Jako Âże nie mam czasu na pisanie rzeczy, ktĂłre chciaÂłabym pisaĂŚ, pozostajÂą mi tylko pojedynki literackie

Wytyczne dajĂŞ na samym koĂącu, coby nie spojlowaĂŚ



ObudziÂłem siĂŞ jak zawsze, trzecia trzydzieÂści rano.
– RYKWA – szepn¹³em, przeczesujÂąc rĂŞkÂą potargane wÂłosy. Sara spaÂła obok jak kamieĂą. ZapatrzyÂłem siĂŞ na moment na kuszÂący Âłuk bioder, jednak postanowiÂłem daĂŚ jej spokĂłj, niech przynajmniej ona siĂŞ wyÂśpi... Kot wystrzeliÂł mi spod stĂłp, galopujÂąc do kuchni; gdy tam dotarÂłem juÂż czatowaÂł nad swojÂą miskÂą, drÂąc mordĂŞ.
– Stul pysk, pieprzony futrzaku – ofukn¹³em go, jednÂą rĂŞkÂą odpalajÂąc papierosa, a drugÂą siĂŞgajÂąc do lodĂłwki, by zamkn¹Ì mu gĂŞbĂŞ Âżarciem. SiadÂłem przy stoliku przykrytym czerwonÂą, kraciastÂą ceratÂą i podparÂłem gÂłowĂŞ dÂłoniÂą. ChciaÂło mi siĂŞ spaĂŚ jak cholera, ale wiedziaÂłem, Âże nie wrĂłcĂŞ juÂż do ³ó¿ka. Znowu to samo... Znowu cholerny koszmar.

Sara czêsto powtarza³a, ¿e byÌ mo¿e powinienem iœÌ z tym do lekarza, ¿e mo¿e depresja albo inna nerwica. Zbywa³em j¹ d³ugo, a¿ w koùcu da³a spokój.
Kawiarka zabulgota³a i po chwili przela³em czarn¹, smolist¹ ciecz do swojego ulubionego, glinianego kubka. Ciemna i gêsta jak ropa, która pokrywa cia³a kaczek p³ywaj¹cych przy brzegach. Oblepiaj¹ca pióra, wpe³zaj¹ca do dziobów i oczu. Czarna krew cywilizacji. Nie wiem, sk¹d wziê³a mi siê ta myœl, ale o czwartej nad ranem mózg mo¿e wygadywaÌ ró¿ne bzdury, wiêc mu dobrodusznie wybaczy³em. Chocia¿ nadal mia³em za z³e nocne mary, jakimi raczy³ mnie od bardzo d³ugiego czasu.
Wzi¹³em do rêki wczorajsz¹ gazetê, by zaj¹Ì czymœ myœli, ale one uparcie kr¹¿y³y wokó³ pe³zaj¹cego jeszcze gdzieœ snu.
SpojrzaÂłem beznamiĂŞtnie przez okno; szaroœÌ przedÂświtu leniwie rozlewaÂła siĂŞ po niebie tÂłamszÂąc migotliwy poblask gwiazd. DuszÂąc nocnÂą czerĂą, promienie sÂłoĂąca wypeÂłzÂły ze swych nor pomiĂŞdzy blokami. DuszÂąc, najczarniejsze bydlĂŞta wypeÂłzaÂły ze swych nor pomiĂŞdzy ÂświadomoÂściÂą. Siwy dym wgryzÂł mi siĂŞ w gardÂło, wywoÂłujÂąc ostry napad kaszlu. - MuszĂŞ wreszcie rzuciĂŚ to gĂłwno – pomyÂślaÂłem, przyciskajÂąc niedopaÂłek do dna popielniczki. MaÂłego cmentarzyska stÂłamszonych.
–Znowu miaÂłeÂś koszmar? - Nawet nie zauwaÂżyÂłem, kiedy Sara stanĂŞÂła w drzwiach kuchni. SpojrzaÂłem na niÂą zaÂłzawionymi oczami. W kusym szlafroczku z czerwonego, poÂłyskliwego materiaÂłu wyglÂądaÂła cholernie pociÂągajÂąco. UsiadÂła na krzeÂśle naprzeciw i przyjrzaÂła mi siĂŞ z troskÂą.
–Kochanie, naprawdĂŞ powinieneÂś iœÌ do lekarza. To trwa zbyt dÂługo. - PoÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na mojej.
–WaÂłkowaliÂśmy juÂż ten temat – mrukn¹³em niechĂŞtnie.
–Po prostu martwiĂŞ siĂŞ o ciebie. - PrzeczesaÂła szczupÂłymi palcami mojÂą czuprynĂŞ.
–Wiem, wiem...
–Mam koleÂżankĂŞ, ktĂłra przez dÂługi czas chodziÂła na terapiĂŞ psychologicznÂą, mogÂłabym wzi¹Ì od niej numer do jej lekarza. MĂłwiÂła, Âże jest naprawdĂŞ dobry...
–Dobrze, poddajĂŞ siĂŞ, gorzej juÂż nie bĂŞdzie, najwyÂżej wsadzÂą mnie w kaftan i z czystym sumieniem bĂŞdĂŞ mĂłgÂł siĂŞ ÂśliniĂŚ podczas odbijania siĂŞ od gumowych Âścian. - UniosÂłem rĂŞce w geÂście kapitulacji.


Z samego rana, to znaczy, kiedy normalni ludzie ju¿ wstali i zmierzali do pracy, Sara zadzwoni³a do Rebeki i ju¿ po chwili z triumfem podetknê³a mi pod nos karteczkê z pospiesznie zapisanym numerem i nazwiskiem. Wyci¹gn¹³em rêkê, ale Sara zamknê³a œwistek w d³oni.
- O, nie! Wrzucisz gdzieÂś, zapomnisz, albo, co gorsza, z premedytacjÂą gdzieÂś zgubisz i bĂŞdziesz udawaÂł, Âże chodzisz na terapiĂŞ. Sama ciĂŞ umĂłwiĂŞ. - CmoknĂŞÂła mnie w policzek, porwaÂła swojÂą torebkĂŞ z krzesÂła i zniknĂŞÂła za drzwiami. Cholera, zna mnie jak zÂły szelÂąg...

KoÂło poÂłudnia rozdzwoniÂła siĂŞ moja komĂłrka.
–Halo? - odezwaÂłem siĂŞ, przeÂłykajÂąc kawĂŞ.
–UmĂłwiÂłam ciĂŞ na dzisiejszy wieczĂłr. Pojedziemy razem, poczekam na korytarzu, pa!
–Co?!
–Bip...Bip...Bip...
–Niech to szlag – zakl¹³em pod nosem.

I tak, chcÂąc, nie chcÂąc, o dwudziestej grzecznie siedziaÂłem w poczekalni. Sara ÂściskaÂła mojÂą rĂŞkĂŞ, jakbym miaÂł mieĂŚ zaraz operacjĂŞ na otwartej gÂłowie, a nie nudnÂą pogadankĂŞ. „Nic to, posiedzĂŞ, posÂłucham, uwolniĂŞ siĂŞ od stĂłwki i pĂłjdĂŞ stÂąd w cholerĂŞ” - pomyÂślaÂłem, po raz kolejny czytajÂąc ten sam plakat dotyczÂący depresji poporodowej. W koĂącu, gdy znaÂłem juÂż na pamiĂŞĂŚ wszystkie hasÂła, podeszÂła do nas uÂśmiechniĂŞta asystentka, informujÂąc, Âże teraz czas na mnie. WstaÂłem z ociÂąganiem i powlokÂłem siĂŞ za niÂą, ciÂągle majÂąc nadziejĂŞ na awariĂŞ prÂądu, deszcz meteorytĂłw czy inwazjĂŞ obcych; cokolwiek, co mogÂłoby wyrwaĂŚ mnie z tego przeklĂŞtego miejsca i usprawiedliwiĂŚ dezercjĂŞ. Niestety, nie zdarzyÂło siĂŞ nic takiego.
PrĂłg gabinetu przekroczyÂłem z minÂą jakbym byÂł szeÂściolatkiem, odwiedzajÂącym dentystĂŞ, a nie trzydziestokilkuletnim grafikiem komputerowym. Przy okrÂągÂłym stoliczku siedziaÂł podstarzaÂły mĂŞÂżczyzna o tak dobrodusznej twarzy, Âże mimowolnie siĂŞ do niego uÂśmiechn¹³em, wypuszczajÂąc wprost z pÂłuc „dobry wieczĂłr”.
–Dobry wieczĂłr. - OdwzajemniÂł uÂśmiech i wskazaÂł mi krzesÂło naprzeciw siebie. Trzeba przyznaĂŚ, Âże meble mieli wyjÂątkowo wygodne.
–Poznajmy siĂŞ – powiedziaÂł, gdy skoĂączyÂłem siĂŞ rozglÂądaĂŚ po pomieszczeniu; ciemno¿ó³te Âściany jakoÂś tak dodawaÂły energii, zupeÂłnie, jakby biÂło z nich sÂłoneczne ÂświatÂło. - Jestem Teodor, chociaÂż dawno, dawno temu, jeszcze w czasach studenckich, mĂłwiono na mnie – nachyliÂł siĂŞ, jakby chciaÂł zdradziĂŚ mi jakiÂś sekret – Wizzard – dokoĂączyÂł teatralnym szeptem.
–Ja jestem Mike. W podstawĂłwce przezywali mnie MaÂły, bo byÂłem najniÂższy w klasie, ale poza tym jakoÂś nie przykleiÂła siĂŞ do mnie Âżadna godna przytoczenia ksywka – odparÂłem, opierajÂąc siĂŞ wygodnie.
–MiÂło mi ciĂŞ poznaĂŚ, Mike. Z czym do mnie przychodzisz?
–W zasadzie to przyszedÂłem, Âżeby dziewczyna daÂła mi wreszcie ÂświĂŞty spokĂłj.
PrzyjrzaÂł mi siĂŞ uwaÂżnie.
–Chodzi o to, Âże mam... kurde, ale to bĂŞdzie gÂłupio brzmiaÂło. - Zacz¹³em krĂŞciĂŚ siĂŞ na krzeÂśle jak uczniak. - Zaraz, czy tu nie powinno byĂŚ jakiejÂś leÂżanki, czy coÂś?
–NaoglÂądaÂłeÂś siĂŞ za duÂżo amerykaĂąskich filmĂłw, Mike. Czy nie jest przyjemniej posiedzieĂŚ sobie przy uroczym stoliczku, popijajÂąc kawĂŞ? – zapytaÂł i gdy juÂż miaÂłem odburkn¹Ì, Âże nie widzĂŞ tu Âżadnej kawy, do pokoju weszÂła asystentka Wizzarda, niosÂąc na tacce dwie filiÂżanki. PostawiÂła je na blacie, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do mnie i zostawiÂła nas samych. TrwaÂłem chwilĂŞ w niemym proteÂście.
–MuszĂŞ przyznaĂŚ, Wizzard, Âże to byÂło dobre...
–Dobra jest kawa, skosztuj, proszĂŞ – zachĂŞciÂł, nalewajÂąc aromatyczny napar do zielonej, pĂŞkatej filiÂżanki. – Mleka?
–Nie dziĂŞki, lubiĂŞ, gdy kawa jest czarna.

Ciemna i gêsta jak ropa, która pokrywa cia³a kaczek p³ywaj¹cych przy brzegach. Oblepiaj¹ca pióra, wpe³zaj¹ca do dziobów i oczu. Czarna krew cywilizacji. Temperatura nagle podnosi siê o kilkanaœcie stopni, na kark momentalnie wystêpuje pot. Rozpinam kilka guzików koszuli i ze wszystkich si³ staram siê uspokoiÌ. Niemo¿liwe, ¿ebym zasn¹³... Po prostu niemo¿liwe. Poznajê ten krajobraz, doskonale wiem, co bêdzie na zewn¹trz, a mimo to wychodzê; ulica jest us³ana mnóstwem œmieci i pot³uczonego szk³a, witryny sklepów ziej¹ czerni¹ potrzaskanych szyb, w poprzek drogi stoi kilka porzuconych i pordzewia³ych samochodów. Gor¹cy wiatr dmie z pó³nocy, nios¹c na swoich skrzyd³ach potworny sw¹d. Jak zwykle ruszam pust¹ ulic¹, mijaj¹c pokruszone ceg³y i wpatruj¹c siê w brunatne niebo, po którym gnaj¹ sk³êbione chmury. Wygl¹daj¹, jakby mia³y za chwilê wypluÌ z siebie siarczany deszcz, albo coœ równie ma³o przyjemnego. Mijam kolejn¹ przecznicê i w³aœnie tam j¹ widzê; zgrabn¹, czarnow³os¹ dziewczynê w b³êkitnej sukience. Wo³am za ni¹, ale nie reaguje. Krzyczê ponownie i biegnê. Zatrzymuje siê i zaczyna powoli odwracaÌ przez ramiê...

SpojrzaÂłem na dno filiÂżanki a dopiero potem na Wizzarda. PrzyglÂądaÂł mi siĂŞ z troskÂą, pocierajÂąc palcami spiczastÂą brĂłdkĂŞ.
- WyciÂągniemy ciĂŞ z tego Mike. Nigdy nie Âśni ci siĂŞ dalej?
OdpowiedziaÂłem przeczÂącym ruchem gÂłowy.
- Nie bĂŞdĂŞ przepisywaÂł ci Âżadnych tabletek, bo to jest bez sensu. Po prostu sprĂłbujemy razem dotrwaĂŚ do koĂąca tego snu, dobrze?
- Dobrze.
- PrzyjdÂź do mnie jutro, o tej samej porze, pasuje ci?
- Tak... – ZgodziÂłem siĂŞ i wÂłaÂściwie ie wiedziaÂłem dlaczego. CoÂś wewnÂątrz jednak podpowiadaÂło, Âże zrobiÂłem dobrze.

Sara wstaÂła z krzeseÂłka, gdy tylko zobaczyÂła, jak wychodzĂŞ z gabinetu. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do mnie promiennie, wsunĂŞÂła swojÂą rĂŞkĂŞ pod moje ramiĂŞ.
–I jak byÂło?
–ChodÂźmy stÂąd...

Tej nocy w ogóle nie mog³em zasn¹Ì; ca³y czas myœla³em o tym, co widzia³em tak realnie w gabinecie Wizzarda. Do tej pory wspomnienia mary by³y pourywane, niechronologiczne, takie k³êbi¹ce siê w g³owie fragmenty koszmaru. Niby pamiêta³em wszystkie elementy, ale bardziej na zasadzie pomieszanych puzzli, ni¿ ca³oœci obrazu. Tym razem nie obudzi³em siê o trzeciej; o tej porze jeszcze nawet nie zasn¹³em.

U Wizzarda pojawiÂłem siĂŞ punktualnie i chyba nie mogÂłem siĂŞ doczekaĂŚ, w jaki sposĂłb zamierza odkryĂŚ przede mnÂą caÂły sen. Dziwne, ale jakoÂś tak podÂświadomie czuÂłem, Âże ten facet naprawdĂŞ moÂże mi pomĂłc. Asystentka poprosiÂła mnie do gabinetu, gdzie czekaÂł juÂż na mnie lekarz.
– DzieĂą dobry Mike. - UÂśmiechn¹³ siĂŞ. - WyglÂądasz, jakbyÂś nie spaÂł...
– Bo nie spaÂłem – odparÂłem zgodnie z prawdÂą. - MĂłw, w jaki sposĂłb zamierzasz dokoĂączyĂŚ mĂłj sen?
– Najpierw powiedz mi, od kiedy siĂŞ pojawia?
– KilkanaÂście Âładnych lat. Nie pamiĂŞtam dokÂładnie.
– A zanim przyÂśniÂł ci siĂŞ po raz pierwszy, nie wydarzyÂło siĂŞ nic, co bardzo tobÂą wstrzÂąsnĂŞÂło?
ZastanowiÂłem siĂŞ przez chwilĂŞ. I przypomniaÂłem sobie; pierwszy raz miaÂłem ten koszmar zaraz po tym, gdy jedna z moich koleÂżanek nie wrĂłciÂła z balu maturalnego.
– Po prostu zniknĂŞÂła, nikt nie wiedziaÂł co siĂŞ z niÂą staÂło, policja szukaÂła jej dÂługo, aÂż w koĂącu odÂłoÂżyli teczkĂŞ do archiwum – powiedziaÂłem.
– Jak miaÂła na imiĂŞ?
– Karolina. MiaÂła na imiĂŞ Karolina.
– Mike, chcesz, Âżeby te sny przestaÂły ciĂŞ drĂŞczyĂŚ, prawda?
– Po to tu jestem.
– WiĂŞc po prostu mi zaufaj.
Nie wiem czemu, ale naprawdĂŞ mu wierzyÂłem. ZnaÂłem tego goÂścia od wczoraj i wierzyÂłem mu!
– Zamknij oczy i Âśnij – rozkazaÂł, a ja – o dziwo – posÂłusznie wypeÂłniÂłem polecenie.

Jak zwykle ruszam pust¹ ulic¹, mijaj¹c pokruszone ceg³y i wpatruj¹c siê w brunatne niebo, po którym gnaj¹ sk³êbione chmury. Wygl¹daj¹, jakby mia³y za chwilê wypluÌ z siebie siarczany deszcz, albo coœ równie ma³o przyjemnego. Mijam kolejn¹ przecznicê i w³aœnie tam j¹ widzê; zgrabn¹, czarnow³os¹ dziewczynê w b³êkitnej sukience. Wo³am za ni¹, ale nie reaguje. Krzyczê ponownie i biegnê. Zatrzymuje siê i zaczyna powoli odwracaÌ przez ramiê... Jej twarz jest zamazana, jakby ktoœ przejecha³ palcem po rysunku wykonanym miêkkim o³ówkiem, zacieraj¹c go.
Przesuwa po mnie wzrokiem, jakbym byÂł elementem otoczenia. Idzie dalej. JuÂż prawie jÂą doganiam, gdy z bramy wychodzi trzech typkĂłw. MyÂślaÂłem, Âże nic mnie nie zdziwi w tym miejscu, jednak nie spodziewaÂłem siĂŞ upiorĂłw odzianych w smokingi. Ich twarze sÂą dokÂładnie tak samo znieksztaÂłcone jak buzia dziewczyny. PodchodzÂą do niej. Chyba siĂŞ uÂśmiecha, rozmawiajÂą przez chwilĂŞ, ale ja w ogĂłle nie sÂłyszĂŞ ich gÂłosĂłw, tylko wiatr gwiÂżdÂże gÂłoÂśniej, gdy otwierajÂą usta. Jeden z nich obejmuje dziewczĂŞ w pasie i skrĂŞcajÂą w bocznÂą uliczkĂŞ. Gnam za nimi, nie wiem dlaczego, to tylko, RYKWA, sen, prawda, tu nie ma logiki?No wiĂŞc:
Idê, wzniecaj¹c tumany kurzu. Oni nikn¹ gdzieœ w mroku. Wpadam w oblepiaj¹c¹ mnie czarn¹ maŸ, ciemnoœÌ w czystej postaci, parali¿uj¹c¹ ruchy i zatrzymuj¹c¹ zd³awione strachem serce. Ciemna i gêsta jak ropa, która pokrywa cia³a kaczek p³ywaj¹cych przy brzegach. Oblepiaj¹ca pióra, wpe³zaj¹ca do dziobów i oczu. Czarna krew cywilizacji.

Otworzy³em oczy i rozejrza³em siê zdezorientowany wokó³. Wizzard siedzia³ naprzeciw z przymkniêtymi powiekami i coœ mamrota³ pod nosem. W koùcu spojrza³ na mnie i uœmiechn¹³ siê blado.
– Nie wszystko naraz, ale juÂż jest lepiej... - mrukn¹³.
– To jakiÂś rodzaj hipnozy, tak? - spytaÂłem.
– Powiedzmy... Tak czy inaczej, sam sobie wszystkiego od razu nie przypomnisz. Spotkamy siĂŞ jutro. - WyglÂądaÂł na bardzo zmĂŞczonego, jakby przebiegÂł maraton albo spĂŞdziÂł kilkadziesiÂąt godzin za kó³kiem. WstaÂłem bez sÂłowa i poÂżegnaÂłem siĂŞ z lekarzem skinieniem gÂłowy.


Nie potrafiÂłem zrozumieĂŚ dlaczego tak bardzo siĂŞ niecierpliwiÂłem. Fakt, to oczywiste, Âże chciaÂłem poznaĂŚ koniec przeÂśladujÂącego mnie od lat koszmaru. Dlatego teÂż rĂłwno o dwudziestej stawiÂłem siĂŞ w gabinecie Wizzarda.
PrzywitaÂł mnie, jak zwykle, uÂśmiechem i filiÂżankÂą kawy.
– Czy jesteÂś gotĂłw na dotarcie do koĂąca?
– TeÂż pytanie! No pewnie!
– Zanim zaÂśniesz, chcĂŞ ÂżebyÂś wiedziaÂł, Âże to, co siĂŞ stanie TAM moÂże mieĂŚ realny wpÂływ na TU. MoÂżesz dowiedzieĂŚ siĂŞ czegoÂś, czego wcale nie chcesz wiedzieĂŚ. UwaÂżaj na siebie, bo wszystko ma swĂłj skutek – powiedziaÂł powaÂżnie, patrzÂąc mi prosto w oczy. Nie uÂśmiechaÂł siĂŞ, byÂł bardzo skupiony. A ja...

Idê, wzniecaj¹c tumany kurzu. Oni nikn¹ gdzieœ w mroku. Wpadam w oblepiaj¹c¹ mnie czarn¹ maŸ, ciemnoœÌ w czystej postaci, parali¿uj¹c¹ ruchy i zatrzymuj¹c¹ zd³awione strachem serce. W koùcu zaczynaj¹ do mnie docieraÌ echa tego milcz¹cego dot¹d œwiata. S³yszê jej krzyk i ich œmiech. Nie namyœlam siê d³ugo, biegnê za g³osami, w aksamitnej ciemnoœci. Co i rusz potykam siê o sterty œmieci, ale nieustannie pod¹¿am naprzód, choÌ mam upiorne wra¿enie, ¿e stojê w miejscu. G³os nadal pozostaje w tej samej odleg³oœci, mimo ¿e od tego wœciek³ego gonu zaczyna brakowaÌ mi tchu. Zmuszam siê do szybszego przebierania nogami, ca³y czas maj¹c wra¿enie, ¿e ta cholerna ciemnoœÌ lepi mi siê do ubraù, twarzy, w³osów, trzyma mnie w swojej sieci. Ciemna i gêsta jak ropa, która pokrywa cia³a kaczek p³ywaj¹cych przy brzegach. Oblepiaj¹ca pióra, wpe³zaj¹ca do dziobów i oczu. Czarna krew cywilizacji.
Wszystko zaczyna nikn¹Ì, RYKWA, jebaÌ pierdolone kaczki!
CiemnoœÌ ustĂŞpuje, wypadam na podwĂłrko – studniĂŞ, nad ktĂłrym goreje brudnoczerwone niebo, zarzygane ceglastymi chmurami.
SÂą! WidzĂŞ ich! Dziewczyna leÂży na ziemi, krzyczy, woÂłajÂąc o pomoc, krzyczy MOJE IMIÊ! „Mike! Mike!” dudni mi caÂły czas pod czaszkÂą. Dostaje w twarz, milknie, goœÌ przed niÂą rechocze parszywie i rozpina spodnie. Zgrzyt rozporka grzmi echem lawiny, wielokrotnieje i powraca, odbijajÂąc siĂŞ od odrapanych kamienic, przyglÂądajÂących siĂŞ wszystkiemu czarnymi oknami. Tam, za brudnymi szybami coÂś siĂŞ czai. StojĂŞ z rozdziawionÂą gĂŞbÂą, wpatrujÂąc siĂŞ w cholerne okna. Chmury bluznĂŞÂły gĂŞstym deszczem, bÂłotnistÂą plwocinÂą, ciemnÂą i gĂŞstÂą jak ropa, ktĂłra pokrywa ciaÂła kaczek pÂływajÂących przy brzegach. OblepiajÂąca piĂłra, wpeÂłzajÂąca do dziobĂłw i oczu. Czarna krew cywilizacji.


Nigdy nie sÂądziÂłem, Âże koszmar moÂże aÂż tak wyczerpaĂŚ. ObudziÂłem siĂŞ mokry jak nurek, dyszÂąc ciĂŞÂżko. Wizzard wyglÂądaÂł niewiele lepiej, jakby caÂły ten cholerny sen przeÂżywaÂł razem ze mnÂą. W koĂącu otworzyÂł ociĂŞÂżale oczy i powiedziaÂł:
– JesteÂśmy juÂż blisko rozwiÂązania twojego problemu, przyjacielu. Tylko pozostaje pytanie, czy dasz radĂŞ teraz...
– A ty?
Kiwn¹³ g³ow¹ w odpowiedzi.

Chmury bluznĂŞÂły gĂŞstym deszczem, bÂłotnistÂą plwocinÂą, a ja nadal sterczĂŞ z zadartÂą gÂłowÂą. „Mike!” - wrzask wwierca mi siĂŞ w czaszkĂŞ. Zwracam siĂŞ w stronĂŞ dziewczyny i biegnĂŞ do niej. Jeden typ dostaje prawego sierpowego, prosto w szczĂŞkĂŞ, tak, jak uczyÂł mnie kumpel. Po chwili drugi teÂż leÂży na ziemi, a ja ÂłapiĂŞ za kark trzeciego. SzarpiĂŞ go za koÂłnierz, odciÂągajÂąc od przeraÂżonej dziewuszki. Odwraca siĂŞ i patrzy mi w oczy... moimi wÂłasnymi oczami, uÂśmiecha siĂŞ moim uÂśmiechem i warczy moi wÂłasnym gÂłosem: „Wypierdalaj!” StojĂŞ osÂłupiaÂły, potem cofam siĂŞ kilka krokĂłw. PadajÂący deszcz Âścieka strugÂą za koszulĂŞ, po krĂŞgosÂłupie przebiega dreszcz, a instynkt zastĂŞpuje trzeÂźwe myÂślenie. Chwytam le¿¹cÂą na ziemi butelkĂŞ, tÂłukĂŞ jÂą o bruk i niewiele siĂŞ zastanawiajÂąc, zatapiam ostre krawĂŞdzie w ciele nie-Mike'a, raz po raz, aÂż osuwa siĂŞ w kaÂłu¿ê wÂłasnej krwi. StojĂŞ nad jego ciaÂłem i patrzĂŞ na zakrwawione dÂłonie. Krew miesza siĂŞ z bÂłotem, lejÂącym siĂŞ ciurkiem z nisko wiszÂących chmur. Ciemna i gĂŞsta jak ropa, ktĂłra pokrywa ciaÂła kaczek pÂływajÂących przy brzegach. OblepiajÂąca piĂłra, wpeÂłzajÂąca do dziobĂłw i oczu. Czarna krew cywilizacji.

Nigdy nie zerwa³em siê z takim bólem g³owy. Przetoczy³em na wpó³ oszala³ym wzrokiem po pomieszczeniu i nieco uspokoi³em siê, widz¹c kiwaj¹cego siê w przód i ty³ Wizzarda. Swoim zwyczajem mamrota³ coœ pod nosem. W koùcu przesta³ i spojrza³ na mnie ze smutkiem.
– Tym razem to ja ciĂŞ wybudziÂłem. Znam juÂż zakoĂączenie twojego snu, Mike.
– Do cholery, po co to zrobiÂłeÂś?!
– Bo mnie o to poprosiÂła.
– Kto, do licha?! To jakaÂś pieprzona psychoza!
– UspokĂłj siĂŞ, Mike. PoprosiÂła mnie o to Karolina. Tam, we Âśnie, uratowaÂłeÂś jÂą. Teraz moÂże spokojnie iœÌ dalej.
– Co ty bredzisz, czÂłowieku?! Karolina?! PrzecieÂż ona najpewniej nie Âżyje!
– Masz racjĂŞ, nie Âżyje. Ale powiedziaÂła mi, Âże dzisiejszej nocy ciĂŞ odwiedzi, aby porozmawiaĂŚ.
– Wiesz, nie jestem pewien, ktĂłry z nas bardziej potrzebuje psychiatry, ja czy ty. RYKWA, to siĂŞ nie trzyma kupy!
– IdÂź juÂż i po³ó¿ siĂŞ wczeÂśnie spaĂŚ. Zobaczymy siĂŞ jutro, Mike.
– Ta, jasne. - WyszedÂłem z gabinetu, trzaskajÂąc drzwiami. Nie miaÂłem najmniejszego zamiaru wracaĂŚ do tego popapraĂąca. Na szczĂŞÂście dzisiaj Sara wyszÂła z koleÂżankami do kina, wiĂŞc unikn¹³em wszystkich durnych pytaĂą w stylu: „Kochanie, co siĂŞ staÂło, Âże jesteÂś taki zdenerwowany?”.

Po drodze do domu wst¹pi³em do sklepu, zaopatruj¹c siê w zgrzewkê piwa i ostre orzeszki. To, w po³¹czeniu z jakimœ dobrym filmem, powinno nieco uspokoiÌ moje sko³atane nerwy. Dobry lekarz, psiakrew! Jak ja w ogóle da³em siê na to namówiÌ?!
Dom by³ pusty i ciemny. Gdy tylko przekrêci³em klucz w zamku, przywita³o mnie przeci¹g³e miauczenie cholernego kota. Wiecznie g³odny jaœniepan, wyleguj¹cy siê na moich swetrach. Warkn¹³em na niego, by szed³ do diab³a i pierwszy raz w ¿yciu odpuœci³. Jednak zwierzêta wyczuwaj¹ nastrój.
OdpaliÂłem papierosa, w³¹czyÂłem telewizor i zapatrzyÂłem siĂŞ po raz kolejny na „Lock, stock and two smoking barrels”, delektujÂąc siĂŞ piwem. OglÂądaÂłem ten film wiele razy i za kaÂżdym byÂłem pod wraÂżeniem pomysÂłowoÂści Guya Ritchiego – jednak ten rozwĂłd z MadonnÂą dobrze mu zrobiÂł, znowu zacz¹³ krĂŞciĂŚ Âświetne rzeczy. Bohaterowie juÂż mieli wyrzuciĂŚ strzelby do rzeki, gdy rozdzwoniÂł siĂŞ dzwonek do drzwi. Kot zjeÂżyÂł siĂŞ, zasyczaÂł i uciekÂł pod kanapĂŞ; to juÂż powinno mi daĂŚ do myÂślenia, ale kilka piw osÂłabiÂło mojÂą czujnoœÌ. Niewiele myÂślÂąc otworzyÂłem. W drzwiach stanĂŞÂła ona; Âśliczna, czarnowÂłosa dziewczyna w b³êkitnej sukience. Zanim zebraÂłem szczĂŞkĂŞ z podÂłogi, trzasn¹³em drzwiami czy po prostu zacz¹³em wrzeszczeĂŚ jak przeraÂżona panienka, Karolina zwyczajnie weszÂła do mieszkania i rozejrzaÂła siĂŞ.
– CaÂłkiem tu Âładnie u ciebie. - UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. Powoli odwrĂłciÂłem siĂŞ w jej stronĂŞ, majÂąc nadziejĂŞ, Âże za mnÂą jednak nikt nie stoi. Nadal tam byÂła.
– Karolina? Co ty tu robisz? - MoÂże to nie byÂło zbyt rezolutne pytanie, ale nic lepszego nie przyszÂło mi do gÂłowy.
– PrzyszÂłam porozmawiaĂŚ, Teodor nie uprzedziÂł ciĂŞ o mojej wizycie?
– Ten stary wariat?
– Zdecydowanie bardziej woli, by nazywaĂŚ go przewodnikiem dusz, ale moÂże byĂŚ i wariat, jeÂśli tak ci jest Âłatwiej. - RozeÂśmiaÂła siĂŞ i z wdziĂŞkiem usiadÂła na kanapie.
– Ty... ty przecieÂż nie Âżyjesz.
– Owszem, ale w tych okolicznoÂściach to chyba nie jest wielki problem. Wybaczam ci, to chciaÂłam ci powiedzieĂŚ.
– Wybaczasz mi, Âże uratowaÂłem ciĂŞ w swoim Âśnie? Co za brednie! - ZÂłapaÂłem siĂŞ za gÂłowĂŞ, zastanawiajÂąc siĂŞ, w ktĂłrym momencie staÂłem siĂŞ peÂłnowymiarowym Âświrem. Kto wiem, moÂże niedÂługo bĂŞdĂŞ wmawiaÂł Âświatu, Âże jestem Napoleonem...
– Wybaczam ci, Âże mnie zabiÂłeÂś.
– Nie rozumiemy siĂŞ.
– Port, podwĂłrko studnia, zakoĂączenie balu maturalnego. Ty, ja i dwĂłch twoich kolegĂłw. PostanowiliÂście odprowadziĂŚ mnie do domu, bo mieszkaÂłam w niebezpiecznej dzielnicy. MieliÂście racjĂŞ, byÂła cholernie niebezpieczna. ZwÂłaszcza tamtej nocy, zwÂłaszcza dla mnie.
– Chcesz mi wmĂłwiĂŚ, Âże...
– ÂŻe zgwaÂłciÂłeÂś mnie wÂśrĂłd rechotu twoich kumpli a potem utopiliÂście mnie w morzu, pomiĂŞdzy martwymi kaczkami. Kaczkami, ktĂłre zdechÂły po tym, jak wylaÂł tam tankowiec. TonĂŞÂłam w wodzie, a do oczu i pÂłuc wpeÂłzaÂła ropa. Czarna ropa, Mike.
– Nie, to niemoÂżliwe! - SiadÂłem ciĂŞÂżko w fotelu i przymkn¹³em oczy. Gdy je otworzyÂłem, za oknem wÂłaÂśnie wstawaÂł przydymiony Âświt. KtoÂś nawet przykryÂł mnie kocykiem. Wokó³ walaÂły siĂŞ puszki po piwie, kot leniwie wygrzebywaÂł niedopaÂłki z popielniczki, po czym polowaÂł na nie, podrzucajÂąc Âłapkami i atakujÂąc z furiÂą. ZerwaÂłem siĂŞ jak oparzony i zanim mĂłj mĂłzg zd¹¿yÂł zaprotestowaĂŚ, narzuciÂłem na siebie kurtkĂŞ, wsun¹³em buty i wybiegÂłem z mieszkania.

Ulica byÂła usÂłana mnĂłstwem Âśmieci i potÂłuczonego szkÂła, witryny sklepĂłw ziaÂły czerniÂą potrzaskanych szyb, w poprzek drogi staÂło kilka porzuconych i pordzewiaÂłych samochodĂłw. Wilgotny wiatr d¹³ z pó³nocy, niosÂąc na swoich skrzydÂłach potworny smrĂłd gnijÂących ryb. RuszyÂłem pustÂą ulicÂą, mijajÂąc pokruszone cegÂły. WypadÂłem na podwĂłrko – studniĂŞ, nad ktĂłrym gorzaÂło brudnoczerwone niebo, zarzygane ceglastymi chmurami. PodwĂłrko byÂło puste, tylko jakiÂś bury kocur umkn¹³ pomiĂŞdzy zasypanymi Âśmieciami koszami. SzedÂłem dalej labiryntem potÂłuczonego szkÂła i gruzu. OtworzyÂłem niepozorne drzwi, z ktĂłrych pÂłatami odchodziÂła zielona farba. UderzyÂł mnie fetor starych szczyn, tworzÂących zacieki na obdrapanych Âścianach. Korytarz prowadziÂł wprost pomiĂŞdzy pordzewiaÂłe kontenery. Dalej sÂłychaĂŚ juÂż szum fal a powietrze staÂło siĂŞ nieco bardziej przejrzyste i nie wgryzaÂło siĂŞ brutalnie w pÂłuca. PodszedÂłem do brzegu, gdzie kiedyÂś ÂświeciÂły tĂŞczowe smugi w czarnych plamach oleju. Wspomnienia wlaÂły siĂŞ w mojÂą gÂłowĂŞ, jakby puÂściÂła jakaÂś tama.
– Prawda musi wyjœÌ na jaw. - Kupka ÂłachmanĂłw, porzucona niedbale gdzieÂś pod zaÂśniedzia³¹ ÂścianÂą baraku przemĂłwiÂła, sprawiajÂąc, Âże aÂż podskoczyÂłem.
– Wizzard? Co ty tu, do cholery robisz?!
– Och, nic wielkiego po prostu czekaÂłem tu na ciebie, mÂłody czÂłowieku. - SpojrzaÂł na mnie oczami pamiĂŞtajÂącymi, zdawaÂłoby siĂŞ, narodziny najstarszych gwiazd.
– Po co?
– Aby upewniĂŚ siĂŞ, Âże postÂąpisz sÂłusznie.


Telefon Sary rozdzwoni³ siê, gdy akurat wychodzi³a z centrum handlowego. Odebra³a z uœmiechem na ustach, który rzed³ z ka¿dym us³yszanym s³owem. Gdy tajemniczy rozmówca zakoùczy³ po³¹czenie, na twarzy kobiety malowa³y siê strach i rozpacz. Podesz³a do najbli¿szej taksówki i dr¿¹cymi d³oùmi otworzy³a drzwi. By³a zbyt roztrzêsiona, by prowadziÌ w³asne auto.
– DzieĂą dobry! - przywitaÂł jÂą kierowca, produkowany taÂśmowo wÂąsaty czterdziestolatek w burym pulowerku. - DokÂąd jedziemy?
– Szpital ÂświĂŞtego Krzysztofa, proszĂŞ.
Widz¹c ³zy, kapi¹ce jedna po drugiej i rozmazuj¹ce po policzkach tusz do rzês, nie odwa¿y³ siê zagajaÌ rozmowy, tylko powiód³ pasa¿erkê najmniej zakorkowanymi ulicami, by mog³a jak najszybciej znaleŸÌ siê na miejscu.
Drzwi otwiera³y siê za wolno, ludzie snuli siê jak duchy, sens ich s³ów wymyka³ siê percepcji. W koùcu ktoœ nieomal przemoc¹ posadzi³ Sarê na plastikowym krzeœle i wydoby³ z niej informacje kim jest i po co przyjecha³a.
– Mike... Michael Thoryfay, jest na ostrym dyÂżurze! MuszĂŞ siĂŞ dowiedzieĂŚ co z nim, co w ogĂłle siĂŞ staÂło! - ÂłkaÂła, starajÂąc siĂŞ rzeczowo odpowiedzieĂŚ na pytanie. PielĂŞgniarka, zdawaÂłoby siĂŞ ciosana z granitowych blokĂłw skalnych, obrzuciÂła jÂą niechĂŞtnym spojrzeniem i spytaÂła lodowato:
– A kim pani jest dla tego pana?
– Ja? Jestem jego... narzeczonÂą.
– W takim razie bardzo mi przykro, ale nie mogĂŞ pani udzieliĂŚ Âżadnych informacji. Nie jest pani nikim z najbliÂższej rodziny, rozumie pani, przepisy...

NastĂŞpne dni zlaÂły siĂŞ w ciÂąg zmartwienia, tĂŞsknoty i bĂłlu. DÂźwiĂŞk uderzajÂących o wieko trumny grud ziemi byÂł kolejnym strzaÂłem w serce Sary. BrzmiaÂł jej w uszach nawet gdy juÂż wrĂłciÂła do domu i zawinÂąwszy siĂŞ po uszy w koc, zasnĂŞÂła zmĂŞczona pÂłaczem.

Idê ciemn¹ ulic¹, nie wiem dlaczego od krawê¿nika do krawê¿nika. Wszystko jakby usnê³o, nawet najl¿ejszy podmuch wiatru nie porusza ga³êziami. Docieram do parku, mijam fontannê, omsza³y anio³, wylewaj¹cy z dzbanka wodê, zdaje siê wodziÌ za mn¹ oczami. Przyspieszam kroku i prawie biegnê po ¿wirowej alejce. Wypadam na dzik¹ ³¹kê z wypalon¹ traw¹. Czarne kikuty je¿¹ siê na mój widok, jak przestraszony kot. Ka¿de kolejne st¹pniêcie sprawia, ¿e spod butów wylatuje smolisty dym py³u zamordowanych traw. Potykam siê o tory i teraz idê wzd³u¿ nich, zbli¿aj¹c siê coraz bardziej do tunelu, a¿ w koùcu zatapiam siê w jego mrok. Zmuszam siê do szybszego przebierania nogami, ca³y czas maj¹c wra¿enie, ¿e ta cholerna ciemnoœÌ lepi mi siê do ubraù, twarzy, w³osów, trzyma mnie w swojej sieci. Ciemna i gêsta jak ropa, która pokrywa cia³a kaczek p³ywaj¹cych przy brzegach. Oblepiaj¹ca pióra, wpe³zaj¹ca do dziobów i oczu. Czarna krew cywilizacji.



Temat: B³êdy m³odoœci odzywaj¹ siê w przysz³oœci.
Co do tekstu:
- musi byĂŚ fantastyczny
- narracja pierwszoosobowa
- g³ówny/a bohater/ka ¿yje na tzw. ,,koci¹ ³apê"
- nawiÂązanie do niszczenia czegoÂś w przyrodzie (erozja gleby, wysychanie rzek, wybuch wulkanu itp.)
- gwaÂłt
D³ugoœÌ: do piêtnastu stron w wordzie czcionk¹ Arial 12