obiecywaÂłeÂś w sobotĂŞ ciÂąg dalszy... Czekam...

Nieopodal w krzakach coÂś trzasÂło - trzasnĂŞÂło

Przecisn¹³wszy - przecisn¹wszy

ZaszeleÂściÂło zÂłoto.  - zawsze byÂłam przekonana, Âże zÂłoto raczej miÂło brzĂŞczy, dÂźwiĂŞczy bÂądÂź dzwoni, o szeleszczÂącym nie sÂłyszaÂłam

- SÂłyszaÂłeÂś o morderstwie ? Tak, dokÂładnie, tym w lesie Yiej. SÂławny handlarz, Rdemir Krasiv, zostaÂł zamordowany razem z ochronÂą. O dziwo, to nie byÂł rabunek. Prawdopodobnie, Âżaden z towarĂłw nie znikn¹³. CzujĂŞ w tym rĂŞkĂŞ wyznawcĂłw Starej Wiary.  - s³ów kilka:
1. skoro jest wojna, to wszyscy regularnie siĂŞ mordujÂą, wiĂŞc nie dziwota
2. co oni, kurde, satelitê maj¹ i GPSa w komórkach? Przecie¿ skoro Avelin by³ w jakimœ bli¿ej nieokreœlonym pierdziszewie dolnym poluj¹c na niewiernych i czym prêdzej zmierza³ do Inkwizytorium, to raczej nie ogl¹da³ wiadomoœci, si³¹ rzeczy. Warto by³oby, moim zdaniem wtr¹ciÌ jakiœ fragment, ¿e np., wracaj¹c Avelin znu¿ony podró¿¹ wstêpuje do jakiejœ karczmy na spoczynek i pods³uchuje rozmowê ch³opów, no nie wiem, coœ takiego, albo, ¿e handlarza oczekuj¹ od d³u¿szego czasu i ¿e nie mog¹ siê doczekaÌ i spekuluj¹, co siê mog³o staÌ. Jeden mo¿e powiedzieÌ, ¿e pono s³ysza³, ¿e ³obuzy jakieœ po ³bie mu nak³ad³y i usiek³y, albo, ¿e zwiêrzêta go rozszarpa³y. Jeœli zak³adasz, ¿e to by³a publiczna informacja, o której wiedz¹ WSZYSCY, nawet martwe króliki, to Inkwizycja, czy jakakolwiek inna w³adza nie bêdzie mia³a ¯ADNEJ pewnoœci, ¿e to nie by³ napad rabunkowy, bo jeœli cia³o znaleŸliby ch³opi, a tak najprawdopodobniej by by³o, to sami zrabowaliby wszystko, co mo¿na, bo przecie¿ siê przyda. Jest wojna i wszyscy s¹ biedni... Chyba ¿e cia³o znalaz³ jakiœ mo¿ny, to raczej posprz¹tanoby zanim ch³opi by siê wywiedzieli, ¿eby nie przysz³o im do g³owy wyemigrowaÌ. Wtedy Avelin musia³by byÌ jasnowidzem...
3.A jeœli to by³aby Stara Wiara, có¿, rozczarujê Ciê, nawet najszlachetniejsze strony potrzebuj¹ funduszy na prowadzenie wojny, wiêc coœ tam by uszczknêli. Id¹c dalej za kas¹ - sk¹d Inkwizytor wiedzia³, ¿e nic nie zginê³o?
4. SwojÂą drogÂą to ci ÂżoÂłnierze to jakaÂś amatorszczyzna, skoro kupiec taki znany, to lepiej powinien sobie ludzi dobieraĂŚ...

ProsiÂłeÂś o komentarz. OgĂłlnie ciekawa jestem, co bĂŞdzie dalej. RozwaÂż to, co Ci napisaÂłam, nie bierz tego specjalnie do siebie, bo moÂżliwe, Âże w dalszej czĂŞÂści fabuÂły jest coÂś, co rozwiewa wszystkie moje wÂątpliwoÂści a o czym jeszcze nie wiem I czekam na wiĂŞcej

EDIT:
Swoj¹ drog¹, czêœÌ z upiorem wysz³a dynamicznie, jest to du¿y plus.

Ostatnio edytowany przez kapadocja (2010-10-11 18:25:02)

Epizod drugi

  W karczmie byÂło duszno. Cholernie.
Ryba³t, stoj¹cy na krzeœle uderzy³ w struny. Z jego gard³a wyp³yn¹³ nie mi³y dla ucha dŸwiêk, przypominaj¹cy nie oliwione od wieków drzwi.
  Avelin siedziaÂł przy stole naprzeciwko swego nowego towarzysza. ByÂł to wysoki, zaroÂśniĂŞty mĂŞÂżczyzna, odziany w bia³¹ koszulĂŞ, spiĂŞtÂą grubym na dwie piĂŞÂści, bogato zdobionym pasem.
Do nogawki czarnych spodni przypiĂŞty byÂł dÂługi puginaÂł w pochwie. BarbarzyĂąca ze Wschodnich rubieÂży bawiÂł siĂŞ ciĂŞÂżkim buzdyganem.
   
Tri martolod yaaaauuaaank, traaalalalalalala
   Tri martolod yaaaauuuaank, i von ge! vijajin!

- Zatem... w czym mam panu pomĂłc? - zapytaÂł wreszcie barbarzyĂąca, odkÂładajÂąc kufel.
- CO?! Nie sÂłyszĂŞ, przez tego cholernego wyjca!
- W CZYM MAM PANU POMÓC ?!
- KTO SZCZY ?! - Twarz Malfara przybraÂła zdziwiony wyraz.
- NIKT NIE SZCZY... W CZYM MAM PANU POMÓC?
   
Beteg an Douar Nevez, gê!
   Beteg an Douar Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeveeeeeeeeeeeez

- NIE ROZUMIEM!
- W CZYM... ahh, ku*wa!- barbarzyĂąca dopiÂł resztki trunku...
   
I nieeeechaaaaaj taaaaaaa staaaaraaa pieeeeϝ
    w sercaaaaach znóóóów...

... i cisn¹³ kuflem prosto w trubadura. Impet rzutu sprawi³, ¿e œpiewak run¹³ na pod³ogê razem ze sw¹ lutni¹. Trzask i brzdêk ³amanych strun.
- Nieeeeee! Moja lutnia!!! - krzykn¹³ ryba³t - Nieee... !!! Psia maÌ moje plecy!!! Przeklêty barbrarzyùca!!! Rurik, Truss, do³ó¿cie mu!
Na tÂą komendĂŞ, dwoje wysokich mĂŞÂżczyzn wstaÂło i podeszÂło do stolika Avelina i BarbarzyĂący.
„Zaraz to siĂŞ skoĂączy laĂąskiem...“
- Jak ÂśmiaÂłeÂś skrzywdziĂŚ najsÂłynniejszego barda w okolicy, ÂśmierdzÂący prymitywie ?! - zagrzmiaÂł ochroniarz.
- OdejdÂź ode mnie, bo wali ci z pyska. Zbiera mi siĂŞ na wymioty!- CzÂłowiek Wschodu siedziaÂł niewzrĂłszenie, nie okazywaÂł Âżadnych oznak strachu. O ile w ogĂłle go czuÂł.
„Nie rĂłb tego... proszĂŞ ciĂŞ“ Avelin spojrzaÂł bÂłagalnym wzrokiem na swego kompana, gdy podszedÂł drugi olbrzym.
- Osz ty! Zaraz rozkwaszê ci mordê! - dryblas zamach¹³ siê, przygotowuj¹c siê do zadania prawego prostego. Barbarzyùca szybko zszed³ z lini ataku, chwyci³ za nadgarstek, szarpn¹³ w kierunku ciosu, wytr¹caj¹c wielkoluda z równowagi. Szybki cios w potylicê, stêk bólu.
Avelin zd¹rzy³ przej¹Ì inicjatywê. Wsta³ i b³yskawicznie kopn¹³ napastnika w krocze. Dryblas zakl¹³ plugawie i upad³ na ziemiê.
- Panie Avelin, to nie jest najlepsze miejsce... - powiedziaÂł CzÂłowiek Wschodu
- Racja, zmiatajmy z tÂąd.

                                                     ***
  BĂŞdÂąc zdala od karczmy i ogĂłlnej zadymy, obydwaj poczuli siĂŞ bezpieczniej. O ile w Bejal moÂżna siĂŞ czuĂŚ bezpiecznie.
   Szli uliczkÂą rozÂświetlonÂą kagankami umieszczonymi na sÂłupach. Avelin zapytaÂł :
- Znasz swojÂą role ? MĂłwiono ci o misji ?
- Nic nie wiem. Na posterunku kazali mi czekaĂŚ na pana Avelina.  Tyle. WÂłaÂśnie o to chciaÂłem zapytaĂŚ w tej zaplutej tawernie.
- W lesie Yiej, znaleziono mnĂłstwo trupĂłw. SpoÂśrĂłd nich rozpoznano Rdemira Krasiva, znanego kupca i jego ochronĂŞ. CiaÂła znalazÂł borowy. Tak jak wiĂŞkszoœÌ leÂśnikĂłw, jego pracĂŞ kontrolowaÂła Inwizycja. PosÂłaÂł swojego syna do najbliÂższego przyczó³ku InkwizytorĂłw. Przybyli w bÂłyskawicznym tempie. Hehe, tak jak kaÂżdy Wojownik K’hala. Sprawdzili miejsce.
- Nic dziwnego, jest wojna, nie ? Grabierze s¹ na porz¹dku dziennym. - Barbarzyùca zaskakiwa³ Avelina spostrzegawczoœÌ¹.
- Tak. Ale z tamtÂąd nic nie zginĂŞÂło. W czasie przeszukania wozu przez inwizytorĂłw, znaleziono spis towarĂłw. PorĂłwnano z obecnÂą iloÂściÂą. Wszystko sie zgadzaÂło. To jest dziwne.
- Nic, a nic nie zostaÂło ukradzione ? Nawet borowy nic nie podprowadziÂł ?
Avelin zaÂśmiaÂł siĂŞ.
- Ha, sprĂłbowaÂłby. PrzesÂłuchali go z uÂżyciem Inkwizytorskich sztuczek. Nie ma bata, Âżeby coÂś zataiÂł.
- A skÂąd dowiedziaÂłeÂś siĂŞ o tym ? Tak, z ciekawoÂści pytam.
- Od wieÂśniakĂłw. Kiedy wracaÂłem z... no... nie waÂżne z kÂąd, rozmawiaÂłem z karczmarzem w pewnej mieÂścinie, niedaleko Bejal.
- Dobrze... wiĂŞc jaka w tym moja rola ?
- Powierzono mi Âśledztwo. Ty mi w tym pomoÂżesz. W koĂącu zapÂłaci ci zato Inkwizycja, no nie?
A oni nie skÂąpiÂą grosza. Wiem coÂś o tym.
- No taaaak... Jest pieniÂądz, jest zadanie.
- ÂŚwietnie Âże siĂŞ rozumiemy panie... ach, nieznam twego imienia BarbarzyĂąco...
- Temot z Plemienia NiedÂźwiedzia.
MinĂŞli skrzyÂżowanie ulic, zatrzymali siĂŞ pod gospodÂą „Tam, gdzie K’hal nie patrzy“
- Temocie, co sÂądzisz o odpoczynku ? MoÂże przegadamy naszÂą sprawĂŞ w jakimÂś cieplejszym miejscu ? Zimno siĂŞ robi.
- Jestem za, panie Avelin.
                                                                ***
W tej tawernie by³o pusto. Gospodarz bez wiêkszych problemów wynaj¹³ kompanom miejsce na nocleg.
Avelin i Temot usiedli przy dĂŞbowym stole.
- PlemiĂŞ NiedÂźwiedzia powiadasz ?
- Nie inaczej.
- Jak na czÂłowieka ze Wschodu caÂłkiem nieÂźle mĂłwisz we WspĂłlnym, przyznaĂŚ muszĂŞ.
- Moje plemiĂŞ zostaÂło wcielone do Cesarstwa zanim jeszcze siĂŞ narodziÂłem. Misjonarze prĂŞÂżnie dziaÂłali - nauczali o K’halu, uczyli WspĂłlnego, czytania, pisma. Jednak, pozwalali nam zachowaĂŚ tradycje. W bardzo wÂąskim tego sÂłowa znaczeniu. Kazali nam zapomnieĂŚ o starych obyczajach, o Przodkach. Jedyne co pozwolili nam zostawiĂŚ dla potomnych to strĂłj. I broĂą, przekazywanÂą z pokolenia na pokolenie.
- A mĂłwi siĂŞ, Âże wy tacy proÂści jesteÂście, Wschodni. Taki sztywny wzĂłr rzÂądzi umysÂłami, Âże jakoby kaÂżdy z poza Cesarstwa to agresywny cham, prostak i wogĂłle prymityw. Ty jakimÂś cudem Âłamiesz ten archetyp barbarzyĂący. Dziwi mnie to.
- W wieku piĂŞtnastu lat, ja oraz moi rĂłwieÂśnicy zostaliÂśmy wezwani do wojska. Tam sÂłuÂżyÂłem, kilka lat. DorastaÂłem wÂśrĂłd „cywilizacji“ jak to Âładnie mĂłwicie. W wolnych chwilach robiÂłem porzytek z umiejĂŞtnoÂści czytania w waszym alfabecie - wertowaÂłem ró¿ne pisma, w barakowych bibliotekach.
- Biblioteka w barakach ?! ÂŻoÂłnierz ma zabijaĂŚ, a nie recytowaĂŚ sonety, czy odpowiadaĂŚ na wyrywki z literatury, wydaje mi siĂŞ.
- ÂŹle siĂŞ panu wydaje.
- No có¿, w wojsku byÂłem tylko jako zakÂładnik, wiĂŞc co ja tam mogĂŞ wiedzieĂŚ - uÂśmiechn¹³ siĂŞ Avelin. 
- Jak to ?
- Ehh, dÂługo by opowiadaĂŚ. SwojÂą drogÂą - póŸno jest, Temocie. Czas spaĂŚ. Jutro z rana wyruszamy w kierunku Yiej.   

                                                                   ***
   PrzywitaÂł ich wysoki Inkwizytor razem z kilkoma jego wspĂłlnikami, i maÂłym gnomem - skrybÂą, w poÂśpiechu notujÂącym na skrawku koÂźlej skĂłry.
- Witajcie, Avelin Malfar, jak sÂądzĂŞ ?
- Tak, to ja. BarbarzyĂąca obok to mĂłj kamrat, Temot z Plemienia NiedÂźwiedzia.
CzÂłowiek Wschodu pokÂłoniÂł siĂŞ.
- To do dzieÂła. CzyĂącie co musicie. - powiedziaÂł Inwizytor.
  Avelin podszedÂł do ciaÂł. OmiĂłtÂł wzrokiem miejsce zbrodni. ZajrzaÂł do wozu, popatrzyÂł na ciaÂła. StwarzaÂł pozory Âże coÂś robi. Sam nie wiedziaÂł, jak siĂŞ zabraĂŚ za Âśledztwo...
Temot uklêkn¹³ nad bezg³owym cia³em. Przyj¿a³ siê miejscu, gdzie szyja ³¹czy siê z czerepem.
- Idealne ciĂŞcie zachodniej szabli. ÂŚmiem twierdziĂŚ, Âże napatnik, bÂądÂź napastnicy byli niezÂłymi szermierzami. BarbarzyĂąca wstaÂł, przyjÂżaÂł siĂŞ tym razem wojownikowi z przebitym gardÂłem. Wodniste oczy patrzyÂły siĂŞ beznamiĂŞtnie na Temota, gdy ten wyciÂągaÂł beÂłt zanurzony w krtani.
- A to ? Hmmm, takie beÂłty... robi siĂŞ tylko w Delvelr. Odpowiednio wywarzone, idealnie pasujÂą do perfekcyjnych krasnoludzkich kusz. KtĂłre sÂą cholernie drogie, w przeliczeniu na wasze monety.
Avelin byÂł pod wraÂżeniem wiedzy Temota. Sam nawet nie wiedziaÂł, Âże na zachodzie wogĂłle uÂżywa siĂŞ szabel.
- Panie Malfar... Rdemir byÂł wyznawcÂą K’hala ?
- Na to wygl¹da - Avelin przykucn¹³ przy ciele kupca, wzi¹³ w rêkê ma³y amulet Oka. - Zaraz!
Avelin wyci¹gn¹³ zza pazuchy przeŸroczysty p³yn, pola³ nim wisiorek. Ciecz z g³oœnym sykiem odparowa³a, zostawiaj¹c przez chwilê w powierzu bia³¹ chmurkê.
- Co to znaczy ? - zapytaÂł Temot
- Nie poÂświĂŞcony w ÂŚwiĂŞtej Wodzie. Nie mĂłgÂł chroniĂŚ przed pogaĂąskimi czarami.
- Sugerujesz... UÂżycie magii ?
- MoÂżna to sprawdziĂŚ.
Avelin na chwilĂŞ zanurzyÂł rĂŞkĂŞ w kĂŞpie traw. Po chwili znalazÂł to czego szukaÂł.
- LiœÌ Teg-hal. Uczyli mnie tego Biali Magowie, gdy mia³em szkolenie, w inwizytorium.
Malfar roztarÂł liœÌ w dÂłoniach. RoÂślina pozostawiÂła na nim lepki pÂłyn. Zawsze gdy ktokolwiek w promieniu dziesiĂŞciu s¹¿ni uÂżyÂł magii, powstawaÂło tak zwane zjawisko „Magicznego PyÂłu“. Nadmiar many uÂżytej w celu rzucenia czaru przybieraÂł postaĂŚ niewidzialnych bryÂłek, wielkoÂści ziarnka piasku. Tak zachowana, unosi siĂŞ w powietrzu przez nawet miesiÂąc. Jednym ze sposobĂłw wykrycia owych bryÂłek, ÂświadczÂących o obecnoÂści magii, byÂło wÂłaÂśnie wydobycie soku z LiÂścia Teg-hal. OsadzaÂły siĂŞ one na pÂłynie, ÂświecÂąc po tym na ¿ó³to.
Avelin jednak nie zauwaÂżyÂł charakterystycznych bÂłyszczÂących punkcikĂłw na soku.
Wytar³ d³onie w bia³¹ chustê.
- Nic. Nikt nie u¿y³ tutaj magii. Wiêc - napastnicy mogli byÌ przywo³ani, wiêc wykluczamy tu istoty magiczne. - b³ysn¹³ Avelin.
- Aczkolwiek nie wszystkie, Panie Malfar. Nie wszystkie demony wymagaj¹ przywo³ania. Niektóre po prostu s³u¿¹ czarownikom, wykonuj¹ czynnoœci wedle ich woli. Po takich mo¿e nie zostaÌ ¿aden œlad.
- Co wy o demonach gadacie ? MoÂże to byÂł po prostu napad, zamach na Âżycie kupca! - wtrÂąciÂł Temot.
- Twierdzisz ¿e tacy zabójcy odmówili by sobie kradzie¿y ? Wzi¹Ì pare miedziaków do kieszeni? Nic nie zginê³o. A demonom, z tego co wiem nie potrzeba pieniêdzy.
- Dobrze, ale poco mieliby zabijaÌ kupca ? ¯eby póŸniej go nie okraœÌ ? Nie mieÌ ¿adnych korzyœci materialnych ?
- Rdemir by³ niez³¹ szych¹. Mia³ wp³ywy, a tak¿e dobry kontatk z Inkwizycj¹. Mo¿liwe, ¿e ktoœ chcia³ go wyeliminowaÌ, ¿eby Inkwizycja straci³a wa¿nego sprzymierzeùca.
- Skoro taka z niego szycha... To dlaczego wynaj¹³ sobie takie niemoty, ¿eby go chroni³y ? -zapyta³ Temot.
- Niemoty ? Zobacz - Malfar obróci³ truch³o wojownika i wskaza³ na rozdarty rêkaw. Na ramieniu by³ wytatuowany w¹¿ owinêty wokó³ miecza. Znak wojowników z Wy¿yn Otmaniskich.
- Otmani... Cokolwiek to byÂło, nie mogÂła by to byĂŚ zgraja pogaĂąskich plebejuszy z szablami. Takich zabiliby pierdniĂŞciem. 
- Tak¿e... musieli to byÌ wyszkoleni wojownicy - w co w¹tpiê, Stara Wiara nie ma na tye funduszy by takowych wynaj¹Ì, armia pogan sk³ada siê z hord plebsu, przeniknionych nielicznymi fachowcami. Dlatego te¿ istnieje mo¿liwoœÌ... i¿ by³ to... demon...
- To nie wró¿y za dobrze...  - powiedziaÂł Inkwizytor.
Avelin zakl¹³ w myœlach

Przypis :

Piosenka barda to staro-bretoùska szanta ¿eglarska "Tri Martolood" , wykonywana przez ró¿nych twórców - (Shanoon np.) Nie roszczê sobie do niej ¿adnych praw. Jest w pe³ni w³asnoœci¹ jej twórcy.

Nastêpna czêœÌ... tak jak zwykle - w najbli¿szym czasie

litoÂści , nie mam worda ! ^ ^
W staro¿ytnym Rzymie, barbarzyùc¹ nazywano kazdego z poza terenu kraju. (Oprócz Greków) i w³aœnie w takim kontekœcie chcia³em to uj¹Ì.
ChciaÂłbym rĂłwnieÂż dowiedzieĂŚ siĂŞ coÂś o moim stylu, podoba siĂŞ , czy nie ? A takÂże o prowadzeniu narracji, Âżeby wiedzieĂŚ co ewentualnie poprawiĂŚ ?

Nie wiem, czy ktoÂś siĂŞ tym interesuje, ale z powodu zawodĂłw, kontuzji, wnerwienia, szkoÂły i przygotowaĂą do konkursu literackiego, epizod trzeci pojawi siĂŞ z pewnym poÂślizgiem. Nawet sporym.