miejscowoÂści X. Gdy juÂż naprawdĂŞ siĂŞ zainteresowaÂł, Âże naszym stró¿om prawa wreszcie siĂŞ coÂś udaÂło okazaÂło siĂŞ, Âże kryminalista zbrukaÂł siĂŞ kradzie¿¹ dwĂłch paczek chipsĂłw ziemniaczanych. PokrĂŞciÂł gÂłowÂą i po raz kolejny przestaÂł siĂŞ dziwiĂŚ, Âże jedynÂą sÂłuÂżbÂą mundurowÂą cieszÂącÂą siĂŞ naturalnym, prawdziwym i absolutnie zasÂłuÂżonym szacunkiem spoÂłeczeĂąstwa sÂą straÂżacy. Oni nie strajkowali, nigdy nie odmĂłwili pomocy, ratowali ludziom Âżycie i wzbudzali ogĂłlnÂą sympatiĂŞ. Sylwan westchn¹³ ciĂŞÂżko, pomin¹³ nag³ówek o zabĂłjcy, ktĂłry zabiÂł swojÂą matkĂŞ kieÂłbasÂą, bo ta go niedostatecznie kochaÂła, gdy byÂł dzieckiem. Sylwan wolaÂł nie wiedzieĂŚ, jakim cudem facetowi siĂŞ numer udaÂł. Wszak „niewiedza to bÂłogosÂławieĂąstwo”. Czasem. Trzeci szmatÂławiec rĂłwnieÂż nie wniĂłsÂł Âżadnych rewelacji. Ech, Âżeby wszystko byÂło takie proste, jak w filmach sensacyjnych. Wtedy wstukaÂłby w Google pytanie, a wyszukiwarka przekierowaÂłaby go bez problemu i zbĂŞdnych pytaĂą do najtajniejszych archiwĂłw policji. Szkoda, Âże czasami Âżycie to nie film. PodniĂłsÂł do ust prawie pusty kubek, pozostawiajÂąc na twarzy roznegliÂżowanej cycatej blondyny pr꿹cej silikonowe ciaÂło nienaturalny, brÂązowy uÂśmiech odbitego denka. I wtedy prawie siĂŞ zakrztusiÂł. ArtykuÂł 51… ArtykuÂł 51… DziesiĂŞciolatka w stalinowskich obozach. CzytaÂł gdzieÂś, oczywiÂście juÂż po 1991 roku, Âże pewna ekspedientka w rosyjskim sklepie za pozostawienie podobnego okrĂŞgu, chyba z herbaty, na zdjĂŞciu JĂłzefa Stalina w gazecie trafiÂła do Âłagru wÂłaÂśnie na dziesiĂŞĂŚ lat. Wzrok Sylwana padÂł na niewielki artykulik opatrzony rysunkiem nietoperza w pelerynie. CzĂŞstochowa. Brutalne morderstwo. Trzech mÂłodych ludzi nie Âżyje. „Wampir”, jak nazwaÂł zabĂłjcĂŞ wielce pomysÂłowy pismak, „Wampir” terroryzujÂący okolicĂŞ. Czwarty akurat byÂł na siku w pobliskich krzakach i dlatego siĂŞ uratowaÂł. PonoĂŚ nawet zrobiÂł krĂłtki filmik telefonem komĂłrkowym, jak wampir podnosi swojÂą niedosz³¹ ofiarĂŞ jednÂą rĂŞkÂą wysoko nad gÂłowÂą i rzuca niÂą o ÂścianĂŞ budynku.
- Cholerny Âświat – Sylwan zakl¹³ pod nosem, zapaliÂł papierosa i otworzyÂł laptopa. WstukaÂł hasÂło, poczekaÂł, aÂż systemowi operacyjnemu minÂą wszystkie humory i odpaliÂł najbardziej prawdopodobne miejsce, w ktĂłrym Ăłw filmik mĂłgÂł siĂŞ znajdowaĂŚ. Youtube… Nie pomyliÂł siĂŞ w swoich kalkulacjach ani na jotĂŞ. SzczĂŞÂście, ze po pierwsze, filmik byÂł fatalnej jakoÂści, ciemny, niewyraÂźny, z rozmytymi postaciami, wszystko moÂżna byÂło zbiĂŚ i jakoÂś zatuszowaĂŚ, w sumie wystarczy zadzwoniĂŚ do Mateusza i on juÂż siĂŞ tym fantem zajmie. Po drugie, informacja zostaÂła umieszczona w bardzo podÂłej gazecie o wiarygodnoÂści polityka, wiĂŞc miaÂł jeszcze trochĂŞ czasu, zanim na serio zajmÂą siĂŞ tym media powaÂżniejszego sortu. Z zamyÂślenia wyrwaÂł go dÂźwiĂŞk telefonu
- ZaÂło¿ê siĂŞ, Âże dzwoni ten stary pierdziel – mrukn¹³ do siebie wyjmujÂąc papierosa z ust i strzepujÂąc popió³ do srebrnej popielniczki. Zerkn¹³ na wyÂświetlacz. To nie byÂła intuicja. To byÂło doÂświadczenie. Faktycznie dzwoniÂł Jeremi, Pierwszy spoÂśrĂłd Rady Trzech ÂŚlÂąska. SpojrzaÂł na zegarek. WskazĂłwka zbliÂżajÂąca siĂŞ do godziny szĂłstej rano nie zapowiadaÂła dobrego humoru Jeremiego, ktĂłry zwykÂł kÂłaœÌ siĂŞ wczeÂśnie, nie tuÂż przed Âświtem, ani tym bardziej nie zwiastowaÂła przyjacielskiej pogawĂŞdki.
- Tak?
- Mo¿esz mi Sylwanie, mój drogi, wyt³umaczyÌ, dlaczego po Mieœcie Œwiêtej Wie¿y pa³êta siê jakiœ przyb³êda i urz¹dza sobie masakrê w Parku Jasnogórskim?
- JuÂż wiesz?
- Tak siĂŞ skÂłada, Âże pomimo sĂŞdziwego wieku postanowiÂłem jednak iœÌ z duchem czasu i mam ÂświadomoœÌ, czym sÂą i jak posÂługiwaĂŚ siĂŞ takimi Âśrodkami masowego przekazu, jak na przykÂład gazety, telewizja czy Internet. I wyobraÂź sobie, nie bywam kontent, gdy dowiadujĂŞ siĂŞ od moich sÂług, Âże po youtube kr¹¿y jak sĂŞp nad naszÂą anonimowoÂściÂą filmik z udziaÂłem oszalaÂłego wampira bawiÂącego siĂŞ w Terminatora! – gÂłos Jeremiego byÂł jak zasuszony pergamin; szeleszczÂący, stary i w kaÂżdej chwili mĂłgÂł siĂŞ rozsypaĂŚ.
- WÂłaÂśnie siĂŞ o tym dowiedziaÂłem…
- WnioskujĂŞ, Âże zamierzasz podj¹Ì stosowne kroki, zanim na kark nas wszystkich spadnie wÂścibski nos ktĂłregoÂś z Praetorian. Nie chcielibyÂśmy kÂłopotĂłw, zwÂłaszcza teraz…
- Tak, jestem tego Âświadom. – Sylwan wycedziÂł przez zaciÂśniĂŞte zĂŞby.
- BĂŞdĂŞ bacznie przyglÂądaÂł siĂŞ twoim poczynaniom, chÂłopcze. – telefon zamilkÂł. Sylwan nienawidziÂł szczerze Jeremiego, ale nie sposĂłb byÂło go nie podziwiaĂŚ. Jeremi byÂł starym wampirem, tak starym, Âże wedÂług Sylwana nawet konstelacje gwiazd powinny mu ustĂŞpowaĂŚ miejsca w autobusie, oczywiÂście gdyby zarĂłwno Jeremi jak i konstelacje kiedykolwiek takÂą wÂątpliwÂą przygodĂŞ jak przejaÂżdÂżka jakimikolwiek ÂślÂąskim mpk chcieli przeÂżyĂŚ. ByÂł skurczybykiem, ale sprytnym skurczybykiem, inaczej albo dawno zgin¹³by, albo nie zaszedÂłby tak wysoko. BoÂże, jak ja nienawidzĂŞ polityki warkn¹³ w myÂślach Sylwan. Nigdy nie bawiÂły go gierki prowadzone na Salonach. WierzyÂł w to, co byÂło logiczne i oczywiste, pomimo swojej nadnaturalnej nawet jak na wampira intuicji, ktĂłrÂą odziedziczyÂł dziĂŞki matce WiedzÂącej. WierzyÂł w dobrze wymierzony cios, w poprawnie zaÂłoÂżony Splot MyÂśli, w celny strzaÂł. Ale nie wierzyÂł w ani jedno sÂłowo, ktĂłre padaÂło w Salonie. Tam nawet komplementowanie czyjegoÂś krawata mogÂło byĂŚ nawiÂązaniem trzech sojuszy z przedstawicielami innych RodĂłw i jednoczeÂśnie wypowiedzenie wojny czwartemu. To byÂło zdecydowanie nie dla niego. Nie chcielibyÂśmy kÂłopotĂłw, zwÂłaszcza teraz.
- Pewnie, Âże byÂś nie chciaÂł. Nie teraz, gdy pretendujesz do tytuÂłu Diuka, stryjku. – Sylwan usiadÂł ciĂŞÂżko w skĂłrzanym fotelu, otworzyÂł laptopa i napisaÂł maila do swojego starego znajomego, ktĂłry winien byÂł mu niejednÂą przysÂługĂŞ. Jak to dobrze jest mieĂŚ kumpli wÂśrĂłd jednych z lepszych hakerĂłw w kraju…

    W sumie to nie chciaÂł ich zabiĂŚ. Ale có¿ byÂło robiĂŚ. ChciaÂł tylko obejrzeĂŚ Park JasnogĂłrski. ObmywajÂąc rĂŞce w chÂłodnej wodzie fontanny jeszcze zastanawiaÂł siĂŞ, czy oby na pewno nie byÂło innego sposobu na zaradzenie tej krĂŞpujÂącej sytuacji. Po przemyÂśleniu sprawy stwierdziÂł, Âże nie. LeÂżaÂł teraz z przymkniĂŞtymi oczami w hotelowym pokoju odtwarzajÂąc szczegó³ po szczegĂłle bieg wydarzeĂą. StaÂł sobie przy muzeum, gdy podeszÂło do niego trzech wyrostkĂłw mocno ÂśmierdzÂących wĂłdkÂą. Ten najwiĂŞkszy kazaÂł mu wyskakiwaĂŚ z kasy. Seweryn uÂśmiechn¹³ siĂŞ do niego i posÂłaÂł go do diabÂła. Wtedy tamten nieoczekiwanie rzuciÂł siĂŞ na niego wbijajÂąc mu nó¿ pod Âżebra. Wtedy Sewerynowi puÂściÂły nerwy. Nie to, Âżeby poczuÂł siĂŞ bardzo zagroÂżony, boleĂŚ, owszem, bolaÂło, ale wiĂŞkszej krzywdy nie mogÂło mu wyrzÂądziĂŚ. PÂłaszcz, marynarka i koszula do Âśmieci. Seweryn nienawidziÂł niszczenia swojej wÂłasnoÂści. MiaÂł wrĂŞcz fioÂła na tym punkcie. ZÂłapaÂł mÂłodziana za gardÂło, podniĂłsÂł go nad gÂłowĂŞ, wyrwaÂł mu nó¿ i oddaÂł cios. A potem trzeba byÂło zlikwidowaĂŚ ÂświadkĂłw, Âżeby nikt siĂŞ za specjalnie nie przyczepiÂł. ToteÂż tak uczyniÂł. ByÂł tego pewien. Zamkn¹³ oczy i zapadÂł w niespokojny sen, przetykany najró¿niejszymi wspomnieniami z czasĂłw, kiedy tango z diabÂłem byÂło tylko metaforÂą.

    Sylwan nienawidziÂł wczeÂśnie wstawaĂŚ prawie tak bardzo jak piĂŚ zimnej kawy. DziÂś zostaÂł zmuszony do jednego i drugiego. SpakowaÂł do samochodu niezbĂŞdny sprzĂŞt, pijÂąc w biegu wystyg³¹ kawĂŞ i ruszyÂł do CzĂŞstochowy. Droga byÂła niezÂła jak na polskie warunki i egzotyczna jak na warunki europejskie. Generalnie koleiny i dziury w nawierzchni przywodziÂły na myÂśl safari. KiedyÂś jakiÂś jego kumpel z Niemiec zasugerowaÂł, caÂłkiem trafnie z resztÂą, Âże Polacy powinni dostawaĂŚ zniÂżki na ABS i Âże wÂłaÂściwie wozy terenowe powinny byĂŚ czĂŞÂściowo refundowane. Min¹³ znak informujÂący o czarnym punkcie. Zaraz za nim staÂł billboard z roznegliÂżowanÂą paniÂą reklamujÂącÂą rajstopy. Bardzo zmyÂślny pomysÂł na nabijanie „fragĂłw”. A potem bĂŞdzie, Âże to kierowcy sÂą nierozwaÂżni. Sylwan w³¹czyÂł radio i zaraz poÂżaÂłowaÂł swojej decyzji. Obok wczesnego wstawania i zimnej kawy zapomniaÂł umieÂściĂŚ jeszcze porannych wiadomoÂści. Podniecona spikerka ogĂłlnopolskiego radia juÂż sÂączyÂła w uszy sÂłuchaczy jad informacji o brutalnym mordzie w czĂŞstochowskim parku. Wypowiedzi rodzicĂłw ofiar i ich kolegĂłw wskazywaÂły oczywiÂście, Âże byli to dobrzy i nie sprawiajÂący absolutnie Âżadnych problemĂłw wychowawczych chÂłopcy, ktĂłrzy znaleÂźli siĂŞ po prostu w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. WedÂług Sylwana Park JasnogĂłrski o trzeciej nad ranem i bez Âżadnych wydarzajÂących siĂŞ w nim zabĂłjstw byÂł miejscem zdecydowanie nieodpowiednim dla uczniĂłw gimnazjum, ale nie byÂł rodzicem, wiĂŞc zapewne wiarygodni eksperci propagujÂący bezstresowe wychowanie, ergo: pozwalanie dzieciom wchodziĂŚ na gÂłowĂŞ rodzicĂłw, zakrzyczeliby go i ukamienowali za ciemnogrodzkie podejÂście do tak waÂżnej kwestii jak absolutna i niezaprzeczalna wolnoœÌ nieuksztaÂłtowanej i potrzebujÂącej wskazania kierunku mÂłodej ludzkiej istoty. Czasami ÂżaÂłowaÂł, Âże wspaniaÂłe czasy wieku dziewiĂŞtnastego, pomimo ich niewÂątpliwego trudu polityczno – narodowoÂściowego, nie mogÂą powrĂłciĂŚ. Sam wspomniaÂł swoje dzieciĂąstwo; matka byÂła dlaĂą ÂświĂŞtoÂściÂą niezaprzeczalnÂą, podziwianÂą zwiewnÂą istotÂą, mÂądrÂą i peÂłnÂą ciepÂła a nie „starÂą”, o ktĂłrej opowiada siĂŞ ÂżenujÂące dowcipy. Ojciec z kolei byÂł wzorem do naÂśladowania, odpowiedzialnym i peÂłnym posÂłuchu u domownikĂłw, nie zaÂś zniewieÂściaÂłym maminsynkiem tÂłumaczÂącym swÂą ÂżyciowÂą nieporadnoœÌ depresjÂą. W ogĂłle wszystko wtedy wyglÂądaÂło inaczej. MoÂże i nie byÂło Internetu, telewizji i innych uÂłatwiaczy, ale dziĂŞki temu o wyksztaÂłceniu moÂżna byÂło mĂłwiĂŚ wielkÂą literÂą i z respektem. Przede wszystkim miaÂło siĂŞ pewnoœÌ, Âże po ukoĂączeniu studiĂłw czÂłowiek bĂŞdzie wychowany, kulturalny, oczytany, bystry i niebanalny, a nie bĂŞdzie taÂśmowo produkowanym kretynem na zasiÂłku dla bezrobotnych z mgr przed nazwiskiem. Sylwan miaÂł dopiero dwieÂście lat, a moralnie czuÂł siĂŞ jak eksponat w muzeum. On, wampir, krwiopijca, morderca i krzywdziciel ludzkoÂści miaÂł wiĂŞcej powaÂżania do ludzkiego Âżycia niÂż sami ludzie! O ironio! Westchn¹³ ciĂŞÂżko. No tak… Za czasĂłw jego mÂłodzieĂączego buntu nawet kurwy miaÂły do siebie wiĂŞcej szacunku niÂż obecnie chodzÂące po Âświecie mÂłode kobiety. RozejrzaÂł siĂŞ wokó³
- Cholera. – tego nienawidziÂł w CzĂŞstochowie najbardziej. PrzejechaÂł i nawet nie zauwaÂżyÂł. Droga Katowice – Warszawa juÂż nie pierwszy raz teleportowaÂła go sprzed miasta od razu poza nie. BĂŞdzie musiaÂł nadÂłoÂżyĂŚ trochĂŞ drogi, bo oczywiÂście o zmianie kierunku jazdy nie pomyÂślano.

    Sny Seweryna byÂły mroczne jak przedsionki piekieÂł. OtworzyÂł oczy i wpatrywaÂł siĂŞ przez jakiÂś czas w biaÂły sufit. Za oknem na pewno byÂło juÂż ciemno. OstroÂżnie uchyliÂł drzwi Âłazienki. Ciemno. SÂłoĂące juÂż zaszÂło. Seweryn podziĂŞkowaÂł w duchu recepcjoniÂście za znalezienie pokoju z du¿¹ wannÂą a nie kabinÂą prysznicowÂą. Zwin¹³ poÂściel i zaniĂłsÂł jÂą z powrotem na ³ó¿ko. PrzeciÂągn¹³ siĂŞ z ulgÂą. BÂądÂź co bÂądÂź nocleg w wannie do najprzyjemniejszych nie naleÂży, ale lepsze to, niÂż pieszczotliwe jak objĂŞcia meduzy i jak one rĂłwnie bezpieczne promienie sÂłoĂąca. Szybko wzi¹³ prysznic, uszykowaÂł sobie nowÂą koszulĂŞ, odczyÂściÂł spodnie i wypastowaÂł i tak ÂświecÂące jak neony Hollywoodu buty. Palto na szczĂŞÂście miaÂł jeszcze jedno. UbraÂł siĂŞ starannie, nasun¹³ na gÂłowĂŞ kapelusz i wyszedÂł z pokoju zapalajÂąc papierosa. Zamkn¹³ drzwi na klucz, ruszyÂł wolnym krokiem w kierunku schodĂłw. Recepcjonistka stojÂąca za kontuarem uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niego zawodowym uÂśmiechem i powitaÂła go grzecznym dzieĂą dobry. OdpowiedziaÂł jej uchyleniem kapelusza, wyszedÂł przez oszklone drzwi. Hotelu prosto na ulicĂŞ PiÂłsudskiego.
- dzieĂą dobry, panie kierowniku – za Sewerynem rozlegÂł siĂŞ znajomy gÂłos. MĂŞÂżczyzna w kapeluszu odwrĂłciÂł siĂŞ i uÂśmiechn¹³ do bezdomnego
- Witaj, Kazik. DoÂłoÂżyĂŚ ci siĂŞ pewnie?
- E, nie, panie kierowniku. Ja moÂże i jestem bezdomny, ale nie jestem sĂŞpem. Mam jeszcze trochĂŞ grosza. Ale jakby pan mĂłgÂł papieroskiem poczĂŞstowaĂŚ – kiwn¹³ gÂłowÂą jak RzĂŞdzian tÂłumaczÂący, „Âże siĂŞ na tym zna” i spojrzaÂł Sewerynowi w oczy.
- Trzymaj – wampir wyciÂągn¹³ w jego stronĂŞ paczkĂŞ czerwonych Marlboro. Bezdomny wyciÂągn¹³ papierosa i kiwn¹³ gÂłowÂą w podziĂŞce. Seweryn przewrĂłciÂł oczami.

Sylwan jeszcze raz obszedÂł miejsce, w ktĂłrym jego wampir spotkaÂł siĂŞ ze swoimi ofiarami. Odgarn¹³ butem gnijÂące liÂście. GdzieÂś tu musi byĂŚ coÂś… Jego wzrok padÂł na brudnÂą od krwi chusteczkĂŞ higienicznÂą. PodniĂłsÂł jÂą z ziemi. Krew niosÂła ze sobÂą mnĂłstwo informacji. OstroÂżnie dotkn¹³ czubkiem jĂŞzyka brunatnego papieru. PoczuÂł bĂłl, zÂłoœÌ, zaskoczenie. Przez chwilĂŞ zobaczyÂł twarz. Twarz mĂŞÂżczyzny mÂłodego, przed trzydziestkÂą, o gÂładko ogolonej twarzy i krĂłtko przystrzyÂżonych, ciemnych wÂłosach. Z pewnoÂściÂą krew nie naleÂżaÂła do Âżadnej z ofiar; byÂła to krew wampira. Jego wampira. Sylwan skoncentrowaÂł siĂŞ na  psyche. Matka powtarzaÂła mu, Âże psyche kaÂżdego jest utkane z zupeÂłnie innych nici. Nie potrafiÂł co prawda jak ona czytaĂŚ z psyche moÂżliwych przyszÂłoÂści danej osoby, ale potrafiÂł rozpoznaĂŚ g³ówny wzĂłr. Szereg indywidualnych jak ludzkie linie papilarne splotĂłw, nici i wĂŞzeÂłkĂłw pojawiÂł siĂŞ w gÂłowie Sylwana. MiaÂł juÂż jakiÂś Âślad. WstaÂł i schowaÂł do kieszeni zmiĂŞtÂą chusteczkĂŞ. Nie mĂłgÂł chodziĂŚ po mieÂście i po prostu przyglÂądaĂŚ siĂŞ ludziom. Trzeba byÂło od czegoÂś zacz¹Ì, czegoÂś, co daÂłoby mu szansĂŞ wytropienia zbiega. Po parku krĂŞciÂło siĂŞ za duÂżo ludzi, duchowe tropy byÂły caÂłkiem zadeptane i zmieniaÂły to miejsce w wielobarwne i pozbawione sensu mentalne konfetti. Jak ciĂŞ dorwĂŞ w swoje rĂŞce to ciĂŞ rozedrĂŞ na strzĂŞpy, ty maÂły, plugawy koci wymiocie. ÂŻebym musiaÂł siĂŞ uganiaĂŚ za jakimÂś kretynem w takÂą paskudnÂą pogodĂŞ. Ja, Sylwan WiÂśniowiecki, ÂślÂąski dowĂłdca OgarĂłw! JeÂśli tylko bĂŞdzie cieĂą szansy, Âże nikt siĂŞ o ciebie nie upomni to nawet ciĂŞ nie aresztujĂŞ. Po prostu wyrwĂŞ ci Âłeb razem z pÂłucami, rynsztokowy cwaniaczku. Sylwan byÂł caÂły mokry, zmarzniĂŞty i zÂły. Jeremi byÂł na tyle zdegustowany zaistnia³¹ sytuacjÂą, w ktĂłrej jakiÂś wampir morduje zupeÂłnie bez sensu dzieciaki, Âże Sylwan chcÂąc nie chcÂąc, musiaÂł zaj¹Ì siĂŞ sprawÂą osobiÂście, zamiast wysÂłaĂŚ ktĂłregoÂś ze swoich ludzi. Inaczej stary radny chyba nie daÂłby mu spokoju. Poza tym nie miaÂł nawet czasu napiĂŚ siĂŞ porzÂądnej kawy.

    - Gdzie mogĂŞ znaleŸÌ Roberta Ciszewskiego i MariĂŞ KazimierskÂą? – stary czÂłowiek, zupeÂłnie nieadekwatnie do sytuacji uÂśmiechn¹³ siĂŞ.
- I niby jak ci powiem to zostawisz nas w spokoju, co?
- Niczego takiego nie powiedzia³em. Ale zak³adam, ¿e za t¹ œcian¹ siedzi twój wnuk albo wnuczka. Dam sobie rêkê uci¹Ì, ¿e ma na uszach s³uchawki, s³ucha muzyki i siedzi przed komputerem czytaj¹c ca³y ten internetowy bullshit. Matki pewnie nie ma w domu, bo inaczej dzieciak nie surfowa³oby bezkarnie tak póŸno w nocy w wirtualu. Zawsze by³em otwarty na poznawanie nowych ludzi. Mo¿e powinniœmy zaprosiÌ do tej konwersacji twe zapewne przeurocze wnucz¹tko?
- Ty zimny bydlaku – wysyczaÂł stary i rozkaszlaÂł siĂŞ potwornie
- Spokojnie, bo mi tu wykitujesz, zanim skoĂączymy naszÂą przyjacielskÂą pogawĂŞdkĂŞ – Seweryn wrzuciÂł niedopaÂłek do szklanki, w ktĂłrej w miĂŞtowym pÂłynie moczyÂła siĂŞ sztuczna szczĂŞka Jerzego. Papieros zakoĂączyÂł swĂłj Âżywot z sykiem.
- To jak?
- JakÂą mam gwarancjĂŞ, Âże zostawisz mojÂą rodzinĂŞ, jeÂśli ci powiem?
- TakÂą samÂą jak to, Âże jej nie zostawiĂŞ, gdy mi nie powiesz. ÂŻadnÂą. Ale zawsze warto sprĂłbowaĂŚ, nie? Zawsze jest ten maÂły cieĂą szansy, prawda?
- Robert umarÂł dziesiĂŞĂŚ lat po tobie, jakkolwiek to nie brzmi. WÂłaÂściwie to nie umarÂł, tylko zostaÂł zamĂŞczony przez takich samych esbeckich cukierekĂłw, jak ty. WÂłaÂśnie przez ciebie.  Jego dzieci dawno temu wyemigrowaÂły za granicĂŞ, szukajÂąc pracy. ÂŻona zmarÂła kilka lat temu. Jego juÂż nie dostaniesz w swoje rĂŞce. A MariĂŞ, o ile mnie pamiĂŞĂŚ nie myli, znajdziesz przy ul. ÂŚw. Rocha 79/12. – rezygnacja, jaka malowaÂła siĂŞ na twarzy Jerzego sprawiaÂła, Âże wyglÂądaÂł na jeszcze starszego, niÂż byÂł w rzeczywistoÂści. - PowiedziaÂłem ci, co chciaÂłeÂś wiedzieĂŚ. I wiesz co? Gdybym mĂłgÂł cofn¹Ì czas do 1952 to strzeliÂłbym do ciebie jeszcze raz. Ale tym razem w ten czerwony Âłeb! A teraz wynoÂś siĂŞ stÂąd.
- I tak byÂś mi powiedziaÂł. ZaoszczĂŞdziÂłeÂś mi trochĂŞ czasu. Ale wychodziĂŚ pĂłki co nie zamierzam. – Seweryn byÂł zaskoczony, Âże poszÂło mu tak Âłatwo i sprawnie. Po raz kolejny ucieszyÂł siĂŞ z daru nieÂśmiertelnoÂści; jak widaĂŚ byÂło na za³¹czonym obrazku nawet najwiĂŞksi herosi wraz z wiekiem tracÂą cohones. Co wiĂŞcej, Jerzy nie kÂłamaÂł. Jako wampir Seweryn miaÂł fantastycznie rozwiniĂŞte zmysÂły i po prostu po zapachu czuÂł, Âże tamten mĂłwi prawdĂŞ.
- A ja nie mam si³y opowiadaÌ ci o szczegó³ach zamachu, jaki na ciebie planowaliœmy.
- O tym opowie mi Maria. Ze wszystkimi szczegó³ami. A teraz czas sprawdziĂŚ co porabia mÂłodsze pokolenie…
- Ty skurwielu! – stary szarpn¹³ siĂŞ na posÂłaniu, ale zaraz z powrotem opadÂł na poduszki.
- NieÂładnie, Jerzy, nieÂładnie. – Seweryn wyszedÂł z pokoju. Siedlecki sÂłyszaÂł cichÂą szamotaninĂŞ w pokoju obok. Po chwili wampir powrĂłciÂł trzymajÂąc za kark w  Âżelaznym uÂścisku mÂłodego, moÂże siedemnastoletniego chÂłopaka. Nastolatek na pewno byÂł przeraÂżony, ale wiĂŞkszÂą czêœÌ jego twarzy zakrywaÂła farbowana na czarno, zaczesana na bok grzywka. Jedyne widoczne, pomalowane czarnÂą kredkÂą oko toczyÂło po pokoju w poszukiwaniu jakiejkolwiek nadziei na ratunek. PierÂś, opiĂŞta czarnÂą, obcis³¹ koszulkÂą z ró¿owÂą czaszkÂą po Âśrodku, unosiÂła siĂŞ i opadaÂła doskonale uwidaczniajÂąc przyspieszony oddech chÂłopca.
- Powiedz mi, Jerzy… Bo bardzo mnie to nurtuje. To jest wnuczek, czy wnuczka, bo naprawdĂŞ trudno siĂŞ zorientowaĂŚ.
- Zostaw Bartka w spokoju, ty czerwony diable! – starzec znĂłw zatchn¹³ siĂŞ na dÂłuÂższÂą chwilĂŞ.
- Po imieniu wnioskujĂŞ, Âże wnuczek. ChÂłopcze, nie wstyd ci przebieraĂŚ siĂŞ za dziewczynkĂŞ? Nie uwaÂżasz, Âże to takie trochĂŞ, no wiesz, niemĂŞskie?
- Jestem Emo! My wszyscy siĂŞ tak ubieramy!
- No popatrz Jerzy… CzÂłowiek Âżyje tyle lat na tym Âświecie i nadal nie ma o niczym pojĂŞcia. Emo. W Âżyciu nie sÂłyszaÂłem o czymÂś takim. – RzuciÂł chÂłopaka na krzesÂło, na ktĂłrym sam jeszcze przed chwilÂą siedziaÂł i oparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ, zapalajÂąc kolejnego papierosa.
- Bartku Emo, opowiedz mi proszĂŞ o tym zaskakujÂącym zjawisku. Jestem wielce ciekaw… - po policzkach Bartka popÂłynĂŞÂły barwione czarnÂą kredkÂą i tuszem Âłzy. SkuliÂł siĂŞ, osÂłaniajÂąc gÂłowĂŞ rĂŞkami o pomalowanych czarnym lakierem paznokciach.
- O co tu chodzi?! Jak chcesz pieniĂŞdzy, to my w domu nic nie mamy! SÂą tylko posrebrzane ÂłyÂżeczki w kredensie! Chcesz, to bierz je i idÂź sobie, zostaw nas w spokoju
- Jemu nie chodzi o pieniÂądze, Bartku – gÂłos starca przypominaÂł trzask suchych ga³¹zek
- To o co? – Seweryn miaÂł niemalÂże pewnoœÌ, Âże tylko bardzo cienka granica dzieli nastolatka od lawinowej histerii.
- PozwĂłl, chÂłopcze, Âże powtĂłrzĂŞ swojÂą proÂśbĂŞ ponownie, mam nadziejĂŞ, Âże jaÂśniej. Opowiedz mi o tym nieznanym mi zjawisku.
- Co chce pan wiedzieĂŚ? – Bartek bezwiednie drapaÂł strup po ciĂŞciu ÂżyletkÂą.
- To lubiĂŞ Jerzy. – Seweryn pomachaÂł zapalniczkÂą w stronĂŞ nastolatka – PeÂłna chĂŞĂŚ wspó³pracy. Szkoda, Âże za czasĂłw mojej Âświetlanej kariery zawodowej, ktĂłrÂą przerwaÂłeÂś, moÂżna by rzec, Âże z wielkim hukiem, ludzie nie byli tak otwarci i wylewni. ChcĂŞ, ÂżebyÂś mi coÂś opowiedziaÂł o tych… Emo – zwrĂłciÂł siĂŞ do chÂłopaka
- To jest taka subkultura. Jak punki albo metale.
- Kontynuuj. Co was ³¹czy? Bo przecie¿ wszystkie te subiektywne kultury maj¹ jakiœ wspólny cel jak Ìpanie, je¿d¿enie niezgodnie z przepisami, czy, no nie wiem, bicie innych ludzi, bo ich ulubiona dru¿yna pi³karska jest bardziej pi³karska ni¿ ulubiona dru¿yna pi³karska tych w zielonych barwach. Ludzie maj¹ ró¿ne sztandary.
- To, Âże nasze Âżycie jest okropne, nikt nas nie rozumie. ÂŁÂączymy siĂŞ we wspĂłlnym pragnieniu odejÂścia z tego piekÂła – chÂłopak mĂłwiÂł z coraz wiĂŞkszym zapaÂłem, jakby zupeÂłnie zapominajÂąc o strachu
- ZaÂłatwione – Seweryn z szybkoÂściÂą, jakÂą nie pogardziliby najlepsi rewolwerowcy wszech czasĂłw wyciÂągn¹³ z kabury przy pasku pistolet i strzeliÂł precyzyjnie pomiĂŞdzy oczy Bartka. W zamku na dole rozlegÂł siĂŞ chrzĂŞst klucza.

    PadajÂący od niechcenia deszcz zacz¹³ zamarzaĂŚ tuÂż przed zderzeniem z ziemiÂą. Sylwan nie miaÂł nawet pomysÂłu, gdzie mĂłgÂłby zacz¹Ì szukaĂŚ. WjechaÂł w ulicĂŞ PiÂłsudskiego i zaparkowaÂł przed hotelem. MusiaÂł to wszystko porzÂądnie przemyÂśleĂŚ. Zamkn¹³ samochĂłd i wszedÂł do Âśrodka. Za ladÂą przywitaÂł go mÂłody chÂłopak, usÂłuÂżnie pytajÂący o moÂżliwoœÌ speÂłnienia jego Âżyczenia. Sylwan najchĂŞtniej odpowiedziaÂłby, Âżeby czÂłowiek znalazÂł grasujÂącego po okolicy wampira, ale ostatecznie poprosiÂł o pokĂłj i kawĂŞ. OdebraÂł kluczyk, burczÂąc pod nosem coÂś w rodzaju „dziĂŞki” w odpowiedzi na Âżyczenie miÂłego pobytu i wdrapaÂł siĂŞ po schodach na pierwsze piĂŞtro. UsiadÂł ciĂŞÂżko na ³ó¿ku wyciÂągajÂąc bia³¹ kartkĂŞ i zaostrzony o³ówek. Natura obdarzyÂła go caÂłkiem niezÂłym talentem plastycznym, wiĂŞc juÂż po chwili dysponowaÂł naprawdĂŞ dobrym portretem pamiĂŞciowym sprawcy. Tylko co z tego? Z zamyÂślenia wyrwaÂło go pukanie do drzwi. Mrukn¹³ „proszĂŞ” i jego oblicze rozjaÂśniÂło siĂŞ na widok aromatycznego, czarnego napoju przyniesionego w filiÂżance przez pokojĂłwkĂŞ.  Tego byÂło mu potrzeba od samego wieczora. Ciemnej, bÂłotnistej kawy przywodzÂącej konsystencjÂą na myÂśl bagniska Luizjany. UpiÂł z rozkoszÂą Âłyk i spojrzaÂł na zegarek. ByÂło trochĂŞ po pó³nocy, jeszcze naprawdĂŞ duÂżo czasu. DuÂżo czasu do zmarnowania, bo tak naprawdĂŞ nie miaÂł Âżadnego rzetelnego planu na znalezienie swojego celu. OdwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ dziewczyny zdziwiony, Âże ta nie opuÂściÂła jeszcze pomieszczenia. UniĂłsÂł brwi. Blondynka nie zwracaÂła na niego uwagi; przyglÂądaÂła siĂŞ z marsem na czole szkicowi, ktĂłry przed chwilÂą wykonaÂł. Red alert w gÂłowie Sylwana zawyÂł potĂŞpieĂączo.
- WidziaÂła pani tego mĂŞÂżczyznĂŞ? – spojrzaÂła na niego rozkojarzona; dopiero po chwili skupiÂła na nim wzrok i spytaÂła
- SÂłucham?
- PytaÂłem, czy widziaÂła pani wczeÂśniej tego mĂŞÂżczyznĂŞ.
- Nnie… Raczej nie. Nie jestem tego pewna. – nie kÂłamaÂła. Sylwan westchn¹³ ciĂŞÂżko. ZaklĂŞcie Prawdy odpadaÂło. Wampir musiaÂł na niÂą rzuciĂŚ Urok. SzaroÂści albo Niepoznania, nie waÂżne z resztÂą; z grubsza chodziÂło o niezapamiĂŞtanie danej osoby, choĂŚby siĂŞ z niÂą spĂŞdziÂło pó³ wieczora. GdzieÂś tam w gÂłowie bĂŞdzie siĂŞ koÂłataÂła myÂśl o kimÂś spotkanym, ale kto to byÂł, jak dokÂładnie wyglÂądaÂł, czÂłowiek za nic w Âświecie nie byÂł w stanie sobie przypomnieĂŚ. ZÂłapaÂł jÂą za rĂŞkĂŞ, delikatnie, jednak stanowczo.
- ProszĂŞ pomyÂśleĂŚ. To dla mnie bardzo waÂżne. ProszĂŞ siĂŞ skupiĂŚ. – zajrzaÂł jej g³êboko w oczy i wyszeptaÂł kilka s³ów w jĂŞzyku, ktĂłrego nie miaÂła prawa nigdy wczeÂśniej sÂłyszeĂŚ – Starowampirzym. ZastygÂła bez ruchu. Sylwan machn¹³ dÂłoniÂą tuÂż przed jej oczami; Âźrenice nawet nie pomyÂślaÂły o tym, Âżeby zareagowaĂŚ. ZaklĂŞcie podziaÂłaÂło. UniĂłsÂł delikatnie przegub pokojĂłwki do swoich ust i naci¹³ lekko ostrym jak brzytwa kÂłem. UpiÂł Âłyk czerwonej, sÂłodkiej jak pocaÂłunek chĂŞtnej kochanki krwi i zamkn¹³ oczy. Z jednej strony uwielbiaÂł to uczucie, z drugiej nienawidziÂł. ByÂło to najprzyjemniejsze doznanie, jakiego kiedykolwiek doÂświadczyÂł, jednak ze wzglĂŞdu na swoje dwoiste pochodzenie nie czerpaÂł z Picia takiej przyjemnoÂści, jak mĂłgÂłby bĂŞdÂąc dzieckiem dwĂłjki wampirĂłw, a nie wampira i WiedzÂącej. Niby byli do siebie bardzo podobni, ale Dary Beliara dla kaÂżdej z powoÂłanych przezeĂą istot – wampirĂłw, wilkoÂłakĂłw i WiedzÂących – byÂły inne i tylko BĂłg jeden w niebiosach mĂłgÂł prĂłbowaĂŚ przewidywaĂŚ, jakie bĂŞdÂą skutki ³¹czenia siĂŞ ich we krwi potomkĂłw tych trzech odrĂŞbnych, bÂądÂź co bÂądÂź, gatunkĂłw. A krew to byÂło nie tylko ÂźrĂłdÂło Âżycia, ale i informacji. Sylwan wÂłaÂśnie dziĂŞki niej widziaÂł wszystko to, co spotkaÂło jego ofiarĂŞ w przeszÂłoÂści. Wraz z iloÂściÂą wypitej posoki zag³êbiaÂł siĂŞ coraz bardziej w przeszÂłoœÌ czÂłowieka, wampira, czy jakiejkolwiek abstrakcyjnie myÂślÂącej istoty. Szczerze nienawidziÂł swojej Mocy, jak nazywaÂł to Jeremi. ÂŁatwiej byÂłoby mu nie wiedzieĂŚ, jakie Âżycie prowadzili ci, ktĂłrych tego daru

Âśrodka. Grunt, to uwaÂżnie ÂśledziĂŚ kaÂżdy krok, aby nie pomyliĂŚ tropĂłw. Tak naprawdĂŞ duchowe Âśledztwo byÂło milion razy trudniejsze do zrealizowania niÂż zwykÂły poÂścig, z odnajdywaniem odbitych podeszew buta, uÂłamanych ga³¹zek i strzĂŞpĂłw odzieÂży na krzakach. Sylwan szedÂł tropem jak pies, ale nie daj BoÂże zboczyĂŚ z kursu… I trzeba wszystko zaczynaĂŚ od poczÂątku. Pierwsze, co uderzyÂło Sylwana w tym miejscu to bardzo intensywny zapach strachu, zÂłoÂści, krwi i Âśmierci. Zacisn¹³ dÂłonie i tym razem juÂż ogĂłlnodostĂŞpnymi zmysÂłami skierowaÂł swoje kroki do pokoju na gĂłrze, skÂąd sÂłodkawy zapach uchodzÂącego Âżycia dochodziÂł najsilniej. Sylwan stan¹³ w drzwiach; biaÂłe Âściany pokoju zbryzgane byÂły krwiÂą aÂż po sufit. Pod tym wÂątpliwym freskiem siedziaÂł na krzeÂśle mÂłody czÂłowiek, oparty plecami o ÂścianĂŞ, ktĂłrÂą zdobiÂł swoim wnĂŞtrzem. WpatrywaÂł siĂŞ zdziwiony w dziurĂŞ ziejÂącÂą w jego czaszce dokÂładnie pomiĂŞdzy oczami. WyglÂądaÂł trochĂŞ jak groteskowy arlekin; blady, o mocno pomalowanych oczach, ciemnych wargach i czarnej Âłzie namalowanej rozpuszczonym prawdziwymi Âłzami makijaÂżem. U jego stĂłp leÂżaÂła okoÂło piĂŞĂŚdziesiĂŞcioletnia kobieta. MiaÂła rozrzucone dÂłonie, twarz skierowanÂą w stronĂŞ drzwi. Otwarte oczy peÂłne byÂły zastygÂłego w nich przeraÂżenia i grozy. Z uchylonych ust ciekÂła struÂżka krzepnÂącej powoli krwi. W jasne wÂłosy kobiety wplataÂł zgrabiaÂłe palce starzec o twarzy pomarszczonej tak bardzo, Âże nawet enty przy nim uchodziÂły za maniakĂłw botoksu.  ChlipaÂł cicho, duszÂąc cierpienie w wÂątÂłej piersi. Sylwan spojrzaÂł na puste, szpitalne ³ó¿ko i przeniĂłsÂł wzrok na powrĂłt w stronĂŞ starca. Ten zauwaÂżyÂł go dopiero po chwili. ZasÂłoniÂł przedramieniem twarz, w desperackim geÂście obrony i zaszlochaÂł ponownie. OpuÂściÂł rĂŞkĂŞ. WÂłaÂściwie i tak byÂło mu wszystko jedno.
- Kim jesteÂś? Ducha minionych ÂświÂąt juÂż witaÂłem – gorycz w gÂłosie starego czÂłowieka byÂła namacalna.
- MĂłwisz o nim? – Sylwan przyklĂŞkn¹³ na jasnym parkiecie i pokazaÂł czÂłowiekowi rysunek.
- O nim. – Sylwan przytakn¹³ i przeniĂłsÂł zaskakujÂąco lekkiego staruszka z powrotem na ³ó¿ko.
- JeÂśli mi powiesz dokÂładnie kto to jest, czego chciaÂł i gdzie moÂże byĂŚ teraz, to przysiĂŞgam, Âże do rana bĂŞdzie to bardzo martwy duch minionych ÂświÂąt. I jedyne nastĂŞpne, jakie bĂŞdzie obchodziÂł, to bĂŞdzie ÂświĂŞto zmarÂłych.
- Masz dziwne oczy, wiesz? Jak ten czerwony diabeÂł.
- Powiedzmy, Âże nasze piekÂła sÂąsiadujÂą ze sobÂą. – spojrzaÂł na zegarek – Musisz siĂŞ pospieszyĂŚ, nie ma wiele czasu. – starzec kiwn¹³ gÂłowÂą.
- W sumie, co mi zaleÂży. Seweryn Roztocki. Tak siĂŞ nazywaÂł w latach piĂŞĂŚdziesiÂątych. ByÂł bardzo obiecujÂącym oficerem SB; mÂłody, ambitny, bezwzglĂŞdny i niezwykle pomysÂłowy. TropiÂł byÂłych AkowcĂłw jak Âświnia trufle. Ja, Robert i Maria naleÂżeliÂśmy do Podziemia. Zadaniem naszej maÂłej grupy byÂła likwidacja Roztockiego. MusieliÂśmy zagraĂŚ jego kartami: szpiegostwem, inwigilacjÂą, dokÂładnym poznaniem i zdobyciem zaufania. Do tego idealnie nadawaÂła siĂŞ Maria. SÂłodka, urocza, piĂŞkna mÂłoda kobieta. Bardzo szybko owinĂŞÂła sobie Seweryna wokó³ palca. SzalaÂł za niÂą, zakochaÂł siĂŞ jak sztubak. W listopadzie 1952 roku zdecydowaliÂśmy, Âże jesteÂśmy gotowi; dziĂŞki Marii mieliÂśmy dostĂŞp do innych czerwoĂącĂłw, sporo informacji o nich, o ich rodzinach. Seweryna czas nadszedÂł. Maria i Roztocki mieli iœÌ tego wieczora do teatru. ZnaliÂśmy dokÂładnie drogĂŞ ich powrotu. O umĂłwionej godzinie ruszyliÂśmy spod koÂścioÂła ÂświĂŞtego Zygmunta alejami w kierunku Jasnej GĂłry. PamiĂŞtam jak dziÂś, noc sprzyjaÂła takim akcjom, byÂła ciemna i  bezksiĂŞÂżycowa. Gdy dojeÂżdÂżaliÂśmy do linii tramwajowej zobaczyliÂśmy nasz cel. Robert zatrzymaÂł auto – trzeba przyznaĂŚ, byÂł Âświetnym kierowcÂą – Maria padÂła na ziemiĂŞ, ja oddaÂłem dwa strzaÂły. Dwa cholernie dobre strzaÂły, prosto w jego klatkĂŞ piersiowÂą. Nie miaÂł prawa tego przeÂżyĂŚ. PadÂł na ziemiĂŞ, Maria wsiadÂła do samochodu i odjechaliÂśmy czym prĂŞdzej. AÂż tu nagle zjawia siĂŞ ten przeklĂŞty szynszylek i tonem przyjacielskiej pogawĂŞdki oznajmia, Âże szuka pozostaÂłej dwĂłjki aby wyrĂłwnaĂŚ rachunki. – gÂłos starca sÂłabÂł coraz bardziej. Po przeoranym  zmarszczkami policzku popÂłynĂŞÂła pojedyncza, cicha Âłza. Stary czÂłowiek spojrzaÂł Sylwanowi prosto w oczy z wyrazem determinacji. ZÂłapaÂł go za rĂŞkĂŞ i zacisn¹³ na niej koÂściste palce.
- Obiecaj mi, mÂłody czÂłowieku, Âże zrobisz to, co powiedziaÂłeÂś, Âże zrobisz.
- Masz na to moje sÂłowo, chociaÂż w tych czasach to, niestety, niewiele.
- Nie okÂłamuje siĂŞ umierajÂącego. CzujĂŞ, Âże mnie nie okÂłamujesz. Seweryn zabraÂł mi wszystko, co miaÂłem. Mojego wnuka, cĂłrkĂŞ. Wnuk chodziÂł do liceum plastycznego, wiesz? Bartek naprawdĂŞ miaÂł talent. PotrafiÂł narysowaĂŚ wÂłaÂściwie wszystko, co tylko chciaÂł… I tak nieÂźle sobie radziÂł jak na chÂłopca w jego wieku, ktĂłry wychowywaÂł siĂŞ bez ojca. – Sylwan nie zamierzaÂł przerywaĂŚ starcowi. Nie miaÂł serca. ParĂŞ minut nie stanowiÂło juÂż ró¿nicy. Wystarczy, Âże staruszek poda mu konkretne adresy.
- Roberta moÂżesz wykluczyĂŚ.  – widaĂŚ, Âże stary przeÂłamaÂł siĂŞ. Jego gÂłos nabraÂł mocy i dystansu.
- Jego na pewno nie odwiedzi, bo nim zajĂŞli siĂŞ kumple tego czerwonego hochsztaplera w latach szeœÌdziesiÂątych. PojechaÂł do Marii – Sylwan drgn¹³ – och, nie przejmuj siĂŞ. Spokojnie mogÂłem sobie pozwoliĂŚ na krĂłtkÂą nostalgiĂŞ. On nic nie jest w stanie jej zrobiĂŚ, bo…

    Seweryn nie miaÂł problemu z odnalezieniem numeru 79. Cmentarz im. ÂŚw. Rocha.
- Psiakrew! – zakl¹³ i przeskoczyÂł zamkniĂŞte ogrodzenie. RuszyÂł alejkami rozÂświetlonymi jeszcze gdzieniegdzie palÂącymi siĂŞ zniczami. Najstarsze nagrobki otuliÂły siĂŞ pÂłaszczem z mchu, kamienne posÂągi zdawaÂły siĂŞ wodziĂŚ oczami za przechodzÂącym obok wampirem. Alejka dwunasta. Sprytny suczy syn. GrĂłb Marii znalazÂł bez Âżadnej trudnoÂści. UmarÂła w 1952. W grudniu. UsiadÂł na kamiennej Âławeczce przed granitowym nagrobkiem, pochyliÂł siĂŞ do przodu, zdj¹³ kapelusz i oparÂł Âłokcie na kolanach. Z kamiennego zdjĂŞcia patrzyÂła na niego ta sama piĂŞkna, mÂłoda kobieta, dla ktĂłrej kiedyÂś zrobiÂłby wszystko.  ChciaÂł zadaĂŚ jej tyle pytaĂą. Owszem, chciaÂł siĂŞ rĂłwnieÂż zemÂściĂŚ za zdradĂŞ, ale zdecydowanie waÂżniejsza dla niego byÂła odpowiedÂź na pytanie dlaczego? Dlaczego to zrobiÂła? KtoÂś jÂą przymusiÂł? PrzecieÂż byÂł w stanie obroniĂŚ jÂą przed wszystkim i wszystkimi. Sama chciaÂła jego Âśmierci? Taka wersja wydarzeĂą nie mieÂściÂła siĂŞ w gÂłowie Seweryna. To nie mogÂła byĂŚ prawda, pamiĂŞtaÂł doskonale Âłzy w jej piĂŞknych oczach. PamiĂŞtaÂł dr¿¹ce wargi. PamiĂŞtaÂł Âżal malujÂący siĂŞ na bladej twarzy, gdy samochĂłd nikn¹³ w mroku bezksiĂŞÂżycowej nocy.

    Staruszek rozkaszlaÂł siĂŞ okropnie. Atak trwaÂł jakiÂś czas. Sylwan podaÂł mu chustkĂŞ. CzÂłowiek otarÂł usta barwiÂąc krwiÂą biaÂły materiaÂł.
- bo Maria nie Âżyje od prawie szeœÌdziesiĂŞciu lat. – dokoĂączyÂł
- LeÂży na cmentarzu im. ÂŚw. Rocha, aleja dwunasta. Nie potrafiÂła sobie z tym wszystkim poradziĂŚ, powiesiÂła siĂŞ na strychu w domu dziadkĂłw miesiÂąc po egzekucji. Wydaje mi siĂŞ, Âże ona teÂż coÂś czuÂła do tego potwora. JedÂź juÂż do swojego ptaszka, bo ci ucieknie. Ale zanim wyjdziesz, mam do ciebie proÂśbĂŞ. Mnie nie pozostaÂło juÂż wiele. CĂłrka i wnuk byli wszystkim, co miaÂłem. Nie chcĂŞ do koĂąca Âżycia, jakkolwiek krĂłtko by ono nie trwaÂło, ÂżyĂŚ w jakimÂś przytuÂłku, gdzie bĂŞdÂą mnie traktowaĂŚ gorzej niÂż psa w schronisku. LeÂżenie tu, bezwÂładnie i sikanie pod siebie jest dostatecznie upokarzajÂące. Na pewno znasz mnĂłstwo sposobĂłw na zabicie czÂłowieka, inaczej nie ÂścigaÂłbyÂś Seweryna. – Sylwan tylko kiwn¹³ gÂłowÂą. Kark starego czÂłowieka byÂł kruchy jak zapaÂłka i poddaÂł siĂŞ z ÂłatwoÂściÂą. Wampir zamkn¹³ mu oczy, pĂłki miĂŞÂśnie jeszcze nie stĂŞÂżaÂły i wyszedÂł z domu. WsiadÂł do samochodu. Przemalowaniem go i przekrĂŞceniem tablic rejestracyjnych zajmie siĂŞ póŸniej. Teraz wstukaÂł w GPS hasÂło cmentarz Âśw. Rocha i zapaliÂł silnik. W³¹czyÂł telefon komĂłrkowy. ZignorowaÂł wszystkie smsy o treÂści „ktoÂś dzwoniÂł” i zadzwoniÂł do Mateusza, jednego ze swoich ludzi.
- Co tam szefie?
- SprawdÂź mi kogoÂś.
- SiĂŞ robi, tylko kompa odpalĂŞ. Kto to?
- Wpisz w naszÂą bazĂŞ „Seweryn Roztocki”. Masz?
- Chwila. Nie mam tu takiego. To jego ludzkie imiĂŞ?
- Tak. Nierejestrowany?
- Na to wychodzi. Przemieniony nierejestrowany. To ci gratka.
- Tak, tak… Zatem nikt siĂŞ o niego nie upomni. No bo jak nie zarejestrowany…
- To nie istnieje, tak szefie?
- DokÂładnie. DziĂŞki Mateuszu
- Nie ma sprawy, polecam siê na przysz³oœÌ.
Czyli ktoÂś, Sewerynie, musiaÂł ciĂŞ capn¹Ì, zanim wyzion¹³eÂś ducha… Tylko kto? Ech, chÂłopie, masz wiĂŞcej kÂłopotĂłw, niÂż prezes PZPN. ZatrzymaÂł siĂŞ kawaÂłek od cmentarza.

    Seweryn pusto gapiÂł siĂŞ na zdjĂŞcie. Nigdy, no, moÂże poza momentem swojej wÂłasnej Âśmierci, nie czuÂł siĂŞ tak bardzo oszukany. Tyle pytaĂą pozostanie na zawsze bez odpowiedzi. Jak umarÂła? Napisano, Âże tragicznie, ale czy to znaczy, Âże miaÂła wypadek? DopadÂł jÂą ktoÂś z jego branÂży? Z zamyÂślenia wyrwaÂł go huk i bĂłl w lewej Âłopatce. ÂŚwiat jakby zwolniÂł. Seweryn odwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ strzelajÂącego samemu jednoczeÂśnie ÂłapiÂąc za broĂą. Wyszarpn¹³ pistolet z kabury, ale napastnik byÂł szybszy i miaÂł przewagĂŞ w postaci gana w rĂŞku, nie przy pasku. Jego pierÂś zakwitÂła purpurÂą. Rany co prawda szybko siĂŞ zasklepiaÂły i przestawaÂły krwawiĂŚ, ale bĂłl pozostawaÂł. Seweryn nacisn¹³ na spust, ale dÂługowÂłosy czÂłowiek w czarnym pÂłaszczu zd¹¿yÂł siĂŞ juÂż ukryĂŚ za drzewem. Kula przeoraÂła pieĂą wyrywajÂąc z niego potĂŞÂżny kawaÂł kory. Zanim dym zd¹¿yÂł siĂŞ rozwiaĂŚ Sylwan posÂłaÂł w stronĂŞ Seweryna kolejnych kilka kul. SiĂŞgnĂŞÂły celu. MĂŞÂżczyzna w prochowcu oparÂł siĂŞ o grĂłb Marii Kazimierskiej znaczÂąc kamieĂą purpurÂą. DyszaÂł ciĂŞÂżko. Jego ciaÂło nie byÂło w stanie aÂż tak szybko radziĂŚ sobie z otrzymanymi ranami. Coraz dotkliwiej odczuwaÂł upÂływ krwi. SpojrzaÂł zamglonym wzrokiem w stronĂŞ zbliÂżajÂącego siĂŞ osobnika niosÂącego zapowiedÂź rychÂłej zagÂłady. WystawiÂłaÂś mnie juÂż drugi raz. PomyÂślaÂł gorzko. Nieznajomy podszedÂł do niego caÂły czas mierzÂąc w jego gÂłowĂŞ z pistoletu o kalibrze zdolnym przebiĂŚ pancerz nosoroÂżca.
- Jedno proste pytanie. Kto ci zrobiÂł psikusa i ciĂŞ PrzemieniÂł, Sewerynie Roztocki? – Seweryn parskn¹³ cicho uÂśmiechajÂąc siĂŞ. Przerwy pomiĂŞdzy zĂŞbami zabarwiÂły siĂŞ na czerwono.
- Có¿ za ironia… To z reguÂły ja zadawaÂłem pytania. – machn¹³ od niechcenia pistoletem trzymanym w coraz sÂłabszym uÂścisku.
- Role czasem siĂŞ odwracajÂą. SÂłucham. Nie lubiĂŞ siĂŞ powtarzaĂŚ. I nie mam caÂłej nocy na pogaduszki z tobÂą.
- Ten, ktĂłry taĂączy z diabÂłem w Âświetle ksiĂŞÂżyca. – rozeÂśmiaÂł siĂŞ Seweryn. ZÂłapaÂł mocniej broĂą i nacisn¹³ spust. TrafiÂł Sylwana w nogĂŞ. Szybko przetoczyÂł siĂŞ na bok; w ostatniej chwili, bo kamieĂą w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilÂą byÂła jego gÂłowa zamieniÂł siĂŞ w pyÂł i smĂŞtnÂą kupkĂŞ gruzu. UkryÂł siĂŞ za kolejnym nagrobkiem i oddaÂł jeszcze dwa strzaÂły. UsÂłyszaÂł chrzĂŞst wymienianego magazynka. Od poczÂątku strzelaniny minĂŞÂło niespeÂłna pó³torej minuty. Zanim ktokolwiek zaalarmuje policjĂŞ minÂą przy bardzo pechowym wariancie jeszcze ze dwie. Zanim dzielni i nieustraszeni stró¿e prawa przybĂŞdÂą na miejsce kolejnych kilka. Czyli majÂą minimum jakieÂś dziesiĂŞĂŚ minut. Cholerne dziesiĂŞĂŚ minut ganiania siĂŞ po cmentarzu i zabawy w co mi zrobisz, jak mnie zÂłapiesz? ZabijĂŞ ciĂŞ.
- MoÂżesz mi powiedzieĂŚ, co ja ci takiego zrobiÂłem? – Seweryn staraÂł siĂŞ zyskaĂŚ na czasie. DyszaÂł ciĂŞÂżko obwiÂązujÂąc najg³êbsze rany strzĂŞpami koszuli. Jego przeciwnik chyba teÂż zrobiÂł krĂłtkÂą przerwĂŞ.
- Przez ciebie musiaÂłem przyjechaĂŚ do tej dziury, uganiaĂŚ siĂŞ za tobÂą po caÂłym mieÂście. SpieprzyÂłeÂś mi weekend, to moÂże wkurzyĂŚ.
- SÂłuchaj, moÂże siĂŞ jakoÂś dogadamy. To tak naprawdĂŞ nie twoja brocha. Stare i zaÂśniedziaÂłe zemsty chyba nie sÂą niezgodne z Prawem, co? – widzÂąc szybkoœÌ Sylwana Seweryn nie miaÂł

JeÂżeli wytrwacie, to zapraszam do lektury. Odgrzane opowiadanie z dolnych partii dysku twardego. Konradzie, Michaule, juÂż dÂłuÂższe, zgodnie z Âżyczeniem.

Nadmieniam, ¿e wszystkie prawa autorskie nale¿¹ tylko i wy³¹cznie do mnie, powielanie mojego tekstu i puszczanie go jako swój w najmniejszym nawet stopniu nie ujdzie nikomu p³azem. Osobiœcie w¹tpiê, by cokolwiek takiego mia³o miejsce, ale wolê dmuchaÌ na zimne

a ju¿ myœla³am, ¿e znalaz³ siê taki, co przebrn¹³

DziĂŞkujĂŞ za to opowiadanie dziĂŞki ktĂłremu spĂŞdziÂłem miÂło niedzielny wieczĂłr Mam nadziejĂŞ, Âże bĂŞdzie jakaÂś kontynuacja historii Sylwana?