan musi się wykazać sztuką perswazji i umiejętnego zdobywania informacji. W każdej chwili może też liczyć na wsparcie Zakonu, pomimo tego, że nie ma już pod sobą 4. Kompanii.

Opiekun Kuźni często trafia na planety opanowane przez Zdrajców i Obcych. W takich miejscach jedyną kartą przetargową w zdobywaniu informacji jest bolter i miecz łańcuchowy. Każdy, kto stanie na drodze He'stana musi się liczyć z tym, że Opiekun Kuźni nie cofnie się przed niczym w osiągnięciu swego celu. Odnalezienie dziewięciu artefaktów jest zadaniem, dla którego warto ponieść wysokie straty, bowiem ma ono pomóc Salamandrom w odnalezieniu swego Patriarchy.

Poprzedni Opiekunowie Kuźni zdołali odnaleźć pięć z dziewięciu artefaktów. He'stan jest posiadaczem trzech z nich: Włóczni Vulkana - ostrza o oślepiającym blasku, Płaszcza Kesara wykonanego z łusek smoka, oraz Rękawicy Rzemieślnik, której uderzenie niszczy nawet najbardziej wytrzymałe materiały.

Pozostałe artefakty w rękach Salamander znajdują się w układzie Prometheus. Jeden z nich, statek produkcyjny Kielich Ognia, ma na swym pokładzie olbrzymie kuźnie, które dostarczają Zakonowi wszelkiego rodzaju sprzętu. Drugi relikt, nazywany Okiem Vulkana, jest potężnym działem, zapewniającym ochronę Zakonnej Fortecy przed ostrzałem z kosmosu. Pozostałe cztery, jeszcze nieodnalezione artefakty, znane są tylko z nazwy. Miejsce ukrycia oraz przeznaczenie Silnika Niedoli, Obsydianowej Karocy, Nieskrępowanego Ognia oraz Pieśni Entropii ukryte są pośród wersów Woluminu Ognia.

INDEX ASTARTES - DREDNOT

______________________________

ŻYCIE PO ŻYCIU

Kiedy Kosmiczny Marine odnosi bardzo ciężkie rany, którym nawet jego nadludzkie ciało nie jest w stanie sprostać, z wielką czcią zabierany jest z pola bitwy. Większość takich braci kona z powodu obrażeń lub od jednego z zakonnych Konsyliarzy otrzymuje Łaskę Imperatora. Zgodnie z tradycją Zakonu ich martwe ciała zostają spalone, pochowane lub wysłane w przestrzeń kosmiczną na niekończącą się wędrówkę

Ostatecznego spoczynku nie zaznają jednak najwięksi wojownicy, w których iskra życia i honoru nadal rozbłyskuje jasno, choć ich ciało zostało strzaskane. Dla nich wieczna wojna jeszcze się nie skończyła. Te wspaniałe umiejętności, ogromna wiedza oraz bojowy duch muszą nadal służyć Zakonowi, chociaż pod inną postacią. Okaleczone ciało bohatera umieszcza się więc w cyborganicznej sieci pancernego sarkofagu, a zmysły łączy z elektrowłóknami. Wojownik wyzbywa się kruchej cielesnej powłoki, aby otrzymać coś wspanialszego i bardziej wytrzymałego. Tak oto staje się Drednotem.

Wiele szturmów rozpoczyna się zmasowanym atakiem Drednotów na wrogie umocnienia. Te ogromne machiny bojowe ważą kilka ton i są dwa lub trzy razy wyższe niż zwykły człowiek. Kiedy zdecydowanie zbliżają się do przeciwnika, pociski odbijają się od ich adamantynowych i ceramitowych pancerzy niczym deszcz. Ognista śmierć wylewa się z ich broni, a ogromne metalowe kończyny miażdżą wszystkich, którzy nie mają dość rozumu, by uciec. Uzbrojenie Drednotów zależne jest od wielu czynników, między innymi od warunków misji. Najczęściej spotykany jest zestaw krótkozasięgowego wsparcia składający się z działka szturmowego oraz broni Drednota do walki wręcz. Nie mniej przerażające, choć mniej powszechne, jest połączenie młota sejsmicznego z przeciwczołgowym działem laserowym lub działem termicznym do niszczenia umocnień. Nie trzeba dodawać, że bohater sterujący tą ogromną machiną nadzwyczaj biegle posługuje się swoim nowym orężem.

Potęga Drednota to śmiercionośne połączenie nadzwyczajnej siły maszyny oraz srogiej woli śmiertelnie rannego weterana, połączenie scementowane setkami, a nawet tysiącami lat. Pamięć tych czcigodnych „Pradawnych” często sięga tysięcy lat wstecz, do czasów utworzenia ich Zakonów. To między innymi dlatego czczeni są przez innych Kosmicznych Marines, nie tylko jako wspaniali wojownicy, ale także wiekowi przodkowie oraz żywe uosobienie bitew stoczonych w zamierzchłej przeszłości. Drednoty to nie tylko budzące grozę narzędzia wojny, ale także powiernicy tradycji oraz strażnicy wiedzy, których rady cenne są zarówno dla nowicjuszy, jak i Wielkich Mistrzów Zakonów. Często się zdarza, że Drednoty są członkami Rady Zakonu, którą wspierają swą wiedzą.

Pancerze Drednotów są jednymi z najświętszych relikwii Zakonu. Wszyscy Kosmiczni Marines będą walczyć z nieziemską wręcz furią o odzyskanie poległego Drednota, by należycie pogrzebać wojownika, a maszynę zabezpieczyć z myślą o kolejnym śmiertelnie rannym bohaterze, który dla przyszłych pokoleń będzie mógł stać się Pradawnym.

STAROŻYTNY WOJOWNIK

Idąc w pierwszej linii natarcia Kosmicznych Marines, Dreadnoughty budzą strach w sercach wszystkich wrogów Imperium. Na polu walki stają się inkarnacją śmierci, unicestwiając nieprzyjaciół salwami broni pokładowej i rozdzierając energetycznymi szponami. Istnieje tylko kilku przeciwników w całej galaktyce, którzy bez wahania mogą stawić czoła tym opancerzonym wojownikom.

Trzykrotnie przerastające rozmiarami człowieka, Drednoty należą do najstarszych machin bojowych walczących na polach bitew czterdziestym pierwszym milenium. Niektóre z nich sięgają wiekiem okresu Wielkiej Krucjaty, kiedy Imperator stąpał we własnej osobie pomiędzy śmiertelnikami.
Sztuka ich budowania już dawno przepadła w mrokach zapomnienia, a niezbędna do tego celu wiedza została zastąpiona zrytualizowaną mitologią, dlatego każdy zakonny Dreadnought otaczany jest przez Kosmicznych Marines czcią należną sakralnemu reliktowi. Maszyny te są symbolami Boskiej Maszyny, reprezentującymi ostateczną fuzję ciała i elektroniki, gdyż wewnątrz każdej z nich rezyduje żywa, ludzka istota. Operatorzy Drednotów często zamieszkują swe sarkofagi od tysięcy lat i ich wspomnienia stanowią żywą kronikę historii zakonu, więź łączącą zakonników z ich chlubną przeszłością.

SPRZĘŻENIE Z MASZYNĄ

Biologicznym elementem Dreadnoughta nie jest człowiek w klasycznym tego słowa znaczeniu, tylko jeden z Czcigodnych, osławiony bohater Kosmicznych Marines, który odniósł zbyt ciężkie obrażenia w walce i dostąpił zaszczytu umieszczenia w pancernym sarkofagu machiny.
Przeniesienia śmiertelnie rannego rezydenta do wnętrza sarkofagu odbywa się w formie religijnej ceremonii, w której uczestniczą jego podwładni bracia, techmarines oraz apotekariusze.

Umieszczenie wewnątrz Drednota jest ogromnym zaszczytem dla zakonnego wojownika, a jego żywi bracia otaczają takiego towarzysza niemal boskim szacunkiem i respektem. Rezydent przebywa w zbiorniku wypełnionym wodami płodowymi, a jego układ nerwowy podłączony jest do interfejsu neuralnego machiny i mechanicznych odpowiedników ludzkich zmysłów. W ten sposób zakonnik może kontynuować służbę ku chwale Imperatora przez setki lat, nie opuszczając swego metalowego domu do chwili zniszczenia.

BITEWNA MACHINA

W walce Dreadnoughty stanowią przerażającego przeciwnika - poruszają się z dudniącym hukiem, a pociski rykoszetują od ich adamandytowych pancerzy. Hydrauliczne siłowniki poruszają potężnymi kończynami obsługując ciężkie bronie i umożliwiając walkę w stylu preferowanym przez Marine-pilota. Kumulujące się przez setki lat doświadczenie czyni z rezydenta bezcenne źródło wiedzy o taktyce walki w każdych warunkach. Niemal nic nie jest w stanie powstrzymać szarżującego Dreadnoughta, a jego bronie do walki wręcz potrafią rozedrzeć pancerze najcięższych czołgów wroga. Machiny te są wyjątkowo trudne do zniszczenia, a ich pilotów można zazwyczaj uśmiercić jedynie poprzez całkowite unicestwienie sarkofagu. Powalone Drednoty są pozostawiane na polu walki tylko w krańcowo uzasadnionych przypadkach, gdyż bracia zakonni zawsze dążą do odzyskania szczątków rezydenta i złożenia ich w kaplicy bohaterów - z rekonstruowany sarkofag staje się wtedy domem innego rezydenta.

W czasie pokoju Dreadnoughty trwają w letargu głęboko pod zakonnymi monastyrami. Miejscami ich spoczynku są świątynie strzeżone przez zbrojmistrzów, namaszczających machiny świętymi olejami i odprawiających religijne rytuały. W geście uznania dla czynów Czcigodnych, techmarines pozwalają im spać budząc rezydentów jedynie w sytuacjach szczególnej wagi. Wyznaczone do udziału w wojnie, Dreadnoughty są wyciągane z krypt, a na ich sarkofagach wystukuje się Run Przebudzenia.
W miarę upływu kolejnych setek lat więź Czcigodnego ze światem materialnym słabnie i coraz więcej czasu spędza on w letargu - jednym z najstarszych Drednotów jest Bjorn Mocarnoręki z zakonu Kosmicznych Wilków. Bjorn był młodym Marine w czasach Patriarchów i mówi się, że walczył u boku samego Lemana Russa. Po złożeniu w metalowym ciele Dreadnoughta brał udział w najbardziej znanych wojnach stoczonych przez Imperium, a nawet dowodził obroną swego świata macierzystego Fenrisu w trakcie najazdu wroga.

Dreadnoughty wzywa się do akcji, gdy przewidywana walka ma mieć bezpośredni i krwawy charakter. Machiny te najlepiej sprawują się w terenie zapewniającym odpowiednią osłonę podczas manewrowania, dlatego preferowane są podczas walk w miastach, podziemnych tunelach i akcjach abordażowych, gdzie szybko mogą dojść do zwarcia z nieprzyjacielem. System uzbrojenia Drednota składa się z wielu rodzajów sprzętu, montowanego na zaczepach stosownie do potrzeb chwili. Bronie te są zazwyczaj kompatybilne z uzbrojeniem używanym przez Terminatorów. Dreadnoughty były kiedyś wykorzystywane do testowania nowych rodzajów broni, zwłaszcza prototypowych modeli dział plazmowych. Montowane na nich uzbrojenie czerpie korzyści z większej stabilności, skomputeryzowanych systemów celowniczych i powiększonych zasobników amunicyjnych w porównaniu do tych używanych przez Terminatorów.
Rozmiary Drednota pozwalają też na przenoszenie zbiorników z płynnym nitrogenem, służących do ustawicznego chłodzenia szybkostrzelnych broni i minimalizowania ryzyka ich zacięcia.
Oprócz ciężkich broni strzeleckich na zaczepach, podwieszane są moduły służące do walki wręcz, zazwyczaj wyposażone w potężne serwomechanizmy mające zwiększyć ich niszczycielski potencjał. Dzięki serwomotorom, energetyczne pięści Drednotów mogą obracać się i drzeć na strzępy najtwardsze substancje wyprodukowane przez człowieka. Doskonałym tego przykładem jest popularny wśród Krwawych Aniołów model Furioso, który z łatwością może zniszczyć Land Raidera.

WOJNY Z UDZIAŁEM DREDNOTÓW

Dreadnoughty uczestniczą zazwyczaj w najkrwawszych wojnach ludzkości. Ich heroiczne dokonania stają się kanwą wielu legend i mitów i niewiele jest sytuacji mogących bardziej podnieść na duchu bądź zastraszyć, jak możliwość obejrzenia na własne oczy jednej z tych machin szalejących po polu bitwy. Wiele Drednotów stało się z biegiem czasu znanych ze swego imienia w całym Imperium. Trzema takimi herosami są brat Damos z zakonu Aniołów Porfiru, brat Bjorn z zakonu Kosmicznych Wilków i Severus z Ultramarines. Najmniejszy fragment ich historii życia zajmuje wielostronicowy manuskrypt, a lata spędzone w imperialnej służbie sięgają liczby tysięcy, w przypadku zaś Bjorna Mocarnorękiego cofają się do samego początku, okresu formowania pierwszych Legionów i panowania Patriarchów. Poniżej można poznać trzy bohaterskie czyny sławiące imiona tych nieśmiertelnych wojowników.

GHATTANA BAY "OBRONA BRAMY IX"

W trakcie Trzeciej Wojny o Armageddon, największa bitwa pomiędzy Dreadnoughtami została stoczona podczas natarcia Orków na kompleks destylacji wody Ghattana Bay. Woda pitna stanowi strategiczny surowiec w okresie Sezonu Ognia, a rafineria Ghattana Bay stanowi źródło wody dla całego Armageddonu Prime. Szturm orkoidów stanął w miejscu, więc dowodzący południowym frontem warlord Judrog rzucił do zmasowanego ataku każdego Mordodreda i Rzeziblache pozostający pod jego rozkazami. Zmechanizowany szpic został wymierzony w osłabiony wcześniejszymi rajdami orczych komandosów punkt obrony Marines. Na pozycje obrońców uderzyło blisko sto orczych machin kroczących. Linie Adeptus Astartes zaczęły pękać pod naporem pancernej falangi, Land Speedery spadały z nieba w płomieniach, kolejne bunkry milkły niszczone rakietowymi salwami. Szarża machin Judroga przełamała ludzkie pozycje, a Mordodredy znalazły się na jednej z dróg wiodących do rafinerii, wiodącej pomiędzy wielkimi zbiornikami z wodą pitną. Orcze pojazdy demolowały po kolei każdą napotkaną barierę drogową wdzierając się coraz dalej w głąb kompleksu.

Kiedy jednak napastnicy dotarli do bramy nr 9, bariera wsunęła się pod powierzchnię jezdni odsłaniając osiem stojących w szeregu Drednotów Kosmicznych Marines. Na ich czele czekał brat Damos, Anioł Porfiru. Śmiertelnie ranny podczas pacyfikacji Hume i rezydujący w sarkofagu od blisko trzech tysięcy lat, Damos prawie stukrotnie znajdował się w podobnej sytuacji i z każdej wybrnął zwycięsko. Towarzyszący mu Czcigodni uzbrojeni byli w działa laserowe, ciężką broń maszynową i wyrzutnie rakiet. Ich pierwsza salwa dosłownie spopieliła frontalny szereg orczych pojazdów, ale idące za nimi kolejne konstrukty zdeptały wypalone wraki poprzedników. Dreadnoughty Kosmicznych Marines posiadały lepsze systemy wspomagania bojowego, dlatego też każdy krok do przodu drogo kosztował najeźdźców. Każdy z ośmiu Dreadnoughtów był weteranem setek bitew, przedmiotem chluby swego zakonu, w każdym z nich spoczywał bohater z krwi i metalu.

Pierwsze czterysta metrów kosztowało Orków siedemnaście maszyn. Kiedy pozostali znaleźli się w zasięgu swych broni pokładowych, mogli jedynie zawyć z frustracji na widok ludzkich mechanoidów znikających za podniesioną bramą. Ciężkie kończyny orczych machin załomotały o pancerne płyty bariery drąc ją w pędzie do powstrzymania ludzi przed ucieczką.
Damos nie miał wcale zamiaru uciekać. Po drugiej stronie chwiejącej się bramy Drednoty dokonały przegrupowania. Dołączyło do nich następne dziewięć maszyn prowadzonych przez brata Weylanda z zakonu Nova Marines. Nowoprzybyli Czcigodni wyposażeni byli w działka szturmowe, ciężkie boltery i działka termiczne. Dreadnoughty Damosa weszły na ziemny nasyp za szeregiem machin Weylanda ustawiając się tak, by mogły strzelać ponad pierwszą linią.

Kiedy zielonoskóra fala przełamała bramę, Marines przez siedem minut strzelali w napastników z dystansu trzydziestu metrów, nawet nie celując ze względu na tłok panujący wśród orczych pojazdów. Kiedy lufy pokładowych broni rozgrzały się do czerwoności, przerwali ogień i runęli do walki wręcz. Napór idących z tyłu maszyn zmuszał Orków do parcia w przód, a Rzeziblachy blokowały im drogę odwrotu. Niektóre Mordodredy zostały wywrócone przez sąsiadów podczas próby ominięcia pierwszych pięciu szeregów, dosłownie rozstrzelanych przez Kosmicznych Marines. Obrońcy wcięli się głęboko w szyki Orków, brat Weyland parł na ich czele depcząc zwęglone wraki do chwili, w której znalazł się przed ciągle sprawnymi przeciwnikami. Wtedy rozpoczął szerzyć śmierć i zniszczenie, a wszelkie riposty natychmiast unicestwiał strzałem z działka termicznego.

Machiny Judroga, pozbawione wsparcia i walczące bez jakiejkolwiek koordynacji, stawiały zażarty, ale skazany na niepowodzenie opór. Trzeba jednak oddać szacunek i uznanie ich operatorom, gdyż pomimo klęski ani jeden konstrukt zielonoskórych nie próbował uciekać z pola walki.
W obliczu tak druzgoczącej klęski Judrog podjął decyzję o odwrocie. Przezbrojone pośpiesznie Thunderhawki rozpoczęły polowanie na rozproszone oddziały zielonoskórych, ale pomimo chwalebnego zwycięstwa Marines, nie świętowali swego sukcesu. Spośród siedemnastu Dreadnoughtów biorących udział w bitwie, siedem zostało całkowicie zniszczonych, utracono bezpowrotnie blisko 9000 lat doświadczenia i chlubnej służby zakonnej. Bitwa o Bramę IX stała się ostatnim aktem bohaterstwa tych Czcigodnych machin.

Brat Damos był dowódcą Dziewiątej Kompanii Aniołów Porfiru, weteranem trzystu lat nieustannych wojen. Jego drużyny broni ciężkiej stanowiły wzór do naśladowania, a pancerne formacje wroga nigdy nie były bezpieczne w obliczu podwładnych Damosa. Kiedy podczas pacyfikacji Hume kapitan prowadził swoich braci na pozycje obronne na wzgórzu 236, dostał się pod bombardowanie rebelianckich Marauderów. Chociaż rany powinny były uśmiercić Damosa, po odlocie bombowców ciągle jeszcze oddychał. Kiedy odmówił skorzystania z aktu łaski, jego okaleczone ciało umieszczono w polu czasowym i przewieziono do monastyru w celu umieszczenia wewnątrz sarkofagu Drednota. W ciągu następnych trzech tysięcy lat Damos przemierzał pola bitew, zapewniając swym braciom ciężkie wsparcie i przewodząc zakonnym drużynom broni ciężkiej.

PIERWSZA BITWA O FANG "KIEŁ"

Jedne z najstarszych Dreadnoughtów Kosmicznych Marines pochodzą z zakonu Kosmicznych Wilków. To spośród nich wywodzi się Bjorn, nazwany Mocarnorękim - wojownik tak dalece posunięty w latach, że w czasach swej młodości chodził pod tym samym niebem razem z Lemanem Russem. To on został pierwszym Wielkim Wilkiem po zniknięciu Russa i to on ogłosił pierwsze Wilcze Polowanie mające odnaleźć zaginionego ojca zakonu.

Bjorn krótko piastował stanowisko Wielkiego Wilka. Mity mówią, że odniósł śmiertelne obrażenia podczas misji ratunkowej mającej uwolnić Kosmiczne Wilki uwięzione w fortecy Dreadsun. Choć akcja zakończyła się sukcesem, wysiłki Wilczych Kapłanów spełzły na niczym. Ostatnim życzeniem Bjorna było przeniesienie jego ciała do Drednota i tak też uczyniono. Przez następne pięćset lat aktywnie uczestniczył w zakonnej służbie, tępiąc wrogów Imperatora za pomocą swoich ukochanych energetycznych szponów. Na Algol IX zniszczył cielesną powłokę demona Thran'saby, na pustyni Quaranu zabił orczego warlorda Makrimę. Z jego rąk zginął zbuntowany psionik Vornalan, co zapobiegło krwawej rebelii na Thranxie.

Jednakże nawet krew i metal nie mogą żyć wiecznie. Długie lata służby zaczęły odciskać piętno na psychice Bjorna i cybernetyczny wojownik coraz dłużej sypiał w świątyniach pod salą tronową Wielkiego Wilka. Dla uczczenia tak starożytnego bohatera, Żelaźni Kapłani zakonu nie przerywają niepotrzebnie jego snu dbając z oddaniem o stan techniczny machiny.
Co tysiąc lat Bjorn budzi się i spotyka z Wilkami przekazując im antyczne sagi i sprawdzając, czy nadal ściśle przestrzegają zakonnej tradycji i kultu Russa. Tylko w czasach wielkiego niebezpieczeństwa Mocarnoręki budzony jest przez swych braci, a jednym z takich przypadków była Pierwsza Bitwa o Fang.

Wydarzenia będące przyczyną Pierwszej Bitwy o Fang stanowią przestrogę przed pochopnym pokładaniem wiary w wizje zesłane przez Chaos. Magnus Czerwony, Patriarcha Legionu Tysiąca Synów, nosił w sercu gorącą nienawiść do Wilków od dnia, w którym synowie Russa zniszczyli jego dom na Prospero. Czciciele Magnusa przypuścili szereg ataków na światy leżące w pobliżu Fenrisa, mordując całe populacje i obracając planety w perzynę podczas kilkuletniej kampanii terroru. Wielki Wilk Harek Ironhelm dążył uparcie do stawienia czoła Magnusowi w otwartej walce, ale za każdym razem widział jedynie cień umykającego wroga. Im więcej światów padało ofiarą heretyckich legionistów, tym większa nienawiść paliła serce Hareka. Wielki Wilk popadł w końcu w obsesję i zorganizował wyprawę w głąb Oka Terroru, na planetę Gangavę. Sądząc, iż to właśnie tam znajduje się sekretna baza Tysiąca Synów, runął na ten świat ścierając się z pozorowanymi siłami zdrajców. Podczas gdy rdzeń zakonu walczył z sojusznikami Magnusa na Gangavie, statki Tysiąca Synów pojawiły się na orbicie Fenrisa, przypuszczając szturm na dom Kosmicznych Wilków - Kieł.
Obrona Fangu składała się z szkieletowego garnizonu Kosmicznych Wilków i ludzkich służących. Tylko wybitny przywódca miał jakiekolwiek szanse na uratowanie twierdzy, dlatego też wyrwano z letargu Bjorna, by poprowadził swych braci w najczarniejszej godzinie zakonu.
Do wyjątkowo rzadkich przypadków należy przejmowanie komendy nad Marines przez Dreadnoughta, jednakże dzięki doświadczeniu i charyzmie Bjorna, przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy wojownicy Magnusa nie zdołali przełamać pozycji obronnych na Fangu. Bjorn miał okazję walczyć na Prospero jako młody Krwawy Pazur i wspomnienie tamtych czasów tylko mu dodało wigoru. Był niezłomny w walce o bramy Kła, a jego taktyki przeszły do zakonnej historii jako wzór sztuki wojennej. Koordynował ogień zaporowy stanowisk obronnych i nadzorował odwrót do podziemnego kompleksu pod twierdzą, zbierając wokół siebie Kosmiczne Wilki i służbę. Wysadzane w powietrze tunele przyniosły śmierć setkom najeźdźców, inni umierali w zasadzkach Bjorna, wabieni do wulkanicznych kraterów czy podziemnych przepaści.

Grupa zwiadowców prowadzona przez Haakona Czarnoskrzydłego zdołała przedrzeć się przez kordon floty otaczającej Fenris i zaalarmować Wielkiego Wilka. Nie sposób opisać wściekłości i wstydu Hareka na wieść o podstępie Magnusa. Cały zakon natychmiast zawrócił na Fenris, a rozjuszone Kosmiczne Wilki spadły z orbity prosto na głowy zaskoczonych legionistów Tysiąca Synów, rozbijając szyki najeźdźców. Na dolnych stokach Fangu, Harek zmierzył się w końcu z Magnusem, ale czerwonooki cyklop był już nie tylko Patriarchą - w akcie łaski mrocznego boga przeistoczył się w demona i Harek nie mógł wyjść zwycięsko z tego pojedynku. Wielki Wilk zginął, umierając zdołał jednak ciężko zranić Magnusa, co zmusiło Legion Tysiąca Synów do odwrotu z Fenrisa. Powiada się, że to Bjorn osobiście poniósł ciało Hareka do przygotowanego grobowca. Spełniwszy swą misję starożytny bohater powrócił do świątyni pogrążając się ponownie w głębokim śnie.

BRAT SEVERUS Z TARENTUSA "BITWA NA MACRAGGE"

Brat Severus przybył na Macragge jako jeden z szesnastu aspirantów, którzy przeszli zwycięsko przez turniej stoczony pomiędzy drużynami z Quintarnu, Tarentusa i Masali. Turnieje takie rozgrywane są pomiędzy trzema światami Ultramaru co siedem lat i decydują o tym, która drużyna dostąpi zaszczytu pretendowania do tytułu Ultramarine. Turniej, w którym uczestniczył Severus zyskał sławę wyjątkowo zaciekłego, gdyż ponad jedna trzecia uczestników poniosła w trakcie eliminacji śmierć bądź została trwale okaleczona.

Młody Severus został zaakceptowany i pomyślnie ukończył swój trening w roku 356.M41. Zakonne kroniki nie zawierają żadnych informacji na temat przebiegu jego służby w kompanii zwiadowczej, ale po otrzymaniu statusu pełnoprawnego brata Marine, Severus szybko zwrócił na siebie uwagę przełożonych. Jako członek Szóstej Kompanii otrzymał w roku 358.M41 odznakę strzelca wyborowego po bitwie stoczonej z eldarskimi piratami. W następnym roku uhonorowano go Imperialnymi Laurami w uznaniu ran odniesionych podczas pacyfikacji Copulu IV.
W roku 362.M41 brat Severus został awansowany do stopnia sierżanta i przeniesiony do Trzeciej Kompanii, gdzie pełnił funkcje dowódcze podczas Oblężenia Beliosu i pierwszej Krucjaty Baluriańskiej.
Kiedy sierżant Severus i jego drużyna przełamali w brawurowy sposób orcze linie na Balurze, Kosmiczny Marines został przeniesiony do Pierwszej Kompanii, gdzie w roku 367.M41 otrzymał tytuł Terminatora. Jego obiecująca kariera została tragicznie przerwana w roku 371.M41 podczas Wojny o Korynt - apotekariusze złożyli ciało śmiertelnie rannego Marine w sarkofagu zajmowanym dotąd przez brata Commodiusa, poległego na Koryncie. Severus szybko zaadoptował się do swego nowego domu, noszącego nazwę Żelaznego Pazura.
Lista dokonań Severusa w trakcie następnych trzystu lat jest zbyt długa, by ją tutaj wymieniać, należy jednak dodać, że jej kulminacją jest powrót wojownika na Korynt w roku 698.M41, podczas trwającej siedem lat Krucjaty Korynckiej. W roku 745.M41 brat Severus uczestniczył w wyzwalaniu systemu Joran zajętego przez mocarstwo Tau, jednakże misja ta okazała się dla ludzi niepomyślna i krótko po śmierci dowódcy Trzeciej Kompanii kapitana Ardiasa, Astartes wycofali się z systemu. Pilne rozkazy nakazywały natychmiastowy powrót na Macragge, gdzie reszta zakonu przygotowywała się na przybycie tyranidzkiej floty inwazyjnej Behemoth.

O wielkiej kosmicznej bitwie stoczonej ponad planetą nie będziemy tutaj opowiadać, gdyż jej przebieg można poznać w innych opracowaniach Index Astartes. Po zwycięstwie w kosmosie Trzecia Kompania pod rozkazami świeżo promowanego kapitana Fabiana wylądowała na Macragge z misją odzyskania północnej polarnej fortecy. Stada Tyranidów zdołały tam dotrzeć przed Kosmicznymi Marines i spenetrować obronny kompleks. Pierwsze lądujące drużyny z trudem zdołały się obronić przed naporem szarżujących obcych i dopiero skoordynowany ogień Devastatorów oraz kanonierek Thunderhawk pozwolił zapędzić drapieżniki z powrotem w podziemia fortecy. Kapitan Fabian sprowadził jako wsparcie przy oczyszczaniu kompleksu trzy Dreadnoughty - Żelazny Pazur Severusa, Wiktorię Maximusa oraz Agrippę Dicloetiana.

Labirynt podziemnych korytarzy został już zauważalnie zmieniony poprzez obecność obcych. Ściany tuneli ociekały dziwnym śluzem, a w oddali niosły się niepokojące wrzaski i skowyty. Wszędzie leżały trupy, odsuwane na bok podczas przemarszu Kosmicznych Marines. Kilkakrotnie obcy zaczaili się pośród zwłok napadając na szpice Ultramarines. Straty rosły w zastraszającym tempie, więc do przodu ruszyli zakonnicy uzbrojeni w miotacze ognia. Tuż za nimi podążały Drednoty. Agrippa przejął prowadzenie krótko przed tym, jak nagły atak z flanki wbił się głęboko w szyki ludzi. Dwie drużyny Marines zostały wymordowane w przeciągu chwili. Działko szturmowe zamontowane na Agrippie zbryzgało tyranidzką posoką ściany korytarza, Maximus miażdżył ciała obcych pod nogami, gdy potwory urwały mu energetyczną pięść. Mimo to obaj weterani zdołali utrzymać swe pozycje do przybycia Severusa.

Z włączonym szperaczem, Żelazny Pazur przecierał Trzeciej Kompanii drogę do silosa numer 8, gigantycznej hali skrywającej baterię laserów zdolną do niszczenia celów na orbicie. Kiedy idące w tyle drużyny znalazły się w silosie, na Ultramarines runęły z wszystkich stron nieprzeliczone hordy obcych. Deszcz bionicznych pocisków zagrzechotał o pancerze siłowe, przeżerając ceramit i tkankę. Zwinne stwory o szponiastych łapach uderzyły na ludzi z przerażającą zaciekłością, chitynowe odnóża zderzyły się z mieczami łańcuchowymi. Po raz kolejny Severus został zmuszony do utrzymania pierwszej linii, rozdzierając obcych energetyczną pięścią. Żywi Marines gromadzili się wokół metalowego wojownika zacieśniając szyki.

Potworny Tyrant, równie wielki jak Drednot, uderzył na Ultramarines z dudniącym rykiem. Trzech zakonników zginęło ściętych jednym jego ciosem zanim Severus rzucił się do kontrszarży. Rozgorzała tytaniczna walka, namaszczone błogosławionym olejem serwomotory zmierzyły się z twardymi jak stal mięśniami ogromnego drapieżnika. Tyrant odrzucił Severusa w tył uderzeniem szponów, ale uszkodzony Dreadnought utrzymał się na nogach i pomimo sypiących się z siłowników iskier podjął pojedynek. Jego pięść przebiła chitynowy pancerz potwora i gęsta posoka Tyranta zachlapała wizjery Severusa oślepiając go na chwilę. Potwór wykorzystał ten moment bezradności przeciwnika odcinając mu jedną z nóg i powalając na ziemię. W tym samym momencie kapitan Fabian doskoczył do bestii, umknął przed jej szponem i wypalił prosto w paszczę z plazmowego pistoletu. Strzelał w łeb zdychającego obcego raz za razem, aż agonalne wrzaski bestii umilkły.

Wraz ze śmiercią Tyranta, hordy obcych wpadły w panikę. Serie z bolterów skosiły próbujących uciekać drapieżców i Trzecia Kompania już bez większych kłopotów zdołała oczyścić resztę północnej twierdzy. Po zakończeniu operacji wydobyto z podziemi Żelaznego Pazura i poddano naprawie.
Severus służy w Trzeciej Kompanii po dziś dzień. Spośród wszystkich jego dokonań najchwalebniejszy jest właśnie udział w Bitwie na Macragge, zwłaszcza zaś współuczestnictwo w pierwszym udokumentowanym zabójstwie Tyranidzkiego Tyranta podczas walki wręcz.

LITANIA NIENAWIŚCI

______________________________

WIARA PRZECIWKO FURII

Bracia i Siostry!
Bądźcie dumni ze swego człowieczeństwa, bo to ono czyni nas tymi, którymi jesteśmy. Czyni nas ludźmi. Najwspanialszym i najświętszym gatunkiem, jaki kiedykolwiek istniał. Utrzymujcie swe człowieczeństwo czyste i błogosławione, albowiem to jego blask prowadzi nas przez ciemności kosmosu. Wszechświat może należeć tylko do jednego gatunku i tym gatunkiem jest Ludzkość. Rasa ludzka jest predysponowana do boskości. Ludzie są jedynymi istotami zdolnymi przełamać bariery swych ograniczeń. Zdolni są stawić czoła prawom życia i przeciwnościom śmierci. Tacy właśnie jesteśmy. Jednakże na drodze Ludzkości stoją obcy. Obcy i ich bezeceństwo, ich koszmary i ich nieczystość. Obcy są skazą na czystym błękicie naszego pięknego nieba. Swoim istnieniem plugawią to co dla nas najświętsze - moralną i cielesną czystość Rodzaju Ludzkiego. Swoim życiem urągają naszemu człowieczeństwu. Oczyśćmy wszechświat z obcych, z ich plugastwa, z ich zła, z ich zepsucia. Wymordujmy te kreatury bez litości. Bez chwili wahania. Bez złudzeń chwilowego pokoju. Ślubujmy im wieczną wojnę i bezgraniczną nienawiść. Będziemy walczyć do końca i zwyciężymy, a wszelkie zło upadnie.
I tak też się stanie, gdyż jesteśmy Aniołami Śmierci!

Zmówcie litanie nienawiści bracia i siostry, albowiem nadchodzi czas wojny. Plugawe zło znów podnosi swój parszywy łeb. Rodzaj ludzki potrzebuje obrońców. Ruszajmy mu na pomoc. Stańmy znów na pierwszej linii frontu. Stawimy czoło niebezpieczeństwu i odeprzemy je. Odrąbiemy herezji jej ohydny łeb. Zdusimy zdradę i zepsucie, które toczą słabych i niewiernych. I tak też się stanie, gdyż jesteśmy Aniołami Nienawiści!
Podążymy za wrogami do ich mrocznych jam i wypalimy je do cna. Rozsadzimy ich przeklęte świątynie i obalimy ich pogańskich bożków. Zniszczymy ich dzieła, nie zostawimy kamienia na kamieniu. Wymordujemy ich popleczników, ich bliskich, wszystkich którzy zostali naznaczeni ich piętnem. Ziemię, po której stąpali, posypiemy solą i przeklniemy na wieki.
I tak też się stanie, gdyż jesteśmy Aniołami Zagłady!

Zanieśmy światło naszej wiary wszystkim zbłąkanym duszom. Ogień gorejący w naszych sercach, oczyści nam drogę i spopieli każdego kto nam ją zastąpi. Stańmy się taranem, który łzami i krwią rozmiękczy ciernie rozpaczy i zwątpienia. Nasz przykład i nasze czyny staną się stopniami, po których wejdzie ludzkość, by dostąpić zbawienia. Niebiosa są z nami, a Imperator nam Błogosławi…

Niech Rodzaj Ludzki zatriumfuje!
Niech serca ludzkie zapanują nad gwiazdami!

LEGION DZIECI IMPERATORA

______________________________

FULGRIM

Tysiące lat temu, w czasach Epoki Sporu, podróże poprzez Osnowę okazały się niemożliwe ze względu na nasilenie aktywności sztormowej niematerialnego wymiaru. Imperialne światy zostały odcięte od siebie wzajemnie i skazane na samowystarczalność. Libram ex Dominar, jedno z nielicznych dzieł pochodzących z tego okresu, opisuje Chemos jako górniczą kolonię całkowicie uzależnioną od dostaw żywności z zewnątrz systemu. Przywódcy planety poczynili ogromne wysiłki w celu rozwinięcia struktur agralnych na Chemos, ale spełzły one na niczym. Planeta umierała powoli z braku strategicznych surowców. Wszystko zmieniło się w dniu, kiedy wartownicy stojący na murach miejskich Callaxu, największej wciąż funkcjonującej fortecy-fabryki Chemos, dostrzegli przecinający przestworza meteor. Obiekt uderzył w ziemię, milę od wałów miasta. Chociaż w okresie tym oszczędzano już bardzo rygorystycznie siłę roboczą, Rada Callaxu wysłała na miejsce upadku meteoru grupkę zwiadowców. Ich znalezisko podłożyło podwaliny pod legendę.

Pośrodku wielkiego krateru, otoczone rozpalonymi do czerwoności szczątkami rozbitej kapsuły czasowej, leżało ludzkie dziecko, nieledwie niemowlę. Zgodnie z panującym zwyczajem sieroty na Chemos były porzucane na śmierć, ale kapitan zwiadowców przyjrzał się uważnie dziecku i dostrzegł w nim coś więcej niż tylko ludzkie niemowlę. Łamiąc wieloletnią tradycję, kapitan zwrócił się do Rady z prośbą o wyrażenie zgody na adopcję sieroty, a władcy Callaxu w geście uznania dla zasług oficera zgodę tę wyrazili. Przygarnięte dziecko zostało ochrzczone imieniem odchodzącego już w niepamięć mieszkańców Chemos, mitycznego boga stworzenia Fulgrima. Dziecko noszące imię legendy szybko samo stało się legendą.

Fulgrim rósł niezwykle szybko, przeistaczając się w silnego, wytrzymałego mężczyznę. Młodszy o połowę od pozostałych robotników, spłacał swój dług wobec Rady pracując całe dnie bez odpoczynku w fabrykach Callaxu. Wyróżniał się nie tylko siłą fizyczną, ale również szybko pojął też zasady funkcjonowania starożytnej maszynerii i zaczął wprowadzać do niej innowacje własnego autorstwa. Piętnaście lat po lądowaniu na Chemos, mlody Fulgrim wstąpił w szeregi inżynierów, później zaś zasiadł w samej Radzie. Świadom nieuchronnie postępującej zagłady Callaxu i innych metropolii Chemos, Patriarcha poprzysiągł uratować swój konający świat.

Stopniowo zjednywał sobie w Radzie zwolenników popierających walkę ze skostniałymi tradycjami społecznymi. Pod przewodnictwem Fulgrima liczne wyprawy badawcze udały się do dawno porzuconych placówek i posterunków na powierzchni całej planety. Ponownie podjęto prace w starożytnych kopalniach, sprowadzając do Callaxu rosnące dostawy surowców mineralnych - to zaś pozwoliło na konstrukcję bardziej nowoczesnych maszyn. Rygorystyczny system obrotu odpadami stawał się coraz skuteczniejszy i w końcu pewnego dnia planeta zaczęła produkować więcej dóbr niż sama konsumowała. Widząc prosperity swych ludzi, Fulgrim poświęcił się krzewieniu sztuki i kultury, przywracając ducha humanizmu zarzuconego wiele lat wcześniej na rzecz bezlitosnej walki o przeżycie. W miarę rozwoju Callaxu, inne miasta przechodziły chętnie pod opiekę Fulgrima - pięćdziesiąt lat po swym lądowaniu na Chemos, Patriarcha był już niepodzielnym władcą całego świata.

IMPERATOR PRZYBYWA NA CHEMOS

Jakiś czas później okres izolacji planety również dobiegł końca. Na szarym niebie zapłonęły ogniste punkty znaczące statki desantowe, ciężko opancerzone i naznaczone bitewnymi rysami, wszystkie noszące na burtach ten sam emblemat - dwugłowego orła. Na wieść o tym dziwnym znaku dała o sobie znać ukryta cząstka wspomnień Fulgrima.
Chemos nie posiadało regularnej armii, ale strefa lądowania obcych została otoczona przez jednostki policji odpowiedzialnej za utrzymywanie porządku w fabrykach. Fulgrim zakazał podwładnym jakichkolwiek agresywnych poczynań i pozwolił przybyszom wejść do Callaxu.

Patriarcha przyjął opancerzonych wojowników z gwiazd w swoim urządzonym po spartańsku apartamencie. Twarze obcych nosiły na sobie liczne blizny, z ich ramion zwisały długie zwoje opiewające akty bohaterstwa właścicieli. Mieli pięknie wykończone pancerze i broń, a ich sztandary i ozdoby okazały się prawdziwymi dziełami sztuki. Fulgrim pojął, iż jego goście są nie tylko wysoce rozwinięci technologicznie, ale również cywilizowani. Spośród grona wojowników wystąpił ich przywódca, Imperator ludzkości. Fulgrim rozpoznał instynktownie jego aurę majestatu i uklęknął oferując przybyszowi swój miecz. Tego dnia Patriarcha złożył przysięgę lojalności wobec odzyskanego prawdziwego ojca.

Z rozmów przeprowadzonych z Imperatorem, Fulgrim dowiedział się o Ziemi, o Wielkiej Krucjacie mającej przywrócić świetność ludzkiej rasy oraz o swym własnym pochodzeniu. Chociaż opowieść ta brzmiała niczym baśń, Fulgrim nie podważał jej autentyczności. Wraz z ojcem udał się na Terrę, gdzie objął komendę nad swoim Legionem - Dziećmi Imperatora. W przeciwieństwie do reszty uczestniczących w Krucjacie Legionów, Dzieci Imperatora były bardzo nieliczne - tragiczny wypadek zniszczył niemal całkowicie zasoby ich bezcennych organów progenoidalnych i proces odbudowy postępował niezwykle powoli.
Fulgrim stanął przed dwiema setkami Marines tworzących jego Legion i to im właśnie, nałożył na barki świętą misję poniesienia między gwiazdy, mądrości Imperatora.

"Jesteśmy jego dziećmi" mówi cytat Księgi Patriarchów przypisywany Fulgrimowi.
"Niech wiedzą o tym wszyscy, którzy na nas spoglądają. Tylko przez brak perfekcji możemy go zawieść. Nie zawiedziemy go".

Słowa odzyskanego syna tak dalece ujęły Imperatora, że obdarzył on Legion Fulgrima największym zaszczytem - Marines otrzymali prawo do noszenia na swych napierśnikach emblematu Imperialnego Orła (jako jedyny spośród wszystkich Legionów). Fulgrim niecierpliwił się żądny dołączenia do Krucjaty, ale wiedział doskonale, że jego dwustu Kosmicznych Marines nie podoła trudom wojny toczonej na własną rękę. Z błogosławieństwem Imperatora mały Legion dołączył do Księżycowych Wilków i przez pierwsze lata udziału w Krucjacie, walczył pod rozkazami Horusa pacyfikując Wschodnią Rubież. Przyszły marszałek wojny Imperium, osobiście pochwalił dokonania swego brata ogłaszając go ucieleśnieniem ideałów Adeptus Astartes.

Zasilany rekrutami napływającymi z Terry i Chemos, legion odłączył się w końcu od Księżycowych Wilków i podjął samodzielną Krucjatę. Fulgrim poniósł władzę mocarstwa na niezliczone światy, miażdżąc z bezlitosną efektywnością wszelki opór. Spośród swych podkomendnych wybrał wyróżniających się Marines i uczynił ich dowódcami Kompanii. Dowódcy ci byli osobiście kształceni przez Fulgrima, dbającego niezwykle pieczołowicie o to, by jego oficerowie godnie reprezentowali Imperatora. Sami oficerowie przekonanie takie zaszczepiali swym zastępcom, ci zaś szeregowym Marines. Oddając cześć Imperatorowi, Dzieci dążyły do osiągnięcia perfekcji w każdej dziedzinie militarnej - bitewne doktryny były dogłębnie studiowane, taktyki i strategie udoskonalane, dekrety Imperatora wyuczane na pamięć przez każdego Marine. Chociaż Dzieci Imperatora podobnie jak wszystkie inne Legiony uważały władcę mocarstwa za śmiertelnik, a nie boga, ich lojalność i oddanie wobec niego graniczyło z nabożnym fanatyzmem.

RODZIMY CHEMOS, ŚWIAT MACIERZYSTY

Zapiski archiwalne z czasów izolacji opisują Chemos jako brzydki, nieprzyjazny świat. Ogrzewany przez dwa odległe gasnące słońca i otoczony powłoką kosmicznego pyłu glob znajdował się w stanie ciągłego zmierzchu, który nie przechodził ani w dzień ani w noc.
Założone z myślą o górniczych koloniach metropolie Chemosu, po zerwaniu kontaktu z resztą mocarstwa zaczęły popadać w ruinę. Tysiące ludzi umierały z głodu i w końcu przy życiu pozostali już tylko mieszkańcy kilku największych twierdz-fabryk. Ze względu na chroniczny brak żywności, wody i energii, wszyscy obywatele byli zobowiązani do ustawicznej pracy przy filtrach wychwytujących z atmosfery resztki wilgoci oraz wielkich syntetyzatorach, przetwarzających odpadki w produkty spożywcze. Wszelkie przejawy rekreacji, sztuki i rozrywki zostały wytępione, ich miejsce zajęła otaczana kultem efektywność i wydajność.

Po nadejściu rządów Imperatora oraz powrocie planety Chemos do Imperium, szybko rozwinięto bazę industrialną stając się strategicznie ważnym elementem imperialnej produkcji. W centrum Callaxu wzniesiono wielką fortecę-monastyr Legionu Dzieci Imperatora, gdzie starannie wybierano nowych rekrutów wyłaniając ich spośród rzesz chętnych młodych mężczyzn. Chociaż Fulgrim nigdy już nie powrócił na Chemos, zawsze troszczył się o to, by sprawy na planecie biegły właściwym torem. Aspiranci rekrutowani na Chemos okazywali się zdolnymi i wytrwałymi kandydatami na Marines, ale tylko garstka z nich przechodziła przez rygorystyczne testy narzucone przez dążącego do perfekcji swego Legionu Patriarchę.

Po Oblężeniu Terry i upadku Herezji Horusa, imperialne wojska zaatakowały Chemos z orbity obierając za swój główny cel ufortyfikowany monastyr. Po operacji pacyfikacyjnej, planeta została objęta całkowitym zakazem dostępu nałożonym przez Inkwizycję i przez następne dziesięć tysięcy lat żądna wzmianka o niej nie pojawiła się już więcej w imperialnej dokumentacji.

DOKTRYNY MILITARNE

W oparciu o przestudiowane starożytne raporty i sprawozdania, analitycy Inkwizycji zdołali odtworzyć niektóre z założeń militarnych obowiązujących w Legionie Dzieci Imperatora - chociaż wszystkie oryginalne teksty poruszające ten temat uległy zniszczeniu. Członkowie Legionu nie akceptowali niczego prócz absolutnej perfekcji i dążeniu do niej poświęcali wszystkie swe wysiłki. Każdy Marine ćwiczył nieustannie w przyznanej mu specjalizacji, bez względu na to, czy był żołnierzem drużyny taktycznej, kierowcą, artylerzystą, zwiadowcą czy snajperem. Każdy aspekt bitewnego pola był poddawany analizie, w kalkulacje analityczne wliczano czynniki od ukształtowania terenu i pogody poczynając, a na szyku marszowym i rezerwach kończąc. W planach taktycznych Dzieci nie było miejsca na przypadek - wszystko było szczegółowo przygotowywane.

W bezpośredniej konfrontacji Kosmiczni Marines z Dzieci Imperatora, okazywali się również skuteczni i efektywni co ich bracia z pozostałych Legionów. Kierowani głęboko zakorzenionym poczuciem obowiązku, dawali z siebie wszystko zarówno w zmasowanym frontalnym szturmie jak i na zwykłym patrolu. Powszechnie uważa się, że żaden oddział Dzieci Imperatora nie został nigdy zmuszony do ucieczki z pola walki. Z drugiej strony, Legion nakładał ogromne wymagania na swych sojuszników. Jakiekolwiek przejawy słabości ze strony towarzyszących Dzieciom żołnierzy Gwardii Imperialnej czy nawet innych braci Marines, nie były tolerowane. Imperatyw dowodzenia poprzez własny przykład obowiązywał w całym Legionie i wiązał się nieodłącznie z charakterystycznym brakiem zrozumienia Dzieci, dla niedociągnięć sojuszników.

SCHEMAT ORGANIZACYJNY

Od swych dramatycznych narodzin, Legion Dzieci Imperatora rósł systematycznie w siłę, aż do chwili wygnania do Oka Grozy. Kiedy Fulgrim przechodził na stronę zbuntowanego Horusa, jego formacja liczyła już trzydzieści kompanii dowodzonych przez świetnych oficerów liniowych. Chociaż ten stan liczebny nie był sam w sobie czymś zaskakującym, bo dorównywał innym Legionom, Dzieci Imperatora miały za sobą jeszcze jeden ważny element składowy struktury organizacyjnej - całkowicie niewzruszoną lojalność i ufność wobec przełożonych.

WIERZENIA

Formułując wnioski na podstawie pomników i innych dzieł sakralnych Dzieci Imperatora znajdujących się obecnie w posiadaniu Inkwizycji, należy zauważyć, iż chociaż Legion ten nie postrzegał Imperatora za istotę nadludzką, jego wiara i oddanie dla władcy Imperium miały wręcz nabożny charakter. Biorąc przykład z Fulgrima, wszyscy Kosmiczni Marines uznali Imperatora za ideał człowieka i jedyny wzór do naśladowania. Wszystkie osoby lub społeczności negujące takie założenie eliminowano, gdyż w przekonaniu Dzieci nie były one godne współudziału w tworzeniu nowego mocarstwa. Kult Imperatora uprawiany wewnątrz Legionu miał ściśle hierarchiczny charakter - oficerowie naśladowali swego Patriarchę, będącego odbiciem samego Imperatora, z nich zaś brali przykład sierżanci, dając sobą wzór szeregowym Adeptus Astartes. Teoretycy Inkwizycji właśnie w tym aspekcie postrzegają ukrytą zależność, dzięki której cały Legion tak szybko uległ całkowitemu zepsuciu.

Ocalone z pożogi domowej wojny dokumenty pozwalają stwierdzić, iż przed swym przejściem na stronę Chaosu, Dzieci Imperatora szczerze wierzyły w całkowite podbicie galaktyki, rozkwit ludzkiej cywilizacji i wspięcie się całego gatunku na szczyty perfekcjonizmu. Chociaż w życiu codziennym Legionu priorytetem zawsze były zagadnienia militarne, jego członkowie kładli ogromny nacisk również na kulturalne aspekty cywilizacji - muzykę, sztukę i rzemiosło artystyczne. Specjaliści z całego Imperium projektowali pancerze siłowe Marines, uzbrojenie i pojazdy. Legion Dzieci Imperatora wysoko cenił rozmaitość kulturową mocarstwa i niewiele restrykcji ograniczało zasoby wiedzy dostępne dla tych wojowników.

GENOTYP

Po niemal całkowitym unicestwieniu zasobów progenoidów Legionu, we wczesnym okresie jego istnienia terrański Apothecarion został zobowiązany do najwyższej ostrożności w opiece nad resztą organów. W miarę upływu czasu, ta ogromna dbałość apotekariuszy uległa wzmocnieniu przez panującą w całym Legionie tendencję dążenia do perfekcjonizmu, przez co organy progenoidalne Dzieci Imperatora były prawdopodobnie najczystszymi genetycznie i najbardziej stabilnymi progenoidami spośród wszystkich Legionów. Organy przeznaczone do przeszczepów były starannie selekcjonowane, co praktycznie do zera zmniejszało szansę wystąpienia jakiejkolwiek mutacji. Każde wzmocnienie organizmu Kosmicznego Marines, uzyskane dzięki specyficznemu organowi, pozwalało wykorzystać jego potencjał w stu procentach. Żaden inny Legion nie zdołał osiągnąć tak wysokiego poziomu pracy Apothecarionu i wykorzystywana w tym celu przez Dzieci Imperatora technologia, zaginęła w latach po Herezji Horusa i nigdy jej nie odzyskano.

HEREZJA HORUSA

Przekazawszy nadzór nad Wielką Krucjatą swym Patriarchom, Imperator powrócił na Terrę, gdzie zajął się budowaniem centralnego źródła władzy mocarstwa. Znalazł się jednak człowiek, który uznał ten czyn za gest strachu i słabości. Powodowany arogancją marszałek wojny Horus, Patriarcha przechrzczonego Legionu Synów Horusa, przestał darzyć swego stwórcę szacunkiem. Słysząc o zdradzie syna, Imperator skierował przeciwko niemu siedem Legionów Kosmicznych Marines, mając stłumić zarzewie buntu (również przemocą, jeśli miała zajść taka okoliczność). Dzieci Imperatora pierwsze doleciały do systemu Istvaan, a Fulgrim osobiście spotkał się z Horusem żądając szczegółowych wyjaśnień. W trakcie tego spotkania marszałek wojny zdołał przeciągnąć brata Patriarchę na swą stronę.
Konklawe Charonu, prowadząca prace tuż po stłumieniu Herezji Horusa, uznała, że przyczyną zdrady Fulgrima był respekt żywiony wobec marszałka wojny. Charyzmatyczna przemowa Horusa wywołała w Fulgrimie żądzę obalenia fałszywego Imperatora, powstrzymującego jedyną drogę rozwoju ludzkości prowadzącą do osiągnięcia absolutnego perfekcjonizmu. Ulegając podszeptom Horusa, Fulgrim wymarzył sobie nowy porządek świata, całkowicie wolnego od restrykcji i społecznych zakazów, świata idealnego. Slaanesh omotał Patriarchę swymi obietnicami, a nieświadomy konsekwencji swych czynów Fulgrim uległ kusicielowi.

W ślad za Patriarchą postąpili dowódcy kompanii Legionu. Mając głęboko w umysłach zakorzenione przekonanie, iż Fulgrim jest ucieleśnieniem fizycznej i duchowej perfekcji, nie potrzebowali zbyt wielu zachęt, by oddać cześć Slaaneshowi. Po powrocie do Legionu oficerowie przedstawili młodszym rangą Marines ujrzaną chwałę Chaosu. W krótkim okresie czasu, cały Legion odrzucił bez wahania lojalność wobec Imperatora, okazując równie gorliwe oddanie swemu nowemu patronowi. W odpowiedzi Slaanesh nawiedził ich umysły przedstawiając wizje ziemskiego raju, galaktyki całkowitej wolności, gdzie żaden diabelski czyn nie może być potępiony, gdyż wynikające z niego doświadczenie jest zarazem źródłem przyjemności. Kapelani Legionu zaczęli nakłaniać swych braci do pościgu za tym snem, do realizacji ukazanych marzeń. Perfekcjonizm Dzieci Imperatora stał się szybko absolutnym hedonizmem, w niczym nieograniczonym, niepowstrzymanym. Kiedy lojalistyczni Marines lądowali na Istvaanie V, Dzieci Imperatora stały już wśród rebeliantów, pomagając z nieskrywaną satysfakcją unicestwić nieszczęsny korpus pacyfikacyjny.

Bunt Horusa pogrążył całe Imperium w potwornej pożodze wojny domowej. W trakcie Oblężenia Terry udział w tej kampanii brały również Dzieci Imperatora, ale ten Legion samemu szturmowi na Pałac nie poświęcił specjalnej uwagi. Fulgrim rozesłał swych Kosmicznych Marines po całej planecie w poszukiwaniu bilionów jej mieszkańców pozbawionych znienacka wsparcia ze strony władcy. Powtórzyła się tragiczna rzeź z Istvaanu III, tym razem jednak na znacznie większą skalę. Korzystając z koncentracji energii Osnowy wokół Terry, apotekariusze i czarownicy Dzieci Imperatora wzmacniali swe doznania z czynionych zbrodni zsyłaną im mocą Slaanesha, desakrując bez wahania nie tylko ciała i umysły ofiar, ale także ich nieśmiertelne dusze. Przyzwane demony kroczyły po ziemi żerując na ludzkim mięsie i krwi. Fulgrim z emfazą kierował tą rzezią, przekonany, że w sposób ten uwalnia swe ofiary od tyranii Imperatora i pozwala im doświadczyć najbardziej ekstremalnych przeżyć.
W czasie Szturmu na Ziemię, Dzieci Imperatora wymordowały blisko czterdzieści razy więcej bezbronnych cywilów od stanu liczebnego Legionu po to tylko, by stworzyć w oparciu o te zbrodnie nowe stymulanty dla oddziałów Kosmicznych Marines. Ile istot musiało umrzeć dla samego tylko zaspokojenia żądzy krwi diabolicznych najeźdźców, nie sposób już powiedzieć.

UPADEK HEREZJI

W kluczowym momencie Oblężenia Terry, Imperator zmierzył się osobiście z Horusem, zabijając go w nierównej walce. Po śmierci marszałka, lojalne wobec niego Legiony popadły w popłoch i zostały zmuszone do odwrotu. Armada imperialna ścigająca flotę Dzieci Imperatora natrafiała na ciąg zniszczonych światów, gdzie ludzkie ciała piętrzyły się na stosach, nieliczni ocaleni szczęśliwcy błagali o zadanie im śmierci będącej wyzwoleniem od koszmarnych wspomnień, a tysiące mieszkańców po prostu znikły bez śladu. Po dokonaniu szeregu spektakularnych zbrodni, Dzieci Imperatora umknęły w końcu do Oka Grozy, uchodząc przed zemstą podnoszącego się na nogi Imperium.
W oparciu o materiały zgromadzone przez Konklawe Charonu należy przyjąć, że krótko potem Dzieciom wyczerpały się zapasy niewolników i Marines tego Legionu zaczęli zdobywać nowe ofiary w jedyny dostępny w Oku sposób - zabierając je innym Legionom. Eskalacja bratobójczych rajdów doprowadziła do wybuchu otwartej wojny, w efekcie której Dzieci Imperatora przestały istnieć jako jednolita formacja.

O losie samego Fulgrima niewiele wiadomo. Wrogowie Slaanesha twierdzą, że został on zabity podczas wojen w Oku Grozy, jednakże zmechanizowane statki badawcze Adeptus Mechanicus wysyłane w ten region, nie zdobyły dotąd żadnych dowodów zgonu Patriarchy, ani szczątków jego flagowej barki. Same Dzieci Imperatora uważają, że w uznaniu dla swej wiary Fulgrim został wyniesiony pomiędzy demony. Potwierdzają ten fakt zeznania Ultramarines, pochodzące z bitwy na równinach Thessali, w której Patriarcha Roboute Guilliman, ojciec Ultramarines, założyciel Wielkiej Rady Terry i twórca Codex Astartes, zginął z ręki koszmarnie przeistoczonego Fulgrima, przywodzącego swym wyglądem na myśl łuskowatego gada o wielu kończynach i zatrutych jadem szponach.
Przez tysiące lat po śmierci Horusa, wielu Marines czczących Slaanesha wyruszało na poszukiwania świata będącego siedzibą Fulgrima i zarazem niebiańskim rajem, jednakże żaden z nich z takiej wyprawy nie powrócił i wszelki ślad po nich zaginął. Po dziesięciu tysiącach lat Inkwizycja wciąż utrzymuje w stanie gotowości głęboko utajnioną grupę uderzeniową przeznaczoną wyłącznie do pościgu za Fulgrimem, skrupulatnie gromadzącą wszelkie dowody mogące świadczyć o jego dalszej egzystencji.

Pozbawione przywódcy Dzieci Imperatora kontynuowały swój pościg za ziemskimi przyjemnościami, znajdując ukojenie po rozpadzie Legionu w diabelskich operacjach prowadzonych przez inne Legiony, a wymierzonych w odbudowujące się Imperium. Wielu czcicieli Slaanesha stało się z biegiem czasu niesławnymi Marines Kakofonii - potwornych istot uzależnionych od hałasu, huku eksplozji i agonalnych wrzasków ofiar. Tylko skrajnie ekstremalne doświadczenia potrafią sprowokować reakcję tych odrażających weteranów, noszących na sobie szokująco barwne pancerze siłowe zdobione jedwabiem i pozłacanymi łańcuchami. Pomimo trawiącego ich umysły szaleństwa, wciąż pozostają oni wybornymi i śmiertelnie niebezpiecznymi wojownikami, czerpiącymi maniakalną przyjemność z udziału w walce, gotowymi służyć każdemu panu w zamian za niewolników, na których mogliby praktykować rytuały oddające cześć Slaaneshowi. Niektórzy zdołali wspiąć się na pozycje samodzielnych wodzów próbując powrócić do dawno minionych czasów, gdy Legion szerzył orgie i zniszczenie pod przewodnictwem samego Fulgrima.

LEGION WŁADCÓW NOCY

______________________________

PATRIARCHA ÓSMEGO LEGIONU

Przybyliśmy po ciebie!
- okrzyk bitewny legionu

Własnoręcznie spisana kronika życia Konrada Curze, znana pod nazwą Ciemności, zdradza, iż najstarszym wspomnieniem tego Patriarchy jest opadanie we wnętrzu ognistej kuli w kierunku okrytej wiecznym mrokiem powierzchni Nostramo. Kapsuła skrywająca niemowlę przebiła się przez habitaty mieszkalne Nostramo Quintus, ryjąc głęboką dziurę w poziomach metropolii, masywie skalnym, na którym została wzniesiona oraz geosferze, po czym zatrzymała się w pobliżu płynnego rdzenia planety. Pozostawiła po sobie gigantyczną bruzdę w pozornie niewzruszonej adamantynowej strukturze metropolii. Krater został pośpiesznie zabudowany, a zaporę strzeżono ze strachem i respektem - teoretycznie młody Patriarcha mógł się wydostać na powierzchnię ziemi jedynie poprzez wulkaniczne tunele, pełne lawy i rozpalonych gazów.
Arcana Progenitum z Nostramo Quintus przedstawia cały incydent w szczegółowy sposób: "...istota o postaci dziecka wypełzła z piekielnych czeluści na zniszczoną ulicę, drobiny płynnego metalu skapywały z jej nagich ramion. To był demon o ciele niemowlęcia i grymasie starego człowieka na twarzy. Jego oczy były czarne i zimne niczym obsydian."

W przeciwieństwie do większości swych braci Patriarchów, Konrad Curze wychował się w samotności i tylko żelaznej dyscyplinie oraz nieprawdopodobnemu instynktowi samozachowawczemu, zawdzięczał swe życie na brudnych ulicach Nostramo Quintus. Lata dzieciństwa spędził w rynsztokach, żerując na stadach gryzoni zamieszkujących metropolitalne śmietniki. Nigdy nie rozwinął się intelektualnie, nie uczyli go starannie dobrani wychowawcy ani nie szkolili uznani fechtmistrzowie. Piął się samodzielnie po szczeblach łańcucha pokarmowego, pożerając wpierw szczury, potem bezdomne czarne psy włóczące się po ulicach miast, na końcu zaś zaczął żywić się ciałami ofiar skorumpowanej społeczności. Jego muskularna potężna postać, pokryta brudem i zaschłą krwią, budziła przerażenie nielicznych świadków.

PLANETA NOSTRAMO

Ze względu na niewyobrażalne skażenie atmosfery wyziewami przemysłowymi, Nostramo było równie znikomo oświetlane za dnia co w środku nocy. Peleryna nieprzemijającej ciemności kąpała cały świat w barwach głębokiej szarości i smolistej czerni. Tylko materialne bogactwo pozwalało nielicznym na korzystanie z dobrodziejstwa światła, przybierającego najczęściej formę rachitycznych lamp rozświetlających apartamenty członków kasty rządzącej. Eksploatacja bogatych pokładów adamantium, eksportowego surowca Nostramo, pociągnęła za sobą błyskawiczny rozrost infrastruktury wydobywczej i przetwórczej, degenerującej w zastraszającym tempie środowisko naturalne. Przeważająca część społeczności planety pracowała w kopalniach i fabrykach podczas gdy nieliczni bogacze, bezlitośnie eliminowali wszelkie przejawy oporu wobec ich restrykcyjnego kapitalizmu. Morderstwa, kradzieże i praca niewolnicza stały się nieodłącznymi elementami codzienności. Rosła przestępczość, zaś jedyne działania skorumpowanego wymiaru sprawiedliwości sprowadzały się do brutalnego likwidowania opozycjonistów kwestionujących autorytet władzy oraz bandytów szkodzących interesom mafii. Nastroje społeczne były żałośnie niskie, zaś przyrost naturalny pozostawał na stałym poziomie nie ze względu na wojny, choroby czy też sterylizację, ale niezwykle wysoki odsetek samobójców.

OCZYSZCZANIE NOSTRAMO QUINTUSA

Umysł Konrada Curze regularnie nawiedzały koszmarne wizje. W odróżnieniu od umiejętności przepowiadania przyszłości uprawianej przez eldarskich mistyków, wizje Patriarchy stanowiły mroczną i przerażającą przepowiednię potwornej i nieuniknionej przyszłości. Część tajemnicy zdradzają zapiski umieszczone w drugim tomie Ciemności: "W chwilach tych, pełnych cierpienia, widziałem to co zostało mi przeznaczone. W koszmarnych majakach zabijałem niezliczone ilości ludzi gołymi rękami, zabierając ich głowy jako trofea. Konałem po wielokroć uśmiercany przez swego ojca. Moi synowie mordowali i mamili swoich braci, moje imię stało się synonimem grozy. Lecz najczęściej i najwyraźniej dostrzegałem swój macierzysty świat przeszyty lancą oślepiającego światła, obrócony przez nią w kosmiczny pył."

Nieznane bliżej wydarzenia mające miejsce w dzieciństwie Konrada Curze, pchnęły go na drogę mordów wymierzonych w przywódców struktur przestępczych Nostramo. Ta cicha wojna początkowo ograniczała się do zabijania przestępców budzących wrogość Patriarchy, szybko jednak przeistoczyła się w bezlitosne polowanie na wszystkich przedstawicieli świata przestępczego, mających nieszczęście stanąć na drodze Curze. Wpierw zaginęło kilku prominentnych członków najwyższych kręgów władzy. Inni chętni na ich stołki, natychmiast przejęli schedę po ofiarach. Jeszcze tego samego roku, podczas wyjątkowo długiego i gorącego lata, zaczęli znikać również najzagorzalsi opozycjoniści i wywrotowcy. Społeczność Nostramo szybko nauczyła się milczenia i ukrywania wszelkich obiekcji. Znajdowano ciała znanych kryminalistów, wypatroszone niczym ryby przez nieznanego mordercę. Wysocy urzędnicy rządowi byli wieszani na balkonach własnych apartamentów. Pozbawione głów trupy okaleczano w szczególnie brutalny sposób, wielu ofiar nie można było zidentyfikować ze względu na stopień zadanych im obrażeń. Członkowie rodzin zamordowanych, szybko pozbywali się nadmiernych majątków i posiadłości. Stało się jasne, iż Curze zamierza ukarać w najwyższy sposób wszystkich łamiących prawo, uciekając się przy tym do skrajnie odrażających metod.

W ciągu roku przestępczość w Nostramo Quintus przestała istnieć. Społeczność zamieszkująca metropolię uległa transformacji, a echa jej dotarły do innych miast planety. Quintus funkcjonował według nowego trybu życia. Żaden mieszkaniec nie opuszczał swego domostwa po zapadnięciu mroku. Ulice metropolii, wcześniej tętniące aktywnością przez całą dobę, były teraz ciche niczym grób. Matki straszyły niepokorne dzieci opowieściami o Nocnym Prześladowcy - nazwa ta szybko znalazła się w powszechnym użyciu. Plotki o mrocznej istocie krążącej po zaułkach i kanałach metropolii, rozdzierającej szponami napotkanych nieszczęśników, stały się elementem życia codziennego. Mieszkańcy Quintusa żyli w ciągłym strachu bacząc na każde swe słowo, aby nie zabrzmiała w nim nuta herezji. Nostramo było gotowe ukorzyć się pod rządami Nocnego Prześladowcy.

MROCZNY KRÓL

Konrad Curze dostrzegł sposób ocalenia swego świata. Nie istniała już przestępczość, nie było żadnych innych zabójców prócz niego samego. W całej metropolii tylko on stanowił obiekt grozy i nienawiści. Jego ludzie nie musieli już drżeć z obawy, że zostaną okradzeni lub zamordowani we śnie - bali się wyłącznie jego. Zogniskował w sobie całe zło tego świata i odkrył, że swobodnie potrafi unieść ten psychiczny ciężar. Ta złożona z własnego sumienia ofiara tylko wzmocniła jego determinację i wkrótce sam zaczął się posługiwać mianem, Nocnego Prześladowcy.

Fragment wspomnień pochodzący z Pamiętników Posłuszeństwa

"Oczekiwał nas, kilku ocalałych możnych tego świata, i kiedy ukazał się naszym oczom okryty mrokiem niby całunem, pomyśleliśmy, że to <fragment nieczytelny>. Przytłaczał swymi rozmiarami masywny tron, na którym spoczywał, emanując aurą potęgi i mrocznej chwały. Ledwie oddychać byłem zdolny, kiedy <fragment nieczytelny>, jego chorowicie blade rysy twarzy pojawiły się w nikłym świetle lamp. Pomyślałem wtedy, że zamierza skoczyć w naszym kierunku i zamarłem przerażony. Lecz on inny nam przeznaczył los - staliśmy się jego heraldami, marionetkami kierującymi społeczeństwem w myśl jego rozkazów. Słowo tej istoty stawało się natychmiast boskim prawem, a opór karany był śmiercią - nie przez nas czy innych stróżów sprawiedliwości, tylko jego osobiście. Odnajdywał wiarołomców i czynił z nich przykład dla reszty. W jego głosie kryło się coś, co budziło we mnie przemożną chęć ucieczki za każdym razem, kiedy przemawiał. Musieliśmy jednak słuchać".
- arystokrata Ghereticus

W ten sposób Nocny Prześladowca stał się pierwszym monarchą Nostramo Quintusa, rządząc z umiarem i rozsądkiem do chwili, w której dochodziły go wieści o czyjejś krzywdzie. Wtedy przeistaczał się w bezlitosnego myśliwego, ścigającego swą ofiarę po pustych ulicach do jej całkowitego wyczerpania. Potem mordował przestępcę okaleczając brutalnie jego ciało, zawsze jednak w taki sposób, by można było zidentyfikować zwłoki. To szokujące połączenie ogromnej mądrości i zwierzęcego okrucieństwa wpędziło społeczeństwo w karby efektywnego i wydajnego reżimu.

Eksport adamantium do pobliskich systemów uległ potrojeniu. Mieszkańcy metropolii egzystowali w przerażającej harmonii powodowanej rosnącym bogactwem i skrywanym lękiem. Nikt nie miał prawa posiadać więcej od pozostałych ziomków, a żyjąca w cieniu Nocnego Prześladowcy społeczność bogaciła się równomiernie w sprawiedliwy sposób. Biorąc wzór z Nostramo Quintusa, inne miasta poszły w ślad metropolii obawiając się rychłej wizyty posępnego króla w swych granicach.

IMPERATOR PRZYBYWA NA NOSTRAMO

Imperialni historycy odszukali dokumenty łączące rządy Nocnego Prześladowcy z przebiegiem Wielkiej Krucjaty w okolicach galaktyki, będących lokalizacją obiegającego umierające słońce Nostramo. Poniżej znajduje się fragment prywatnych pamiętników astropaty Thoquai, członka załogi imperialnej barki bojowej "Miecz Przeznaczenia" w dniach, kiedy wleciała ona do systemu Nostramo - jak dotąd szesnastu historyków i uczonych zostało pozbawionych swych stanowisk za nierozważne interpretacje przedstawionych w pamiętnikach wydarzeń.

"Czułem, iż wiem, dlaczego Imperator nakazał zmianę kursu w kierunku tego posępnego mrocznego świata, nim jeszcze sięgnąłem porady kart Mniejszych Arkanów. Ukazały mi wielkie bogactwo, stabilizację, potęgę. Księżyc, Ofiara i Potwór tworzyły trójkąt. Król leżał odwrócony u stóp Imperatora. Co dziwnie, pojawiła się karta Nadziei, ale stos przykryła Śmierć. Kurs jednak wyznaczono i moje protesty były zaledwie ludzkim oddechem przeciwko tajfunowi Jego woli".

DELEGACJA ŚWIATŁOŚCI

Przełom w historii Nostramo wiąże się nierozerwalnie z wydarzeniem znanym jako Delegacja Światłości. Wizyta Imperatora dokonała przewrotu w świadomości mieszkańców mrocznego świata, przyniosła im bowiem nadzieję, która z biegiem czasu stała się przyczyną ich przerażającej zagłady. Kiedy czarne niebiosa planety zapłonęły ogniem wchodzących w atmosferę statków Imperatora, cała populacja Quintusa wyległa na ulice metropolii. Ludzie stali pomimo zimna patrząc niczym skamieniali w przestworza. Światło przybywało do ich domu, przybierając z każdą minutą na sile. Dorośli zachowywali się niczym dzieci, otwierając ze zdumienia usta i osłaniając dłońmi oczy przed blaskiem, którego znaczenia nie pojmowali. Wielu krzyczało w strachu, inni płakali ze szczęścia, jeszcze inni czołgali się po ulicach przekonani o rychłej zagładzie całej planety.

Imperator obserwował planetę za pomocą systemów orbitalnego monitoringu. Jej mieszkańcy okazali się zadbanymi, czystymi ludźmi, pozbawionymi deformacji i skaz, pracującymi zgodnie dla wspólnego dobra. Nocą ulice metropolii były wyludnione, cała populacja spała odpoczywając przed kolejnym dniem pracy. Żyli w niewiedzy o istnieniu Imperium, ale ich król, postać bez wątpienia obdarzana respektem i posiadająca ogromny autorytet, stworzył model społeczeństwa wyjątkowo produktywnego. Niezwykle wydajnego. Ustabilizowanego. Bezwzględnie posłusznego.

Dzięki dokumentacji sporządzonej przez kronikarzy, doradców i logistyków towarzyszących Imperatorowi w trakcie lądowania można szczegółowo odtworzyć przebieg jego spotkania z Nocnym Prześladowcą. Biegowi czasu oparły się nawet fragmenty zapisków dokumentujących konwersację pomiędzy Patriarchą i jego stwórcą.

Delegacja Światłości przybyła do Quintusa na piechotę. Częsty w metropolii toksyczny deszcz przestał nagle padać, jakby uciszony samą obecnością władcy ludzkości. Powitali go mieszkańcy Nostramo, przestraszeni i onieśmieleni, ale płaczący otwarcie, kiedy ciepły blask emanujący ze zbroi Imperatora oświetlał ich blade twarze. Ci będący na tyle lekkomyślni, by patrzeć wprost na powierzchnię złotego pancerza siłowego tracili wzrok, postać pana ludzkiej rasy stawała się ostatnim obrazem zarejestrowanym przez ich niezwykle wrażliwe siatkówki oczu.
Nikt z zebranych nie odezwał się nawet słowem podczas przejścia Imperatora. W swoim późniejszym raporcie kapitan Ultramarines Lycius Mysander uznał dziwnie błagalny wyraz spojrzeń mieszkańców, za przejaw strachu przed zbyt intensywnym światłem towarzyszącym pochodowi imperialnej świty. W trakcie dalszych badań historycznych, pojawiły się jednak spekulacje sugerujące powiązanie tych emocji z nadzieją na przerwanie egzystencji w brutalnym reżimie.

Na końcu szerokiej alei wiodącej do wieży Nocnego Prześladowcy stał potężny Patriarcha, jego długie włosy opadały na twarz zasłaniając ją przed światłem. Tłum postępował w milczeniu za Imperatorem patrząc jak władca ludzkości rozpościera szeroko ręce pragnąc powitać odzyskanego syna. Król Nostramo upadł znienacka na kolana, przycisnął palce do oczu jakby chciał je sobie wydrzeć. Cichy jęk wydarł się z zaciśniętych ust Patriarchy. Jego najbliżsi doradcy odsunęli się pośpiesznie na boki, przerażeni niezwykłym zachowaniem pana. Wtedy Imperator postąpił naprzód z uśmiechem i delikatnie położył dłonie na głowie syna. Zdławiony szloch umilkł, ciało Patriarchy przestało drżeć. Zausznicy króla podeszli bliżej obawiając się najgorszego, powstrzymywani jedynie strachem przed nieznajomym przybyszem.

Imperator przemówił do Patriarchy, a jego słowa rozbrzmiewały czysto i wyraźnie
na pełnej ludzi ulicy: "Konradzie Curze, bądź pozdrowiony. Przybyłem, aby cię zabrać do domu".
"To nie moje imię, ojcze. Jestem Nocnym Prześladowcą i wiem doskonale, jaki los mi zgotowałeś".

ZAGŁADA NOSTRAMO

Iskra nadziei przyniesiona mieszkańcom Nostramo przez imperialną delegację znikła wraz z odejściem samego Imperatora. Wielu obywateli nie ukrywało początkowo zachwytu na wieść o odlocie Nocnego Prześladowcy i perspektywie wolnego życia bez nieustannego strachu, lecz pomimo obecności instytucji Administratum, w krótkim okresie czasu społeczność planety ponownie pogrążyła się w korupcji i degeneracji. Regularne z początku raporty administratora regenta Balthiusa, przedstawiciela imperialnych władz na Nostramo, docierały na Terrę coraz rzadziej, niosąc pomiędzy zdaniami coraz głębszą depresję i zwątpienie regenta. Niepotwierdzone pogłoski mówią o tym, że odebrał on sobie wkrótce potem życie.

Całą sytuację, jeszcze pogorszyła świadomość populacji planety o istnieniu innych cywilizowanych systemów o znacznie bardziej komfortowych warunkach życia. Powszechną depresję pogłębiała fałszywa nadzieja dana ludziom przez Imperatora, gdyż szybko sobie oni uświadomili, że tamte światy są dla zdecydowanej większości ludności nieosiągalne. Światło Imperatora pozbawiło mieszkańców Nostramo ich ostatniej tarczy przed ciemnością - ignorancji.

PATRIARCHA I JEGO LEGION

Nocny Prześladowca szybko przyswajał sobie stosowną wiedzę, jednakże wciąż pozostawał osobnikiem zamkniętym w sobie milczącym, również w towarzystwie swoich braci. Oddany pod opiekę Fulgrima, Patriarchy Legionu Dzieci Imperatora, zgłębił dokładnie doktryny militarne Adeptus Astartes. Często porównywał Terrę do raju, a jego metabolizm szybko zaadoptował się do całkowicie odmiennego cyklu życia. Stał się duchowym i militarnym dowódcą Władców Nocy, swego genetycznego dziedzictwa, legionu dzieci oczekujących powrotu zaginionego ojca.

W trakcie Wielkiej Krucjaty Nocny Prześladowca zademonstrował niezwykle elastyczny umysł stratega, a jego podwładni pieczołowicie przyswajali sobie nauki dowódcy Legionu. Pomimo perfekcji w prowadzeniu operacji militarnych Curze całkowicie odrzucał elementy negocjacji i porozumienia. Kwestie dyplomacji stanowiły dla niego niepojętą zagadkę, której nie zamierzał zgłębiać. Tendencja do używania represyjnych metod działania szybko rozpowszechniła się wśród oficerów Legionu i wkrótce przestano ją kwestionować. Nocny Prześladowca wielokrotnie wykorzystywał w sytuacjach wymagających jedynie chirurgicznego uderzenia, potęgi całego Legionu. Lubił podkreślać swe przekonanie, że unicestwienie przeciwnika w obecności jego popleczników nie tylko rozwiązuje bezpowrotnie problem, ale i umacnia pozycję obrońcy prawa w oczach potencjalnych przestępców. Twierdził też, iż fizyczna prezencja stróża prawa nie jest priorytetowym czynnikiem w wykonywaniu jego obowiązków.

Podczas pierwszych kilku lat władzy Patriarchy nad Legionem, jego Marines niszczyli wszelkie przejawy herezji z gorliwością Łowców Czarownic. Nocny Prześladowca stworzył armię efektywnych, pozbawionych poczucia humoru zakonników, dla których zabijanie stało się jeszcze jedną funkcją fizjologiczną. Na samym początku Krucjaty, Curze osobiście poprowadził ekspedycję legionistów z zadaniem spacyfikowania lokalnego kultu czczącego bóstwo ziemi i przyrody - zrównał z powierzchnią ziemi miejscowość, w której zamieszkiwali wyznawcy tego autochtońskiego kultu. Wkrótce potem doszło do incydentu związanego z unicestwieniem za pomocą bomb wirusowych całego kontynentu, po odkryciu u jego wybrzeży, małej wyspy będącej schronieniem grupy czcicieli Slaanesha. Nocny Prześladowca zachęcał swych podwładnych do ozdabiania pancerzy symboliką śmierci i zniszczenia, mającą jeszcze pogłębić psychologiczny efekt konfrontacji heretyków z legionistami. Uskrzydlone czaszki, krzyczące niemo twarze i inne malowidła pojawiły się na zbrojach Władców Nocy wraz z wypreparowanymi głowami ofiar przytroczonymi do pasów.

Przyjęta taktyka zastraszania okazała się niezwykle skuteczna, a w połączeniu z ponurą reputacją Legionu sama obecność Władców Nocy na orbicie planety wystarczała w zupełności, by jej populacja natychmiast regulowała zaległe podatki, przerywała nielegalne procedery i eliminowała wszystkich obywateli noszących jakiekolwiek ślady deformacji.

Udział w operacjach wojskowych pociągał za sobą straty wśród Marines, dlatego Nocny Prześladowca zaczął ściągać do Legionu nowych rekrutów, werbowanych na Nostramo. Wiedział doskonale, że jego byli poddani będą wykonywać rozkazy swego pana z bezwzględnym posłuszeństwem i równie gorącym oddaniem dla dobra społecznego, jak w trakcie jego rządów na Nostramo. Nocny Prześladowca nie mógł jednak wiedzieć, że po jego abdykacji społeczność planety ponownie pogrążyła się w otchłani degeneracji moralnej i zbrodni. Tylko najbardziej bezwzględni kryminaliści utrzymywali się na szczytach drabiny społecznej i to spośród nich pochodzili nowi aspiranci Legionu, silni mężczyźni o stalowych nerwach i całkowicie amoralnych charakterach. Wśród bladoskórych rekrutów o smoliście czarnych oczach powstawały sekretne sprzysiężenia, zawierano pakty krwi i składano przysięgi lojalności. Incydenty związane z nieuzasadnioną przemocą wobec ludności cywilnej narastały z każdą kampanią.

Chociaż syn Imperatora odpowiadał wyłącznie przed swoim władcą, inni Patriarchowie zwrócili szybko uwagę na dziwaczne zachowanie brata. Blizny dzieciństwa na Nostramo wyryły głębokie bruzdy w duszy Curze. Spędzając czas wraz z innymi dowódcami Legionów Nocny Prześladowca trzymał się na uboczu, nigdy nie dołączając do zabawy, ani nie podzielając ich radości. Często doznawał napadów konwulsji, w których dręczyły go wizje własnej śmierci i bratobójczych wojen z innymi Legionami Adeptus Astartes. Pomimo wysiłków braci, nie zdołali oni nawiązać z nim bliższego kontaktu, a wrodzona podejrzliwość Curze rychło przerodziła się w formę ostrej paranoi.

WYZNANIE

Heretyckie wizje Nocnego Prześladowcy stały się znane po tym, jak udręczony Patriarcha zdobył się na gest szczerości wobec swego dawnego mentora Fulgrima. Curze sądził, że znany ze specyficznych przekonań Patriarcha Dzieci Imperatora zdoła zrozumieć jego obawy. Uważa się, że po jednym z nocnych koszmarów przybyły bratu z pomocą Fulgrim, usłyszał z jego ust opowieść o proroczych majakach, w których Curze ginął z rąk Imperatora, jego legioniści toczyli wojny ze swymi dawnymi braćmi, a Nostramo było niszczone światłem przyniesionym na ten świat przez Imperatora.

Patriarcha Fulgrim w zaufaniu podzielił się swą wiedzą z Rogalem Dornem, ten zaś odebrał słowa Nocnego Prześladowcy za obrazę samego Imperatora. Poniższy fragment archiwalnych zapisków opisuje efekt konfrontacji pomiędzy Curze i Dornem i jaskrawo dowodzi faktu, iż doszło pomiędzy nimi do użycia siły. Incydent zdarzył się podczas bankietu wydanego przez lorda-princepsa Ichaboda Lethrai na cześć udanej pacyfikacji systemu Cheraut w roku 782.M29. Manuskrypt zawierający opis zdarzenia przechowywany jest w słoju wypełnionym świętymi olejami i stanowi jeden z najczujniej strzeżonych antyków Library Sanctus.

Manuskrypt z Cheraut

"...na kamiennej podłodze leżał, oddychając płytko i urwanie, Rogal Dorn. Jego szaty przesiąknięte były krwią, klatkę piersiową znaczyły głębokie rany. Na piersi olbrzyma klęczał niczym biały gargulec Nocny Prześladowca, jego blada skóra ociekała potem. Dyszał ciężko, a długie włosy przysłaniały mu atramentowe oczy, kiedy odwracał twarz w naszym kierunku. Płakał, jednakże jego rysy wykrzywione były w grymasie dzikiej furii. Emanował w jednakowym stopniu aurą nienawiści i poczucia winy..."
- spamiętywacz lorda-princepsa Ichaboda Lethrai

Dalsze związane z tym incydentem wydarzenia nie są dokładnie znane, jednakże uważa się, że Patriarchowie zwołali pośpiesznie naradę, na czas której Nocnego Prześladowcę zamknięto w jego apartamentach. Nie jest też znana decyzja Patriarchów podjęta w trakcie tajemnego zebrania, ale rezultat tragicznie przerwanego bankietu na trwałe wpisał się w historię tamtego mrocznego okresu.

Kiedy wiele godzin później Patriarchowie opuścili salę obrad, stwierdzili, że Nocny Prześladowca zbiegł. Jego straż honorowa została wymordowana do ostatniego człowieka, korytarze, ściany i sufity apartamentów były wysmarowane ludzką krwią i kawałkami strzaskanych kości. Curze dotarł już w tym czasie na flagowy okręt Władców Nocy i nim zdołano zorganizować pościg, statek skoczył w Osnowę.

Gdyby nie nadnaturalne zdolności Patriarchów, wiele jednostek pościgowych przepadłoby na wieki w warpie. Pogoń za wiarołomnym bratem mogła trwać zarówno godziny jak i całe miesiące, brak na ten temat jakichkolwiek zapisków. Jedno jest jednak wiadome - jego bracia nie zdążyli na czas.

Flota Władców Nocy krążyła po orbicie Nostramo, setki luf baterii pokładowych mierzyły w okrytą płaszczem wiecznej ciemności planetę. Kiedy nieliczne okręty lojalistów wychodziły z podprzestrzeni, laserowe lance i miotacze materii flagowego pancernika Władców Nocy otworzyły ogień do Nostramo. Snopy oślepiającego światła raz po raz przecinały atmosferę planety uderzając w to samo miejsce - nadwerężony punkt adamandytowej skorupy Nostramo będący pozostałością po kraterze wyrytym przez kapsułę Konrada Curze. Lasery Władców Nocy połączyły wszystkie wiązki w jedną gigantyczną lancę energii, która sięgła rdzenia planety i rozsadziła ją od środka przeistaczając w kosmiczny pył.

HEREZJA HORUSA

W rezultacie przerażającej zbrodni, Nocny Prześladowca stał się jeszcze podatniejszy na zgubne podszepty Chaosu. Patriarcha przeistoczył się w niebezpieczną istotę pozostawiającą za sobą pas zniszczeń wyryty w ciele Imperium. Kilka cywilizowanych światów zostało unicestwionych bez uzasadnionego powodu, zaś w przypadku innych Nocny Prześladowca rozpoczynał inwazję na pełną skalę w oparciu o wyjątkowo mało wiarygodne zarzuty. Imperialne statki zwiadowcze podążały w ślad za flotą Władców Nocy przesyłając na Terrę zastraszające raporty.

Zbrodnie dokonywane w imię Imperatora stawały się coraz bardziej odrażające. Bluźniercze akty przemocy stanowiły priorytet militarnej doktryny Władców Nocy. Znane od dawna skłonności do sadyzmu, zaowocowały psychicznymi skazami w umysłach Kosmicznych Marines. Noszący ciemne pancerze siłowe legioniści, zrezygnowali z bezmyślnych aktów destrukcji, na rzecz starannie przemyślanych i zaplanowanych kampanii terroru. Stali się koneserami bólu i rozpaczy, poświęcając całe tygodnie wyłącznie zastraszaniu populacji najechanego świata i delektowaniu się poczuciem własnej potęgi. Coraz częściej napadali na odizolowane od innych systemów planety o niskim poziomie rozwoju cywilizacyjnego, żerując na cierpieniu ludzi niczym upiorne pasożyty.

Nocny Prześladowca nie prowadził już krucjaty w imię Imperatora, którego postrzegał teraz jako słabego hipokrytę niezdolnego uznać prawdziwości jedynych skutecznych metod sprawowania władzy propagowanych przez swego syna. Teraz Patriarcha walczył i mordował w imię śmierci i strachu, doskonale zdając sobie sprawę z morderczego arsenału oddanego pod jego rozkazy. Nocny Prześladowca zmienił się fizycznie w tym okresie - jego wargi zanikły zupełnie, muskularna sylwetka wychudła i zgarbiła się, długie dłonie uległy przemianie w zakrzywione szpony.

Zaniepokojony aktami bezprawia szerzonymi przez syna, Imperator wezwał go do stawienia się przed sąd i wyjaśnienia wszystkich stawianych mu zarzutów. Lecz gdy wydano już stosowny edykt i powolna, ale nieustępliwa ręka imperialnej sprawiedliwości zaczęła sięgać po wiarołomnego Patriarchę, światło dzienne ujrzał akt największej zdrady w dziejach ludzkiej rasy. Horus, pierwszy pośród Patriarchów, zdradził Imperatora i nakłonił kilka Legionów do przejścia na stronę Chaosu. Prawdziwe znaczenie tej rewolty dotarło na Terrę po wydarzeniach na Istvaanie V, a misja schwytania Nocnego Prześladowcy została zawieszona z powodu wojny domowej pustoszącą Imperium.

Nocny Prześladowca szybko stanął po stronie Horusa, potwierdzając tym czynem wszystkie stawiane mu zarzuty. Z planety Tsagualsa położonej w głębi Światów Granicznych Władcy Nocy rozpoczęli kampanię diabelskiego zła, która swym okrucieństwem dalece przewyższała ich wcześniejsze zbrodnie. Nie ślubowali lojalności wobec żadnej potęgi ciemności, traktując pakty z bogami Chaosu z pogardą. Szeregi niegdyś dumnego i poważanego Legionu pełne stały się sadystycznych morderców i kryminalistów przysięgających lojalność swemu nowemu panu, w zamian za prawo do niczym nieograniczonego bestialstwa. Zamiast służyć Chaosowi, Władcy Nocy postanowili wykorzystać moce ciemności w formie narzędzi. Galaktyka drżała na samo wspomnienie tego Legionu, a zbrodniczy Marines powoli i uparcie wycinali sobie krwawą drogę do Terry.

UPADEK REWOLTY I ŚMIERĆ

Nawet w chwili upadku rewolty, kiedy wybraniec Mrocznych Bogów leżał pokonany w płonącym wraku swej flagowej barki, Władcy Nocy walczyli z niesłabnącą zaciekłością. Kontynuowali rajdy na terytorium Imperium, zaprzestając jakichkolwiek planowanych operacji strategicznych i oddając się czystej kampanii terroru. Nocny Prześladowca wciąż uczestniczył w działaniach swego Legionu, jednakże widoczne stawały się zmiany w jego usposobieniu i charakterze. Wcześniej działający na zimno i według dokładnie skalkulowanych wytycznych, Władcy Nocy przeistoczyli się teraz w szaleńców uderzających z furią zdradzającą samodestruktywne zapędy. Być może Nocny Prześladowca wiedział, że jednym z ostatnich rozkazów Imperatora był wyrok śmierci na syna, którego wykonanie zlecono zabójcom świątyni Callidus. Ponad połowa agentów tej formacji została oddelegowana do poszukiwań Konrada Curze.

Ostatnie słowa Nocnego Prześladowcy stanowią jedną z największych zagadek imperialnej historii. Podejrzewa się, że zabójczyni M'Shen umyślnie została dopuszczona do pilnie strzeżonego pałacu Patriarchy na Tsagualsie, groteskowej budowli wzniesionej z żywych ciał. Spodziewająca się konfrontacji ze strażą przyboczną Patriarchy zabójczyni przemierzała ku swemu zdumieniu całkowicie puste korytarze i komnaty zbudowane z ludzkich kości i tkanki mięśniowej. Rejestrator wizualny wbudowany niegdyś w kombinezon M'Shen, a obecnie przechowywany jako relikwia w jednym z tajnych sanktuariów świątyni Callidus, przechował w pamięci zapis video spotkania zdegenerowanego Patriarchy i anioła zemsty.

Nocny Prześladowca siedział w bezruchu na wielkim tronie wykonanym ze stopionych ludzkich kości, u jego nagich stóp rozpościerał się dywan sporządzony z wykrzywionych w grymasie cierpienia twarzy ofiar. Aura szaleństwa i nienawiści emanująca z postaci heretyka zdawała się promieniować nawet z odtwarzaczy rejestru wideo podczas jego późniejszych analiz. M'Shen przestała się skradać widząc, jak Patriarcha podnosi swą głowę w jej kierunku. Nastała długa chwila całkowitej ciszy. Potem, z wyraźnym bólem w głosie, Nocny Prześladowca zaczął mówić: "Twoja obecność nie jest dla mnie zaskoczeniem, zabójco. Wiedziałem o tobie w chwili, gdy twój statek wleciał na terytorium Światów Granicznych. Dlaczego cię nie zabiłem? Twoja misja jest ucieleśnieniem wszystkiego, czego w życiu dokonałem i w co wierzyłem. Karałem tych, którzy zbłądzili, tak jak twój fałszywy Imperator chce ukarać teraz mnie. Śmierć jest niczym wobec kary".

Zapis wideo rozmywa się w tym momencie. M'Shen skoczyła do przodu i ostatnim zarejestrowanym obrazem na nośniku danych są czarne nieprzeniknione oczy płonące gorączką szaleństwa oraz uśmiech na pozbawionych warg ustach Patriarchy.

ŚWIAT MACIERZYSTY WŁADCÓW NOCY

Nostramo było mroczną, posępną planetą okrytą płaszczem wiecznej nocy - rezultatem skażenia środowiska naturalnego przemysłowymi wyziewami. Pięć głównych metropolii, od Nostramo Prime po Nostramo Quintus, funkcjonowało jako samowystarczalne miasta. Specyficzny ruch Teneboru, księżyca Nostramo, stale sytuował mniejsze ciało niebieskie pomiędzy planetą, a ogrzewającym je umierającym słońcem, przez co mieszkańcy otrzymywali ekwiwalent terrańskiej nocy w środku nostramańskiego lata.
Fizjologia kolonistów planety pozostawała zbliżona do wzorców ludzkiego gatunku z Segmentum Solar (zgodnie z opracowaniami mistrza-genetora Ratifera), z jednym wyjątkiem - oczy mieszkańców Nostramo nie miały tęczówek, składały się wyłącznie z powiększonych źrenic. Ich skóra była niezwykle biała i często przechodziła w stadium albinizmu.

Geologia Nostramo stanowiła bezcenny ewenement ze względu na niezwykle bogate złoża adamantium. Pokłady surowców mineralnych stanowiły główny towar eksportowy do okolicznych systemów. Efektem ubocznym tej anomalii geologicznej był bardzo niestabilny rdzeń planety, co ułatwiło Patriarsze jej zniszczenie. Po śmierci Nocnego Prześladowcy, Władcy Nocy stali się jednym z wielu rebelianckich Legionów stacjonujących w Oku Terroru. Prawdopodobnie znaleźli sobie demoniczny świat, który obrali za nową siedzibę, brak jednak precyzyjnych informacji na ten temat.

DOKTRYNY I GENOTYP LEGIONU

Władcy Nocy umiejętnie przyswoili sobie modus operandi swego Patriarchy, czerpiąc satysfakcję ze strachu i zmieszania wśród przeciwników. Częstą praktyką legionistów jest przechwytywanie w pierwszej kolejności centrów komunikacyjnych planety i emisja przekazów audio-wideo zawierających sceny mordów na pochwyconych jeńcach. Niezmiernie rzadko Władcy Nocy decydują się na konfrontację z równym sobie przeciwnikiem, zdecydowanie preferują ataki na ludność cywilną. Nigdy nie okazują miłosierdzia, są całkowicie wyzbyci ludzkich uczuć. Każda propozycja kapitulacji przed tymi mordercami spotyka się wyłącznie z bolesną i powolną śmiercią.

Legion Nocnego Prześladowcy nie prowadzi żadnej świętej krucjaty, nie czci bogów nakazujących szerzyć im śmierć i grozę. Kosmiczni Marines Chaosu z legionu Władców Nocy nie posiadają też żadnego kodeksu honorowego, zerodowanego przed wiekami poprzez wcielanie w szeregi Legionu zwykłych kryminalistów. Władcy Nocy są mistrzami infiltracji i kamuflażu. Swoje umiejętności wykorzystują do amoralnych gier polegających na dręczeniu przerażonych ofiar przed ich eksterminacją. Jeszcze przed przejściem na stronę Chaosu często zdobili swe pancerze insygniami kojarzącymi się ze śmiercią. Są świadomi faktu, iż strach jest równie potężną bronią jak bolter czy łańcuchowy miecz. Znając skłonności buntowników do polowania na bezbronne ofiary, w pełni opancerzony Marines tego legionu potrafi poradzić sobie z każdym napadniętym z zaskoczenia przeciwnikiem.

Matryce genetyczne Władców Nocy są zaskakująco czyste. Spośród wszystkich zbuntowanych Marines ten Legion najrzadziej ulega mutacjom, być może dzięki rygorystycznemu ograniczeniu bliższych kontaktów z poszczególnymi mocami Chaosu. Chociaż wszyscy Władcy posiadają atramentowoczarne oczy i bladą skórę, prawdziwe dziedzictwo Nocnego Prześladowcy ma charakter psychologiczny. Obdarzeni zostali skłonnościami do paranoi i samozniszczenia, a ich czarownicy często ulegają napadom konwulsji, podczas których doświadczają proroczych wizji.

Powiada się, że Nocny Prześladowca posiadał dar dostrzegania jedynie najgorszych wersji wydarzeń mających się dopiero rozegrać i piętno to, dotknęło również jego podwładnych.

WIERZENIA

Władcy Nocy nie faworyzują żadnej z potęg Chaosu, wykorzystując je w formie narzędzi stosownie do potrzeb. Równie często można ich ujrzeć walczących u boku Marines Zarazy jak i zakonników Tysiąca Synów. Wiadomo jednak, że Władcy Nocy nie darzą szacunkiem żadnych form wiary religijnej, pogardzając w równym stopniu czcicielami Boga Krwi co wyznawcami imperialnego Credo. Jedyne wartości przemawiające do ich skorumpowanych umysłów to potęga i bogactwo materialne.

Badania prowadzone nad heretyckimi Marines pozwalają wysnuć wniosek, iż to żądza krwi jest motorem napędowym Władców Nocy. Czerpią autentyczną przyjemność z mordowania bezbronnych jeńców, w szczególności dzieci i osób chorych lub zbyt przerażonych, by im stawić czoła. Pewne jest, że nie walczą dla dreszczu bitewnych emocji, gdyż armia Władców Nocy wykorzystuje wszelkie sztuczki pozwalające uniknąć otwartej konfrontacji z przeciwnikiem. Być może doktryna ta jest dziedzictwem pierwszych legionistów, członków organizacji przestępczych z Nostramo wyznających zasadność wyzysku słabszych przez silniejszych.

LEGION GWARDII ŚMIERCI

______________________________

HISTORIA POWSTANIA

Mroczna historia legionu Gwardii Śmierci rozpoczyna się od odnalezienia Patriarchy tegoż legionu - Mortariona na planecie Barbarus, rządzonej przez potężne istoty - warlordów i nekromantów mieszkających na niedostępnych szczytach górskich. Szczególną cechą tego świata była wysoka toksyczność atmosfery, zwiększająca się radykalnie wraz z wysokością. Zamieszkujący nisko położone doliny zwyczajni ludzie - potomkowie pierwszych kolonistów, tym samym nie mogli się skutecznie bronić przed ciągłymi najazdami warlordów z gór.

Płaczące przeraźliwie dziecko zostało odnalezione przez jednego z najpotężniejszych warlordów na zasnutym toksycznymi mgłami pobojowisku. Na tej wysokości normalne ludzkie dziecko dawno by umarło otrute toksycznymi wyziewami. Mity mówią że warlord przez cały dzień i noc szukał płaczącego malca, a gdy w końcu go odnalazł, długo mu się przyglądał zastanawiając się co począć z tą dziwną istotą. W końcu postanowił przygarnąć niemowlę, zamierzając wychować go na swego syna. Jako że znaleziony został w miejscu gdzie rozegrała się bitwa nadano mu imię Mortarion - dziecko śmierci.

Gdy warlord odkrył do jakiej wysokości płuca malca mogą bezpiecznie działać, wybudował na tej wysokości fortecę w której osadził małego Patriarchę. Sam zaś tuż obok postawił własny zamek, zamieszkując w jego najwyższej wieży. Położona była ona tak wysoko, że nawet Mortarion nie mógł do niej wejść nie ryzykując swego życia.
Barbarus był planetą, na której toczyły się ciągłe wojny pomiędzy rządzącymi nią warlordami i wskrzeszanymi przez nich armiami umarłych. Ustawiczne starcia pomiędzy górskimi władcami urozmaicały potyczki z potwornymi zmiennokształtnymi bestiami. Ludzie stanowili w tych wojnach jedynie mięso armatnie - budulec dla nieumarłych armii. Chcąc przeżyć, Mortarion musiał cały czas pobierać nauki u stóp swego mentora i uczył się wyjątkowo zachłannie. Doktryny militarne i rzemiosło, praca w warsztatach i analityka strategiczna. Rósł we wrogim dla ludzi środowisku, ale był jednym z dzieci Imperatora - odpornym na zatrute powietrze i wyjątkowo silnym fizycznie. Posiadał też niezwykły intelekt i szybko zaczął zadawać swemu mistrzowi pytania, na które ten nie chciał udzielać odpowiedzi.

Najważniejszym z tych pytań było, kim są istoty zamieszkujące doliny. Warlord długo starał się odciągnąć uwagę chłopca od tych delikatnych stworzeń, będących budulcem dla nieumarłych armii górskich warlordów. W końcu Patriarcha zdołał wymknąć się z fortecy, a ostatnim dźwiękiem jaki usłyszał był głos przybranego ojca oskarżającego go o zdradę i zapowiadającego śmierć w razie powrotu.

Zejście w doliny było dla niego cudownym przeżyciem. Po raz pierwszy mógł swobodnie odetchnąć czystym powietrzem. Czuł zapach świeżego jedzenia, słyszał głosy śmiejących się ludzi i wreszcie Patriarcha naprawdę poczuł że jest wśród swoich pobratymców. Razem z tym uczuciem w sercu młodego Mortariona zjawił się straszny gniew i żal. Od dzieciństwa go okłamywano. Patriarcha postanowił uczynić co w jego mocy, aby wspomóc rodaków i zniszczyć aroganckich warlordów. Choć on sam przekonany był o swym człowieczeństwie, to lud z dolin z początku przyjął go nieufnie. Wysoki, blady i posępny młodzieniec budził lęk, ale on wiedział, że w końcu nadarzy się okazja aby udowodnić lojalność wobec nowo poznanych braci.

Okazja nadeszła wraz z kolejnym morderczym najazdem górskiego warlorda. Oddział nieumarłych zaatakował wioskę, by zapolować na ofiary, potrzebne do mrocznych celów nekromanty. Wieśniacy rozpaczliwie próbowali się bronić, lecz przegrywali do chwili gdy pomiędzy najeźdźców wpadł Mortarion dzierżąc ogromną kosę. Siekąc i tnąc wyparł nieumarłych z wioski. Warlord tylko się uśmiechnął i spokojnie wycofał pomiędzy trujące mgły. Wciąż miał na twarzy ten uśmiech, gdy Patriarcha doścignął go na górskim zboczu i nakazał zapłacić za zbrodnie. Dzięki temu czynowi Mortarion stał się sławny, pozyskując uwielbienie mieszkańców dolin.

Patriarcha nie spoczął na laurach, zamiast tego szybko zorganizował oddział ochotników gotowych walczyć pod jego dowództwem. Podróżował od wioski do wioski, werbując kolejnych żołnierzy i szkoląc mieszkańców. Jego sława sprawiała, że ludzie garnęli się do jego oddziałów wreszcie mając nadzieję na pozbycie się bezlitosnych najeźdźców. Kowale pracowali dzień i noc wytwarzając broń i pancerze oraz coś co wymyślił Mortarion - prymitywne lecz skuteczne aparaty tlenowe umożliwiające ludziom bezpieczne wejście w trujące mgły.

Wyszkolone przez Patriarchę oddziały wyposażone w nowe uzbrojenie oraz prymitywne respiratory, ruszyły w góry. Po raz pierwszy w historii Barbarusa zwierzyna stała się myśliwym. Warlord który odważył się najechać doliny zginął, a wraz z nim przestała istnieć jego armia nieumarłych. Gwardia Śmierci pokazała na co ją stać. Mortarion stopniowo ulepszał aparaty tlenowe, a w miarę upływu czasu jego wojska wyprawiały się w coraz wyższe partie gór, w obszary o wyjątkowym stopniu toksyczności. Organizmy ludzi stopniowo przystosowywały się do akceptowalnych przez płuca dawek lotnej trucizny i tylko najwyższe szczyty Barbarusa pozostawały poza zasięgiem Mortariona i jego armii. Po długiej kampanii na powierzchni planety pozostała tylko jedna warowna twierdza, doskonale Patriarsze znana z lat dzieciństwa. Jednak trujące mgły otaczające fortecę stanowiły tak ogromną koncentrację toksyn, że wojownicy musieli zaniechać oblężenia. Kiedy Patriarcha powrócił w doliny, jego świeżo uporządkowany świat runął ponownie w posadach.

W dolinach pojawił się nieznajomy, przybysz z gwiazd obiecujący pomoc w zniszczeniu górskich warlordów. Wieśniacy byli zachwyceni, natomiast Patriarcha poczuł to jak bolesny policzek. Owoc jego długich i żmudnych wysiłków właśnie został skradziony przez obcego przybysza. Wściekły wparował do sali gdzie witano gościa, roztrzaskując przy tym w drzazgi drewniane drzwi. Mortarion został gorąco powitany, a świadkowie tej sceny od razu zauważyli dziwną więź łączącą ich bohatera z obcym przybyszem. Jednak Patriarcha zignorował zgotowane mu powitanie, a opowieści starszych wioski o obietnicach przybysza napełniły go jeszcze większym gniewem. Mortarion czuł, że obcy odbiera mu całą należną chwałę. Ściskając zbielałymi palcami drzewce swej dwuręcznej kosy oświadczył, że ani on ani Gwardia Śmierci nie potrzebują niczyjej pomocy.

Nieznajomy odpowiedział na to wyzwaniem. Wiedząc o porażce oblężenia, powiedział że opuści Barbarus jeśli Patriarcha zdobędzie górską twierdzę, jeśli nie zdoła tego zrobić będzie musiał złożyć mu przysięgę wierności, a jego rodzinny świat dołączy do Imperium. Mortarion przyjął wyzwanie.

Mimo długich protestów i prób odwiedzenia go od szalonego zamiaru przez swoich własnych żołnierzy, Patriarcha sam pomaszerował do fortecy swego przybranego ojca. Jeśli nawet świadomy był faktu, iż nie zdoła przeżyć długo na tej wysokości, nie dał tego po sobie poznać. Wspinał się z desperacją coraz wyżej, gnany perspektywą nieuniknionego konfliktu ze swym byłym mentorem, ogarnięty obsesją wypełnienia życiowej misji - zdecydowany dowieść swej wyższości nad aroganckim przybyszem.

Starcie było krótkie. Wyczerpany zabójczymi toksynami, Patriarcha padł na ziemię u wrót górskiej fortecy, z trudem wykrzykując słowa wyzwania. Ostatnią rzeczą jaką ujrzał przed utratą przytomności, był widok nadchodzącego ojca zamierzającego go zabić oraz zastąpienie mu drogi przez obcego i zgładzenie przez niego tyrana jednym cięciem miecza.

WIELKA KRUCJATA

Gdy Mortarion doszedł do siebie dotrzymał przyrzeczenia danego obcemu i poprzysiągł mu wierność. Dopiero wtedy Imperator zrzucił przebranie i powierzył mu komendę nad czternastym legionem Adeptus Astartes zwanym Jeźdźcami Zmroku (Dusk Riders). Libram Primaris - starożytna Księga Patriarchów opowiada, że żołnierze legionu przejęli założenia taktyczne opracowane przez swego genetycznego ojca, zmieniając także nazwę jednostki na Gwardię Śmierci. W jej szeregi wchłonięci zostali także starzy żołnierze Mortariona. Legion szybko zasłynął z sukcesów militarnych, choć dało się zauważyć że talent taktyczny Patriarchy zdecydowanie przewyższał jego talenty dyplomatyczne. Dowódca Gwardii Śmierci był posępnym i wiecznie ponurym człowiekiem dążącym do całkowitej eksterminacji źródeł zagrożenia mocarstwa. Jedynymi braćmi z którymi nawiązał bliższy kontakt byli Horus oraz przerażający przywódca Legionu Władców Nocy Konrad Curze, znany także jako Nocny Prześladowca. Horus często współpracując z legionem Mortariona opracował nawet specjalną taktykę używaną podczas wspólnych kampanii. Gwardia Śmierci wciągała przeciwnika w walkę pełniąc rolę kowadła, gdy tymczasem Horus zachodził od tyłu zaangażowanego już w mordercze starcie nieprzyjaciela będąc młotem uderzającym w kowadło. Ta prosta taktyka okazała się bardzo efektywnym i zabójczym manewrem.

Horus i Mortarion zbliżyli się do siebie tak bardzo, że co najmniej dwóch ich braci - Roboute Guilliman - przywódca Ultramarines oraz wiecznie czujny i wiecznie ostrożny Corax - Patriarcha Kruczej Gwardii zaapelowało do Imperatora, aby uważnie przyjrzał się tej przyjaźni. Wszyscy przecież wiedzieli o wydarzeniach na Barbarusie. Wiadomo było że Mortarion, łagodnie mówiąc, nie był zadowolony z ich przebiegu. Władca ludzkości zbył jednak ich wątpliwości twierdząc, że lojalność wobec Horusa jest de facto lojalnością wobec niego.

Nie mógł bardziej się pomylić...

ZDRADA HORUSA

Horus i jego legion zostali omotani przez potęgi Chaosu podnosząc bunt przeciwko Imperatorowi i lojalnym mu oddziałom. Marszałek wojny zdołał pociągnąć za sobą połowę legionów Kosmicznych Marines jakie posiadało Imperium i rozpętać burzę, która rzuciła świeżo restaurowane państwo na kolana. Protokoły sporządzone przez Konklawe Charońską, zwołaną po stłumieniu Herezji Horusa w celu ustalenia przyczyn wybuchu wojny domowej, sugerują, iż w przeciwieństwie do kilku innych Patriarchów Horus nie musiał stosować wobec Mortariona ceremonialnego opętania. Wystarczyła obietnica ustanowienia nowego ładu i porządku, rządów żelaznej ręki i powszechnego dobrobytu ludzkości. Ufając bezgranicznie przyjacielowi Mortarion zwrócił się przeciwko Imperium, tak samo jak zrobił to wobec władców Barbarusa. Tym samym Gwardia Śmierci stanęła po stronie rebeliantów.

Po masakrze na Istvaanie V, siły buntowników zwróciły się w stronę Ziemi, chcąc zniszczyć władcę ludzkości. Gwardia Śmierci także skierowała się na Terrę, ale w przeciwieństwie do pozostałych flot rebeliantów podwładni Mortariona utknęli w koszmarze Osnowy.

Okręty legionu przepadły pośród gigantycznego sztormu podprzestrzeni, a jej nawigatorzy okazali się bezradni wobec potęgi Chaosu. Zmuszona do niekontrolowanego dryfu w Immaterium flota, trwała w bezruchu do chwili nadejścia Zarazy.

Żołnierze Mortariona odziedziczyli po ojcu niezwykłą wytrzymałość na wszelkie choroby, toksyny i zanieczyszczenia. Ale plaga, która pojawiła się na okrętach floty okazała się inna. Marines cierpieli przerażające męki, gdy ich ciała były deformowane i plugawione. Jednakże pomimo strasznych cierpień żaden nie umierał, podtrzymywani przy życiu przez swe organizmy. Najgorsze męki cierpiał ich przywódca. Dla niego Zaraza oznaczała powrót na szczyty Barbarusa i bezsilne umieranie bez nadziei na litościwą utratę świadomości ani przybycie Imperatora.

W końcu wyczerpany niewyobrażalną męką i nie mogąc już dłużej znieść potwornego bólu Patriarcha, ofiarował duszę swoją oraz swoich żołnierzy Osnowie błagając o ratunek. Mroczny cień skryty w Immaterium odpowiedział natychmiast, jakby od dawna oczekiwał tej prośby. Nurgle, Pan Rozkładu i Zgnilizny, przyjął prośby Mortariona.

Gdy Gwardia Śmierci wreszcie uwolniła się z pułapki mało już przypominała dumny legion jakim była niegdyś. Błyszczące biało-szare pancerze siłowe elitarnych żołnierzy Imperium przepadły bez śladu, zastąpione skorodowanymi zbrojami rozsadzanymi od wewnątrz przez nabrzmiałe gnijące ciała, ociekające śluzem i ropą. Broń i pojazdy Legionu zdawały się emanować czarnoksięską magią, fosforyzując chorobliwie zieloną poświatą. Od tej chwili Gwardia Śmierci stała się znana jako Marines Zarazy, a ich przywódca przemienił się w demonicznego sługę Nurgla - Księcia Zgnilizny.

Po śmierci Horusa i upadku rebelii Mortarion wycofał się ze swoim legionem do Oka Grozy. Dotarłszy do bezpiecznego schronienia, Patriarcha objął we władanie świat będący królestwem rozkładu i zgnilizny. Leży on dostatecznie blisko krawędzi Oka, aby był doskonałą bazą wypadową do najazdów na Imperium.

BARBARUS, ŚWIAT MACIERZYSTY

Barbarus był prymitywnym światem orbitującym wokół gasnącego żółtego słońca, okrytym powłoką toksycznych gazów tworzących górne warstwy atmosfery i zasłaniających dostęp do powierzchni świata promieniom słonecznym. Powietrze zdatne dla ludzi znajdowało się wyłącznie w najniższych punktach górskich masywów, w głębokich wąwozach wyciętych pośród skalistych ścian. Niegdyś w wyższych partiach gór żyły istoty odporne na skażenie toksyczne, mieszkające w kamiennych cytadelach. Kiedy na Barbarusie wylądowali ludzcy koloniści, skrajnie wrogie środowisko szybko zredukowało poziom życia osadników do etapu pre-feudalnego. Zdolność obcych do oddychania gazową trucizną, obsesja na punkcie polowań na ludzi, tajemnicze i odrażające eksperymenty prowadzone na więźniach stały się źródłem postrzegania tych stworów za istoty boskie. Kim w rzeczywistości byli otoczeni mroczną sławą władcy, nie zdołano nigdy ustalić.

Planeta rządzona przez Mortariona w Oku Grozy jest możliwie najwierniejszą kopią Barbarusa. Jedynymi zaludnionymi rejonami planety są doliny, które zamieszkują bezwolni wieśniacy oddający cześć władcom planety. Potężne fortece położone w najwyższych górach zamieszkują słudzy upadłego Patriarchy, czciciele Nurgla. Roznoszące zarazy stwory, które powinny już dawno umrzeć, krążą po całym globie, a gigantyczny szkielet będący niegdyś Mortarionem rządzi swymi włościami ze szczytu najwyższej góry.

DOKTRYNY MILITARNE

Mortarion był przede wszystkim żołnierzem piechoty i taki też pozostał do tej pory charakter legionu. Posłuszeństwo jest naczelnym pryncypium Gwardii Śmierci, co owocuje operowaniem na polu bitwy jak jedno ciało. Przed rebelią Gwardia była podzielona na kompanie o identycznej strukturze, wyposażeniu i uzbrojeniu. Po herezji Horusa legion został podzielony na mniejsze oddziały, chociaż Marines Zarazy z reguły łączą się w jednostki będące liczebną wielokrotnością cyfry siedem - świętej liczby Nurgla.

Doktryna wojenna opracowana przez Mortariona w czasie Wielkiej Krucjaty nigdy nie była zbyt wyszukana. Gwardia wybierała korzystny dla siebie teren na którym można było stoczyć bitwę, po czym dosłownie miażdżono przeciwnika jednym skoncentrowanym uderzeniem. Wyrastając w górzystym świecie, Patriarcha Gwardii Śmierci nigdy tak naprawdę nie docenił roli jaką na polu bitwy pełni sprzęt pancerny. Jego legion był jednostką piechoty, w związku z tym rdzeń Gwardii stanowili piesi żołnierze. Obecnie już tylko nieliczny sprzęt zmechanizowany Marines Zarazy pozostaje w użyciu. Ich załogi przestały zwracać uwagę na zabiegi konserwacyjne i naprawy swego sprzętu, kłócące się z ideami rządów rozkładu i zgnilizny. Niektóre z tych machin żyją własnym życiem, animowane przez demoniczne stwory lub hordy Nurglingów - istot służebnych Nurgla.
Ponadto Gwardia Śmierci nigdy nie posiadała wyodrębnionych oddziałów szturmowych i taktycznych - Mortarion oczekiwał od każdego swego Marine perfekcji w posługiwaniu się bolterem, pistoletem i mieczem łańcuchowym - umiejętności efektywnego posługiwania się każdą dostępną w danej chwili bronią. Doktryna ta doskonale łączyła się z zamiłowaniem legionistów do zbroi terminatorskich.

Gwardia Śmierci świetnie sprawdzała się w misjach wysokiego ryzyka, podczas abordażu kosmicznych wraków, a Marines Zarazy po dziś dzień korzystają z tych doświadczeń używając przechwyconych hulków do rozprzestrzeniania chorób, plag i kultu Nurgla w całym Imperium.

GENOTYP

Żołnierze służący w Gwardii Śmierci przypominali swojego genetycznego ojca. Byli oni bladoskórzy i szczupli o zimnymi i wyważonym wzroku. Obecnie dumni niegdyś Marines przeistoczyli się w chorobliwie otyłe groteskowe stwory, ociekające śluzem, ropą i ekskrementami. Nurgle słynie z powściągliwości w obdarzaniu swych czcicieli mutacjami, jednakże zdarzają się legioniści posiadający macki czy owadzie głowy.

ZAWOŁANIE

Przed rebelią zawołaniem Gwardii Śmierci było "Za Terrę i Mortariona!". Po przeistoczeniu się w sługi Nurgla porzucono je wierząc że cisza jest najlepszym oddaniem grozy plagi jaką rozprzestrzeniają Marines Zarazy. Są oni ucieleśnieniem cichej śmierci, morderczej epidemii i niezłomności rozkładu.