Na jakimÂś zapomnianym forum odgrzebaÂłam swoje stare opko, to Wam podrzucam


16. paÂździernika, po poÂłudniu

-No juÂż ciii, nie becz, uspokĂłj siĂŞ. - Yuviel gÂłaskaÂła czule po pysku dwudziestotonowego smoka.
-I oni... oni wtedy... - zachlipa³o zwierzê, wypuszczaj¹c z pyska k³êby dymu.
-Ciii, juÂż dobrze, jestem tu z tobÂą...
-Powiedz mi, ma³y elfie, dlaczego oni wszyscy przychodz¹ tutaj i albo próbuj¹ mnie zabiÌ, albo przekonaÌ do zabijania innych, albo chc¹ ukraœÌ moje z³oto?! - Smok otar³ szponiast¹ ³ap¹ ³zê, sp³ywaj¹c¹ po policzku.
Yuviel przytuli³a siê do szorstkich, wielobarwnych ³usek i nuci³a jak¹œ koj¹c¹ piosenkê. Powieki gada zaczê³y powoli opadaÌ, a¿ w koùcu zasn¹³, chrapi¹c tak, ¿e ze sklepienia jaskini sypa³ siê py³.

15. paÂździernika

-MĂłwiÂłem ci, Âże coÂś mi Âśmierdzi w tym zleceniu – zrzĂŞdziÂł pod nosem Wolf, mozolnie wspinajÂąc siĂŞ po niemal pionowej Âścianie.
-Nie gadaj tyle, tylko w³aŸ! - warkn¹³ Dragomar i wyci¹gn¹³ siê na swoje ca³e metr piêÌdziesi¹t, by siêgn¹Ì wystaj¹cego fragmentu ska³y.
-Przecie¿, RYKWA, w³a¿ê! Sk¹d ty w ogóle wytrzasn¹³eœ tego sir l'Aguille, co?!
-Nie ja go wytrzasn¹³em, tylko sam siê wytrzasn¹³. - Dragomar wdrapa³ siê na w¹sk¹ pó³kê skaln¹, klapn¹³ ciê¿ko na piasek i wyci¹gn¹³ zza paska manierkê. Upi³ solidny ³yk, otar³ rêkawic¹ w¹siska i poda³ buk³ak Wolfowi, który w³aœnie wystawi³ czuprynê ponad nawis.
-Zaraz, brachu, zaraz – wysapaÂł, wczoÂłgujÂąc siĂŞ na pó³kĂŞ. UsiadÂł i wzi¹³ wino od przyjaciela.
-WiĂŞc? - zapytaÂł.
-Co: wiĂŞc?
-Sk¹d sam siê wytrzasn¹³.
-SÂłuchaj, pÂłaci zÂłotem, tak?
-No tak.
-PoÂłowĂŞ daÂł nam wczeÂśniej, tak?
-No tak.
-WiĂŞc motyla noga mnie obchodzi kim jest, skÂąd jest i po cholerĂŞ mu smoczy Âłeb.
-Wiesz, naszÂła mnie taka myÂśl...- powiedziaÂł po chwili Wolf.
-Hmm? - mrukn¹³ krasnolud, opieraj¹c siê o ska³ê i podk³adaj¹c ramiona pod g³owê.
-Jak my mu ten Âłeb utniemy?
-Jak to jak? Zwyczajnie. Toporem na przykÂład.
-Ale wiesz, smoki sÂą wielkie, ziejÂą ogniem i w ogĂłle.
-W ogóle i w szczególe dosta³em od tego jegomoœcia tyle hajsu, ¿e przyniós³bym mu nie tylko ³eb smoka, ale i demona. Na srebrnej tacy, a jeœliby za¿¹da³, to jeszcze przybra³bym go dziewiêÌsi³em.
-W sumie...
-Ci, ktĂłrzy nie chcÂą czegoÂś zrobiĂŚ - Dragomar siadÂł prosto i wyciÂągn¹³ w gĂłrĂŞ sĂŞkaty paluch - szukajÂą powodu. Ci, ktĂłrym zaleÂży – sposobu. - PowrĂłciÂł do swojej wygodnej pozycji z plecakiem pod gÂłowÂą i przymkn¹³ oczy. Wolf rozejrzaÂł siĂŞ wokó³; wspiĂŞli siĂŞ juÂż tak wysoko, Âże kamienie pokrywaÂł szron, a pod nimi rozlewaÂło siĂŞ mleczne morze sk³êbionych chmur. SÂłoĂące majaczyÂło czerwieniÂą na horyzoncie, barwiÂąc na ró¿owo obÂłoki; gdyby byÂł poetÂą, zapewne ten widok natchn¹³ by go do spÂłodzenia jakiejÂś ckliwej ballady. Ale byÂł jedynie pospolitym najemnikiem i okazjonalnym zÂłodziejem, wiĂŞc pomyÂślaÂł tylko: „Jak my, RYKWA, zleziemy na dó³ z tym Âłbem?”
-Dragomar? - odezwaÂł siĂŞ Wolf po chwili.
-No? - mrukn¹³ krasnolud sennym g³osem.
-Co to, RYKWA, jest ten dziewiĂŞĂŚsiÂł?

14. wrzeÂśnia

-ChciaÂłeÂś mnie, panie, widzieĂŚ. - Wysoki, mÂłody mĂŞÂżczyzna skÂłoniÂł siĂŞ dworsko przed siedzÂącym na misternie rzeÂźbionym tronie krĂłlem Frankonii. WÂładca przyjrzaÂł mu siĂŞ uwaÂżnie; problemy ze wzrokiem dawaÂły o sobie znaĂŚ coraz bardziej.
-Sir Robert l'Aguille! - ucieszy³ siê i podszed³ do rycerza, który nadal pozostawa³ w pó³uk³onie. Wzi¹³ go pod ramiê, jak starego przyjaciela i poprowadzi³ za sob¹.
-Istotnie, wzywaÂłem ciĂŞ. WpadÂłem ostatnio na fenomenalny koncept! - oznajmiÂł uradowany, wychodzÂąc z sali tronowej. „ÂŚwietnie” – pomyÂślaÂł l'Aguille. - „Ciekawe có¿ teraz uroiÂł twĂłj chory umysÂł, stary durniu”
-Koniecznie musicie, mĂłj panie, siĂŞ nim ze mnÂą podzieliĂŚ!
-A i owszem, zamierzam! - CaÂły orszak, ciÂągnÂący siĂŞ za krĂłlem i rycerzem wszedÂł wraz z nimi do komnaty, gdzie zwykle ucztowano. Gigantyczne pomieszczenie o wysokim sklepieniu, z ktĂłrego dumnie zwieszaÂły siĂŞ liczne kandelabry na grubych ÂłaĂącuchach, byÂło teraz puste; dÂługi stó³, stojÂący nieopodal rozlegÂłych, wpuszczajÂących mnĂłstwo poÂłudniowego ÂświatÂła okien, zwykle dÂźwigaÂł mnĂłstwo napojĂłw i jadÂła – teraz jednak na sĂŞkatym blacie nie byÂło nic. KrĂłl wszedÂł do Âśrodka, okrĂŞciÂł siĂŞ wokó³ wÂłasnej osi, wskazujÂąc rĂŞkami na Âściany i rzekÂł:
-Có¿ widzisz, Robercie? - Rycerz omiót³ komnatê wzrokiem i zmarszczy³ brwi; nie by³ pewien o co tym razem mo¿e chodziÌ szaleùcowi w koronie.
-WidzĂŞ, mĂłj panie, wspaniaÂłe gobeliny i cudne arrasy, portrety twoje i twych szlachetnych przodkĂłw, Âłby jeleni, dzikĂłw i innych leÂśnych bestyj, ktĂłre byÂłeÂś Âłaskaw usiec podczas polowaĂą, przeÂświetne witraÂże, skrzÂące siĂŞ w sÂłoĂącu na szkle wysokich rozet. Jednym sÂłowem – wspaniaÂłoœÌ twej przezacnej goÂściny.
-Tak, tak... Ale spójrz tam. - Wskaza³ na pust¹ œcianê nad kominkiem, zajmuj¹cym rozleg³¹ powierzchniê na szczytowej œcianie.
-Hmmm... Kominek? Ale, oczywiÂście, kominek, ktĂłrego nie powinieneÂś siĂŞ, krĂłlu Frankonii, wstydziĂŚ; wszak jest to dzieÂło najznamienitszych kamieniarskich rzemieÂślnikĂłw, jacy tylko mieli zaszczyt mieszkaĂŚ na twych ziemiach, panie.
-Tak, wiem, Âże to jest najpiĂŞkniejszy kominek, jaki tylko powstaÂł. W koĂącu, przyjacielu, sam nadzorowaÂłeÂś tĂŞ budowĂŞ. - PoklepaÂł l'Aguille'a po plecach i perorowaÂł dalej: - Ty jeden zawsze wiesz, czego oczekujĂŞ, zanim wypowiem sÂłowo, tylko ty znasz moje zamysÂły lepiej, niÂż ja sam. Dlatego, Robercie, zwracam siĂŞ wÂłaÂśnie do ciebie; miejsce nad kominkiem jest puste i chciaÂłbym zmieniĂŚ ten stan rzeczy.
-Mam zorganizowaĂŚ polowanie, mĂłj panie?
-Nie, nic z tych rzeczy. - Król machn¹³ rêk¹, jakby odpêdza³ natrêtn¹ muchê.
-Czy czasem nie wisiaÂł tam Âłeb wilka?
-Owszem, wisiaÂł. Ale po pierwsze, zeÂżarÂły go mole, a po drugie i najwaÂżniejsze: Âłeb wilka moÂże powiesiĂŚ sobie kaÂżdy, rozumiesz. Szlachta czĂŞsto poluje, wilk jest zbyt pospolity, chciaÂłbym coÂś... bardziej egzotycznego. Jestem krĂłlem, nie mogĂŞ byĂŚ jak wszyscy!
-MoÂże sprowadziĂŚ Âłeb lamparta, lwa albo tygrysa?
-Nieee... czym¿e wtedy ró¿ni³bym siê od czarnych w³adców albo arabskich szachów?
-Có¿ zatem chcia³byœ zobaczyÌ, mój panie, na œcianie nad kominkiem? - zapyta³ l'Aguille, wietrz¹c k³opoty.
-ÂŁeb smoka.

2. paÂździernika

-SpóŸniÂłeÂś siĂŞ – warkn¹³ krasnolud, wypuszczajÂąc z ust k³¹b cuchnÂącego dymu.
-Daj spokój, utkn¹³em po drodze. Nie mog³eœ wybraÌ jakiegoœ przyjemniejszego miejsca na spotkanie?
-To bardzo przyjemne miejsce. Jest sucho i majÂą niechrzczone piwo, czego chcieĂŚ wiĂŞcej?
-PrzydaÂłaby siĂŞ jeszcze samonapeÂłniajÂąca sakiewka zÂłota – odparÂł wysoki czÂłowiek, ÂściÂągajÂąc z siebie przemoczony pÂłaszcz i przygÂładzajÂąc dÂłoniÂą pozlepiane wodÂą wÂłosy.
-Dobrze kombinujesz. - Dragomar wskaza³ na niego krogulczym paluchem i zanurzy³ wargi w gêstej pianie. - Wiesz, ¿e to jest jedyna karczma w okolicy, gdzie gdy wrzucisz monetê do piwa, to bêdzie siê utrzymywa³a na pianie i nie opadnie, tak jak w tych wszystkich spelunach wokó³?
-SÂłyszaÂłem plotkĂŞ, Âże utrzymuje teÂż zdechÂłe szczury, ktĂłre potem siĂŞ wyÂławia, wrzuca na roÂżen i sprzedaje za pensa jako szaszÂłyk – odparÂł Wolf rozcierajÂąc zgrabiaÂłe z zimna rĂŞce.
-Pieczone szczury sÂą bardzo dobre, nie wiem, o co ci chodzi...
-Nie wa¿ne, nie dr¹¿my tematu. Po co mnie tu zwlok³eœ w tak¹ parszyw¹ pogodê?
-Mamy robotĂŞ.
-A to ci nowina. Czekaj, pĂłjdĂŞ po kufelek, bo juÂż karczmarz, psia jego maĂŚ, Âłypie na mnie, jakbym mu kozĂŞ zgwaÂłciÂł. - WstaÂł z ociÂąganiem i ruszyÂł do szynkwasu.
Drzwi otwar³y siê i wraz zacinaj¹cym deszczem do œrodka wszed³ dostatnio ubrany jegomoœÌ. Kmiecie wlepiali w niego œlepia, jakby zobaczyli szyde³kuj¹cego trolla, niektórzy, maj¹c swoje za uszami, zaciskali d³onie na rêkojeœciach broni. Karczmarz, wietrz¹c zysk, zignorowa³ mówi¹cego do niego Wolfa i przydrepta³ do rycerza, zacieraj¹c chytrze ³apska.
- Witamy w skromnych progach Rozkraczonej Dziwki, w czym mogĂŞ sÂłuÂżyĂŚ dostojnemu panu?
- Szukam Dragomara i Wolfa. - Mina karczmarzowi nieco zrzedÂła, jednak nie traciÂł animuszu.
- Ach, tych dwóch. Siedz¹ o tam. - Wskaza³ brudn¹ rêk¹ na krasnoluda i nachyli³ siê do przybysza. - A czegó¿ wielmo¿ny pan siê napije w tê parszyw¹ pogodê? Miodziku, wódeczki, mo¿e winka? - L'Aguille odsun¹³ siê, gdy owia³ go zgni³y oddech gospodarza.
- Mo¿e byÌ wino, je¿eli nie jest kwaœniejsze od twojego oddechu, ch³opie. - Min¹³ k³aniaj¹cego siê w pas karczmarza i podszed³ do wskazanego stolika.
- Ty jesteÂś Dragomar?
Krasnolud zmierzyÂł go wzrokiem, uniĂłsÂł brew, upiÂł Âłyk piwa i rozparÂłszy siĂŞ wygodnie na krzeÂśle, odparÂł:
- ZaleÂży kto pyta.
- UmĂłwiÂł nas Jednooki Joe.
- W takim razie to ja. - Dragomar wyszczerzyÂł sprĂłchniaÂłe trzonki zĂŞbĂłw i odpaliÂł dÂługÂą fajkĂŞ.
- A gdzie twĂłj towarzysz?
- W³aœnie próbuje kupiÌ piwo, ale twoje pojawienie siê nieco skomplikowa³o mu sprawê. - Dmuchn¹³ w stronê Roberta nieomal ¿r¹cym dymem. - Ju¿ wraca. - Zanim Wolf podszed³ do stolika, minê³a go pospiesznie jedna z dziewek karczemnych, najstarsza i najbardziej cycata córka gospodarza. Nachyli³a siê nad l'Aguillem, stawiaj¹c przed nim gliniany kubek wype³niony czerwonym winem, otar³a siê o mê¿czyznê wydatnym, wylewaj¹cym siê z koszuli biustem i puœci³a mu oczko. Rycerz, chc¹c byÌ uprzejmym, uœmiechn¹³ siê, dziêkuj¹c za trunek i natychmiast tego po¿a³owa³, gdy dziewczê wyszczerzy³o siê do niego poczernia³ym oraz niezbyt kompletnym uzêbieniem. Nie by³ przyzwyczajony do obcowania z pospólstwem, ale có¿, mus to mus. Wolf wreszcie dotar³ do stolika i warkn¹³.
- Zaj¹³eœ moje miejsce. - Sir Robert spojrza³ na niego z niedowierzaniem i ju¿ mia³ coœ odpowiedzieÌ, gdy ubieg³ go krasnolud:
- Daj spokĂłj, Wolf, posadÂź dupsko gdzie indziej, a nie obraÂżasz naszego dobrodzieja. Z czym, panie, do nas przychodzicie? Jednooki Joe powiedziaÂł tylko, Âże szukacie kogoÂś odwaÂżnego i umiejÂącego robiĂŚ mieczem, toporem czy czymkolwiek innym, byle dobrze naostrzonym – zwrĂłciÂł siĂŞ do rycerza, ktĂłry nadal nie mĂłgÂł odnaleŸÌ jĂŞzyka w gĂŞbie.
- Panowie, sprawa jest prosta. PotrzebujĂŞ Âłba smoka.
Wolf zakrztusiÂł siĂŞ piwem.
- Ty to nazywasz prost¹ spraw¹?! - wrzasn¹³, œci¹gaj¹c na siebie ciekawskie spojrzenia.
- Prosta w sensie klarowna, nie Âłatwa do wykonania – wyjaÂśniÂł pospiesznie l'Aguille. Najemnicy zerknĂŞli na siebie, prĂłbujÂąc dociec, có¿, do stu diab³ów, oznacza „klarowny”, ale porzucili rychÂło karkoÂłomny zamysÂł i przenieÂśli wzrok na zleceniodawcĂŞ.
- Kontynuuj – zachĂŞciÂł krasnolud, pykajÂąc kó³ka z dymu.
- Jak ju¿ wspomnia³em, potrzebujê smoczego ³ba. Mo¿liwie szybko. P³acê z³otem, po³owa z góry, druga po³owa po wykonaniu zadania. Nie zak³adam waszej nieuczciwoœci, nie œmia³bym nawet sugerowaÌ czegoœ podobnego, ale poprzedni œmia³kowie, którzy próbowali zbiec z pieniêdzmi, nie wywi¹zuj¹c siê ze zlecenia, susz¹ siê teraz na sznurze na g³ównym rynku. Absolutnie, uprzedzaj¹c panów obiekcje, nie gro¿ê, po prostu wyjaœniam zasady wspó³pracy; wy bêdziecie uczciwi wobec mnie, wówczas sowicie was wynagrodzê.
- O jakich kwotach rozmawiamy? - zapytaÂł krasnolud.
- DwadzieÂścia tysiĂŞcy zÂłotych koron.
Oczy najemnikĂłw prawie wyszÂły z orbit. Nie tylko nigdy nie widzieli takich pieniĂŞdzy, ale rĂłwnieÂż suma wybiegaÂła sporo poza ich matematyczne zdolnoÂści.
- Ile... ile to jest setek? - dopytaÂł Wolf.
- Dwa razy po sto setek.
Wolf powiedziaÂł coÂś do Dragomara w chrapliwym jĂŞzyku, Âżywo gestykulujÂąc. Wymiana zdaĂą trwaÂła chwilĂŞ, po czym odezwaÂł siĂŞ krasnolud:
- Umowa stoi. - Naplu³ na d³où i wyci¹gn¹³ ku rycerzowi. Sir l'Aguille z obrzydzeniem j¹ uœcisn¹³.
- Jestem sir Robert l'Aguille...
- CzÂłowieku, nie interesuje mnie, jak siĂŞ nazywasz, ani skÂąd pochodzisz. Jednooki Joe znajdzie ciĂŞ wszĂŞdzie, gdybyÂś prĂłbowaÂł nas wyrolowaĂŚ, w co wÂątpiĂŞ.
- Kiedy mo¿ecie zacz¹Ì? - Prze³kn¹³ kolejn¹ potwarz.
- Dopijemy piwo i siĂŞ zbieramy.

16. paÂździernika, rano

Ranek przywita³ najemników mrozem i oœlepiaj¹cym blaskiem wynurzaj¹cego siê ponad nisko zawieszone chmury s³oùca. W tym rejonie œwiata niebo zawsze majaczy³o tu¿ nad g³owami, zw³aszcza gdy by³o brzemienne œniegiem albo lodowatym deszczem. Dragomar otworzy³ oczy, zakl¹³ pod nosem, przeklinaj¹c piekielne promienie i sprawdzi³ rzetelnie ka¿dy wêze³. Dopiero wtedy obudzi³ zawiniêtego w koce Wolfa.
-Wstawaj, brachu, poczwara sama sobie Âłba nie utnie.
-Ju¿, ju¿. - Wolf ziewn¹³ g³oœno i przeci¹gn¹³ siê. - Daleko jeszcze?
-Cholera wie. Nic to, na gĂłrĂŞ.
-Czekaj, tylko siê odlejê. - Cz³owiek rozwi¹za³ spodnie i stan¹³ nad przepaœci¹, z ulg¹ opró¿niaj¹c pêcherz.

27. paÂździernika

Robert l'Aguille siedzia³ smêtnie za biurkiem i przegl¹da³ raporty. Siódma ekipa nie powróci³a, mimo ¿e dotar³a do podnó¿y gór, w których mieszka³ smok. Trzy, ignoruj¹c widmo stryczka, odwa¿y³y siê umkn¹Ì z zaliczk¹, dwie schwytano i powieszono.Wyda³ ju¿ fortunê, a efektów nadal nie by³o widaÌ... Jak tak dalej pójdzie, stanie siê zwyk³ym szarakiem ze stert¹ d³ugów do sp³acenia. Brakowa³o mu ju¿ si³ i pomys³u...
Wtem drzwi rozwar³y siê z ³oskotem i stan¹³ w nich królewski herold, obwieszczaj¹c donoœnym g³osem:
-Sir Robercie l'Aguille, Jego WysokoœÌ Król Frankonii, W³adca Przyzagórza i s¹siaduj¹cych ziem, Trzeci Swego Imienia, Karol Dyngenaweùski Trzeci, chce was widzieÌ! Natychmiast!
Rycerz zbladÂł i mechanicznie wstaÂł, ruszajÂąc noga za nogÂą ku sali tronowej.
KrĂłl byÂł wÂściekÂły, l'Aguille od razu to poznaÂł po tym, jak nerwowo bĂŞbniÂł palcami po porĂŞczy.
-Panie, wzywaÂłeÂś mnie. - SkÂłoniÂł siĂŞ. AÂż zaschÂło mu w gardle; wszyscy wszem i wobec wiedzieli, Âże Karol DyngenaweĂąski byÂł furiatem i nigdy nie daÂło siĂŞ do koĂąca przewidzieĂŚ reakcji monarchy.
-MoÂżesz mi wytÂłumaczyĂŚ, czemu caÂły twĂłj czas i, jak sÂądzĂŞ, pieniÂądze przepadÂły? Tyle staraĂą i jak krew w piach!
-MĂłj panie, proszĂŞ mi wierzyĂŚ, Âże dokÂładam wszelkich staraĂą, aby... - KrĂłl uniĂłsÂł dÂłoĂą, uciszajÂąc tym gestem l'Aguilla, widzÂącego juÂż w myÂślach swojÂą gÂłowĂŞ spadajÂącÂą z karku.
CiszĂŞ, jaka zapanowaÂła w sali tronowej, przerywaÂło tylko bzyczenie dwĂłch much, uparcie prĂłbujÂących przebiĂŚ siĂŞ przez szybĂŞ.
-ChcĂŞ, Robercie, byÂś wiedziaÂł, Âże nie mam do ciebie Âżadnych pretensji. WidziaÂłem twojÂą pracĂŞ i oddanie, doceniam wszystko. MĂłj poseÂł, sir Gerad d'Agnois, wrĂłciÂł wÂłaÂśnie z ksiĂŞstw Oswaldu. Nie zgadniesz, co zastaÂł nad kominkiem tamtejszego wÂładcy...
-Nawet nie bêdê próbowa³, mój panie. - L'Aguille odetchn¹³ z ulg¹, jednak nadal nie oœmieli³ siê podnieœÌ wzroku na króla.
-Cholerny Âłeb przeklĂŞtego smoka!
Rycerz poczuÂł, jak miĂŞknÂą mu nogi.
-Jak to bĂŞdzie wyglÂądaÂło? ÂŻe ja, wÂładca Frankonii, gdzie powstajÂą wszystkie kanony mody, czerpiĂŞ wzorce z jakiegoÂś barbarzyĂąskiego ksiĂŞstewka, ktĂłrego jeszcze sto lat temu nie byÂło na mapie?! To nie moÂże byĂŚ!
Po plecach l'Aguilla spÂłynĂŞÂła struÂżka zimnego potu.
-Czyli...
-Czniaj na tego smoka! Musimy iœÌ z postĂŞpem! Smok juÂż byÂł, wiĂŞc musimy wymyÂśliĂŚ coÂś innego! - KrĂłl wstaÂł z tronu i przechadzaÂł siĂŞ w tĂŞ i z powrotem po komnacie. - Wiem! - ZatrzymaÂł siĂŞ, unoszÂąc w gĂłrĂŞ palec. „To siĂŞ Âźle skoĂączy” – pomyÂślaÂł Robert, ÂżegnajÂąc siĂŞ ze swoimi utraconymi pieniĂŞdzmi.Tymczasem monarcha zapaliÂł siĂŞ do swojego pomysÂłu:
-Zamiast Âłba smoka, przyniesiesz mi Âłeb hydry!

26. paÂździernika

-DowiedziaÂłaÂś siĂŞ czegoÂś?
-CiĂŞÂżko jest siĂŞ czegokolwiek dowiedzieĂŚ od zwĂŞglonych zwÂłok, przyjacielu.
Smok wyraŸnie posmutnia³. By³o mu te¿ trochê g³upio, ¿e nie potrafi³ siê powstrzymaÌ. Spojrza³ z nostalgi¹ w niebo i zatêskni³ za czasami, gdzie niewielu oœmiela³o siê podnieœÌ na niego rêkê, a tych, którzy próbowali, da³o siê zliczyÌ na szponach jednej ³apy, wiêc mia³ œwiêty spokój. Ch³opi zostawiali mu na skraju pól krowy, owce i inne bydlêta, w zwi¹zku z czym nie mia³ potrzeby martwiÌ siê o polowania. A potem wszystko siê zmieni³o; ludzie nauczyli siê od krasnoludów w³adania broni¹ paln¹ i ka¿demu nagle zaczê³o siê wydawaÌ, ¿e mo¿e pokonaÌ smoka...
-Nie martw siĂŞ, znalazÂłam teÂż jednego caÂłkiem Âżywego, staÂł na czujce.
-ÂŚwietnie! - Gad rozpostarÂł bÂłoniaste skrzydÂła, przez ktĂłre przebijaÂło siĂŞ sÂłabe ÂświatÂło zachodzÂącego sÂłoĂąca. - Co powiedziaÂł? - ByÂł podekscytowany jak maÂłe dziecko oczekujÂące prezentu.
-ÂŻe przysÂłaÂł ich, podobnie jak wczeÂśniejszych, niejaki sir Robert l'Aguille.
-L'Aguille? Z Frankonii pewnie?
-Tak. WÂłaÂśnie stamtÂąd.
Smok nabra³ g³êboko powietrza i dmuchn¹³ w niebo oœlepiaj¹cym jêzorem p³omienia. Oczy rozjarzy³y mu siê wœciek³oœci¹.
-Wszyscy dostali sporo pieniĂŞdzy za przyniesienie smoczego Âłba – kontynuowaÂła Yuviel.
-Gdzie jest ten, ktĂłrego schwytaÂłaÂś? - zagrzmiaÂł zwierz.
-No có¿, nie byÂł mi juÂż potrzebny, wiĂŞc strÂąciÂłam go w przepaœÌ – beztrosko odparÂła elfka. Smok machn¹³ parĂŞ razy skrzydÂłami, unoszÂąc siĂŞ nad ziemiÂą i zniÂżyÂł Âłeb osadzony na dÂługiej, wĂŞÂżowej szyi, by Yuviel mogÂła wdrapaĂŚ mu siĂŞ na kark.
-DokÂąd lecimy? - zapytaÂła, starajÂąc siĂŞ przekrzyczeĂŚ wiatr.
-Do Frankonii. Odwiedzimy pana l'Aguille.
-Drechtor, co ty zamierzasz?!
-Jak to co? SpalĂŞ wszystko w cholerĂŞ!

Ostatnio edytowany przez kapadocja (2015-07-29 19:14:51)