I tak pewnie nie przeczytacie, ale co tam, wstawiĂŞ, trochĂŞ ruchu przynajmniej bĂŞdzie

Syon run¹³ z wysokiej Katedry, rozpoœcieraj¹c skrzyd³a dopiero tu¿ nad ziemi¹. Gdy tylko mroŸny wiatr zataùczy³ mu pod piórami, wyrówna³ lot i wzbi³ siê wy¿ej, swobodnie manewruj¹c pomiêdzy konarami drzew. Przedœwit to czas prawdziwych ³owców; latarnie gasn¹ wraz z gwiazdami, s³oùce jeszcze ani myœli wychyliÌ ³eb znad horyzontu. To nie ciemna noc jest czasem demonów; to w³aœnie przedœwit, gdy sen jest najtwardszy. Prowincjonalna tarcza nieœwiadomych ignorantów...
Pod¹¿am wzrokiem za Syonem, nie mog¹c oderwaÌ siê od pe³nego drapie¿nej gracji i pewnoœci siebie ptaka. Wielkie, z³ote oczy wypatrzy³y w parkowej gêstwinie je¿a; puszczyk bezszelestnie spikowa³ i wbi³ ostre pazury w naje¿on¹ kolcami kulkê. Polowanie siê uda³o. Teraz kolej na mnie.
   Ostatni rzut oka na uÂśpione Mharat ah Rahi; ciemne, zwarte sylwetki groteskowo poskrĂŞcanych budynkĂłw odcinajÂą siĂŞ czarnÂą liniÂą na dniejÂącym niebie. Domy zdajÂą siĂŞ wyrastaĂŚ jeden z drugiego, chylÂąc siĂŞ to w jednÂą, to drugÂą stronĂŞ, ³¹czÂąc z innymi gzymsami, niewielkimi mostkami, czasem dachem. PlÂątanina architektonicznej anarchii sprawia, Âże w dzielnicach najbliÂżej portu do ulicznego bruku prawie w ogĂłle nie dociera ÂświatÂło; wszystko skÂąpane jest tu w pó³mroku.
Ktoœ mi kiedyœ powiedzia³, ¿e ciemne interesy najlepiej jest za³atwiaÌ w jasnych miejscach, bo nie rzucaj¹ siê w oczy,. Ktoœ inny siê z tym nie zgodzi³, twierdz¹c, ¿e mroczne sprawy nale¿y trzymaÌ blisko czerni, by nie zwraca³y uwagi. Obaj nie ¿yj¹, wiêc ciê¿ko jest mi siê zdecydowaÌ, który z nich mia³ racjê; ja pozostajê w cieniu, ni to œwietle, ni ciemnoœciach, niemog¹cym siê obejœÌ bez jednego i drugiego.
Porzucam dach poroœniêtej zesch³ym bluszczem Katedry. Odwracam siê jeszcze na chwilê, by spojrzeÌ prosto w oczy Pani Mórz, misternie wyrzeŸbionej nad ³ukowat¹ bram¹. Jak zawsze wznosi ku niebu szczup³e ramiona; nigdy nie wiem, czy po to, by zes³aÌ pomyœlne wiatry, czy te¿ by przekl¹Ì nas sztormami. Dok³adnie widaÌ, którymi miejscami sp³ywa deszczowa woda; powieki Pani Mórz poros³y mchem, pociemnia³y, podobnie jej d³onie i kusz¹cy trójk¹t pomiêdzy piersiami. Pasek wilgoci ci¹gnie siê jeszcze prost¹ lini¹ po p³askim brzuchu, a¿ do pêpka, potem sp³ywa na ³ono, przechodz¹ce g³adko w rybi ogon pokryty ostr¹ ³usk¹. Tam mech zagoœci³ na dobre; gdzieniegdzie nawet wyros³y nieœmia³e ŸdŸb³a trawy. S³oùce jeszcze nie wzesz³o, ale ró¿ jutrzni barwi ostre policzki bogini, ca³uj¹c je na dzieù dobry.
   To nie bĂŞdzie dobry dzieĂą. Nie dla wszystkich. Uchylam jeszcze kapelusza Pani MĂłrz i zapadam siĂŞ w cieĂą grzÂąskich uliczek. Nade mnÂą wyrastajÂą kolejne kondygnacje, krzywo dobudowane piĂŞtra, czasami ³¹czÂące zupeÂłnie odrĂŞbne fundamenty. Miejski labirynt raz wznosi siĂŞ ku gĂłrze, innym razem opada, nierzadko przecina siĂŞ na ró¿nych wysokoÂściach – prawdziwe piekÂło dla powozĂłw i wierzchowcĂłw, za to raj rzezimieszkĂłw i podrzĂŞdnych zÂłodziejaszkĂłw. CzujĂŞ, jak jedni i drudzy ÂłypiÂą na mnie ze swoich ÂśmierdzÂących jam gdzieÂś w wilgotnych piwnicach. LĂŞgnÂą siĂŞ jak szczury, ÂżyjÂą jak one i tak samo zdychajÂą. Nie sÂą warci nawet spluniĂŞcia, wiedzÂą, Âże to ja jestem kocurem, takim bez oka, z naderwanym uchem i postrzĂŞpionym ogonem; nie wypeÂłznÂą, zbyt siĂŞ bojÂą. Bryza przetacza siĂŞ przez stĂŞch³¹ ulicĂŞ, bawiÂąc siĂŞ od niechcenia porzuconymi Âśmieciami; tutaj, jeÂżeli czegoÂś naprawdĂŞ nie da siĂŞ wykorzystaĂŚ po raz kolejny i nastĂŞpny, jest nic nie warte.
   SkrĂŞcam na zachĂłd, uderzajÂąc butami o twardy, lÂśniÂący wilgociÂą bruk. To tam odnajduje mnie Syon i przysiada na jednym z parapetĂłw, obserwujÂąc bacznie okolicĂŞ. Nie muszĂŞ nawet na niego patrzeĂŚ, by wiedzieĂŚ, Âże jasne piĂłra wokó³ dzioba ma skÂąpane w krzepnÂącej krwi. Pohukuje zadowolony, cieszÂąc siĂŞ peÂłnym brzuchem. UÂśmiecham siĂŞ pod nosem i ponownie skrĂŞcam; doprawdy, to miasto na poziomie ziemi pewnie nigdy siĂŞ nie zmieni, chyba Âże najzwyczajniej w Âświecie runie. Tak jak niÂższe piĂŞtra kamienicy przede mnÂą, splecionej uÂściskiem z innÂą; nad smĂŞtnym gruzem unosi siĂŞ teraz zaczepiony w pró¿ni dom, podtrzymywany tylko niezliczonÂą iloÂściÂą schodkĂłw, parapetĂłw i gzymsĂłw. Im bliÂżej morza, tym budynki bardziej przypominaÂły Âłodzie, kutry, nawet szybkie fregaty. Nic dziwnego, skoro miasto rozszerza siĂŞ nie tylko wzwyÂż, ale i grabiÂąc czĂŞÂści nale¿¹ce do wody; gĂŞsty muÂł oblepia porzucone wraki, mozolnie wyciÂągane przez mieszkaĂącĂłw dokĂłw na brzeg. Nie mija kilka miesiĂŞcy, a juÂż burty pokrywa grzyb dobudĂłwek, szop, strzech, a w Âśrodku roi siĂŞ od nowych lokatorĂłw. SÂłyszaÂłem, Âże kilkanaÂście lat temu Pani MĂłrz poczuÂła siĂŞ bardzo dotkniĂŞta przez ludzi ÂżyjÂących w Mharat ah Rahi i ukaraÂła ich za obojĂŞtnoœÌ wzglĂŞdem swej boskoÂści; zesÂłaÂła potworny sztorm. MĂłwiono, Âże na niebie nie kotÂłowaÂły siĂŞ chmury, a legiony demonĂłw, ciskajÂących bÂłyskawice. Fale oburzonego morza biÂły w brzeg, zalewajÂąc ulice miasta i pochÂłaniajÂąc jego czêœÌ. CumujÂące okrĂŞty zostaÂły wyplute z trzewi zatoki i roztrzaskane o miĂŞknÂącÂą ziemiĂŞ. JeÂśli wierzyĂŚ ludzkim sÂłowom, upiorna ulewa w akompaniamencie grzmotĂłw i trzaskanego drewna trwaÂła przeszÂło tydzieĂą. Gdy wszystko ucichÂło, miasto odetchnĂŞÂło z ulgÂą, chociaÂż ulice jeszcze przez dÂługi czas bardziej przypominaÂły najpierw rwÂące potoki, póŸniej leniwe, muliste rzeki.
   Nie Âżal mi tych, ktĂłrzy wĂłwczas utonĂŞli. Nie Âżal mi teÂż tych, co pomarli potem od zarazy; porzucone truchÂła marynarzy, ÂżebrakĂłw, gnid czy zwykÂłych pechowcĂłw byÂły jawnym zaproszeniem dla Pani MaÂłodobrej, wiecznie nienasyconej i gÂłodnej krwi. Teraz mogÂłem podziwiaĂŚ w peÂłnej krasie sÂłynnÂą DzielnicĂŞ Martwych ÂŁodzi, osÂławionÂą w caÂłej Pó³nocnej Marchii. Syon chyba juÂż skoĂączyÂł czyÂściĂŚ piĂłra i przelatuje mi tuÂż nad gÂłowÂą, niknÂąc pomiĂŞdzy poÂłamanymi rejami i sprĂłchniaÂłymi masztami. CzêœÌ statkĂłw staÂła siĂŞ poÂżywkÂą dla domĂłw tych, ktĂłrzy w powodzi utracili wszystko; z poczÂątku zapewne chwilowÂą, teraz bĂŞdÂącÂą ich przeznaczeniem. CzêœÌ, tĂŞ mniej zdruzgotanÂą klĂŞskÂą, zamieniono na tawerny i zamtuzy; to wÂłaÂśnie tutaj tak bardzo lubiÂą zawijaĂŚ Âżeglarze z caÂłego Âświata. Mharat ah Rahi to nie tylko chaotyczne miasto opĂŞtanych architektĂłw, to rĂłwnieÂż siedlisko najpiĂŞkniejszych kurtyzan na kontynencie, jak mĂłwiÂą.
Nie spodziewa³em siê, ¿e Sevia jeszcze ¿yje, dlatego serdecznie siê ucieszy³em, gdy us³ysza³em wczorajszego wieczora w którejœ z karczm, i¿ jednak opar³a siê œmierci. Wspiêcie siê na po³atan¹ ceg³ami burtê jednego z ¿aglowców zakotwiczonych wprost w bruku to fraszka. Podobnie jak przemkniêcie pomiêdzy wartownikami; g³usi œlepcy, nie zauwa¿yliby mnie, gdybym stan¹³ u ich ramienia, podaj¹c ogieù. Schodzê w dó³, podczas gdy puszczyk moœci siê wygodnie do snu pomiêdzy przegni³ymi wantami. Jedne, drugie, trzecie... Otwieram cicho czwarte z drzwi, wytrych taùczy mi w palcach i znika po chwili w rêkawie. Przymykam drewniane skrzyd³o, by nikt nam nie przeszkadza³.
   Kajuta jest niewielka, po kobiecemu przytulna; widaĂŚ, Âże Sevia wÂłoÂżyÂła sporo pracy, by poczuĂŚ siĂŞ w tym miejscu jak w domu. ÂŚciany pokrywajÂą wielobarwne wzory, ukÂładajÂące siĂŞ w liÂście, lilie, uwijajÂące miĂŞdzy kwieciem niewielkie kolibry. OkrÂągÂły bulaj przesÂłania satynowa zasÂłonka, zdradzajÂąca taĂącem nieszczelnoœÌ okna. MiĂŞkki dywan tÂłumi kroki; siadam na pluszowych poduszkach koÂło jej ³ó¿ka. ZmieniÂła siĂŞ, choĂŚ ciÂągle jest piĂŞkna. KsztaÂłtne piersi unoszÂą siĂŞ w rytm miarowego oddechu, otulone jedynie przeÂświtujÂącym, ozdobionym koronkami materiaÂłem. Czarne wÂłosy, przetykane na skroniach srebrnymi nitkami, rozlewajÂą siĂŞ po poduszce; dotykam ich i ze zdumieniem stwierdzam, Âże sÂą tak samo miĂŞkkie i puszyste jak kiedyÂś. PachnÂą egzotycznym olejkiem, ÂświdrujÂącym nozdrza. Wokó³ duÂżych oczu pojawiÂły siĂŞ zmarszczki, ÂłabĂŞdzia niegdyÂś szyja teraz bardziej przypomina indyczÂą, ale peÂłne usta nadal zapraszajÂą do pocaÂłunku. KiedyÂś byÂła ÂświeÂżym kwiatem, teraz staÂła siĂŞ wybornym winem. Nadal moÂże zaszumieĂŚ w gÂłowie.
   Otwiera orzechowe oczy i krzyk wiĂŞÂźnie jej w gardle.
– Ciii. – PrzykÂładam palec do ust i nakazujĂŞ milczenie. Boi siĂŞ, ale posÂłusznie milknie. Unosi siĂŞ na Âłokciach, nie dbajÂąc o to, Âże jedno z ramiÂączek koszuli osunĂŞÂło siĂŞ, odsÂłaniajÂąc jeszcze wiĂŞcej.
–DzieĂą dobry, Sevio. Dawno siĂŞ nie wiedzieliÂśmy, prawda, kochanie? – pytam rozbawiony jej nierozumiejÂącym spojrzeniem. Dopiero po chwili ÂściÂągam kaptur i dajĂŞ kobiecie czas na przyjrzenie siĂŞ mojej twarzy.
– Al Khain... – szepcze, od razu mnie rozpoznajÂąc. Na ciaÂło wystĂŞpuje jej gĂŞsia skĂłrka, rozchylone wargi zaczynajÂą drÂżeĂŚ.
– A jednak mnie pamiĂŞtasz, skarbie. – UÂśmiecham siĂŞ Âłagodnie i gÂłaszczĂŞ jÂą po policzku.
– Jak mogÂłabym zapomnieĂŚ! – Siada na ³ó¿ku i wyciÂąga do mnie rĂŞkĂŞ, ktĂłrÂą zatrzymuje tuÂż przed mojÂą twarzÂą. – Na gniew Pani Morza, co ci siĂŞ staÂło?! – pyta wystraszona.
­– Kotku, ty powinnaÂś to wiedzieĂŚ lepiej, niÂż ktokolwiek!
– Ni.. nie rozumiem, o czym mĂłwisz. – Blednie i spuszcza wzrok. Doskonale wie, o czym mĂłwiĂŞ.
– Doprawdy?
– SÂłyszaÂłam... SÂłyszaÂłam, dawno temu, Âże nie Âżyjesz... – szepcze, nadal nie patrzÂąc mi w oczy.
­– O tym wÂłaÂśnie chciaÂłem z tobÂą porozmawiaĂŚ, kochanie. – WstajĂŞ. Sevia obejmuje siĂŞ ramionami; siadam obok niej. Przytula siĂŞ do mnie, najpierw nieÂśmiaÂło, póŸniej ca³¹ sobÂą. Egzotyczna woĂą wwierca siĂŞ w nos; caÂłujĂŞ jÂą w czubek gÂłowy i trwamy tak chwilĂŞ w milczeniu.
– TĂŞskniÂłam za tobÂą – mĂłwi. UÂśmiecham siĂŞ i brnĂŞ w jej grĂŞ:
– Ja za tobÂą teÂż, maleĂąka, ja za tobÂą teÂż... No, to moÂże opowiesz mi, co siĂŞ dziaÂło w mieÂście, gdy mnie nie byÂło?
– A o czym chciaÂłbyÂś sÂłuchaĂŚ? – MruÂży zalotnie oczy i wydyma wargi.
– MoÂże najpierw opowiedz mi o tym, jak bardzo za mnÂą tĂŞskniÂłaÂś, ptaszyno. – Zanurzam w niej swoje usta. ÂŁapczywie oddaje pocaÂłunek, zarzucajÂąc mi rĂŞce za szyjĂŞ i przywierajÂąc do mnie caÂłym ciaÂłem. Ma delikatnÂą skĂłrĂŞ, ktĂłrÂą aÂż chce siĂŞ pieÂściĂŚ. Zrywam cholernÂą koszulkĂŞ, osÂłaniajÂącÂą peÂłne piersi, ona rĂłwnieÂż rozbiera mnie w poÂśpiechu. Raz jest namiĂŞtna, innym razem rozkosznie ulegÂła, gdy le¿¹c pode mnÂą, oplata mi biodra nogami. Oddycha coraz szybciej, uroczo poruszajÂąc pÂłatkami nosa. Zaciska powieki, chwytajÂąc zag³ówek i wyginajÂąc siĂŞ w Âłuk. Zduszony jĂŞk przeradza siĂŞ w ochrypÂły krzyk; szamoce siĂŞ chwilĂŞ, jakby chciaÂła mnie z siebie zrzuciĂŚ, jednak caÂły czas pÂłynnie porusza biodrami, trzymajÂąc mnie w klamrze ud. DÂłonie o zbielaÂłych knykciach puszczajÂą ³ó¿ko, mnÂą przeÂścieradÂło, aÂż w koĂącu zaciskajÂą siĂŞ na moich ramionach; nie boli, gdy wbija paznokcie. UÂśmiecham siĂŞ, przyspieszajÂąc. Otwiera na moment zamglone oczy i patrzy na mnie bÂłogo. Zwalniam, caÂłujĂŞ SeviĂŞ, leniwie gÂłaszczÂąc piersi. DÂłonie kobiety b³¹dzÂą po moich plecach, jakby sama nie byÂła pewna, czy chce wiĂŞcej, czy moÂże ma juÂż dosyĂŚ. WykorzystujĂŞ tĂŞ chwilĂŞ zawahania, by znowu zaprowadziĂŚ jÂą na szczyt i nie wypuÂściĂŚ, dopĂłki nie bĂŞdzie o to bÂłagaÂła. Prosi. ÂŚlicznie, z wdziĂŞkiem, „nie” brzmi jak „tak”, a jej desperacka prĂłba wydostania siĂŞ spode mnie koĂączy siĂŞ fiaskiem; tak naprawdĂŞ wcale nie chce, abym przestawaÂł.
Poœciel pachnie jej perfumami i seksem. Szalenie podniecaj¹ca woù. Le¿ê na plecach, Sevia wtula siê w moj¹ pierœ, wodz¹c po niej miêkkimi palcami. Co jakiœ czas zerka na moj¹ twarz, ale nie pyta ju¿, jaki kataklizm sprawi³, ¿e jej prawa czêœÌ wygl¹da jak z koszmaru. Jest rozluŸniona, zaskoczenie i strach ulotni³y siê z niej jak kamfora.
– CieszĂŞ siĂŞ, Âże wrĂłciÂłeÂś – mĂłwi. – Zostaniesz?
– Przez jakiÂś czas na pewno – odpowiadam dopiero po chwili, wyrwany z zamyÂślenia. PrzekrĂŞcam siĂŞ na bok i gÂłaszczĂŞ jÂą po policzku, obejmujÂąc drugÂą rĂŞkÂą w talii. Przyciskam mocniej do siebie i juÂż bez uÂśmiechu, za to ze stalÂą w oczach, mĂłwiĂŞ:
– A teraz opowiesz mi o tym, kto dokÂładnie mnie wrobiÂł i dlaczego postanowiÂłaÂś daĂŚ temu komuÂś cynk, gdzie moÂże mnie znaleŸÌ... – Sevia w momencie truchleje, swobodny nastrĂłj pryska. Znowu ucieka spojrzeniem, szuka jakiejkolwiek drogi ucieczki przed odpowiedziÂą.
– Ja... ja nie bardzo miaÂłam wyjÂście, Al Khain... Grozili, Âże mnie zabijÂą, jeÂżeli nie powiem im, gdzie jesteÂś.
– WiĂŞc postanowiÂłaÂś, Âże w zamian zabijÂą mnie. Pragmatyczne, choĂŚ maÂło romantyczne – szydzĂŞ.
– Przepraszam, nie chciaÂłam, aby tak siĂŞ staÂło. MyÂślaÂłam... myÂślaÂłam, Âże chcÂą od ciebie czegoÂś, o czym nie mam pojĂŞcia, naprawdĂŞ nie wiedziaÂłam, Âże dybajÂą na twoje Âżycie! – Âłka, przeÂłykajÂąc Âłzy. PereÂłki skruchy, przetaczajÂące siĂŞ po jej policzkach nie robiÂą na mnie Âżadnego wraÂżenia. MilczĂŞ. I to milczenie sprawia, Âże zaczyna mĂłwiĂŚ dalej:
– PóŸniej dopiero dowiedziaÂłam siĂŞ, o co poszÂło. PamiĂŞtasz, jak do portu tamtego lata zawin¹³ okrĂŞt Wysokich ElfĂłw?
– Nie byÂło mnie wtedy w mieÂście. Ale wiem, o czym mĂłwisz.
– PrzypÂłynĂŞli w przekonaniu, Âże wszystkie miejsca na Âświecie sÂą rĂłwnie beztroskie, jak ich kraj. SpokĂłj, porzÂądek, bezpieczeĂąstwo. Tutaj sam wiesz, jak jest; jeÂśli nie masz pojĂŞcia, ktĂłrych miejsc unikaĂŚ, to Âłatwo moÂżesz ignorancjĂŞ przypÂłaciĂŚ utratÂą sakiewki, zĂŞbĂłw, a nawet Âżycia. I wÂłaÂśnie syn bogatego i wpÂływowego kupca pojawiÂł siĂŞ w nieodpowiednim miejscu w niesprzyjajÂącym mu czasie... – Siada na ³ó¿ku, wyrywajÂąc siĂŞ z mojego uÂścisku i szuka wzrokiem koszulki. Odnajduje jÂą w sk³êbionej poÂścieli i zakÂłada na siebie, z rezygnacjÂą machajÂąc zerwanym ramiÂączkiem.– Podobno nawet nie zauwaÂżyÂł, Âże zgin¹³. Dorwali go w jakiejÂś podÂłej tawernie, do ktĂłrej przytoczyÂł siĂŞ juÂż kompletnie pijany. MÂłody chÂłopak, ponoĂŚ zaÂłoÂżyÂł siĂŞ z jakimÂś krasnoludem, kto wypije wiĂŞcej. KretyĂąski zakÂład. Chyba o krasnoludach i ich opilstwie sÂłyszaÂł tylko z miejskich legend, biedny gÂłupiec. Ró¿nie gadali, jak to byÂło. Grunt, Âże razem z sakiewkÂą podciĂŞli mu teÂż gardÂło. ZÂłapano sprawcĂłw i publicznie powieszono, jednak ojciec tego chÂłopca uwaÂżaÂł, Âże to za maÂło, Âże to na pewno wina ktĂłregoÂś z twoich krajan. Mroczne Elfy, jak o was mĂłwiÂł. – Wpatruje siĂŞ w powiewajÂącÂą firankĂŞ i w zamyÂśleniu przygryza wargĂŞ. Po policzku spÂływa samotna Âłza, wysychajÂąc, zanim dopÂłynie do kÂącika ust. Nieomal mnie to rozczuliÂło.
StajĂŞ za niÂą i kÂładĂŞ jej rĂŞce na ramionach, caÂłujÂąc w czubek gÂłowy; jest ode mnie sporo niÂższa, teraz wydaje siĂŞ byĂŚ jeszcze bardziej krucha, niÂż jest w rzeczywistoÂści. Obraca siĂŞ gwaÂłtownie i wlepia wilgotne oczy w mojÂą twarz.
– DÂługo wyrzucaÂłam sobie, Âże zdradziÂłam twojÂą kryjĂłwkĂŞ, Al Khain... NaprawdĂŞ dÂługo – szepcze, jakby jakikolwiek gÂłoÂśniejszy dÂźwiĂŞk miaÂł zadaĂŚ gwaÂłt intymnemu wyznaniu.
– Komu? – Pytanie jest krĂłtkie, wypowiedziane wypranym z emocji tonem.
– Panu Podziemi, czy raczej WÂładcy CiemnoÂści, jak teraz o nim mĂłwiÂą... UznaÂł, Âże wyda ktĂłregoÂś z was, aby mieĂŚ ÂświĂŞty spokĂłj, by unikn¹Ì przetrzepywania miasta wzdÂłuÂż, wszerz i, co dla niego najgorsze, takÂże w dó³. PadÂło na ciebie dlatego, Âże byÂłeÂś najdalej od niego, Âże nie byÂłeÂś z nim zÂżyty, ba! Bo nie kÂłaniaÂłeÂś mu siĂŞ w pas i ÂżyÂłeÂś wÂłasnym Âżyciem, poza zamkniĂŞtym krĂŞgiem podobnych sobie. – Nie we wszystkim ma racjĂŞ; ja i Reviz si'Tha El znamy siĂŞ od dawna, choĂŚ to prawda, Âże nigdy nie byÂłem jego ÂżoÂłnierzem. Jestem wilkiem, polujÂącym samotnie i cholernie skutecznie.
   Zostawiam jÂą tam, pomiĂŞdzy wszystkimi poduszkami i koronkami. WoÂła jeszcze za mnÂą, starajÂąc siĂŞ powstrzymaĂŚ mnie przed odejÂściem, ale rĂłwnie dobrze mogÂłaby prĂłbowaĂŚ zawracaĂŚ bieg rzeki kijem.
Syon zrywa siĂŞ do lotu i koÂłuje nade mnÂą, gdy przemykam cienistymi uliczkami; oddalam siĂŞ coraz bardziej od morza, pozostawiam za sobÂą statkodomy i mknĂŞ, niesiony wÂściekÂłoÂściÂą.
Dwie dekady bÂłogiego snu... Niby nic, a jednak srogo nabaÂłaganiÂło mi pod czaszkÂą. DrapieÂżnik siedzÂący we mnie jeszcze nie do koĂąca siĂŞ obudziÂł. Jeszcze nie posmakowaÂł krwi.
Siedzê na dachu jednego z domów kupieckich i obserwujê uwijaj¹cych siê w dole ludzi. S³oùce czerwienieje i k³adzie znu¿one promienie coraz ni¿ej nad horyzontem. Przenoszê wzrok na widoczn¹ zewsz¹d Katedrê. Góruje ponad wszystkimi budynkami; strzeliste wie¿e zdaj¹ siê stykaÌ z niebosk³onem, a Pani wygl¹da, jakby mia³a zaraz dotkn¹Ì chmur. Kiedyœ Mharat ah Rahi ca³e naje¿one by³o wie¿yczkami i iglicami. Kamienice pyszni³y siê miedzianymi dachami, odbijaj¹cymi œwiat³o, na gzymsach grymasi³y gargulce. Czarno-fioletowe proporce wyszywane srebrnymi niÌmi dumnie ³opota³y na wietrze. Ulice, tak ró¿ne od tego, co widzê teraz, pe³ne by³y smuk³ych, dostojnych sylwetek. Takie Mharat ah Rahi widzia³em tylko na obrazie; mam wra¿enie, ¿e wtedy, gdy miasto nale¿a³o do nas, nawet powietrze mia³o inny zapach.
   „Mroczne elfy, jak o was mĂłwiÂł.” SÂłowa Sevii dalej dudniÂą mi w gÂłowie i tylko prycham z pogardÂą, przypominajÂąc sobie to okreÂślenie. „Mroczne elfy”, co za bzdura. Po prostu elfy, elfy jak kaÂżde inne, tyle Âże z jajami. Prawdziwi drapieÂżnicy, a nie zwiewne motylki.
– Dasz wiarĂŞ, Syon, Âże nadal sÂą tacy, ktĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże mroczne elfy majÂą czarnÂą skĂłrĂŞ i biaÂłe wÂłosy? – pytam ptaka, nie oczekujÂąc odpowiedzi. Puszczyk przekrzywia Âłeb i przyglÂąda mi siĂŞ uwaÂżnie.
– Tak, tak, wÂłaÂśnie w taki sposĂłb nas zapamiĂŞtano, gdy to – zataczam rĂŞkÂą krÂąg, wskazujÂąc na miasto – byÂło wyrywane stalÂą z naszych rÂąk przez inne elfy. Wysokie elfy, jak lubiÂą o sobie myÂśleĂŚ. Szlachetni i dobrze urodzeni tak bardzo, Âże aÂż srajÂą klejnotami. – MierzwiĂŞ mu piĂłra na Âłbie. Pohukuje z niezadowoleniem i czym prĂŞdzej je poprawia. – Mroczne elfy, na PaniÂą MĂłrz! To chyba normalne, Âże gdy na coÂś polujesz, to wtapiasz siĂŞ w otoczenie, prawda, przyjacielu? Moi przodkowie teÂż siĂŞ wtapiali. W najciemniejszÂą noc, malujÂąc ciaÂła w wymyÂślne wzory, tworzone wieloma odcieniami szaroÂści. A ludzie nadal wierzÂą w te brednie o elfach, ktĂłrych skĂłra jest czarna niczym heban, a serce jeszcze mroczniejsze. – KrĂŞcĂŞ gÂłowÂą z politowaniem. Syon znudziÂł siĂŞ moim wywodem, teraz, gdy sÂłoĂące prawie zupeÂłnie juÂż zaszÂło, wypatruje kolejnej zdobyczy. W koĂącu rozpoÂściera skrzydÂła i bezszelestnie dryfuje z wiatrem. Niknie mi z oczu w plÂątaninie budynkĂłw UpadÂłego Mharat ah Rahi.
   Pan Podziemi, czy teraz raczej WÂładca CiemnoÂści, zmiĂŞkÂł chyba jeszcze bardziej ode mnie. Znalezienie go byÂło zdecydowanie zbyt proste, poczuÂłem rozczarowanie i wÂściekÂłoœÌ, gdy przepytywany elf tak Âłatwo daÂł mi do niego dostĂŞp. SkonaÂł chwilĂŞ póŸniej, w kaÂłuÂży wÂłasnej krwi, z wilgotnÂą od moczu nogawkÂą szerokich hajdawerĂłw. Jak ÂśmiaÂłem mieĂŚ pretensje o sÂłaboœÌ Sevii, skoro moi wÂłaÂśni rodacy tak strasznie skarleli?! PrzecieÂż nie minĂŞÂło aÂż tak wiele czasu – wychodzi na to, Âże but „arystokatĂłw” mocno musiaÂł przycisn¹Ì wszystkich do bruku. WÂładca CiemnoÂści, ha! Teraz brzmi to groteskowo, tak strasznie na wyrost i po prostu Âśmiesznie.
– WÂładca CiemnoÂści, ktĂłry boi siĂŞ wÂłasnego cienia – szepczĂŞ mu do ucha. Odwraca siĂŞ nagle, strÂącajÂąc z biurka inkaust; czarna plama rozlewa siĂŞ powoli po posadzce i spÂływa kanaÂłami pomiĂŞdzy kamiennymi pÂłytami. Oczy rozszerzajÂą mu siĂŞ, jakby zobaczyÂł ducha.
– Al Khain! Na litoœÌ Pani MĂłrz, co tak dÂługo?! – wypala w koĂącu zupeÂłnie nieoczekiwanie.
– Na twoim miejscu bym siĂŞ tak nie cieszyÂł z tego spotkania. – Sztylet, ktĂłry trzymam w dÂłoni, wbija mu siĂŞ w ciaÂło na tyle g³êboko, by go unieszkodliwiĂŚ, lecz nie ma prawa zabiĂŚ. Upada na ziemiĂŞ, ÂłapiÂąc siĂŞ za ranĂŞ, a spomiĂŞdzy palcĂłw przesÂącza siĂŞ krew.
– Al Khain, czy ciebie Bogini opuÂściÂła?! - Nie moÂże uwierzyĂŚ w to, co siĂŞ wÂłaÂśnie wydarzyÂło.
– Chyba ciebie, jeÂśli myÂślaÂłeÂś, Âże moÂżesz mnie sprzedaĂŚ jak psa i ujœÌ z Âżyciem – warczĂŞ. NastĂŞpny cios opada z wyuczonÂą precyzjÂą, siĂŞgajÂąc dokÂładnie tam, gdzie chciaÂłem. Z ust bucha mu posoka, oddycha Âłapczywie, jakby kaÂżdy haust powietrza miaÂł byĂŚ tym ostatnim.
– Reviz, Reviz, Reviz... – PrzyklĂŞkam przy nim, wycierajÂąc ostrze o jego koszulĂŞ. – Trzeba byÂło albo trzymaĂŚ z dala ode mnie Âłapy, gdy ta zamorska przyb³êda ¿¹daÂła g³ów, albo upewniĂŚ siĂŞ, Âże nie ÂżyjĂŞ. A tak zobacz, w jakiej kÂłopotliwej sytuacji stawiasz nas obu... PrzychodzĂŞ tutaj, gdzie niby sÂą jacyÂś straÂżnicy, omijam ich bez problemu i jeszcze niszczĂŞ w brutalny sposĂłb twĂłj image WÂładcy CiemnoÂści. WyglÂąda to trochĂŞ ÂżaÂłoÂśnie, nie uwaÂżasz? – DÂługo zbiera siĂŞ, by odpowiedzieĂŚ. CaÂły czas patrzy na mnie ze wÂściekÂłoÂściÂą; doceniam to, Âże nie wrzeszczy, nie wzywa pomocy, tylko przyjmuje swĂłj los jak mĂŞÂżczyzna, z peÂłnÂą odpowiedzialnoÂściÂą za popeÂłnione czyny. ZresztÂą, nawet gdyby krzyczaÂł, i tak nikt nie przyszedÂłby mu z pomocÂą; wszyscy zastygli w objĂŞciach kostuchy. W koĂącu wykrztusza z siebie, chichoczÂąc jak wariat:
– Ty... Ty naprawdĂŞ myÂślisz, Âże to ja ciĂŞ wydaÂłem?! Na PaniÂą MĂłrz, Al Khain, tobie siĂŞ naprawdĂŞ we Âłbie zdrowo popierdoliÂło! – ZaÂśmiewa siĂŞ, aÂż z nosa wylatujÂą mu krwawe baĂąki. – Kto ci tak powiedziaÂł, co? – PatrzĂŞ na niego i waham siĂŞ przez chwilĂŞ. – Niech zgadnĂŞ – ciÂągnie. – CzyÂżbyÂś po swoim powrocie odwiedziÂł tĂŞ uroczÂą kurewkĂŞ z dalekiego poÂłudnia? – Kiwam tylko gÂłowÂą w odpowiedzi. ÂŚmiech uderza w nieomal histeryczne tony. – Nie mogĂŞ... Staremu wilkowi wypadÂły kÂły! – Oddycha przez chwilĂŞ ciĂŞÂżko, po czym mĂłwi juÂż zdecydowanie ciszej: – Al Khain, nie wiem, ktĂłrÂą ze swoich trucizn wysmarowaÂłeÂś ostrze, ale zanim zacznĂŞ hasaĂŚ po zielonych ³¹kach, coÂś ci powiem. To ta twoja femme fatale, sprzedajÂąca wdziĂŞki na lewo i prawo, gdy tylko dowiedziaÂła siĂŞ, jaka jest nagroda za „mrocznego elfa”, ktĂłry sprzÂątn¹³ panicza Eveilarina, sama prĂŞdko pobiegÂła do jego ojca. ZarzekaÂła siĂŞ, Âże widziaÂła, jak to czynisz. ÂŻe wie, gdzie jesteÂś. A wÂściekÂły lord Eveilarin, Vailiren mu bodaj byÂło na imiĂŞ, gdybyÂś postanowiÂł zÂłoÂżyĂŚ mu wizytĂŞ, tak bardzo ¿¹dny mrocznoelfickiej krwi, Âłykn¹³ to bez zmruÂżenia oka. MaÂło tego, bardzo na rĂŞkĂŞ mu byÂła, nie liczÂąc utraty potomka, ta caÂła chryja, bo mĂłgÂł znowu rozpĂŞtaĂŚ piekÂło w Mharat ah Rahi, nie tak spektakularne, jak miaÂło to miejsce setki lat przed naszymi narodzinami, ale rĂłwnie krwawe. UwaÂżaj, bo teraz wszĂŞdzie szuka siĂŞ takich jak ty czy ja. Nie chcĂŞ nawet myÂśleĂŚ, co siĂŞ stanie, gdy zburzÂą KatedrĂŞ, jak bardzo Pani MĂłrz siĂŞ wÂścieknie i jak straszny kataklizm zeÂśle na to miejsce. – Opada bez siÂł i wpatruje siĂŞ w sufit zachodzÂącymi mg³¹ oczami. Nie wierzĂŞ wÂłasnym uszom, zaciskam piĂŞÂści, jakbym mĂłgÂł stan¹Ì do rzeczywistej walki ze swoimi myÂślami. Jedna wÂątpliwoœÌ rodzi drugÂą; moÂże kÂłamaĂŚ, by chociaÂż w ten sposĂłb zemÂściĂŚ siĂŞ za swojÂą ÂśmierĂŚ. Sevia teÂż mogÂła ÂłgaĂŚ – wiedziaÂła, Âże zdrady nie puszczĂŞ pÂłazem. Tymczasem byÂła tylko spÂłoszonÂą marionetkÂą, ktĂłrej w przypÂływie dobrego humoru, nie oszukujmy siĂŞ, wywoÂłanego jej chĂŞtnymi ramionami, postanowiÂłem darowaĂŚ Âżycie. Siadam obok konajÂącego Reviza.
– PodszedÂłeÂś mnie, Al Khain, nadal jesteÂś dobry. ChociaÂż trochĂŞ za miĂŞkki – szepcze. – Znasz zasady, teraz te problemy, z ktĂłrymi ja siĂŞ borykaÂłem, spadajÂą na twojÂą gÂłowĂŞ. Pewnie mi nie wierzysz. Pewnie teraz sam nie wiesz, w co wierzyĂŚ. IdÂź do niej. JeÂżeli jej nie bĂŞdzie, a pokĂłj, w ktĂłrym mieszkaÂła bĂŞdzie pusty, oznacza to tylko jedno: spierdoliÂła, ÂżebyÂś jej nie dorwaÂł. Kto by pomyÂślaÂł, Âże taka Âładna kobieta moÂże byĂŚ tak sprytna i inteligentna...
– JeÂżeli to, co mĂłwisz jest prawdÂą, to nawet urzÂądzĂŞ ci jakiÂś przyzwoity pogrzeb. – PoklepujĂŞ go po ramieniu i zostawiam na podÂłodze, chowajÂąc do kieszeni pierÂścieĂą z zaklĂŞtÂą w nim ÂŁzÂą Pani MĂłrz.
Przez nocne miasto idĂŞ spokojnym, rĂłwnym krokiem. JeÂżeli Sevia miaÂła siĂŞ ulotniĂŚ, zrobiÂła to juÂż dawno. Nie ma sensu siĂŞ spieszyĂŚ, zwÂłaszcza Âże morska bryza przyjemnie Âłaskocze twarz. DrapieÂżnik obudziÂł siĂŞ na dobre i teraz nie przestanie wĂŞszyĂŚ. I tak jÂą znajdĂŞ.
   Zgodnie z zapowiedziÂą Reviza, kajuta Sevii jest opuszczona. Opuszczona w duÂżym poÂśpiechu; zabraÂła tylko najpotrzebniejsze rzeczy, resztĂŞ rozrzucajÂąc wszĂŞdzie wokó³. UÂśmiecham siĂŞ smĂŞtnie pod nosem; daÂłem siĂŞ wykiwaĂŚ czÂłowiekowi. I to w dodatku kobiecie. Trzeba byÂło myÂśleĂŚ gÂłowÂą. Trzeba byÂło trzymaĂŚ siĂŞ zasad. Trzeba byÂło jÂą zwyczajnie w Âświecie zabiĂŚ.
Mharat ah Rahi nigdy tak naprawdê nie zasypia; mo¿e siê wydawaÌ, ¿e jest ciche, lecz nie jest to sen, a czuwanie prawdziwych drapie¿ników i plugawych padlino¿erców. Wprawne oko bezb³êdnie rozpoznaje zarówno jednych, jak drugich. Stojê na placu przed Katedr¹ i wpatrujê siê w kamienn¹ twarz Pani Mórz. Wargi wypowiadaj¹ cich¹ modlitwê o szczêœliwy wiatr i spokojn¹ wodê. S³yszê, jak ktoœ siê do mnie zbli¿a. Staje pó³ kroku za mn¹, trochê po lewej. Nieznacznie odwracam g³owê; równa siê ze mn¹ i równie¿ wpatruje w Pani¹.
– To ja ciĂŞ wyciÂągn¹³em z powozu, gdy roztrzaskaÂł siĂŞ na dnie przepaÂści. – Ma niski, melodyjny gÂłos, ktĂłrym z powodzeniem mĂłgÂłby zaklinaĂŚ wĂŞÂże. – UkryÂłem ciĂŞ póŸniej w najdzikszych ostĂŞpach, byÂś wydobrzaÂł; opatrzyÂłem ci rany i wprowadziÂłem w letarg. – Twarz zasÂłania mu cieĂą obszernego kaptura; jest nieomal rĂłwny mi wzrostem, choĂŚ zdecydowanie bardziej Âżylasty. – ZrobiÂłem to na polecenie WÂładcy CiemnoÂści, byÂś nie zgin¹³. Nie mogliÂśmy wyciÂągn¹Ì ciĂŞ wczeÂśniej. – Po plecach przechodzi mi dreszcz; zadaÂłem ÂśmierĂŚ nie temu, co trzeba byÂło. Do tej pory nigdy nie miaÂłem wyrzutĂłw sumienia; byĂŚ moÂże dlatego, Âże nie zdarzyÂło mi siĂŞ pomyliĂŚ. Dziwne uczucie. Setki myÂśli i wspomnieĂą zmiĂŞtych w bulgoczÂącÂą kulkĂŞ, wepchniĂŞtÂą przemocÂą w klatkĂŞ piersiowÂą.
– ZdobyÂłeÂś PierÂścieĂą. Teraz ty jesteÂś odpowiedzialny za rdzennych mieszkaĂącĂłw Mharat ah Rahi, Al Khain. Wiesz, w ogĂłle ci nie zazdroszczĂŞ. – Patrzy mi w oczy. – Pani Morza juÂż raz siĂŞ o nas upomniaÂła. WÂłaÂśnie wtedy, szesnaÂście lat temu, gdy mordowano naszych bez mrugniĂŞcia okiem. WywoÂłano mrocznoelfickÂą histeriĂŞ. W duszach ludzi oÂżyÂły te wszystkie bajdurzenia o strasznych potworach porywajÂących niemowlĂŞta z ³ó¿eczek, zresztÂą na pewno nie raz to sÂłyszaÂłeÂś. Tamten elf, ktĂłry straciÂł w tawernie syna, sfinansowaÂł mini wojnĂŞ z „czarnymi elfami”. Czyste szaleĂąstwo. Zabijano mĂŞÂżczyzn. Kobiety i dzieci przepadaÂły, pewnie sprzedane w niewolĂŞ. Jakie to szlachetne. I to o nas mĂłwiÂą: mroczne elfy – prycha.
– Wszystko ma swojÂą cenĂŞ – odpowiadam, zaciskajÂąc palce na ÂŁzie Pani Morza. – ZapÂłacÂą za to, co zrobili. A Katedra bĂŞdzie staÂła, jak stoi. Niebawem w otoczeniu naszych sztandarĂłw. – KrzyÂżujĂŞ z nim spojrzenie i odchodzĂŞ, znikajÂąc w ktĂłrejÂś z ciemnych uliczek. Za sobÂą sÂłyszĂŞ jeszcze pohukiwanie Syona, ktĂłry lawiruje miĂŞdzy budynkami, by mnie odnaleŸÌ.

Ostatnio edytowany przez kapadocja (2014-03-20 21:54:00)