Dyndam na sznurze przywi¹zanym do belki podtrzymuj¹cej strop. Obracam siê powoli to w jedn¹, to drug¹ stronê. Lina skrzypi upiornie przy ka¿dym poruszeniu mojego martwego cia³a. Wytrzeszczone oczy zachodz¹ mg³¹, twarz coraz bardziej sinieje, jêzyk puchnie w ustach, a¿ w koùcu wype³za na wierzch. Nogi przestaj¹ drgaÌ. Nastaje cisza. Moich dwóch oprawców przygl¹da siê przedstawieniu cierpliwie, bez lêku, bez obrzydzenia. S¹ absolutnie wyprani z jakichkolwiek emocji. Po prostu stoj¹ tam i obserwuj¹ jak huœtam siê na swojej huœtawce, ko³ysany przez œmierÌ. Po chwili wytracam pêd, zatrzymujê siê parê centymetrów nad ziemi¹. Jeden z nich spogl¹da na zegarek, potrz¹sa rêk¹, na której œwieci okr¹g³a tarczka, przyk³ada go do ucha, próbuj¹c wychwyciÌ najl¿ejsze choÌby tykanie. Zegar stan¹³. Odpina z przegubu czarny, skórzany pasek, patrzy jeszcze raz na nieruchome wskazówki, po czym rzuca ¿yciomierz pod moje buty. Bardzo wyraŸnie, nieco w zwolnionym tempie, widzê, jak dwukrotnie odbija siê od drewnianej, pokrytej grub¹ warstw¹ kurzu pod³ogi, po czym l¹duje tarcz¹ do góry tu¿ pode mn¹. Schylam siê, by go podnieœÌ, kto wie, byÌ mo¿e nakrêciÌ na nowo, jednak moje mgliste palce nie s¹ w stanie pochwyciÌ przedmiotu. Klnê szpetnie pod nosem, lecz z moich ust zamiast dŸwiêku wydobywa siê tylko para. Na potrzaskanej szybie pojawiaj¹ siê kwiaty malowane mrozem. Drugi, ten ni¿szy, odpala papierosa. Migotliwy p³omieù zapalniczki pojawia siê na krótk¹ chwilê, mê¿czyzna zaci¹ga siê g³êboko gryz¹cym dymem, po czym wypuszcza siwy k³¹b k¹cikiem ust.
- Wygl¹da na to, ¿e sobie poszed³ - mówi pod¹¿aj¹c wzrokiem za szar¹, powoli rozp³ywaj¹c¹ siê smug¹.
- Zatem na nas teÂż juÂż pora. Nie moÂżemy pozwoliĂŚ czekaĂŚ nastĂŞpnemu klientowi – odpowiada tamten, wyjmujÂąc z teczki srebrny zegarek i zapinajÂąc go na rĂŞce. Ich kroki nie pozostawiajÂą w kurzu najmniejszego Âśladu, nie dudniÂą na drewnianych schodach. ZostajĂŞ sam na sam z wÂłasnym trupem. Wzdycham ciĂŞÂżko i rozglÂądam siĂŞ wokó³. Po raz pierwszy nie wiem, co mam ze sobÂą zrobiĂŚ. Nadal tu jestem. Pomieszczenie trochĂŞ zblakÂło, zmatowiaÂło, powietrze wydaje siĂŞ byĂŚ bardziej zatĂŞchÂłe, niÂż byÂło. Nie bardzo wiedzÂąc, có¿ uczyniĂŚ dalej, podchodzĂŞ, nie dotykajÂąc starych desek parkietu, do smĂŞtnie skrzypiÂących drzwi. SchodzĂŞ po schodach, omijam zawalonÂą, poczernia³¹ od sadzy i ognia belkĂŞ i wychodzĂŞ z tej ruiny przez dziurĂŞ w Âścianie. Ulica nie przypomina tej, ktĂłrÂą zapamiĂŞtaÂłem. Wiedzie przez kamiennÂą, czerwonÂą pustyniĂŞ. Wieje porywisty wiatr, poganiajÂący pĂŞdzÂące po niebie, ceglaste chmury. Drobinki wszĂŞdobylskiego, rudego piachu boleÂśnie wbijajÂą mi siĂŞ w policzki i wpadajÂą do oczu. Jezdnia przysypana jest pustynnym Âżwirem, ktĂłry chrzĂŞÂści pod moimi butami, gdy idĂŞ drogÂą w nieznane. ÂŚciemnia siĂŞ, wicher daje za wygranÂą, szarpiÂąc poÂły pÂłaszcza. Suche powietrze drapie w gardle. PrĂłbujĂŞ sobie to wszystko jakoÂś poukÂładaĂŚ. Jestem martwy, to jest pewne. WidziaÂłem wÂłasne truchÂło, czuÂłem, jak z mojego ciaÂła uchodzi Âżycie. Tylko co dalej? PodejmujĂŞ karkoÂłomne zadanie, nad rozwiÂązaniem ktĂłrego ludzkoœÌ gÂłowi siĂŞ od pokoleĂą. Ja mam nad nimi tĂŞ przewagĂŞ, Âże niebawem przekonam siĂŞ, ktĂłra z frakcji ma racjĂŞ. I, jako niegdyÂś zatwardziaÂłego ateistĂŞ, przeraÂża mnie to. Bo wiem juÂż, Âże prawda nie leÂży po mojej stronie. Sam fakt, Âże idĂŞ po tym cholernym Âżwirze, czujÂąc w ustach metaliczny posmak Âświadczy o tym, Âże po "drugiej stronie" coÂś jest. Mru¿ê oczy, prĂłbujÂąc przebiĂŚ wzrokiem ciemnoœÌ. GdzieÂś w oddali dostrzegam migajÂące ÂświateÂłka. Przyspieszam podnoszÂąc koÂłnierz flauszowego prochowca, by osÂłoniĂŚ siĂŞ przed kÂłujÂącymi igieÂłkami piachu.

Drewniane drzwi, zbite byle jak z desek, otwar³y siê. Mê¿czyzna, wszed³szy do œrodka, rozejrza³ siê niepewnie. Oczy ludzi siedz¹cych posêpnie przy stolikach skupi³y siê na nim, lecz po chwili zdawali siê ju¿ go nie widzieÌ i powrócili do przerwanych czynnoœci. Po stole znów potoczy³y siê kolorowe koœci, karty uderzy³y o blat, jakiœ kieliszek g³oœniej brzêkn¹³, odstawiony z pijackim impetem na ³awê. Barman, chudy, jednooki staruszek z papierosem trzymanym wargami przeciera³ brudn¹ szmat¹ wys³u¿one kufle i bacznie obserwowa³ nowo przyby³ego. Ten podszed³ do kontuaru i rzuci³ okiem na tutejsze specja³y. Zmarszczy³ brwi, widaÌ nie rozpozna³ ¿adnego z trunków.
- Macie tu whisky?
- Oczywiœcie! Najlepsz¹ w ca³ej Podrugiejstronie! - Barman pos³a³ mu wyuczony uœmiech, chwyci³ w szponiast¹ d³où nieco wyszczerbion¹ szklankê z grubym dnem i wla³ do niej z przykurzonej butelki br¹zowy p³yn. Podsun¹³ j¹ klientowi, strzepuj¹c drug¹ rêk¹ popió³ do przepe³nionej popielnicy.
- Czym szanowny pan p³aci? - Spyta³ uprzejmie, ca³y czas trzymaj¹c szklankê. GoœÌ stropi³ siê, jakby sobie o czymœ przypominaj¹c, poklepa³ siê po tylnej kieszeni spodni, przetrz¹sn¹³ wewnêtrzne zakamarki p³aszcza, dopiero w bocznych kieszeniach, przeszukiwanych coraz bardziej nerwowo, zabrzêcza³y jakieœ monety. Obcy wyci¹gn¹³ jedn¹, przyjrza³ siê jej bardzo uwa¿nie, jakby widzia³ j¹ po raz pierwszy i po³o¿y³ j¹ na ladzie.
- Czy przyjmujesz tak¹ walutê, dobry cz³owieku? - Do Barmana dopiero po chwili dotar³ sens zadanego mu pytania; widok Obola po³o¿onego jako zap³ata za pod³¹ whisky, robion¹ z rdzawej deszczówki i ró¿nego œwiùstwa zaskoczy³ go tak dalece, ¿e a¿ zadr¿a³y mu szczurze nozdrza. Zgarn¹³ szybko monetê, jakby p³ac¹cy mia³ siê rozmyœliÌ, schowa³ j¹ do najg³êbszej skrytki swojej sk³adaj¹cej siê z kolorowych ³at kamizelki i odpowiedzia³, nieco zbity z panta³yku:
- Taaaa... W Podrugiejstronie przyjmujemy wiele ró¿nych walut. - Wyszczerzy³ siê paskudnie i zbli¿y³ swoj¹ twarz do nieznajomego. Tamten odsun¹³ siê ze Ÿle skrywan¹ odraz¹, gdy owion¹³ go smród pod³ego tytoniu i kwaœnego oddechu.
- Jesteœ nowy, prawda? - Szepn¹³ staruszek, nerwowo spogl¹daj¹c na siedz¹cych przy brudnych stolikach goœci. - Znaczy siê, niedawno kipn¹³eœ, tak? - Kiwniêcie g³ow¹ by³o jedyn¹ odpowiedz¹. Barman wyd¹³ wargi, zgasi³ obrzydliwego peta, puœci³ trzyman¹ szklankê i wyszed³ zza lady, siadaj¹c na okr¹g³ym taborecie obok swojego goœcia.
- PosÂłuchaj mnie, przyjacielu. JesteÂś nowy, wiĂŞc nie wiesz. Ta whisky nie byÂła warta twojego Obola, ale jako resztĂŞ przyjmij mojÂą radĂŞ. Nie marnuj tych monet w przydroÂżnych barach, burdelach czy kasynach. Zawsze miej przynajmniej jednÂą. Zawsze – dla podkreÂślenia wagi swoich s³ów wzniĂłsÂł ku gĂłrze wskazujÂący palec i otwarÂł szeroko jedyne oko.
- Co siĂŞ stanie, jeÂśli stracĂŞ wszystkie?
- Ró¿nie mo¿e byÌ. Powiadaj¹, ¿e jeœli Dyli¿ans zabierze ciê Tam, to zostajesz ju¿ na zawsze, bez mo¿liwoœci powrotu, stukaj¹c czym popadnie na strychu i t³uk¹c ze z³oœci talerze.
- Tam, czyli gdzie?
- Tam to jest nazwa Âświata Âżywych. Po prostu Tam. - UpiÂł Âłyk whisky zamĂłwionej przez nowo przybyÂłego i skrzywiÂł siĂŞ ze wstrĂŞtem. - Inni mĂłwiÂą, Âże zwyczajnie powracasz do Podrugiejstrony. Ale szczerze powiedziawszy, nie spotkaÂłem nigdy nikogo, kto by wrĂłciÂł po utracie wszystkich Oboli Tam. WiĂŞc wÂłoÂżyÂłbym tÂą tezĂŞ miĂŞdzy bajki a bzdury.
- A jeÂśli monety przepadnÂą mi tu?
- No có¿... Idziesz dalej. Ale dok¹d? Tego nie wiem. Nie znalaz³ siê nikt, kto wróci³by z Pustkowi, by opowiedzieÌ, co tam siê znajduje. Nie ryzykowa³bym. Podrugiejstronie mo¿e nie jest bardzo malownicz¹ czy przyjazn¹ krain¹, ale jest, a my wraz z ni¹, przyjacielu. Lepiej nie kombinowaÌ i pilnowaÌ Oboli. - Gdzieœ daleko, na zewn¹trz, rozleg³ siê przeszywaj¹cy dŸwiêk syreny przeciwlotniczej. Na twarzach goœci wykwit³o przera¿enie, zerwali siê z krzese³, Barman szybciej, ni¿ mo¿na by spodziewaÌ siê po jego w¹t³ej posturze, podbieg³ do klapy w pod³odze i podniós³ j¹, wpuszczaj¹c wszystkich do œrodka. Tylko jeden, pijany w sztok mê¿czyzna pozosta³, œpi¹c na zastawionej pustymi kuflami ³awie. Nikt go nie obudzi³, wszyscy jak jeden m¹¿ czym prêdzej zbiegli na dó³. Pokrywa opad³a skrywaj¹c ich w mroku rozœwietlanym jedynie przez nik³e œwiat³o, wpadaj¹ce z sali przez przerwy miêdzy deskami.
- Co siĂŞ dzieje?
- Ciii, nowy, przekonasz siĂŞ – gÂłos Barmana zabrzmiaÂł tuÂż przy uchu pytajÂącego. - Patrz uwaÂżnie... - Po chwili dobiegÂł ich przeraÂźliwy dÂźwiĂŞk mnĂłstwa muszych skrzydeÂł, tnÂących powietrze. Do sali wleciaÂły setki tÂłustych much, przeleciaÂły przez niÂą i opuÂściÂły tak szybko, jak siĂŞ pojawiÂły.
- Co to byÂło?
- Muchy, przyjacielu. Ich Pan urzÂądziÂł sobie dzisiaj polowanie.
- Co?!
- To, co sÂłyszaÂłeÂś – odpowiedziaÂł barczysty mĂŞÂżczyzna, o kilkakrotnie poÂłamanym nosie – Pan Much urzÂądziÂł sobie polowanie. - UniĂłsÂł klapĂŞ i wyszedÂł. Za nim z kryjĂłwki wynurzyli siĂŞ pozostali. Pijany mĂŞÂżczyzna nadal siedziaÂł przy stole, dokÂładnie tak, jak go pozostawili. Przybysz przyjrzaÂł siĂŞ uwaÂżnie jego pokrytej rdzÂą sylwetce. PodszedÂł do niego i chwyciÂł za ramiĂŞ, chcÂąc go obudziĂŚ. CzÂłowiek rozsypaÂł siĂŞ w rudy pyÂł. Oczy nowego zrobiÂły siĂŞ okrÂągÂłe jak spodki, odstÂąpiÂł parĂŞ krokĂłw w tyÂł, caÂły czas wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ, jakby nadal trzymaÂł jÂą tamtemu na barku.
- On... On...
- RozsypaÂł siĂŞ – Barman wypowiedziaÂł te sÂłowa beznamiĂŞtnie, jakby przekazywaÂł informacjĂŞ o aktualnej godzinie.
- Ale... Dlaczego nie zabraliÂście go ze sobÂą?! PrzecieÂż zmieÂścilibyÂśmy siĂŞ wszyscy! - PoÂły pÂłaszcza zawirowaÂły, gdy odwrĂłciÂł siĂŞ ze wÂściekÂłoÂściÂą i przeraÂżeniem do stojÂących za nim ludzi.
- UspokĂłj siĂŞ, chÂłopie – jeden z wczeÂśniej grajÂących w koÂści przysun¹³ sobie krzesÂło i opadÂł na nie ciĂŞÂżko – takie rzeczy siĂŞ tu zdarzajÂą. Na pierwszy rzut oka widaĂŚ, ÂżeÂś nietutejszy. MogliÂśmy go wzi¹Ì. Ale wtedy Pan Much mĂłgÂłby nie zÂłapaĂŚ nic dalej. I wrĂłciÂłby jutro. A tak mamy spokĂłj przynajmniej na tydzieĂą. ZresztÂą. Na pustyni sÂą gorsze rzeczy. - Po tych sÂłowach wpatrzyÂł siĂŞ w rdzawy piasek. ZmruÂżyÂł oczy i rzuciÂł siĂŞ w tamtÂą stronĂŞ. Wraz z nim kupkĂŞ pocz¹³ rozgrzebywaĂŚ chudy jegomoœÌ, jeszcze lichszej postury, niÂźli wÂłaÂściciel baru.
- PoszedÂł precz, ja znalazÂłem pierwszy!
- Niech ciĂŞ diabli porwÂą, oddawaj, to moje! - Wrzaski i szamotaninĂŞ przerwaÂł huk wystrzaÂłu. Oczy wszystkich zwrĂłciÂły siĂŞ w stronĂŞ stojÂącego na stole Barmana, trzymajÂącego dymiÂącÂą jeszcze dwururkĂŞ.
- To mĂłj bar i wszystko, co traci wÂłaÂściciela staje siĂŞ mojÂą wÂłasnoÂściÂą – odpaliÂł papierosa – znacie zasady, chÂłopcy. - Tamci dwaj posÂłusznie, jak dobrze uÂłoÂżone psy, odstÂąpili od dwĂłch Oboli, ktĂłre poÂłyskiwaÂły w czerwonawym popiele.

S³oùce wzesz³o niedawno, lecz Jerry by³ ju¿ w drodze od przesz³o dwóch godzin. Wlók³ siê noga za nog¹ po pokrytym ¿wirem trakcie i rozmyœla³ nad wczorajszymi wydarzeniami. Zamierza³ dotrzeÌ do Stacji, z której odje¿d¿a³ Dyli¿ans. Koniecznie musia³ dostaÌ siê Tam, by dowiedzieÌ siê, co s³ychaÌ u jego bliskich. Chcia³ zobaczyÌ swoj¹ ¿onê i córkê. Têskni³ za nimi tak bardzo, jakby nie widzia³ ich rok, a nie zaledwie dwa dni. Barman powiedzia³ mu, ¿e podró¿ w jedn¹ stronê kosztuje Obola. W³o¿y³ rêkê do kieszeni. Obol Tam, Obol z powrotem, zostan¹ mu jeszcze dwa. Nie bêdzie chyba tak Ÿle, mo¿e w przysz³oœci uda mu siê zdobyÌ ich wiêcej. Co prawda nie mia³ jeszcze pomys³u, jak to zrobiÌ, ale tym postanowi³ siê na razie nie przejmowaÌ. Jego priorytetem sta³o siê ponowne znalezienie siê Tam.

Mê¿czyzna siedz¹cy na wielkiej, skórzanej walizce pocz¹tkowo nie zwróci³ uwagi na Jerry' ego. Dopiero po powtórzeniu zadanego pytania odwróci³ siê w jego stronê i zmru¿y³ oczy w sposób charakterystyczny dla krótkowidza. Zdj¹³ okulary z orlego nosa, przeczyœci³ r¹bkiem flanelowej, kraciastej koszuli fioletowe szk³a i za³o¿y³ je ponownie, uwa¿nie taksuj¹c stoj¹cego przed nim biznesmena w szarym p³aszczu.
- O co pan pytaÂł, bo nie dosÂłyszaÂłem?
- PytaÂłem, o ktĂłrej ma odjechaĂŚ DyliÂżans.
- Doprawdy, sir, có¿ za niedorzecznoœÌ. Przecie¿ oczywistym jest, i¿ Dyli¿ans odje¿d¿a zawsze dok³adnie wtedy, kiedy powinien.
- Czyli? - Brytyjski akcent tego dziwnego czÂłowieka zaczynaÂł dziaÂłaĂŚ Jerry' emu na nerwy.
- Czyli przyjedzie, jak bêdzie, ani chwili wczeœniej, ani póŸniej. - Dziwak kiwn¹³ szybko g³ow¹ i powróci³ do obserwowania pustyni. Jerry pokrêci³ g³ow¹ i przysiad³ na przysypanym py³em kamieniu. ¯ar la³ siê z nieba poruszaj¹c suchym powietrzem. Na horyzoncie dostrzeg³ unosz¹cy siê nad drog¹ tuman kurzu, który ca³kiem szybko zbli¿a³ siê w ich stronê. Po chwili da³o siê s³yszeÌ têtent kopyt. Dyli¿ans zatrzyma³ siê nieopodal Jerry' ego i ekscentryka z fioletowymi okularami na nosie. Konie, zupe³nie inne od tych, które Jerry zna³ ze swojego ziemskiego ¿ycia, nerwowo prze¿uwa³y wêdzid³a. Og³owia na mocnych pyskach zdobione by³y stalowymi Ìwiekami, kó³ka ³¹cz¹ce je z wodzami pobrzêkiwa³y przy ka¿dym potrz¹œniêciu zwieùczonymi poskrêcanymi ró¿kami ³bów. Jerry zbli¿y³ siê do metalowych, mocno ze¿artych przez rdzê drzwi i szarpn¹³ je. WoŸnica siedz¹cy na koŸle po³o¿y³ mu drewnian¹ rêkê na ramieniu. Zrzuci³ z g³owy kaptur i spojrza³ na niego œwiec¹cymi oczami.
- Twój Obol za przejazd. - Jerry, nie odwracaj¹c wzroku od nietypowego stangreta, wyci¹gn¹³ z kieszeni monetê i po³o¿y³ na uplecionej z grubej wikliny d³oni, po czym znikn¹³ w ciemnym wnêtrzu powozu. Tu¿ ko³o niego usadowi³ siê mê¿czyzna z wielk¹ walizk¹. Chwilê póŸniej Dyli¿ans ruszy³, chrzêszcz¹c ko³ami po ¿wirowym pod³o¿u. Nie ujechali wiêcej ni¿ dziesiêÌ kilometrów, gdy za nimi rozleg³y siê strza³y i wrzaski. Posplatany z poskrêcanych konarów woŸnica obejrza³ siê przez ramiê i popêdzi³ pó³mechaniczne konie do szybszego biegu. Zwierzêta zar¿a³y smagniête po grzbietach batem i pos³usznie przyspieszy³y. Napastnicy nie dawali za wygran¹; powoli, acz nieub³aganie zbli¿ali siê do powozu strzelaj¹c z bandoletów w bure niebo. Dopadli w koùcu celu, w pêdzie otwarli drzwi i wywlekli podró¿nych, którzy z ³oskotem gruchnêli o ziemiê.

- SÂłyszaÂłem niegdyÂś pewnÂą plotkĂŞ, sir. - IrytujÂący, brytyjski akcent wyrwaÂł Jerry' ego z bÂłogiej nieÂświadomoÂści. BĂłl rozlaÂł siĂŞ falÂą po caÂłym ciele. Nie wiedziaÂł, Âże martwi mogÂą doÂświadczaĂŚ go z takÂą intensywnoÂściÂą. LeÂżaÂł na rozgrzanym piasku w samych slipkach. Jego rozmĂłwca byÂł w niewiele lepszym stanie; niemal nagi, posiniaczony, z wybitym przednim zĂŞbem.
- JakÂą plotkĂŞ – wypluÂł piach.
- Otó¿ sÂłyszaÂłem, iÂż ci, ktĂłrzy utracÂą swe Obole, co wÂłaÂśnie nastÂąpiÂło za sprawÂą owych nie – dÂżentelmenĂłw, udajÂą siĂŞ na Pustkowia. Nie od razu; nastĂŞpuje to, gdy w Podrugiejstronie zachodzi sÂłoĂące, wĂłwczas czÂłek taki jeno w rdzawy pyÂł siĂŞ przemienia i przenosi siĂŞ do wspomnianej krainy. SÂłyszaÂłem, iÂż oni majÂą jakoby szansĂŞ na coÂś lepszego. Jak zapewne zauwaÂżyÂłeÂś, sir, ta kraina nie jest zbyt przyjazna. PonoĂŚ ¿¹dzÂą niÂą najprymitywniejsze i najpodlejsze osobniki, choĂŚ nie do koĂąca wierzĂŞ temu twierdzeniu, bowiem nie spotkaÂłem tu zbyt wielu FrancuzĂłw... ale nie odbiegajmy od tematu. PonoĂŚ Obole sÂą tym, co wi¹¿e nas z Podrugiejstronie i sÂą rĂłwnieÂż odzwierciedleniem chĂŞci posiadania i materializmu. I po utracie Oboli zyskuje siĂŞ moÂżliwoœÌ uwolnienia od doczesnych problemĂłw i zaznania szczĂŞÂścia wiecznego. Takie swoiste niebo, uwierzy pan? - Jerry patrzyÂł na niego z wyrazem twarzy naukowca, ktĂłry odnalazÂł wyjÂątkowo ciekawego robaka.
- ByĂŚ moÂże ma pan racjĂŞ. Obawiam siĂŞ, Âże niebawem bĂŞdziemy mieli okazjĂŞ przekonaĂŚ siĂŞ, jak jest naprawdĂŞ – spojrzaÂł w stronĂŞ niknÂącego za horyzontem sÂłoĂąca.
- Pan na pewno. Ja – nie sÂądzĂŞ.
- Przecie¿ pana te¿ okradli ze wszystkiego. - Brytyjczyk, jak zacz¹³ go nazywaÌ w myœlach Jerry, wsta³, otrzepa³ siê i sk³oni³ mu lekko.
- Widzisz, sir, trzeba byĂŚ zapobiegliwym. Ja swojego Obola dawno temu poÂłkn¹³em, przez co nie moÂżna mi go odebraĂŚ – odszedÂł wraz z ostatnimi promieniami sÂłoĂąca, pozostawiajÂąc Jerry' ego w osÂłupieniu. Po chwili wiatr rozwiaÂł rudy kurz, ktĂłry pozostaÂł po nowojorskim biznesmenie.